τα σχολεία, να ακούσουμε πως τραγουδούσε για τις παλιές ευτυχισμένες σχολικές μέρες ένας θρύλος της τζαζ, ο Ντίζι Γκιλέσπι.
Κλασικές στιγμές της τζαζ – με μια πινελιά από ροκ ν ρόλ, άλλωστε, είμαστε στα 1956 οπότε το ροκ εν ρολ απογειώνεται παγκοσμίως με τον Μπιλ Χάλει και, κυρίως, τον Έλβις Πρίσλευ – και ο Ντίζι Γκιλέσπι με την ορχήστρα του όπως εμφανίστηκε στην Aθήνα, έχοντας μαζί του σπουδαίους μουσικούς: Κουίνσι Τζόουνς, Φιλ Γουντς, Μπίλι Μίτσελ, Γουόλτερ Ντέιβις, Τσάρλι Πέρσιπ, Μέλμπα Λίτον.
Ο διάσημος τρομπετίστας ήρθε στην ελληνική πρωτεύουσα τον Μάιο του 1956, εν μέσω κινητοποιήσεων και αντιδράσεων γύρω από το θέμα του Κυπριακού Αγώνα και της απελευθέρωσης της Κύπρου από τους Βρετανούς. Εν τω μεταξύ, οι εφημερίδες ρωτούσαν γιατί η Αμερική αντί για στρατό έστελνε στην Ελλάδα τζαζ μπάντες. Λίγο πριν την συναυλία οι Έλληνες φοιτητές είχαν ρίξει πέτρες στα παράθυρα της Υπηρεσίας Πληροφοριών των Η.Π.Α. Στην αρχή της συναυλίας υπήρξε ένταση από τους σπουδαστές, στη συνέχεια, όμως, όλα κύλησαν ομαλά. Το πλήθος ήταν τέτοιο έξω από το «Ρεξ» που με το τέλος της συναυλίας σταμάτησε η κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας και η μπάντα αποθεώθηκε.
Από εκείνες τις εμφανίσεις του Ντίζι Γκιλέσπι, στην Αθήνα, προέκυψε κι ένας δίσκος, με τον μαύρο τρομπετίστα να ποζάρει για τις ανάγκες του εξωφύλλου του ντυμένος τσολιάς στις κολώνες της Ακρόπολης! Ο δίσκος κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Dizzy in Greece» και κυκλοφόρησε το 1957 από τη Verve . Σ’ εκείνο το σχήμα συμμετείχε παίζοντας σαξόφωνο και ο Φιλ Γούντς, από τους πλέον γνωστούς σέσιον μουσικούς της τζαζ, ο οποίος 10 χρόνια αργότερα ηγείτο μιας εθνοτζαζ μπάντας, στο ελληνικού ενδιαφέροντος άλμπουμ της Impulse « Greek Cooking » (θα αναφερθούμε στο μέλλον), στην οποία συμμετείχαν εξαίρετοι μουσικοί της πολυεθνικής σκηνής της Νέας Υόρκης και ανάμεσά τους ο Ιορδάνης Τσομίδης με το μπουζούκι του. Και ο Γκιλέσπι με τον Κουίνσι Τζόουνς, όμως, έπαιξαν με μπουζούκια και τι μπουζούκια!. Όχι, βέβαια, για κάποια ηχογράφηση, αλλά στις Τζιτζιφιές όπου βρέθηκαν για να ακούσουν τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου.
Ακολουθεί η χαρακτηριστική αφήγηση της Καίτης Κασιμάτη-Μυριβήλη από συνέντευξη στον Θάνο Φωσκαρίνη, που δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Βιβλιοθήκη» της «Ελευθεροτυπίας» στις 23 Οκτωβρίου του 2010.
«…Υπάρχει μια ξεχωριστή βραδιά που τη ζήσαμε μαζί (με τον Μάνο Χατζιδάκι) πριν από πολλά χρόνια, το 1955. […] Ένα από τα συγκροτήματα που ήρθαν στην Αθήνα από τη Νέα Υόρκη ήταν μια ορχήστρα τζαζ, η οποία αποτελούνταν από μαύρους μουσικούς, υπό τη διεύθυνση του τρομπετίστα και μαέστρου της ορχήστρας Ντίζι Γκιλέσπι, ένα από τα ιερά τέρατα της τζαζ. Ενορχηστρωτής της ορχήστρας και πιανίστας ήταν ο, νέος τότε και αργότερα διάσημος συνθέτης της τζαζ, Κουίνσι Τζόουνς. […] Ο διάσημος πλέον Κουίνσι Τζόουνς ήταν τότε ο πιανίστας της ορχήστρας τού Γκιλέσπι. Δόθηκαν 3 συναυλίες στο Θέατρο «Ρεξ», τις οποίες φυσικά παρακολούθησε ο Μάνος και γνωρίστηκε με τους μουσικούς. Επειδή οι προσκλήσεις γι' αυτές τις συναυλίες βασίζονταν σε πρωτόκολλο, ο Γκιλέσπι δεν ήταν και πολύ ικανοποιημένος με το κοινό των συναυλιών και ζήτησε να προσφέρει μια συναυλία αποκλειστικά για φοιτητές με ελεύθερη είσοδο. Εκείνο το βράδυ έγινε πανζουρλισμός. Ο φοιτητόκοσμος κατέκλεισε το θέατρο, οι νέοι κρέμονταν σαν τσαμπιά σταφύλια από τα θεωρεία, χειροκροτούσαν και φωνάζαν το όνομα του Γκιλέσπι. Οταν τελείωσε η συναυλία, όρμησαν στη σκηνή, σήκωσαν τον Γκιλέσπι στα χέρια και τον κατέβασαν μέχρι την Ομόνοια. Την άλλη μέρα το απόγευμα είχαμε συνάντηση με τον Αχιλλέα Μαμάκη στους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου, για συνεντεύξεις με τους Γκιλέσπι και Κ. Τζόουνς για την εκπομπή του «Το θέατρο στο μικρόφωνο». Μαζί είχε έρθει και ο Μάνος και όταν τελείωσαν οι συνεντεύξεις, ήταν πια αργά το βράδυ, ο Μάνος πρότεινε να τους πάμε κάπου να φάμε, και αποφάσισε να πάμε στου Τσιτσάνη, κάτω στις Τζιτζιφιές. Εξηγήσαμε στους φίλους ποιος ήταν ο Τσιτσάνης και ξεκινήσαμε. Ο Τσιτσάνης μάς δέχτηκε με χαρά και αρχοντιά, εφόσον ο Μάνος τού σύστησε τους αμερικανούς μουσικούς και αναφέρθηκε στη μουσική τους. Οι ξένοι τόσο πολύ ενθουσιάστηκαν με τη μουσική και τα τραγούδια που άκουγαν απ' τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου, ώστε κάποια στιγμή ο Τσιτσάνης ζήτησε από τον Γκιλέσπι και τον Τζόουνς να παίξουν κάτι όλοι μαζί. Ανέβηκαν στο πάλκο και οι δύο. Ο μεν Κουίνσι Τζόουνς κάθησε στο πιάνο, ο Γκιλέσπι έπαιζε την τρομπέτα του και ο Τσιτσάνης μπουζούκι, δημιουργώντας ένα απίστευτο jam session (αυτοσχεδιασμοί) ανεπανάληπτο. Ακόμα λυπάμαι που δεν είχαμε μαζί μας ένα φορητό μαγνητόφωνο να ηχογραφήσουμε αυτή την τόσο ασυνήθιστη μουσική που έβγαινε από τους αυτοσχεδιασμούς. Καθήσαμε ώς τα ξημερώματα».
