Η κλασική μουσική μπορεί να είναι χαλαρωτική, να πυροδοτήσει τις αισθήσεις και να δώσει ώθηση για δημιουργικότητα.
Μπορεί όμως να μας αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή;
Ακολουθούν μερικά κλασικά αριστουργήματα, τα οποία με προσεκτική ακρόαση μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση για να αναθεωρήσουμε τις αξίες και τον τρόπο ζωής μας:
1) St. Matthew Passion – Bach:
Ο πρωτότυπος τίτλος είναι «Τα πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χρηστού κατά τον ευαγγελιστή Ματθαίο». Οι συγχορδίες του μεγάλου συνθέτη «τυλίγουν» με πόνο την εκπληκτική σύνθεση, περιγράφοντας μια ανθρώπινη εμπειρία παράλληλα με τις βιβλικές διακηρύξεις μιας επικείμενης αποκάλυψης.
Αυτή η ανθρώπινη προσέγγιση των Παθών δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο:
2) Symphony No. 6 – Tchaikovsky:
Πρόκειται για την τελευταία συμφωνία του μεγάλου συνθέτη και η πρεμιέρα δόθηκε μόλις 9 ημέρες πριν τον θάνατό του. Πολλοί αρχικά θεώρησαν ότι ήταν ένα μακροσκελές σημείωμα αυτοκτονίας, άλλοι επεσήμαναν το μαρτύριο του καλλιτέχνη για την καταπιεσμένη σεξουαλικότητά του, σίγουρα όμως ο μοναδικά τραγικός τρόπος έκφρασης του συνθέτη αποτελεί μάθημα ψυχολογικής εκτόνωσης των συναισθημάτων μέσα από τη μουσική:
3) Symphony No. 2 – Mahler:
Η Συμφωνία Νο. 2 του Μάλερ, γνωστή ως «Ανάσταση», είναι μια φιλόδοξη προσπάθεια να χωρέσει ολόκληρη η φύση της ύπαρξης σε ένα μουσικό κομμάτι διάρκειας 90’ λεπτών.
Αν πιστεύετε ότι ένα σύγχρονο μουσικό κομμάτι μπορεί να σας αλλάξει τη ζωή, τότε σίγουρα αξίζει να αφιερώσετε μιάμιση ώρα για να ανακαλύψετε όλο το μεγαλείο της ύπαρξης:
4) Grosse Fuge – Beethoven:
Είναι ένα από τα τελευταία κομμάτια που έγραψε ο Μπετόβεν για κουαρτέτο εγχόρδων, ένα από τα «Late» κουαρτέτα του. Είναι ένα πείραμα μιας κίνησης σε μια δομή που μισήθηκε παγκοσμίως όταν συντάχθηκε για πρώτη φορά. Τη ζωή σας θα αλλάξει η παραδοχή ότι τόσο οι κριτικοί όσο και το κοινό μπορεί να κάνουν λάθος, αφού το έργο του Μπετόβεν άργησε πολύ να ανακηρυχθεί ως ένα θαύμα της μουσικής:
5) Requiem – Mozart:
Πρόκειται για το κομμάτι που έγραψε ο Μότσαρτ στο νεκροκρέβατό του, σε παραλήρημα πυρετού. Από την έναρξη δίνεται ο πένθιμος τόνος, αλλά στην πραγματικότητα φαίνεται ότι ο Μότσαρτ δεν φοβάται τον θάνατο. Το έργο ολοκληρώθηκε από έναν από τους μαθητές του και έχει γίνει ένα θρυλικό μυστήριο ο τέλειος τρόπος να τελειώσει μία από τις πιο διάσημες ιδιοφυΐες της ιστορίας – με άλλα λόγια να μην τελειώσει ποτέ:
6) Vespers – Monteverdi:
Είναι ένα καθοριστικό έργο του Μοντεβέρντι, που κάποιοι υποστηρίζουν ότι γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ Αναγέννησης και των πρώιμων μπαρόκ περιόδων. Θα σας κάνει να συνειδητοποιήσετε ότι κάτι που ξεφεύγει από τις κλασικές νόρμες μπορεί να αποτελεί ένα πρωτοποριακό δημιούργημα. Ο Μοντεβέρντι μετατρέπει την εκκλησιαστική μουσική σε όπερα, με όλο το δράμα που αυτό συνεπάγεται και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του πρώιμου μπαρόκ:
