Όταν μιλάει ο πολύς Γιώργος Ζαμπέτας και μάλιστα με αυτόν τον απαράμιλλο προσωπικό γοητευτικό αλλά και μεστό συνάμα τρόπο του… δεν χρειάζονται παραπανίσια λόγια.
Αντιγράφω λοιπόν από το εξαιρετικό βιβλίο της Ιωάννας Κλειάσιου «Γιώργος Ζαμπέτας – Βίος και Πολιτεία / Και η βρόχα έπιπτε…στρέιτ θρου» (εκδόσεις Ντέφι, 1997) τα «παράπονα» του Ζαμπέτα για Μίκη και Αλίκη με κεντρικό σημείο αναφοράς το… συρτάκι.
Τα εισαγωγικά είναι γιατί ο Γιώργαρος, δεν ήτανε γκρινιάρης αλλά μεγάλη καρδιά και πάντα, ότι και να ‘λεγε, στο τέλος είχε μια καλή κουβέντα για όλους.
Το κούρασα μου φαίνεται… Ο λόγος στο Ζαμπέτα:
«Θα κάναμε εκείνη την εποχή την “Κόρη μου τη σοσιαλίστρια” στο θέατρο με το Σακελλάριο και μου είχε δώσει τα λόγια απ΄ το “Σήκω χόρεψε συρτάκι” και δε μπορούσα να τους βάλω μουσική.
Οι στίχοι μου φέρνανε στο μυαλό μου συνέχεια το τραγούδι με τον Καζαντζίδη “Σήκω χόρεψε κουκλί μου”. Παιδευόμουν μέρες, γύρω στις δέκα μέρες, δε μου έβγαινε, είχα κολλήσει. Μου θύμιζε την άλλη πλευρά, την τουρκοτσιφτετέλικη, με βασάνιζε πολύ, εγώ δεν ήθελα να γίνω τουρκοεισπράκτορας…
Μια μέρα, από την αγωνία μου το σκεφτόμουν και στον ύπνο μου, το ονειρεύτηκα κανονικά. Σηκώνομαι όρθιος, πετάγομαι και πάω και το φτιάχνω. Παίρνω τηλέφωνο τον Αλέκο, πάει τελείωσε του λέω, έφτιαξα το συρτάκι. Tου το έβαλα και συγκινήθηκε, ευχαριστήθηκε πολύ.
Τη λέξη συρτάκι ο Σακελλάριος την πρωτοείπε, την πρωτοέβαλε σε τραγούδι τότε. Τον χορό συρτάκι, τον έχει χρεωθεί ο Θεοδωράκης. Του έπαιξα εγώ τα κομμάτια και μετά πήρε άλλους και του κάνανε τον “Ζορμπά”.
Ο πρώτος Ζορμπάς, το μοτίβο του Ζορμπά είναι το “Στρώσε το στρώμα σου για δυο” που του το έπαιξα εγώ. Εγώ το κέντησα και το διόρθωσα, αλλά δεν μου έβαλε το όνομα και τον καταδίκασα. Ο Θεοδωράκης είναι τιμωρημένος πολύ από μένα πια, από το δίσκο τη “Γειτονιά των αγγέλων”, τον μεγαλύτερο δίσκο της Ελλάδας!
Το συρτάκι είναι το γρήγορο χασαποσέρβικο ,το τύπου κοζάκικο. Σαν χορός υπήρχε, αλλά το βάφτισε συρτάκι αυτός. Αλλά συρτάκι, απ’ ότι ξέρω, υπήρχε ένας χορός κρητικός, σαν τον πεντοζάλη. Τέλος πάντων…
Πάντως, το συρτάκι έγινε ευρέως γνωστό και παγκοσμίως μετά την ταινία που κάναμε με τον Σακελλάριο. Και οι Τάταροι “Σήκω χόρεψε συρτάκι” τραγούδαγαν! Τατάρικα το λέγανε!
