Αυτές τις μέρες διαβάζω το βιβλίο των Κατερίνα Τσιρίδου και Τάσου Κακλαμάνη για τη Μαρίκα Νίνου.
Στο πρώτο μέρος, η Τσιρίδου, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο, ως Νίνου, την πορεία τη σύντομη ζήση και πορεία της θρυλικής ερμηνεύτριας, που χάραξε όμως ανεξίτηλα το ελληνικό τραγούδι και τις ζωές μας αφού, τόσο οι ερμηνείες όσο και ο μύθος τους μας «κέρδισαν» παντοτινά.
Μια ιδιαίτερη στιγμή, τόσο του βιβλίου, αλλά και γενικότερα της τραγουδιστικής μας ιστορίας είναι και το στιγμιαίο σμίξιμο της Νίνου με τον Καζαντζίδη.
Ο τελευταίος τόσο σ’ εμένα όσο και σε άλλους δημοσιογράφους καθώς και σε ιδιωτικές στιγμές του δεν παρέλειπε να αναφέρει την «χειρονομία» της Νίνου που του είχε κλέψει την καρδιά.
Αντιγράφω απ’ το βιβλίο «Σαν άστρο εβασίλεψα» κι από το κεφάλαιο «Ο Στέλιος το καλό παιδί»:
Ένα βράδυ πέρασε από το σπίτι μου ο Στέλιο Καζαντζίδης. Ήταν αυτός ο νεαρός με τη σπουδαία φωνή, ένα ανερχόμενο αστέρι που όλοι έλεγαν ότι θα πάει μπροστά. Τα είχε μπλεγμένα με μια πιτσιρίκα με καλή φωνή, την Καίτη Γκρέυ.
«Ντύσου, κα Μαρίκα, θα σε πάω για φαγητό». Χάρηκα και απόρησα συνάμα.
Με πήγε σε μια πολυτελή ταβέρνα , «Εδέμ» τη λέγανε, ακριβώς μεταξύ Παλαιού Φαλήρου και Λεωφόρου Συγγρού.
Μόλις κάτσαμε και παραγγείλαμε του είπα:
«Στέλιο σ’ ευχαριστώ που με σκέφτηκες και θέλησες να με δεις, η αλήθεια είναι ότι με ξέγραψαν οι περισσότεροι συνάδελφοι και φίλοι τώρα που είμαι στα δύσκολα. Μα αναρωτιέμαι, εσύ γιατί;».
Γέλασε δυνατά και μου είπε:
«Εσύ δεν θυμάσαι κα Μαρίκα μου, μα θυμάμαι εγώ… Τότε , τότε που ήσουν η μεγαλύτερη αρτίστα και ερχόσουν τα ξημερώματα στην Ομόνοια. Εγώ ήμουν φτωχαδάκι ακόμη, πριν ξεκινήσω το τραγούδι, δούλευα οικοδομή. Πολλά βράδια δεν είχα ούτε φράγκο να γυρίσω σπίτι και έπεφτα να κοιμηθώ στις σκάλες του τρένου που έβγαζαν λίγη ζεστούλα. Το ίδιο κι ένας σωρός φίλοι, μπατίρια, όλοι μεροκαματιάρηδες… Ήρθες ξημερώματα Πρωτοχρονιάς με δυο μεγάλες τσάντες γεμάτες τυρόπιτες και… Καλή Χρονιά Παιδιά!, μας φώναξες. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ»!
Με γύρισε σπίτι με χίλιες φροντίδες… «Στέλιο, ευχαριστώ και να προσέχεις».
Στο πρώτο μέρος, η Τσιρίδου, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο, ως Νίνου, την πορεία τη σύντομη ζήση και πορεία της θρυλικής ερμηνεύτριας, που χάραξε όμως ανεξίτηλα το ελληνικό τραγούδι και τις ζωές μας αφού, τόσο οι ερμηνείες όσο και ο μύθος τους μας «κέρδισαν» παντοτινά.
Μια ιδιαίτερη στιγμή, τόσο του βιβλίου, αλλά και γενικότερα της τραγουδιστικής μας ιστορίας είναι και το στιγμιαίο σμίξιμο της Νίνου με τον Καζαντζίδη.
Ο τελευταίος τόσο σ’ εμένα όσο και σε άλλους δημοσιογράφους καθώς και σε ιδιωτικές στιγμές του δεν παρέλειπε να αναφέρει την «χειρονομία» της Νίνου που του είχε κλέψει την καρδιά.
Αντιγράφω απ’ το βιβλίο «Σαν άστρο εβασίλεψα» κι από το κεφάλαιο «Ο Στέλιος το καλό παιδί»:
Ένα βράδυ πέρασε από το σπίτι μου ο Στέλιο Καζαντζίδης. Ήταν αυτός ο νεαρός με τη σπουδαία φωνή, ένα ανερχόμενο αστέρι που όλοι έλεγαν ότι θα πάει μπροστά. Τα είχε μπλεγμένα με μια πιτσιρίκα με καλή φωνή, την Καίτη Γκρέυ.
«Ντύσου, κα Μαρίκα, θα σε πάω για φαγητό». Χάρηκα και απόρησα συνάμα.
Με πήγε σε μια πολυτελή ταβέρνα , «Εδέμ» τη λέγανε, ακριβώς μεταξύ Παλαιού Φαλήρου και Λεωφόρου Συγγρού.
Μόλις κάτσαμε και παραγγείλαμε του είπα:
«Στέλιο σ’ ευχαριστώ που με σκέφτηκες και θέλησες να με δεις, η αλήθεια είναι ότι με ξέγραψαν οι περισσότεροι συνάδελφοι και φίλοι τώρα που είμαι στα δύσκολα. Μα αναρωτιέμαι, εσύ γιατί;».
Γέλασε δυνατά και μου είπε:
«Εσύ δεν θυμάσαι κα Μαρίκα μου, μα θυμάμαι εγώ… Τότε , τότε που ήσουν η μεγαλύτερη αρτίστα και ερχόσουν τα ξημερώματα στην Ομόνοια. Εγώ ήμουν φτωχαδάκι ακόμη, πριν ξεκινήσω το τραγούδι, δούλευα οικοδομή. Πολλά βράδια δεν είχα ούτε φράγκο να γυρίσω σπίτι και έπεφτα να κοιμηθώ στις σκάλες του τρένου που έβγαζαν λίγη ζεστούλα. Το ίδιο κι ένας σωρός φίλοι, μπατίρια, όλοι μεροκαματιάρηδες… Ήρθες ξημερώματα Πρωτοχρονιάς με δυο μεγάλες τσάντες γεμάτες τυρόπιτες και… Καλή Χρονιά Παιδιά!, μας φώναξες. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ»!
Με γύρισε σπίτι με χίλιες φροντίδες… «Στέλιο, ευχαριστώ και να προσέχεις».
