Αφιέρωμα: Ελληνικά 60s - 70s (μέρος 1ο)

Εδώ και αρκετά χρόνια επανακυκλοφόρησαν τα τραγούδια εκείνης της εποχής, για να φέρουν ξανά στο προσκήνιο την ελληνική ποπ-ροκ σκηνή, για την οποία μιλήσαμε με πολλούς από τους πρωταγωνιστές της. Όλοι μας διαβεβαίωσαν ότι δεν φανταζόντουσαν τότε πόση αξία θα είχε αυτό που έκαναν, μετά από τόσα χρόνια.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη δεκαετία ’70, μια παρεξηγημένη εποχή, που δίνει τα τελευταία χρόνια μια μάχη. Το ροκ στην Ελλάδα κυνηγήθηκε και πολλές φορές πέρασε στο περιθώριο άδικα, γιατί μέσα σ’ αυτά τα συγκροτήματα υπήρχαν μεγάλα μουσικά ταλέντα, αξεπέραστοι κιθαρίστες και σπουδαίοι ντράμερ που τους αφομοίωσε το σύστημα και δεν μπόρεσαν να παίξουν αυτά που ήθελαν. Μοιραία, άλλαξαν μουσική κατεύθυνση και αναγκάστηκαν για λόγους επιβίωσης, να περάσουν στο «αντίπαλο στρατόπεδο».

Κάποιοι προσπαθούν να βάλουν στο περιθώριο μια για πάντα την υπόθεση ελληνικό ροκ. Ή ροκ στην Ελλάδα. Ίσως να πετύχουν πιο εύκολα το στόχο τους τώρα, γιατί πλέον το ροκ είναι ακίνδυνο.

Όμως, υπήρξε κίνημα και δεν μπορεί να σβηστεί. Μεγάλο μέρος της νεολαίας εκφράστηκε μέσα από αυτό και το πήρε πολύ σοβαρά. Μπορεί να είμαστε στην εποχή της κονόμας, όμως το ροκ παραμένει τρόπος ζωής για κάποιους. Άλλωστε, πάντα το ροκ ήταν για λίγους. Αυτός είναι ο ρόλος του, αυτή η ομορφιά του, αυτή η δύναμή του…

Κυρίες και κύριοι καθίστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα σας, βάλτε ένα βερμουτάκι για να ζεσταθείτε, μια και έχετε να αναπολήσετε πολλά. Θα γυρίσουμε πίσω, στη χρυσή δεκαετία και το έτος 1964. Στην Αθήνα του 1.000.000, των μονοκατοικιών, της αλάνας, των τεράστιων αμαξιών ή της κούρσας, αν προτιμάτε. Την Αθήνα της παρέας, της γειτονιάς, των αυλών, των τζουκ μποξ, των πάρτυ, της ρομάντζας, του καθαρού ουρανού. Την Αθήνα των νάιτ κλαμπ, των δροσερών κοριτσιών, των ομοιόμορφα ντυμένων αγοριών, με λίγα λόγια την εποχή της ανθρωπιάς. Μια γουλιά βερμούτ και… φύγαμε.

Beach Party στη Θεσσαλονίκη (αρχείο Γιάννη Νέγρη)

Οι μετασεισμικές δονήσεις του μεγάλου σεισμού των Beatles και Rolling Stones του ’63 είχαν αντίκτυπο και στην Ελλάδα. Ξαφνικά, άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, δεκάδες μοντέρνα συγκροτήματα, όπως αποκαλούνταν τότε. Ήταν η εποχή που το κίνημα της ποπ άρχισε να γίνεται η μεγαλύτερη αρρώστια των τηνέιτζερς. Το Rock’n’Roll συγκλόνιζε τους νέους στα θρυλικά εκείνα πάρτυ με τα τεπάζ και Φίλιπς πικαπάκια με τα 45άρια.

Το πρώτο ελληνικό συγκρότημα (ορχήστρα λέγονταν τότε) ήταν οι Jav Adamas and Kouka που σχηματίστηκαν το 1959 στην Αθήνα. Λίγο αργότερα δημιουργήθηκαν οι Κομήτες στη Θεσσαλονίκη στους οποίους έπαιζε σαξόφωνο ο Γαλακτερός, πατέρας του γνωστού μπασκετμπολίστα.