Φτιάξανε και μια ταινία μετά που τη λέγανε “του τάδε”, Σήκω χόρεψε συρτάκι και πολλά σόλα.” “Το συρτάκι του Ζαμπέτα”, “Το συρτάκι της ταβέρνας”, “Το συρτάκι της μαλακίας”, “Το συρτάκι του τάδε”, “Συρτάκι-Ζαμπέτας και Σία”, παντού συρτάκι. Γέμισε η Ελλάδα συρτάκι κι όχι μόνο η Ελλάδα. Βγήκε κι έξω, όλοι τους ζητάγανε συρτάκι.
Ανέβηκε λοιπόν, το έργο στο ΡΕΞ το θέατρο, εκεί που είναι και σήμερα. Στο υπόγειο του κτιρίου ήτανε ο κινηματογράφος ΣΙΝΕΑΚ. Πάνω ήταν ο κινηματογράφος ΡΕΞ και πιο πάνω ήταν το θέατρο που το λέγανε πιο παλιά θέατρο ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ.
Το έργο ανέβηκε τη χειμερινή σεζόν 1965-1966. Φοβερή επιτυχία, ουρές οι άνθρωποι απ’ έξω. Έτσι, τον Μάη, αποφάσισε ο Σακελλάριος να το γυρίσει και ταινία.
Στις 21 Μαΐου είχα μόλις βγει από το νοσοκομείο που έκανα κήλη και με τα μπαμπάκια ακόμα πήγα στο στούντιο και γράψαμε τη μουσική της ταινίας. Μετά θα αρχίζανε τα γυρίσματα. Αλλά το έργο παιζόταν για δεύτερη σεζόν όλο το καλοκαίρι στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου. Όταν αργότερα προβλήθηκε και η ταινία, έκανε κι αυτή ρεκόρ εισιτηρίων, πολύ μεγάλη επιτυχία “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια”, που το σενάριο και τα τραγούδια ήτανε του Αλέκου Σακελλάριου, αυτουνού του θηρίου!
Θεριό, θεριό ο Σακελλάριος. Ο Αυτοκράτορας όλων των Αυτοκρατοριών. Έτσι τον λέω το Σακελλάριο. Μεγάλη μορφή. Ευχάριστος άνθρωπος και στη δουλειά του θεριό! Κούραση κι αρρώστια δεν ήξερε ποτέ του.
Όταν γραμμοφωνάμε στην COLUMBIA με τη Βουγιουκλάκη τα τραγούδια “Σήκω χόρεψε συρτάκι” και “Δημήτρη μου , Δημήτρη μου” και τα άλλα, φωνάζει η Βουγιουκλάκη μπροστά μου τον Λαμπρόπουλο και του λέει, Τάκη, για άκου εδώ, αρκετά έχουμε αδικήσει τον Ζαμπέτα, από αυτά τα τραγούδια όλα τα ποσοστά θα τα πάρει αυτός, δεν θα τα πάρουμε εμείς.
Και ξεκινάω μια ωραία πρωία να πάω στον Λαμπρόπουλο να πάρω τα παιχτικά μου, σ’ όσους δίσκους είχα παίξει και του λέω με τα ποσοστά της Αλίκης τι έγινε και μου απαντάει τόσο βλάκας είσαι, αυτοί τα πήρανε όλα από τον πρώτο μήνα και προκαταβολικά κι οι δυο τους.
Χαμογελώντας πήρα την ουρά μου κι έφυγα και έλεγα μόνος μου… Μaλάκα, που πιστεύεις τόσο εύκολα αυτά που σου λένε, αλλά γεια σου ρε Ζαμπέτα, ποτέ να μην πεθάνεις, γεια σου ρε, γιατί είσαι μάγκας και δερβίσης, κανένας δεν μπορεί να σου βγει στη μαγκιά, κανένας δε μπορεί να σε δρασκελίσει, κανένας ρε δε σου μοιάζει, δεν είναι σαν και σένα….