7) Symphony No. 3 – Gorecki:
Υπάρχει λόγος που ο μεγάλος Πολωνός συνθέτης ονόμασε την τρίτη του Συμφωνία «Συμφωνία Θλιβερών Τραγουδιών», τα κείμενά του είναι εμπνευσμένα από τον πόλεμο και τον χωρισμό και το δεύτερο μέρος του έργου προέρχεται από το μήνυμα «μαμά, μην κλαις» σε έναν τοίχο κελιού της Γκεστάπο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το έργο του όμως είναι τόσο υπερβατικό, που μπορεί να ξεπεράσει τις άθλιες συνθήκες τις οποίες περιγράφει. Είναι μία δημιουργία που σίγουρα διδάσκει την υπέρβαση μέσα στον αποκλεισμό, ως μονόδρομο για την ελευθερία:
8) The Ring Cycle – Wagner:
Ο κύκλος του δακτυλιδιού είναι ένα θεμελιώδες έργο ασύλληπτης ιδιοφυΐας του Βάγκνερ, αποτελεί ένα ολοκληρωμένο έργο από 4 όπερες, που βασίστηκαν σε Γερμανικά και Σκανδιναβικά ποιήματα, παραμύθια και μυθοπλασίες, περιγράφοντας έναν ήρωα με το όνομα Siegfried. Ο Βάγκνερ σκόπευε η πρώτη όπερα να είναι ένα πρελούδιο των υπόλοιπων τριών, με τις τρεις τελευταίες όπερες να αφηγούνται τη σύλληψη, τη ζωή και τον θάνατο του ήρωα.
Ο κύκλος του δακτυλιδιού συμβολίζει τον κύκλο της ύπαρξης και διδάσκει θεμελιώδεις αξίες της ζωής όπως συνήθως περιγράφονται στα λαϊκά παραμύθια:
Μπορεί όμως να μας αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή;
Ακολουθούν μερικά κλασικά αριστουργήματα, τα οποία με προσεκτική ακρόαση μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση για να αναθεωρήσουμε τις αξίες και τον τρόπο ζωής μας:
1) St. Matthew Passion – Bach:
Ο πρωτότυπος τίτλος είναι «Τα πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χρηστού κατά τον ευαγγελιστή Ματθαίο». Οι συγχορδίες του μεγάλου συνθέτη «τυλίγουν» με πόνο την εκπληκτική σύνθεση, περιγράφοντας μια ανθρώπινη εμπειρία παράλληλα με τις βιβλικές διακηρύξεις μιας επικείμενης αποκάλυψης.
Αυτή η ανθρώπινη προσέγγιση των Παθών δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο:
2) Symphony No. 6 – Tchaikovsky:
Πρόκειται για την τελευταία συμφωνία του μεγάλου συνθέτη και η πρεμιέρα δόθηκε μόλις 9 ημέρες πριν τον θάνατό του. Πολλοί αρχικά θεώρησαν ότι ήταν ένα μακροσκελές σημείωμα αυτοκτονίας, άλλοι επεσήμαναν το μαρτύριο του καλλιτέχνη για την καταπιεσμένη σεξουαλικότητά του, σίγουρα όμως ο μοναδικά τραγικός τρόπος έκφρασης του συνθέτη αποτελεί μάθημα ψυχολογικής εκτόνωσης των συναισθημάτων μέσα από τη μουσική:
3) Symphony No. 2 – Mahler:
Η Συμφωνία Νο. 2 του Μάλερ, γνωστή ως «Ανάσταση», είναι μια φιλόδοξη προσπάθεια να χωρέσει ολόκληρη η φύση της ύπαρξης σε ένα μουσικό κομμάτι διάρκειας 90’ λεπτών.