Όλα άρχισαν όταν σχηματίστηκαν οι Forminx, το 1964. Δεν ήταν άλλοι από τους νεαρούς τότε Βαγγέλη Παπαθανασίου (όργανο), Τάσο Παπασταμάτη (φωνή), Βασίλη Μπακόπουλο (κιθάρα), Σωτήρη Αρνή (μπάσο) και Κώστα Σκόκο (ντραμς). Αυτοί έφεραν τη γιάνκα στη μόδα και τους τηνέιτζερ πιο κοντά στα πάρτυ. Πιασμένοι από τη μέση του μπροστινού χόρευαν ασταμάτητα το «Jeronimo Yanka». Άνθρωπός τους ήταν ο Νίκος Μαστοράκης. Μάνατζερ, στιχουργός και διοργανωτής συναυλιών με παραλήρημα ενθουσιασμού, υστερίες και Forminxmania.

Ο Πασχάλης με τους Olympians με την επιτυχία τους άνοιξαν το δρόμο σε δεκάδες συγκροτήματα να ανθίσουν στα 60ς (αρχείο Γιάννη Νέγρη).

Την ίδια εποχή παρατηρείται βομβαρδισμός από νέα συγκροτήματα. Πιο εμπορικοί οι Charms γνωρίζουν τεράστια επιτυχία το ’65 με τη σύνθεση: Μάικ Ροζάκης (φωνή), Κώστας Νικολόπουλος (κιθάρα), Τέρης Ιερεμίας (όργανο), Γιώργος Στρατής (ντραμς) και Πέτρος Πολλάτος (σαξόφωνο). Ποιος δεν είχε τραγουδήσει το «Τρελοκόριτσο» στο ζενίθ της δημοτικότητάς τους, το 1968.

O εκπληκτικός ντράμερ Τζίμης Νταής των Juniors με ισχυρή παρουσία στα 60ς. Εδώ και πολλά χρόνια ζει στην Αμερική και είναι ενεργός μουσικός.

Τη δική τους ιστορία άρχισαν να γράφουν το ’64 οι Idols με τους Ντέμη Ρούσσο (μπάσο), Τζο Μισσά (φωνή), Αντώνη Γιούλη (κιθάρα), Νότη Λαλαΐτη (όργανο), Ντίνο Παπαβασιλείου (πιάνο) και Νίκο Τσιλογιάννη (ντραμς). Διασκευάζουν ξένα τραγούδια και προκαλούν «Τρικυμία στην Καρδιά» του νεαρόκοσμου με το 45άρι τους, το 1968, στην Odeon.

O Νίκος Παπαζόγλου στα 60ς ως τραγουδιστής των Fratelli (αρχείο του Γιάννη Νέγρη)

«Μαρία… ου ου! Do you wanna dance the babies yanka?» ρωτούσε τα κοριτσάκια ο Εύρης Παρίτσης, ο τραγουδιστής των Juniors. Το πιο άτυχο συγκρότημα της δεκαετίας. Σε τροχαίο σκοτώθηκε ο μπασίστας και ψυχή του γκρουπ Θάνος Σουγιούλ, ενώ ο μεγαλύτερος κιθαρίστας των 60ς, ο Αλέκος Καρακαντάς, χτύπησε σοβαρά το χέρι του κι έχασε τη λάμψη του.

Οι Juniors με τον Eric Clapton (δεξιά) μαζί τους - αντικαθιστά τον τραυματία κιθαρίστα Αλέκο Καρακαντά - σε μουσικό πρωινό στην Τερψιθέα μετά το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που έπληξε το συγκρότημα.

Ένα χρόνο πριν διαλυθούν -μετά το ατύχημα- έπαιξαν στο Igloo της Φωκίωνος Νέγρη, στην Κυψέλη, με τον Eric Clapton! Ο μεγάλος Βρετανός μπλουζίστας κυκλοφορούσε με το όνομα Angelo Mysteriogo, λόγω προβλήματος με την εταιρία του. Ήταν περιπλανώμενος μουσικός τότε, πριν φτιάξει τους Cream. Άλλα μέλη των Juniors ήταν οι Τζίμης Νταής (ντραμς), Λάκης Βλαβιανός (όργανο) και ο Δημήτρης Ρόμπος (σαξόφωνο), όταν το έσκαγε από το σπίτι του!