Γιατί ήμουν ευθύς σε όλα, ποτέ μου δεν έχω υπογράψει συμβόλαιο με κανέναν, πάντα ο λόγος μου μέτραγε. Ο λόγος μου κιλό. Μέτραγε…»
Αντιγράφω λοιπόν από το εξαιρετικό βιβλίο της Ιωάννας Κλειάσιου «Γιώργος Ζαμπέτας – Βίος και Πολιτεία / Και η βρόχα έπιπτε…στρέιτ θρου» (εκδόσεις Ντέφι, 1997) τα «παράπονα» του Ζαμπέτα για Μίκη και Αλίκη με κεντρικό σημείο αναφοράς το… συρτάκι.
Τα εισαγωγικά είναι γιατί ο Γιώργαρος, δεν ήτανε γκρινιάρης αλλά μεγάλη καρδιά και πάντα, ότι και να ‘λεγε, στο τέλος είχε μια καλή κουβέντα για όλους.
Το κούρασα μου φαίνεται… Ο λόγος στο Ζαμπέτα:
«Θα κάναμε εκείνη την εποχή την “Κόρη μου τη σοσιαλίστρια” στο θέατρο με το Σακελλάριο και μου είχε δώσει τα λόγια απ΄ το “Σήκω χόρεψε συρτάκι” και δε μπορούσα να τους βάλω μουσική.
Οι στίχοι μου φέρνανε στο μυαλό μου συνέχεια το τραγούδι με τον Καζαντζίδη “Σήκω χόρεψε κουκλί μου”. Παιδευόμουν μέρες, γύρω στις δέκα μέρες, δε μου έβγαινε, είχα κολλήσει. Μου θύμιζε την άλλη πλευρά, την τουρκοτσιφτετέλικη, με βασάνιζε πολύ, εγώ δεν ήθελα να γίνω τουρκοεισπράκτορας…
Μια μέρα, από την αγωνία μου το σκεφτόμουν και στον ύπνο μου, το ονειρεύτηκα κανονικά. Σηκώνομαι όρθιος, πετάγομαι και πάω και το φτιάχνω. Παίρνω τηλέφωνο τον Αλέκο, πάει τελείωσε του λέω, έφτιαξα το συρτάκι. Tου το έβαλα και συγκινήθηκε, ευχαριστήθηκε πολύ.
Τη λέξη συρτάκι ο Σακελλάριος την πρωτοείπε, την πρωτοέβαλε σε τραγούδι τότε. Τον χορό συρτάκι, τον έχει χρεωθεί ο Θεοδωράκης. Του έπαιξα εγώ τα κομμάτια και μετά πήρε άλλους και του κάνανε τον “Ζορμπά”.
Ο πρώτος Ζορμπάς, το μοτίβο του Ζορμπά είναι το “Στρώσε το στρώμα σου για δυο” που του το έπαιξα εγώ. Εγώ το κέντησα και το διόρθωσα, αλλά δεν μου έβαλε το όνομα και τον καταδίκασα. Ο Θεοδωράκης είναι τιμωρημένος πολύ από μένα πια, από το δίσκο τη “Γειτονιά των αγγέλων”, τον μεγαλύτερο δίσκο της Ελλάδας!
Το συρτάκι είναι το γρήγορο χασαποσέρβικο ,το τύπου κοζάκικο. Σαν χορός υπήρχε, αλλά το βάφτισε συρτάκι αυτός. Αλλά συρτάκι, απ’ ότι ξέρω, υπήρχε ένας χορός κρητικός, σαν τον πεντοζάλη. Τέλος πάντων…
Πάντως, το συρτάκι έγινε ευρέως γνωστό και παγκοσμίως μετά την ταινία που κάναμε με τον Σακελλάριο. Και οι Τάταροι “Σήκω χόρεψε συρτάκι” τραγούδαγαν! Τατάρικα το λέγανε!