Αν πιστεύετε ότι ένα σύγχρονο μουσικό κομμάτι μπορεί να σας αλλάξει τη ζωή, τότε σίγουρα αξίζει να αφιερώσετε μιάμιση ώρα για να ανακαλύψετε όλο το μεγαλείο της ύπαρξης:
4) Grosse Fuge – Beethoven:
Είναι ένα από τα τελευταία κομμάτια που έγραψε ο Μπετόβεν για κουαρτέτο εγχόρδων, ένα από τα «Late» κουαρτέτα του. Είναι ένα πείραμα μιας κίνησης σε μια δομή που μισήθηκε παγκοσμίως όταν συντάχθηκε για πρώτη φορά. Τη ζωή σας θα αλλάξει η παραδοχή ότι τόσο οι κριτικοί όσο και το κοινό μπορεί να κάνουν λάθος, αφού το έργο του Μπετόβεν άργησε πολύ να ανακηρυχθεί ως ένα θαύμα της μουσικής:
5) Requiem – Mozart:
Πρόκειται για το κομμάτι που έγραψε ο Μότσαρτ στο νεκροκρέβατό του, σε παραλήρημα πυρετού. Από την έναρξη δίνεται ο πένθιμος τόνος, αλλά στην πραγματικότητα φαίνεται ότι ο Μότσαρτ δεν φοβάται τον θάνατο. Το έργο ολοκληρώθηκε από έναν από τους μαθητές του και έχει γίνει ένα θρυλικό μυστήριο ο τέλειος τρόπος να τελειώσει μία από τις πιο διάσημες ιδιοφυΐες της ιστορίας – με άλλα λόγια να μην τελειώσει ποτέ:
6) Vespers – Monteverdi:
Είναι ένα καθοριστικό έργο του Μοντεβέρντι, που κάποιοι υποστηρίζουν ότι γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ Αναγέννησης και των πρώιμων μπαρόκ περιόδων. Θα σας κάνει να συνειδητοποιήσετε ότι κάτι που ξεφεύγει από τις κλασικές νόρμες μπορεί να αποτελεί ένα πρωτοποριακό δημιούργημα. Ο Μοντεβέρντι μετατρέπει την εκκλησιαστική μουσική σε όπερα, με όλο το δράμα που αυτό συνεπάγεται και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του πρώιμου μπαρόκ:
7) Symphony No. 3 – Gorecki:
Υπάρχει λόγος που ο μεγάλος Πολωνός συνθέτης ονόμασε την τρίτη του Συμφωνία «Συμφωνία Θλιβερών Τραγουδιών», τα κείμενά του είναι εμπνευσμένα από τον πόλεμο και τον χωρισμό και το δεύτερο μέρος του έργου προέρχεται από το μήνυμα «μαμά, μην κλαις» σε έναν τοίχο κελιού της Γκεστάπο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το έργο του όμως είναι τόσο υπερβατικό, που μπορεί να ξεπεράσει τις άθλιες συνθήκες τις οποίες περιγράφει. Είναι μία δημιουργία που σίγουρα διδάσκει την υπέρβαση μέσα στον αποκλεισμό, ως μονόδρομο για την ελευθερία:
8) The Ring Cycle – Wagner:
Ο κύκλος του δακτυλιδιού είναι ένα θεμελιώδες έργο ασύλληπτης ιδιοφυΐας του Βάγκνερ, αποτελεί ένα ολοκληρωμένο έργο από 4 όπερες, που βασίστηκαν σε Γερμανικά και Σκανδιναβικά ποιήματα, παραμύθια και μυθοπλασίες, περιγράφοντας έναν ήρωα με το όνομα Siegfried. Ο Βάγκνερ σκόπευε η πρώτη όπερα να είναι ένα πρελούδιο των υπόλοιπων τριών, με τις τρεις τελευταίες όπερες να αφηγούνται τη σύλληψη, τη ζωή και τον θάνατο του ήρωα.
Ο κύκλος του δακτυλιδιού συμβολίζει τον κύκλο της ύπαρξης και διδάσκει θεμελιώδεις αξίες της ζωής όπως συνήθως περιγράφονται στα λαϊκά παραμύθια:
