Αυτά δηλώνει μεταξύ άλλων ο προικισμένος ερμηνευτής και δημιουργός στους Γιάννη Ξυνόπουλο και Μωυσή Ασέρ και στην metrogreece.gr . Μια συνέντευξη άμεση και ουσιαστική όπου ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μιλά καθαρά και ξάστερα για θέματα που αφορούν το τραγούδι και τη ζωή μας:
«Είμαι με τον Μπουλά, τον Ζουγανέλη και τον Σταρόβα στην «Ακτή Πειραιώς» για δεύτερη συνεχή χρονιά και τέταρτη συνολικά, γιατί παίξαμε ξανά πριν από μερικά χρόνια, όταν αναβιώσαμε το «Αχ Μαρία» στον «Ζυγό». Ξαναβρεθήκαμε πέρσι, όπου είχαμε μαζί μας τον Στόκα, ενώ φέτος έχουμε τον Πασχαλίδη και τον Κούτρα και γίνεται χαμός. Έχω κάτσει να κάνω πολλή ψυχανάλυση γιατί έρχεται τόσο πολύς κόσμος εκεί – είναι ένα μαγαζί όπου γίνεται χαμός σε μια εποχή που τα μισά μαγαζιά πάνε να κλείσουνε – και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος θέλει να περνάει καλά, να ακούει δύο - τρία τραγουδάκια που τα ξέρει και τα έχει αγαπήσει και να περνάει αρκετή ώρα, μιας και δεν έχει τη δυνατότητα να βγαίνει πολλές φορές τώρα πια, που η διασκέδαση έχει καταλήξει να είναι μία Παρασκευή κι ένα Σάββατο, για να μην πω μόνο Σάββατο, και θέλει να κάτσει και να το ευχαριστηθεί. Έρχονται και δεν φεύγουνε από τις 11 μέχρι τις 4, πεντάωρο κανονικό.
Η δισκογραφία είναι σε κρίση αντικειμενική, σχεδόν δεν υπάρχει. Παρ’ όλα αυτά, ετοιμάζω ένα νέο δίσκο, φιλόδοξο και πολυδάπανο, αλλά θα κυκλοφορήσει μέσω εφημερίδας, που μας εξασφαλίζει κάποιες πωλήσεις και ένα κόστος παραγωγής. Βέβαια, αυτή την εποχή, ο καθένας ηχογραφεί σε ένα home studio και βγάζει τα τραγούδια του στο Διαδίκτυο. Δεν υπάρχει δισκογραφία και η «δυσκολία» που υπήρχε κάποτε. Κατ’ αρχήν, δεν υπάρχει πια η ίδια ποιότητα στον ήχο, αλλά δεν τους νοιάζει κιόλας. Η κόρη μου ακούει από κάτι μικρά mp3 players. Εγώ παλιά δούλευα ένα καλοκαίρι ολόκληρο για να πάρω ένα στερεοφωνικό, να ακούω το βινύλιο! Ανεπανάληπτη εποχή του βινυλίου...
Τα cd που κυκλοφορούν με τις εφημερίδες μπορεί ναι μεν να πωλούνται 100 ή 200 χιλιάδες αντίτυπα, που πάνε σε άλλα τόσα σπίτια (ορισμένοι τα ακούν, άλλοι όχι), η εταιρεία όμως έχει βγάλει ήδη το κέρδος της από τη δουλειά αυτή και έχει δέσει το γάιδαρό της. Δεν ενδιαφέρεται παραπέρα να κάνει προβολή και να σπρώξει κάτι. Τα ραδιόφωνα, από την άλλη, παίζουν όλα με play-list, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, οπότε όλο το πράγμα είναι λειψό. Σουξέ τώρα πια μπορεί να γίνει ένα τραγούδι του Βέρτη. Ας πούμε, έβγαλα ένα δίσκο με τον Δημήτρη Μπάση με καλά τραγούδια και δεν ακούστηκε τίποτε, και να σκεφτείς ότι είχαμε χορηγούς επικοινωνίας 3 κεντρικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς... Ξεκινάω να πάω σε συναυλίες με το αυτοκίνητο κι ανοίγω το ραδιόφωνο και διασχίζοντας την Ελλάδα φρικάρω για το τι ακούν οι άνθρωποι!!! Πόσο προχωρημένοι είναι στο σκυλάδικο; Ακούω ονόματα που δεν τα έχω ξανακούσει και αδυνατώ να τα πλησιάσω. Στη Γερμανία, που πήγα για κάποιες συναυλίες, τα ξανασυνάντησα. Κάτι φωνές που