Οι Stormies έγιναν γνωστοί όταν συνόδεψαν τη Ζωή Κουρούκλη στο 45άρι «Let’s Shake Baby / The Girl Of Ye Ye». Αποτελούνταν από τους Αλέκο Γλύκα (κιθάρα, φωνή), Μάκη Σαλιάρη, τον γνωστό επιχειρηματία, (τύμπανα), Θέμο Πέτρο (μπάσο) και Σπύρο Μεταξά (κιθάρα). Για ένα φεγγάρι πέρασαν από τους Stormies οι Ντέμης Ρούσσος και Λουκάς Σιδεράς.

Οι Blue Eyes από τη Θεσσαλονίκη, το ‘68, με το Γιάννη Μηλιώκα (δεύτερος αριστερά) στη σύνθεσή τους (από το αρχείο του Γιάννη Νέγρη).

Όμως, ενώ όλοι έπαιζαν ποπ, υπήρξαν κάποιοι που έπαιξαν πρώτοι ροκ μουσική στην Ελλάδα. Οι πρώτοι που συμπεριέλαβαν στο ρεπερτόριό τους κομμάτια των Jimi Hendrix, Rolling Stones, Cream, Bob Dylan αλλά και blues διασκευές κομματιών των Butterfield Blues Band! Βαφτίστηκαν M.G.C., δηλαδή Modern Greek Combo, από τον Ντίνο Ηλιόπουλο, σε μια τυχαία συνάντησή τους στα μέσα της δεκαετίας. Εικοσιπέντε μουσικοί παρέλασαν από το γκρουπ. Μεταξύ αυτών ο πρώτος ιστορικός ντράμερ τους Άλκης Παναγιωτίδης, ο γνωστός ηθοποιός. Η καλύτερη σύνθεσή τους ήταν: Δημήτρης Πουλικάκος (φωνή), Δημήτρης Πολύτιμος (πλήκτρα) -ακόμη παίζουν μαζί- Δημήτρης Μπελιγιάννης (κιθάρα), Αντώνης Τριανταφύλλου (μπάσο) και Λάκης Τσαγγάρης (ντραμς). Ο Πολύτιμος τότε έπαιζε με φαρφίσα στο χαρακτηριστικό ήχο των M.G.C. που τόλμησαν να βγάλουν το «Foxy Lady» του Hendrix σε δίσκο 45 στροφών!

Οι M.G.C. σε μια πρόβα στο κλαμπ «Λεωνίδας» το 1968. Ο Δ. Πουλικάκος ξαπλωμένος εξηγεί κάτι στον Δ. Πολύτιμο που πάντα ήταν τόσο τυπικός και οργανωτικός. Είναι ο μόνος που κρατάει στυλό για τις σημειώσεις του.

Μεγάλη επιτυχία γνώρισαν με το «Miss Marple Theme», ένα φανταστικό θέμα των ταινιών της Αγκάθα Κρίστι, που βασίζεται στο πιάνο και ηχογραφήθηκε μετά από προτροπή του Νίκου Μαστοράκη. Σημαντική ήταν και η προσφορά στο γκρουπ του Γιάννη Πετροπουλάκη (μετέπειτα διοργανωτή blues - jazz συναυλιών στην Ελλάδα), που ήταν μπασίστας και συνθέτης του «I’m Gonna Cut My Head». Με αυτόν στο μπάσο και τον Πουλικάκο θεατή (μετά προσχώρησε στο γκρουπ ως μπασίστας και με προτροπή του Πολύτιμου ανέλαβε τα φωνητικά), οι M.G.C. άνοιξαν τη συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα, στις 17 Απριλίου του ’67. Οι M.G.C., σύμφωνα με τον Δ. Πολύτιμο τράβηξαν, έστω και για λίγο, την προσοχή του Brian Jones.

Φυσικά ήταν πιο κοντά στον ήχο του βρετανικού γκρουπ, απ’ όλα τα υπόλοιπα που έπαιξαν support (We Five, Lubbogg, Τάκης Παπασταμάτης, Δάκης, Γκουιντόνε). Οι M.G.C. ήταν φανατικοί λάτρεις των Rolling Stones και τα «κακά παιδιά των 60ς» στην Ελλάδα.

