Ο Ίθαν Ράσελ έγινε ένας από τους πιο διάσημους φωτογράφους του κόσμου της ροκ, με τον φακό του αιχμαλώτισε τους Beatles, τους Rolling Stones, τους Who. Το καινούργιο άλμπουμ του, με τίτλο «Ethan Russell Photographs», είναι μια συλλογή αυτών των εμβληματικών φωτογραφιών.
Θυμάται ότι, το 1968, δέχθηκε τηλεφώνημα από τον Τζόναθαν Κοτ. «Είπε "Θέλεις να φωτογραφίσεις την επόμενη συνέντευξή μου;"» λέει ο Ράσελ, ο οποίος έως τότε είχε φωτογραφίσει ένα μόνο μουσικό συγκρότημα, τους ψυχεδελικούς Blue Cheer από το Σαν Φρανσίσκο. Η συνέντευξη του Κοτ θα ήταν με τον Μικ Τζάγκερ για το περιοδικό Rolling Stone. «Σκέφτηκα: "Αυτό είναι. Είμαι ευτυχισμένος για το υπόλοιπο της ζωής μου"» αναπολεί ο Ράσελ.
Ο φακός του γέννησε από εξώφυλλα για μουσικά άλμπουμ σαν το «Hasten Down the Wind» της Linda Ronstadt μέχρι καταγραφές στιγμών της ιδιωτικής ζωής των John Lennon και Yoko Ono. Σχετικά με το τελευταίο, ο Ράσελ αποδέχθηκε πρόσκληση να επισκεφθεί το σπίτι τους σε λονδρέζικο προάστιο και έφτασε σε μια ξεκλείδωτη εξώπορτα. «Δεν είναι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον πλανήτη, αλλά τρέφω τέτοιο σεβασμό για τους δυο τους, λόγω των όσων αντιμετώπισαν. Τους κακολογούσαν, αλλά ειδικά αυτήν την κακολογούσαν επί 40 χρόνια. Αγαπούσαν αληθινά ο ένας τον άλλον, κι αυτό μπορείτε να το δείτε» δηλώνει στο Rolling Stone.
Γύρω στα 1978, ο Ράσελ άφησε τον φωτογραφικό φακό και άρχισε να σκηνοθετεί ταινίες. Έναυσμα για αυτή τη στροφή ήταν η φωτογράφιση που έκανε για το βιβλίο που συνόδευε το «Quadrophenia» των Who το 1973. «Δεν πίστευα ότι θα με έπαιρναν σοβαρά ως σκηνοθέτη αν εξακολουθούσα να τραβάω φωτογραφίες» λέει.
Εξακολουθεί, ωστόσο, να θεωρεί ορόσημο για τη μουσική την περίοδο δραστηριοποίησής του ως φωτογράφος τις δεκαετίες του 1960 και 1970. «Είχα χάρισμα γι' αυτό, και το θεωρούσα δεδομένο. Νομίζω ότι είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο και σωστό να πει κανείς ότι ήταν αυτή η γενιά που έφερε στην ποπ μουσική τον τραγουδιστή-τραγουδοποιό» τονίζει.
Θυμάται ότι, το 1968, δέχθηκε τηλεφώνημα από τον Τζόναθαν Κοτ. «Είπε "Θέλεις να φωτογραφίσεις την επόμενη συνέντευξή μου;"» λέει ο Ράσελ, ο οποίος έως τότε είχε φωτογραφίσει ένα μόνο μουσικό συγκρότημα, τους ψυχεδελικούς Blue Cheer από το Σαν Φρανσίσκο. Η συνέντευξη του Κοτ θα ήταν με τον Μικ Τζάγκερ για το περιοδικό Rolling Stone. «Σκέφτηκα: "Αυτό είναι. Είμαι ευτυχισμένος για το υπόλοιπο της ζωής μου"» αναπολεί ο Ράσελ.
Ο φακός του γέννησε από εξώφυλλα για μουσικά άλμπουμ σαν το «Hasten Down the Wind» της Linda Ronstadt μέχρι καταγραφές στιγμών της ιδιωτικής ζωής των John Lennon και Yoko Ono. Σχετικά με το τελευταίο, ο Ράσελ αποδέχθηκε πρόσκληση να επισκεφθεί το σπίτι τους σε λονδρέζικο προάστιο και έφτασε σε μια ξεκλείδωτη εξώπορτα. «Δεν είναι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον πλανήτη, αλλά τρέφω τέτοιο σεβασμό για τους δυο τους, λόγω των όσων αντιμετώπισαν. Τους κακολογούσαν, αλλά ειδικά αυτήν την κακολογούσαν επί 40 χρόνια. Αγαπούσαν αληθινά ο ένας τον άλλον, κι αυτό μπορείτε να το δείτε» δηλώνει στο Rolling Stone.
Γύρω στα 1978, ο Ράσελ άφησε τον φωτογραφικό φακό και άρχισε να σκηνοθετεί ταινίες. Έναυσμα για αυτή τη στροφή ήταν η φωτογράφιση που έκανε για το βιβλίο που συνόδευε το «Quadrophenia» των Who το 1973. «Δεν πίστευα ότι θα με έπαιρναν σοβαρά ως σκηνοθέτη αν εξακολουθούσα να τραβάω φωτογραφίες» λέει.
Εξακολουθεί, ωστόσο, να θεωρεί ορόσημο για τη μουσική την περίοδο δραστηριοποίησής του ως φωτογράφος τις δεκαετίες του 1960 και 1970. «Είχα χάρισμα γι' αυτό, και το θεωρούσα δεδομένο. Νομίζω ότι είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο και σωστό να πει κανείς ότι ήταν αυτή η γενιά που έφερε στην ποπ μουσική τον τραγουδιστή-τραγουδοποιό» τονίζει.
