Ο δάσκαλος τοποθετείται με ακριβά λόγια για τον Στέλιο Ζαφειρίου στην αυτοβιογραφία του «Βίος και Πολιτεία» που επιμελήθηκε η Ιωάννα Κλειάσιου:
“Το Στέλιο το Ζαφειρίου τον γνώρισα το 1962, τότε τον είχε πρωτοφέρει ο Καζαντζίδης απ' τη Θεσσαλονίκη. Ήταν ξενάκι εδώ στην Αθήνα και πολύ συνεσταλμένος. Κάναμε παρέα και με τη γυναίκα του την Άννα. Είχα μέχρι τότε δικό μου μπουζούκι, το Χρήστο το Δημόπουλο. αλλά δεν ήταν τόσο καλός και σβέλτος κι έτσι έκανα πρόταση στο Στελλάκη να με συνοδεύει. Όλα αυτά τα τραγούδια που έκανα μετά, με το Στέλιο τα παίζαμε. «Ξημερώματα». «Δειλινά» και τόσα άλλα.
Είχε γράψει και μερικά τραγουδάκια. Είχε δώσει ένα τραγούδι στο Xρηστάκη, το «Είναι το κρύο τσουχτερό, να το αντέξω δε μπορώ», δικό του είναι αυτό. Χρυσό παιδί, βολικός, κάτσε-κάτσε, σήκω-σήκω. Τον είχε χρόνια ο Καζαντζίδης, χρόνια, αλλά μετά και μέχρι τώρα είναι αποκλειστικός μπουζουξής της Μαρινέλλας. Είναι και κουμπάροι με τη Μαρινέλλα. Ωραίος, γελαστός, πρόσχαρος. Ήταν καλός κι είχε και γνώμη και άποψη για τις μελωδίες σωστή. Είναι κι απ' τους λίγους που ήρθαν να με δουν στο νοσοκομείο, όταν πέρασα τα προβλήματα με την υγεία μου. Έχουμε και οικογενειακές σχέσεις και φιλίες, τον αγαπάω πολύ το Στέλιο.
Καλός, εξαιρετικός μπουζουξής. Και προσπάθησε πολύ για να παίζει με το δικό μου τρόπο, το δικό μου παίξιμο του μπουζουκιού. Αφού πολλοί, αρκετές φορές, μπερδευόντουσαν με το Στέλιο και νόμιζαν πως έπαιζα εγώ. Γι' αυτό και τον ζητάγανε κιόλας στις ηχογραφήσεις. Τον είχα σπρώξει κι εγώ βέβαια στη δισκογραφία, για να τον επιβάλω. Σε δίσκους ορχηστρικούς που έκανα στον Πατσιφά, τον έβαλα κι έκανε αποκλειστικά δικά του σόλα για να περάσει στις εταιρίες. Στα περισσότερα τραγούδια μου μαζί παίζουμε, μαζί με το Στελλάκη. Καλό μπουζούκι είναι ο Στέλιος.
Πολύ καλός, στη σειρά των πρώτων. Από τους πιο καλούς μαθητές μου. Δεξιοτέχνης και μάστορας στα σιγόντα. Μεγάλος μάστορας! Μιλάω εγώ, ο Γιώργος ο Ζαμπέτας”.
“Το Στέλιο το Ζαφειρίου τον γνώρισα το 1962, τότε τον είχε πρωτοφέρει ο Καζαντζίδης απ' τη Θεσσαλονίκη. Ήταν ξενάκι εδώ στην Αθήνα και πολύ συνεσταλμένος. Κάναμε παρέα και με τη γυναίκα του την Άννα. Είχα μέχρι τότε δικό μου μπουζούκι, το Χρήστο το Δημόπουλο. αλλά δεν ήταν τόσο καλός και σβέλτος κι έτσι έκανα πρόταση στο Στελλάκη να με συνοδεύει. Όλα αυτά τα τραγούδια που έκανα μετά, με το Στέλιο τα παίζαμε. «Ξημερώματα». «Δειλινά» και τόσα άλλα.
Είχε γράψει και μερικά τραγουδάκια. Είχε δώσει ένα τραγούδι στο Xρηστάκη, το «Είναι το κρύο τσουχτερό, να το αντέξω δε μπορώ», δικό του είναι αυτό. Χρυσό παιδί, βολικός, κάτσε-κάτσε, σήκω-σήκω. Τον είχε χρόνια ο Καζαντζίδης, χρόνια, αλλά μετά και μέχρι τώρα είναι αποκλειστικός μπουζουξής της Μαρινέλλας. Είναι και κουμπάροι με τη Μαρινέλλα. Ωραίος, γελαστός, πρόσχαρος. Ήταν καλός κι είχε και γνώμη και άποψη για τις μελωδίες σωστή. Είναι κι απ' τους λίγους που ήρθαν να με δουν στο νοσοκομείο, όταν πέρασα τα προβλήματα με την υγεία μου. Έχουμε και οικογενειακές σχέσεις και φιλίες, τον αγαπάω πολύ το Στέλιο.
Καλός, εξαιρετικός μπουζουξής. Και προσπάθησε πολύ για να παίζει με το δικό μου τρόπο, το δικό μου παίξιμο του μπουζουκιού. Αφού πολλοί, αρκετές φορές, μπερδευόντουσαν με το Στέλιο και νόμιζαν πως έπαιζα εγώ. Γι' αυτό και τον ζητάγανε κιόλας στις ηχογραφήσεις. Τον είχα σπρώξει κι εγώ βέβαια στη δισκογραφία, για να τον επιβάλω. Σε δίσκους ορχηστρικούς που έκανα στον Πατσιφά, τον έβαλα κι έκανε αποκλειστικά δικά του σόλα για να περάσει στις εταιρίες. Στα περισσότερα τραγούδια μου μαζί παίζουμε, μαζί με το Στελλάκη. Καλό μπουζούκι είναι ο Στέλιος.
Πολύ καλός, στη σειρά των πρώτων. Από τους πιο καλούς μαθητές μου. Δεξιοτέχνης και μάστορας στα σιγόντα. Μεγάλος μάστορας! Μιλάω εγώ, ο Γιώργος ο Ζαμπέτας”.