Οι Strangers από τη μουσικομάνα Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη πρωτοπόρησε σε πολλά γύρω από την μουσική (αρχείο Γιάννη Νεγρη).

Η νεολαία μαζευόταν κυρίως σε τρία μέρη. Στην Πλάκα, στο Κολωνάκι και στη θρυλική πλατεία Φωκίωνος Νέγρη. Στην Πλάκα υπήρχαν οι «9 Μούσες», εκεί που ξεκίνησαν οι M.G.C., και ο «Λεωνίδας» στην οδό Φλέσσα. Στην Κυψέλη ήταν το «Igloo» και η «Quinta». Καλά στέκια ήταν επίσης, η «Νεράιδα» στην Καλλιθέα, το «Queen Ann» απέναντι από της «Πάμελας» στη Γλυφάδα, το «Paper Club», όπου έπαιζαν οι Idols στα τέλη της δεκαετίας και ο «Φρικτός Νάνος», πίσω από το Χίλτον.

Ο Φίλιππος Τσεμπερούλης αγνώριστος σε μια φωτογραφία από το αρχείο του.

Στο Κολωνάκι μαζεύονταν μουσικοί, μετά τα live στα μπαράκια, όπου κάθε βράδυ διέκρινες δυνατές παρέες όπως αυτή των Τάσου Φαληρέα, Γιώργου Μπαράκου, Δημήτρη Πολύτιμου, Δημήτρη Πουλικάκου.

Το στέκι για μακαρονάδα, πιο αργά, ήταν η «Σόνια» στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Όλοι οι μουσικοί έδιναν εκεί το παρών. Εκεί φτιάχνονταν και διαλύονταν γκρουπ απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Τακτικός θαμώνας ήταν και ο Νίκος Μαστοράκης.

Οι Cinquetti το 1965. Δεξιά διακρίνεται ο Κώστας Παπαϊωάννου, αργότερα ντράμερ των Poll.

Τότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο όρος «Μουσικό Πρωινό», δηλαδή συναυλίες και διαγωνισμοί συγκροτημάτων που ξεκινούσαν περίπου στις 11, το πρωί φυσικά. Οι αίθουσες των σινεμά γέμιζαν ασφυκτικά από νέους. Παράδοση στα μουσικά πρωινά είχε το «Άννα Μαρία» στην Πατησίων, στη στάση Λυσσιατρείο, το «Τερψιθέα» στον Πειραιά και το «Κεντρικόν» στην Πλ. Κολοκοτρώνη.

Άλλα στέκια της εποχής ήταν το «Whiskey a go-go» στην οδό Μαυρομματαίων, το «Green Park», το «V.i.p.s» στην Κεφαλληνίας, στην Κυψέλη, όπου έπαιζαν οι Charms και οι Harlems με τον Λάκη Διακογιάννη στο σαξόφωνο, η χειμωνιάτικη «Αθηναία» στην Πανεπιστημίου και το καλοκαίρι στο Φαληρικό Δέλτα, όπου είχε εμφανιστεί ο Rocky Roberts με τη φοβερή μπάντα με τα 5 σαξόφωνα!

O Λάκης Διακογιάννης με τους θρυλικούς Harlems (από το αρχείο του)

Το 1967 υπήρχε το «Άριελ» στη Λ. Αλεξάνδρας με τους Mariners του σαξοφωνίστα Φίλιππου Τσεμπερούλη, με κυρίως «μαύρο» ρεπερτόριο. Το 1969 άνοιξε το «Ροντέο» στη Χέϋδεν, όπου λίγο αργότερα, μεταξύ άλλων, εμφανίστηκαν οι Δάμων και Φιντίας (Π. Σιδηρόπουλος - Π. Δεληγιαννίδης) και το «Yellow Cat», με τους Persons (αργότερα Socrates Drank The Conium) και τους First. Υπήρχε και το κλαμπ «Ακροπόλ» στην Πατησίων με τον Γκουιντόνε, ένα Ιταλό τραγουδιστή που έκανε πετυχημένη πορεία εκείνη την εποχή στη χώρα μας.

