Που συμφώνησαν οι τέσσερις μεγάλοι

Τα λόγια είναι περιττά…

Το Νοέμβριο του 1973 ο Τόλης Βοσκόπουλος και η Μαρινέλλα προσέρχονταν εις γάμου κοινωνία. Και οι δύο είναι αστέρια αλλά βρίσκονται σε μια κομβική περίοδο της καριέρας τους. Ο Βοσκόπουλος λάμπει πλέον ως ερμηνευτής σταρ αναζητώντας όμως νέα κίνητρα που θα τονώσουν τις προδιαγεγραμμένες δάφνες του ενώ και η Κυριακή Παπαδοπούλου έχει βγάλει από πάνω της τη βαριά σκιά του Καζαντζίδη και φιγουράρει πλέον αυτόνομα και δυναμικά στο καλλιτεχνικό στερέωμα, διψασμένη για το υλικό που θα υπογραμμίσει τις δυνατότητές της. Κουμπάρος στο μυστήριο τους ο μουσικοσυνθέτης Γιώργος Κατσαρός. Μοιραία οι δυο τους αρχίζουν να συνυπάρχουν στις πίστες αλλά και στη δισκογραφία. Ανήκουν όμως σε διαφορετικές εταιρείες. Έτσι με το 1974 κυκλοφορεί από τη Minos το άλμπουμ «Μαρινέλλα-Βοσκόπουλος» όπου σε μια φορτισμένη μεταπολιτευτική ατμόσφαιρα δεν συναντά την αποδοχή που οι συντελεστές του προσδοκούσαν ενώ μοιράζονται και το μεγάλο δίσκο με τον τίτλο «Εγώ κι εσύ» αυτή τη φορά στην εταιρεία της Μαρινέλλας, τη Philips, που εμπορικά τουλάχιστον θα έχει καλύτερη τύχη. Περιέχει τραγούδια όπως τα «Τι ζητάμε», «Ο τελευταίος μου σταθμός», «Ούτε ένας», «Δώσε μου Θεέ μου» και βέβαια το ομότιτλο που ο κόσμος το ξέρει ως και «Τα λόγια είναι περιττά» σε μουσική του ίδιου του Βοσκόπουλου που και σαν δημιουργός έχει δώσει όμορφα δείγματα γραφής. 

Τα λόγια είναι περιττά
Την ώρα που χωρίζουμε
Μοιάζουν τριαντάφυλλά σκυφτά
Που δεν ξαναμυρίζουνε…

Σε αντίθεση με τους στίχους του συνεργάτη του Βοσκόπουλου,  Μίμη Θειόπουλου οι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου δείχνουν να ομονοούν όταν θίγονται τα συμφέροντα τους. Μαρινάκης, Μελισσανίδης, Σαββίδης και Αλαφούζος, μέσω των εκπροσώπων τους, με μια φωνή ορθώνουν το κοινό ανάστημά τους κόντρα στην διαδικασία των πλέι οφ που θα βγάζουν και πρωταθλητή. Σου λένε, εμείς θα παιδευόμαστε για να κάνουν οι άλλοι τηλεθέαση. Πάμε όπως είμαστε, όσοι είμαστε και ο Θεός είναι μεγάλος. Για την ταμπακιέρα βέβαια ούτε λόγος. Για τα προβλήματα που καίνε χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο ούτε κουβέντα. Μοναδικό ενδιαφέρον το εδώ και τώρα και βέβαια τα φράγκα. Μαζί τους και οι μικροί… όπου εκεί να δεις χειρότερα! Πως μπορείς βέβαια να κάνεις αλλιώς αφού μόλις διαφοροποιηθείς απ’ το κοπάδι σε τρώνε οι λύκοι… και οι ιπποπόταμοι που όταν μαλώνουν την πληρώνουν τα βατράχια. Η επόμενη μέρα θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον αλλά η βεβαιότητα πως δεν θα δούμε συνολικά καλύτερες ποδοσφαιρικές μέρες βασιλεύει… 

Ατομικά ο Ολυμπιακός δείχνει να βρίσκεται εντός των τειχών στην γνώριμη πρωτοκαθεδρία. Ακόμα και η κλήρωση του πρωταθλήματος στάθηκε καλή μαζί του… Η ΑΕΚ έχει βέλη στη φαρέτρα της να τον ανταγωνιστεί, λιγότερα ο ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟ. Αυτά στα χαρτιά γιατί συχνά πυκνά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Και βέβαια μην ξεχνάμε πως λόγω της ρευστής κατάστασης, της έλλειψης σοβαρότητας και ξεκάθαρων στόχων, οι ισορροπίες είναι γυάλινες και τα δεδομένα αλλάζουν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη… Δεν είναι και εντελώς ουτοπική η ατάκα του Κούγια…

Αυτό που δεν δείχνει να μεταβάλλεται είναι το γενικότερο περιβάλλον. Κατά πως τραγουδούσαν στο διαχρονικό πια ντουέτο τους ο Βοσκόπουλος και η Μαρινέλλα:

Σκυφτοί ξανά
Λίγη ελπίδα πουθενά
Κρύο, σκοτάδι κι αγωνία

...μπάλα μετά μουσικής

Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (14/7/2017) και είναι μια χορηγία του cer’ 8 (τσερότο). Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.