Πως θα κέρδιζε ο Ολυμπιακός

O Σπύρος Ζαγοραίος υπήρξε μία από τις φωτεινές προσωπικότητες στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού. Στην πολύχρονη πορεία του στη δισκογραφία που ξεκινά από τα χρόνια του ’50 με δημιουργίες του Βασίλη Τσιτσάνη και φτάνει ως το φινάλε του, τον Οκτώβρη του 2014, ερμήνευσε εκατοντάδες τραγούδια, πολλά εκ των οποίων έγιναν σουξέ στην εποχή τους, έδρεψαν δάφνες στη διασκέδαση, αγαπήθηκαν από τους μερακλήδες και σε μεγάλο ποσοστό άντεξαν στον χρόνο παραμένοντας κλασικά. Οι τίτλοι μιλούν από μόνοι τους: Προσευχή, Aναψε το τσιγάρο, Θα πεθάνω γλυκιά μου αγάπη, Ντόλτσε βίτα, Κατηγόρα με, Οι γαρυφαλλιές, Oλες είσαστε ίδιες, Ο αλήτης, Aδικα χάρε καρτερείς, Η κούκλα, Πάρτε κύριε λαχεία, Εντελαμαγκέν, Ο ανάπηρος, Ερωτιάρης, Τον χάρο τον αντάμωσαν και δεκάδες ακόμη στιγμές σε πρώτη εκτέλεση ή σε «ζαγορέικη» επανα-προσέγγιση.

Τραγούδια της αγάπης, του έρωτα και της ζωής, της καθημερινότητας, της βιοπάλης, της χαράς, του γλεντιού. Απλά, στην έκφρασή τους, δεξιοτεχνικά όμως, άμεσα στον στόχο τους χωρίς φτήνιες και ακρότητες, με νταλκά και με μεράκι. Υπογεγραμμένα από πρωτομάστορες συνθέτες και στιχουργούς με τους οποίους ο Ζαγοραίος συνεργάστηκε στο στούντιο και στο πάλκο.

Με φωνή ιδιότυπη, παράξενη, στακάτη, κοφτή αλλά εκφραστική, αντρική και μελωδική, με γλυκά και βαριά πατήματα που «σκοτώνουν», ο Ζαγοραίος ξεχώρισε στον χώρο του, διαμόρφωσε ένα καθαρά προσωπικό ύφος ερμηνείας, απέκτησε το δικό του, πιστό κοινό που του ανταπέδωσε αυτά που του αναλογούν.

Αγάπη, σεβασμό και φήμη που δεν έχουν ανάγκη από δημόσιες σχέσεις και πλαστές μεγεθύνσεις. Εχοντας για μεγάλο διάστημα «δάσκαλο» στη σύνθεση και στενό συνεργάτη τον Δημήτρη Γκούτη, ο οποίος υπογράφει στιχουργικά το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου του, αλλά και συμπορευτή τον μεγάλο Κώστα Βίρβο, ο Ζαγοραίος θα έχει μια αξιοπρόσεκτη διαδρομή ως δημιουργός αβανταδόρικων και «έξυπνων» τραγουδιών που κάνουν γκελ στον κόσμο.

Ανάμεσά τους και το Εγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου, που ξεκινά ως εξής:

Σβήσαν τ’ άστρα τ’ ουρανού
Κι όμως δεν κοιμάμαι…

Κάπως έτσι φαντάζομαι αισθάνονται οι άνθρωποι του Ολυμπιακού και οι φίλοι της ομάδας μετά την ήττα από τη Φενέρ στον τελικό της Κωνσταντινούπολης. Δυστυχώς η ομάδα του μεγάλου λιμανιού παρουσιάστηκε κατώτερη της υψηλής περίστασης, τα αστέρια της δεν βοήθησαν σύμφωνα με τα αναμενόμενα, κι έτσι ένα ακόμη αστέρι στον ουρανό της Ευρωλίγκας μένει σβηστό για τους Πειραιώτες. Αυτό δεν ακυρώνει την προσπάθεια και συμμετοχή του Θρύλου στην πρώτη γραμμή της Ευρώπης, αλλά μοιραία, ένα κρίμα μένει στο μυαλό, ένα σφίξιμο στην ψυχή… Οι «ερυθρόλευκοι» μάλλον ξόδεψαν πολλή ενέργεια, πνευματική και σωματική στην αναμέτρηση με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Την ίδια ώρα εγκλωβίστηκαν από τη μαεστρική τακτική του Ομπράντοβιτς και την αγωνιστικότητα των αντιπάλων. Η διαιτησία, έπαιξε έδρα αλλά αν μη τι άλλο κράτησε τα προσχήματα. Ο Ολυμπιακός αν πρόσεχε τις λεπτομέρειες, δεν θα έφτανε τόσο άδειος στο τελευταίο δεκάλεπτο, και ενδεχομένως λόγω μετάλλου και χαρακτήρα να έκλεβε το τρόπαιο και το… αστέρι να ήταν φωτεινό.

Η Φενέρ είναι «επενδύσεις», μόνο που είναι σωστά στοχευμένες. Ξεκινά απ’ τον προπονητή και καταλήγει στις πολύ ακριβές αλλά εύστοχες επιλογές του. Είχε προβλήματα αλλά με την εμπιστοσύνη και τη στήριξη, με σχετική υπομονή τα ξεπέρασε. Κι όμως οι «κόκκινοι» θα μπορούσαν αν… αλλά με «αν» δεν υπάρχει πρωταθλητισμός, ούτε ζωή.

Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να ξεκινήσει απ’ την αρχή το όνειρο μιας ευρωπαϊκής κούπας αφού, μετά από αυτούς τους δύο αγώνες, ο ένας μεγαλειώδης και ο άλλος άτυχος, μάλλον τραγουδά παραφράζοντας, το σουξέ του Ζαγοραίου και του
Βίρβου…

Eγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου
Κι εσύ ‘σαι ακόμα μακριά μου…

*...μπάλα μετά μουσικής

Το άρθρο προέρχεται από το οπισθόφυλλο της Sportday (22/5/2017) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb. Μπορείτε να το διαβάσετε και μέσα από το pdf που ακολουθεί.