Ο Νίκος Μαστοράκης που βοήθησε τα μέγιστα τη μουσική σκηνή, γράφει στο πρώτο εβδομαδιαίο μουσικό περιοδικό «Μοντέρνοι Ρυθμοί», που κυκλοφόρησε την Πρωταπριλιά του ’64, με εξώφυλλο τον Johnny Halliday και τιμή 3 δραχμές! Συνεργάτες του περιοδικού ήταν οι Γιάννης Πετρίδης, Λευτέρης Κογκαλίδης, Θοδωρής Σαραντής και άλλοι, ενώ διευθυντής ήταν ο Θανάσης Τσόγκας. Ο «Θείος Μαστ», όπως αποκαλούσαν τότε τον Μαστοράκη, ήταν πολύ δραστήριος (δημοσιογράφος, παραγωγός, μάνατζερ). Η ραδιοφωνική εκπομπή του «Το Λεωφορείο η Μελωδία» έγινε σημείο αναφοράς των 60ς, γιατί χάλασε κόσμο. Οι νέοι τότε άκουγαν και τον αμερικάνικο σταθμό, για περισσότερη ενημέρωση στην ποπ-ροκ μουσική. Τυχεροί όσοι αγόραζαν δίσκους -μεγάλης αξίας σήμερα- από τους Αμερικάνους που ξεπουλούσαν στη Γλυφάδα μαζί με άλλα πράγματά τους, τις Κυριακές το πρωί.

Εξωφυλλάκια από 45άρια και η κάρτα του Θεοφανίδη, περίοπτο δισκάδικο στον Πειραιά.

Τα δισκάδικα ήταν σημαντική πηγή ενημέρωσης για τους νέους, τότε που ακόμη δεν είχε μπει η τηλεόραση στη ζωή τους. Εκεί άκουγαν όλες τις νέες επιτυχίες σε ειδικά ακουστικά που ήταν τοποθετημένα στους πάγκους. Το κόστος των 45αριών έφθανε τις 22 δραχμές. Πολλή δουλειά είχαν τα δισκάδικά των «Αδερφών Γιαμπίλη» στη Στοά Φέξη, το «Mambo» στην Πλ. Κλαυθμώνος και ο «Θεοφανίδης» στον Πειραιά.

Στο ραδιόφωνο υπήρχε επίσης η εκπομπή της «Music Box», της RCA που την επιμέλειά της είχε ο Σπύρος Καρατζαφέρης. Διαφημιστικά προγράμματα είχαν και οι εταιρίες «Columbia», «London» με τις επιτυχίες της «M.G.M.», «Capitol», «Atlantic» κ.α.

Οι ελληνικές εταιρίες δίσκων ήταν του Λαμπρόπουλου, του Ορφανίδη και η ενδιαφέρουσα ανεξάρτητη «Ίκαρος», η οποία τύπωνε δίσκους που δεν κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα από άλλες εταιρίες όπως η «Roulette». Σε όλη την Ελλάδα υπήρχε μόνο ένα εργοστάσιο παραγωγής, αυτό του Λαμπρόπουλου στη Ριζούπολη.

Οι Axis, ένα από τα συγκροτήματα που δραστηριοποιήθηκαν στο Παρίσι

Την περίοδο 1969-74 πολλοί Έλληνες μουσικοί, μόλις είδαν την αλλαγή σκηνικού στη χώρα μας -οι συνταγματάρχες προωθούσαν πολύ τα μπουζούκια και οι δουλειές λιγόστεψαν- πήγαν στο Παρίσι. Ο πυρήνας εκεί ήταν οι Πολύτιμος, Πετροπουλάκης, Καρακαντάς, Βλαβιανός, Σταμάτης Σπανουδάκης και οι Aphrodite’s Child: Σιδεράς, Παπαθανασίου, Ρούσσος. Στο διάστημα αυτό έπαιζαν σε διάφορους χώρους και συνέθεταν, με κορυφαία στιγμή το «666» των «Παιδιών της Αφροδίτης», που ηχογραφήθηκε στο Παρίσι και θεωρείται σήμερα το κορυφαίο άλμπουμ της ελληνικής ροκ.