Φτιάξανε και μια ταινία μετά που τη λέγανε “του τάδε”, Σήκω χόρεψε συρτάκι και πολλά σόλα.” “Το συρτάκι του Ζαμπέτα”, “Το συρτάκι της ταβέρνας”, “Το συρτάκι της μαλακίας”, “Το συρτάκι του τάδε”, “Συρτάκι-Ζαμπέτας και Σία”, παντού συρτάκι. Γέμισε η Ελλάδα συρτάκι κι όχι μόνο η Ελλάδα. Βγήκε κι έξω, όλοι τους ζητάγανε συρτάκι.
Ανέβηκε λοιπόν, το έργο στο ΡΕΞ το θέατρο, εκεί που είναι και σήμερα. Στο υπόγειο του κτιρίου ήτανε ο κινηματογράφος ΣΙΝΕΑΚ. Πάνω ήταν ο κινηματογράφος ΡΕΞ και πιο πάνω ήταν το θέατρο που το λέγανε πιο παλιά θέατρο ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ.
Το έργο ανέβηκε τη χειμερινή σεζόν 1965-1966. Φοβερή επιτυχία, ουρές οι άνθρωποι απ’ έξω. Έτσι, τον Μάη, αποφάσισε ο Σακελλάριος να το γυρίσει και ταινία.
Στις 21 Μαΐου είχα μόλις βγει από το νοσοκομείο που έκανα κήλη και με τα μπαμπάκια ακόμα πήγα στο στούντιο και γράψαμε τη μουσική της ταινίας. Μετά θα αρχίζανε τα γυρίσματα. Αλλά το έργο παιζόταν για δεύτερη σεζόν όλο το καλοκαίρι στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου. Όταν αργότερα προβλήθηκε και η ταινία, έκανε κι αυτή ρεκόρ εισιτηρίων, πολύ μεγάλη επιτυχία “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια”, που το σενάριο και τα τραγούδια ήτανε του Αλέκου Σακελλάριου, αυτουνού του θηρίου!
Θεριό, θεριό ο Σακελλάριος. Ο Αυτοκράτορας όλων των Αυτοκρατοριών. Έτσι τον λέω το Σακελλάριο. Μεγάλη μορφή. Ευχάριστος άνθρωπος και στη δουλειά του θεριό! Κούραση κι αρρώστια δεν ήξερε ποτέ του.
Όταν γραμμοφωνάμε στην COLUMBIA με τη Βουγιουκλάκη τα τραγούδια “Σήκω χόρεψε συρτάκι” και “Δημήτρη μου , Δημήτρη μου” και τα άλλα, φωνάζει η Βουγιουκλάκη μπροστά μου τον Λαμπρόπουλο και του λέει, Τάκη, για άκου εδώ, αρκετά έχουμε αδικήσει τον Ζαμπέτα, από αυτά τα τραγούδια όλα τα ποσοστά θα τα πάρει αυτός, δεν θα τα πάρουμε εμείς.
Και ξεκινάω μια ωραία πρωία να πάω στον Λαμπρόπουλο να πάρω τα παιχτικά μου, σ’ όσους δίσκους είχα παίξει και του λέω με τα ποσοστά της Αλίκης τι έγινε και μου απαντάει τόσο βλάκας είσαι, αυτοί τα πήρανε όλα από τον πρώτο μήνα και προκαταβολικά κι οι δυο τους.
Χαμογελώντας πήρα την ουρά μου κι έφυγα και έλεγα μόνος μου… Μaλάκα, που πιστεύεις τόσο εύκολα αυτά που σου λένε, αλλά γεια σου ρε Ζαμπέτα, ποτέ να μην πεθάνεις, γεια σου ρε, γιατί είσαι μάγκας και δερβίσης, κανένας δεν μπορεί να σου βγει στη μαγκιά, κανένας δε μπορεί να σε δρασκελίσει, κανένας ρε δε σου μοιάζει, δεν είναι σαν και σένα….
Γιατί ήμουν ευθύς σε όλα, ποτέ μου δεν έχω υπογράψει συμβόλαιο με κανέναν, πάντα ο λόγος μου μέτραγε. Ο λόγος μου κιλό. Μέτραγε…»