ούτε τις ξέρω και τα βλέπουμε σε κάτι κανάλια βήτα στις 5 το πρωί... Αυτά ακούω σε όλη την Ελλάδα ή, στο άλλο άκρο, 2-3 κουλτουριάρηδες παίζουν τελείως εξεζητημένα πράγματα, που δεν περνάνε στον κόσμο... Και ξέρεις ποιο είναι το τραγικό... – και μη με περάσεις για μεγαλομανή. Επειδή αυτό τον καιρό ετοιμάζω το δίσκο – που είναι ένα παιδικό όνειρο και έχω αφιερώσει πολύ χρόνο, αλλά έχω συγχρόνως ανανεωθεί και μου έχει δώσει μεγάλη διάθεση και για τη δισκογραφία και για όλα – κυκλοφόρησα πολύ στο εξωτερικό, γιατί έκανα και συνεργασίες με πολλούς ξένους τραγουδιστές – θα καταλάβεις όταν ολοκληρωθεί. Στο Παρίσι, που πήγα στο FNAC, ο κόσμος αγοράζει δίσκους μετά μανίας. Εδώ το FNAC έκλεισε, έμεινε μόνο το PUBLIC. Τα άλλα, Virgin, Metropolis, πήραν την κάτω βόλτα. Η Ζαζ στη Γαλλία πούλησε 1.000.000 δίσκους. Καταλαβαίνεις πως εμείς εδώ κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Θα μου πεις, εδώ πάει να διαλυθεί ολόκληρο κράτος, στα cd θα κολλήσουμε;
Τουλάχιστον ας κρατήσουμε λίγο απ’ το γέλιο μας, να μη μας πάρει από κάτω και πάθουμε κατάθλιψη και μας εξαφανίσει ολοσχερώς . Γι’ αυτό λοιπόν βγάζω το συμπέρασμα ξανά ότι δουλεύει η «Ακτή» γιατί δίνουμε λίγο γέλιο και τραγούδι υπό τύπον αντίστασης σε αυτά που συμβαίνουν.
Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, που, καλώς ή κακώς, υπάρχουν. Εγώ μικρός ήμουνα ροκάς, μεγάλωσα ακούγοντας ροκ. Είδα τον Χιώτη και τη Λίντα στο σινεμά και μετά πέρασα κατευθείαν στα βαθιά του ροκ (σαν ακροατής). Μετά ανακάλυψα το ρεμπέτικο, τον Χατζιδάκι, που είναι ο μέγιστος των μεγίστων, και όλα αυτά γίναν ένα χαρμάνι στο κεφάλι μου, που εκφράζεται όπως εκφράζεται. Στην πορεία δάσκαλοι υπήρξαν για μένα Ιταλοί και Γάλλοι τραγουδοποιοί, που θα τους δεις και στο δίσκο που ετοιμάζω. Μέχρι τότε άκουγα μόνο τους Genesis, έως ότου ανακάλυψα μέσα από αυτούς την αύρα και το φως της Μεσογείου κι αυτό κάπως με τάραξε... Το ακολούθησα έντονα και πήγε μόνο του. Βάλε εσύ όποια ταμπέλα θες: έντεχνο, ηλεκτρική μπαλάντα, ροκ, λαϊκό. Υπάρχουν λαϊκοί τραγουδιστές, όπως ο Μητροπάνος και ο Μαργαρίτης, που είναι πιο κοντά σε μένα από συγκροτήματα της ροκ, από τα οποία προέρχομαι κιόλας.
Έπεσαν οι μάσκες πια και φάνηκε ότι όλο το πράγμα είναι ένα στημένο κόλπο. Δεν πιστεύω τίποτα από αυτά που μας λένε, γιατί ένας άνθρωπος που χρωστάει λεφτά και θέλει να τα δώσει σκίζεται να τα μαζέψει και να τα δώσει. Εδώ δεν συμβαίνει αυτό. Πάνε να χαμηλώσουν τα μεροκάματα στον ιδιωτικό τομέα. Από πού θα μαζέψουν τα λεφτά να πληρώσουν εκεί που τα χρωστάνε; Με τέτοια κόλπα δεν μαζεύονται τα χρωστούμενα. Οι τυπάδες είναι σχιζοφρενείς. Υπάρχει μια παγκόσμια συνωμοσία να κάνουν τον κόσμο Κίνα... Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο... Αυτά τα λέει η απλή λογική, δεν χρειάζεται να είσαι ακραίος για να τα λες. Ο κόσμος, όταν βγει έξω και τα κάνει λίμπα, δεν θα είναι ακραίος... Γιατί τώρα προσπαθούν να το υποτιμήσουν ή ακραίοι ή γραφικοί στο Σύνταγμα.»
Πηγή: www.metrogreece.gr