Τρεις νέοι, οι Ντέμης Ρούσσος, Βαγγέλης Παπαθανασίου και Λουκάς Σιδεράς ξαφνιάζονται όταν το τραίνο τους, αντί να φθάσει στο Λονδίνο, σταματά στο Παρίσι. Αρχίζει η μεγάλη απεργία. Ήταν Μάης του ’68. Το ραντεβού με την αγγλική δισκογραφική εταιρία, όπου θα ηχογραφούσαν τα τραγούδια τους αναβάλλεται επ’ αόριστον. Έτσι, μένουν αποκλεισμένοι στο Παρίσι, που δεν έχει πια τραίνα, αεροπλάνα, τράπεζες, ταχυδρομεία! Μόνο τα νυχτερινά κέντρα και η τύχη τους δεν σταμάτησαν να δουλεύουν…

Οι Aphrodite’s Child στο Παρίσι, ηχογραφούν το «Rain and Tears»

Μέσα σε σφαίρες, δακρυγόνα, οδοφράγματα και φωτιές με τη βοήθεια της Νάνας Μούσχουρη και μιας Studebaker, ένα από τα καλύτερα αυτοκίνητα της εποχής που αγόρασε ο Παπαθανασίου, ανακαλύπτουν ότι η λονδρέζικη εταιρία έχει παράρτημα στο Παρίσι! Απέμενε να βρεθεί το τραγούδι. Αυτό ήταν μια σύνθεση του Γιόχαν Πάχελμπελ (σύγχρονος του Μπαχ), που διασκεύασε ο κιθαρίστας Μισέλ Ντίντριχ. Η καλύτερη σύνθεση από τις 10 που παρουσιάστηκαν ήταν η δική τους: «Rain and Tears». Στο βίντεο κλιπ ο Βαγγέλης είχε μουστάκι, γένια, φορούσε κόκκινο πουκάμισο, μπορντό παντελόνι, δακτυλίδια σε όλα τα δάκτυλα, και ήταν καθιστός στο πιάνο. Ο Λουκάς στα τύμπανα με μπλε παντελόνι, ριγέ πουκάμισο, μακριά μαλλιά και μουστάκι. Στη μπασαβιόλα ο Ντέμης που τραγουδά με γαλάζιο πουκάμισο με ροζ λουλουδάκια και στενό παντελόνι. «Βροχή και Δάκρυα» στο Βαλμπόν, σε μια μακρόστενη πισίνα, στήλες ελληνικές και αντίγραφα αρχαίων αγαλμάτων της Αφροδίτης. Αυτή ήταν η αρχή και το κασέ τους φθάνει το 1.000.000 για κάθε γκαλά! Κάθε βράδυ παίζουν μπροστά σε δισεκατομμυριούχους της Βαλμπόν, κοντά στις Κάννες. Οι προτάσεις για συμβόλαια έρχονται βροχή από Ν. Υόρκη, Γενεύη, Πορτογαλία. Οι ελληνικές εφημερίδες γράφουν περήφανες: «Οι Beatles της Ελλάδος».

Απόκομμα εποχής

Οι Aphrodite’s Child πήγαν στο Νο 1 πολλών ευρωπαϊκών χωρών. Το «666», το τρίτο και τελευταίο τους άλμπουμ το ’72, ήταν έμπνευση του Παπαθανασίου από την «Αποκάλυψη του Ιωάννη». Σ’ αυτό συμμετείχε και ο Αργύρης Κουλούρης ή «Σίλβερ», που ήταν ο μεγάλος άτυχος του γκρουπ, γιατί λόγω στράτευσης δεν ήταν στο περίφημο τραίνο που τους πήγε στο Παρίσι. Μετά την ηχογράφησή του ο Ρούσσος διαφωνεί με τον Παπαθανασίου για τη μουσική πορεία του γκρουπ και αυτό γίνεται αφορμή να διαλυθούν και να ακολουθήσουν σόλο καριέρες.

Οι Olympians σ’ ένα πάρτυ στη δύση της δεκαετίας του ’60. Αριστερά ο πιανίστας και ψυχή του συγκροτήματος Άλκης Κακαλιάγκος. Στο μικρόφωνο ο Πασχάλης Αρβανιτίδης σε πιο χίπυ εμφάνιση (αρχείο Γιάννη Νέγρη)

Διαβάστε το δεύτερο μέρος για τη δεκαετία των 70ς.