Για τον Άκη Πάνου έχω γράψει πως «κανείς δεν έγραψε πριν ή μετά όπως αυτός».
Εκτός ότι η γνώση και η ευφυία του τον έκαναν να παρατηρεί τα πράγματα… αλλιώς, διέθετε την τέχνη, την ευρηματική σκέψη του, να την αποτυπώνει ευρηματικά σε άμεσα στιχάκια.
Μέσα σε λίγες γραμμές πολλαπλής συμπύκνωσης εκφράζονταν αντιλήψεις και σκέψεις… για τις οποίες άλλοι θα χρειάζονταν εγκυκλοπαίδειες για να τις περιγράψουν.
Το Δεκέμβρη του 1995 στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Δίφωνο φιλοξενούνταν η συνομιλία του Άκη Πάνου με τον επίσης ξεχωριστό κινηματογραφιστή Γιώργο Πανουσόπουλο.
Στο ερώτημα του τελευταίου: «Αν σου έδιναν το Μέγαρο Μουσικής για ένα μήνα, τι θα το έκανες;» ο Πάνου απάντησε:
«Θα εύρισκα τους κυρίου που κατά καιρούς στεγάζονται σε αυτό το πανεπιστήμιο της μουσικής (και επομένως το χρειάζονται) και θα τους έσκαγα το παραμύθι.
Ξέρετε, κύριε Μπετόβεν, Σούμπερτ, Μπαχ, το έν λόγω άντρο είναι κατάδικό μου και εξαιτίας οικονομικού σφιξίματος αναγκάζομαι να το βγάλω στο σφυρί.
Δηλαδή;
Το πουλάω!
Και η ελληνική μουσική… εμείς ήθελα να πω, θα μείνουμε στο δρόμο;
Αυτό σκέφτηκα και γι’ αυτό ήρθα πρώτα σε εσάς για να μη μείνετε στο δρόμο και πάθει η ελληνική μουσική.
Γίνεται;
Βεβαίως.
Πως;
Αν το αγοράσετε εσείς!
Θα τους το πουλούσα, θα γλίτωνε το κράτος και τα έξοδα λειτουργίας και συντήρησής του, κι εγώ με τα χρήματα που θα έπαιρνα από την πώληση του πανεπιστήμιου της μουσικής, θα έχτιζα μερικά δημοτικά της μουσικής. Έτσι πάει κανονικά το πράμα. Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο. Εμείς κοιμόμαστε ανάποδα σαν τις νυχτερίδες. Χέρια κεφάλι κάτω, πόδια επάνω.
Ή θα το πουλούσα και δεν θα έφτιαχνα τίποτα. Θα έπαιρνα το χρήμα, θα πλακωνόμουν στον κρατικό τζόγο, ΠΡΟ-ΠΟ, ΛΟΤΤΟ, μέχρι να τα χάσω τελικά όλα, να τα πάρει ο ΟΠΑΠ, να τα δώσει σ’ αυτούς που μου έδωσαν εμένα το κτήριο που πούλησα, να χτίσουν άλλο, να πάρουν κανένα μεροκάματο και οι οικοδόμοι, τζερτζελές να γίνεται.
Ένας άλλος τρόπος για να απαλλαγώ από δαύτο είναι να το γκρεμίσω. Να του βάλω δυναμίτη σε 500 μεριές, όπως κάνουν οι σύγχρονοι κατεδαφιστές, και με το πάτημα ενός κουμπιού να το κάνω χωράφι, πάρκο να το κάνω, πισίνα, ποδηλατοδρόμιο, ότι γουστάρω να το κάνω. Φροντίζοντας βέβαια τη στιγμή της κατεδάφισης να βρίσκονται εντός του Μεγάρου και οι αξιότιμοι κύριοι Μπετόβεν, Λιστ, Μπαχ, Σούμπερτ κ.λ.π, κ.λ.π.»
Εκτός ότι η γνώση και η ευφυία του τον έκαναν να παρατηρεί τα πράγματα… αλλιώς, διέθετε την τέχνη, την ευρηματική σκέψη του, να την αποτυπώνει ευρηματικά σε άμεσα στιχάκια.
Μέσα σε λίγες γραμμές πολλαπλής συμπύκνωσης εκφράζονταν αντιλήψεις και σκέψεις… για τις οποίες άλλοι θα χρειάζονταν εγκυκλοπαίδειες για να τις περιγράψουν.
Το Δεκέμβρη του 1995 στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Δίφωνο φιλοξενούνταν η συνομιλία του Άκη Πάνου με τον επίσης ξεχωριστό κινηματογραφιστή Γιώργο Πανουσόπουλο.
Στο ερώτημα του τελευταίου: «Αν σου έδιναν το Μέγαρο Μουσικής για ένα μήνα, τι θα το έκανες;» ο Πάνου απάντησε:
«Θα εύρισκα τους κυρίου που κατά καιρούς στεγάζονται σε αυτό το πανεπιστήμιο της μουσικής (και επομένως το χρειάζονται) και θα τους έσκαγα το παραμύθι.
Ξέρετε, κύριε Μπετόβεν, Σούμπερτ, Μπαχ, το έν λόγω άντρο είναι κατάδικό μου και εξαιτίας οικονομικού σφιξίματος αναγκάζομαι να το βγάλω στο σφυρί.
Δηλαδή;
Το πουλάω!
Και η ελληνική μουσική… εμείς ήθελα να πω, θα μείνουμε στο δρόμο;
Αυτό σκέφτηκα και γι’ αυτό ήρθα πρώτα σε εσάς για να μη μείνετε στο δρόμο και πάθει η ελληνική μουσική.
Γίνεται;
Βεβαίως.
Πως;
Αν το αγοράσετε εσείς!
Θα τους το πουλούσα, θα γλίτωνε το κράτος και τα έξοδα λειτουργίας και συντήρησής του, κι εγώ με τα χρήματα που θα έπαιρνα από την πώληση του πανεπιστήμιου της μουσικής, θα έχτιζα μερικά δημοτικά της μουσικής. Έτσι πάει κανονικά το πράμα. Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο. Εμείς κοιμόμαστε ανάποδα σαν τις νυχτερίδες. Χέρια κεφάλι κάτω, πόδια επάνω.
Ή θα το πουλούσα και δεν θα έφτιαχνα τίποτα. Θα έπαιρνα το χρήμα, θα πλακωνόμουν στον κρατικό τζόγο, ΠΡΟ-ΠΟ, ΛΟΤΤΟ, μέχρι να τα χάσω τελικά όλα, να τα πάρει ο ΟΠΑΠ, να τα δώσει σ’ αυτούς που μου έδωσαν εμένα το κτήριο που πούλησα, να χτίσουν άλλο, να πάρουν κανένα μεροκάματο και οι οικοδόμοι, τζερτζελές να γίνεται.
Ένας άλλος τρόπος για να απαλλαγώ από δαύτο είναι να το γκρεμίσω. Να του βάλω δυναμίτη σε 500 μεριές, όπως κάνουν οι σύγχρονοι κατεδαφιστές, και με το πάτημα ενός κουμπιού να το κάνω χωράφι, πάρκο να το κάνω, πισίνα, ποδηλατοδρόμιο, ότι γουστάρω να το κάνω. Φροντίζοντας βέβαια τη στιγμή της κατεδάφισης να βρίσκονται εντός του Μεγάρου και οι αξιότιμοι κύριοι Μπετόβεν, Λιστ, Μπαχ, Σούμπερτ κ.λ.π, κ.λ.π.»
