Η σπουδαία ερμηνεύτρια άφησε την τελευταία της πνοή σήμερα στις 3 το μεσημέρι.
Η Ελίζα Μαρέλη (το πραγματικό της επώνυμο) σε ηλικία 9 ετών αρχίζει τα μαθήματα στο Ελληνικό Ωδείο, ενώ δύο χρόνια αργότερα έρχονται και τα μαθήματα φωνητικής με τη Δανάη. Η επαφή μαζί της έμελλε να κρατήσει ως το τέλος της ζωής της Δανάης και να είναι καταλυτική για την Ελίζα Μαρέλλι. Η δασκάλα της ήταν εκείνη που αργότερα την ονόμασε «αρχετυπική ντέιμ».
Το ταλέντο της αναδύεται αμέσως, η οικογένεια της όμως αρνείται να ηχογραφήσει το πρώτο της τραγούδι καθώς ακόμα ήταν πολύ μικρή. Ωστόσο νεαρότατη έκανε τον πρώτο της δίσκο. Ήταν Πρωτοχρονιά του 1954. Κατάφερε να γεφυρώσει τρεις γενιές, αφού στα 14 χρόνια της τραγουδά και δισκογραφεί δίπλα στον Μιχάλη Σουγιούλ, τον Χαιρόπουλο, τον Κώστα Γιαννίδη, τον Βέλλα, ενώ μοιράζεται την αγάπη και την αγωνία του ελαφρού τραγουδιού με τη Σοφία Βέμπο και το Νίκο Γούναρη. Παίρνει στα χείλη της τους απλούς στίχους και χωρίς καμιά επιτήδευση, μα πάνω απ όλα με την αβίαστη και κοντράλτα φωνή, συμπληρώνει με ιδανικό τρόπο τη σύνθεση. Ανάμεσα στις μεγάλες πρώτες επιτυχίες της και οι: «Μη μετανιώνεις», «Εσύ θα κλάψεις», «Τι μου έχεις κάνει», «Στην υγειά της», «Το καινούργιο σου φουστάνι», «Ο Ψαράς και η ψαροπούλα», «Έρωτα τύραννε μεγάλε», «Θέλω ποτέ να μην χωρίσουμε», «Το πεζοδρόμιο» κ.ά.
Ακολουθούν οι μεγάλες προσωπικές της επιτυχίες ενώ παράλληλα δίνει νέα ζωή σε τραγούδια του μεσοπολέμου. Ανάμεσα τους τα: «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Ταμπακιέρα», «Μαραμένα τα γιούλια» κ.ά. Όταν τραγούδησε την περίφημη «Ρεζεντά» η επιτυχία που γνώρισε ήταν τόσο μεγάλη που ο κόσμος την ταύτισε μαζί του και την αποκαλούσε «Ρεζεντά». Το ίδιο συνέβη πολλές φορές ακόμα.
Η πρώτη συνέντευξη δίνεται στο περιοδικό «Ντομινό», ενώ ήταν μόλις είκοσι χρόνων. Η δημιουργία οικογένειας στο κατώφλι της δεκαετίας του 60 και η απόκτηση τριών παιδιών την κάνουν να μείνει μακριά από τη μεγάλη της αγάπη, το τραγούδι, κάτι για το οποίο ποτέ δεν μετάνιωσε, όπως η ίδια δηλώνει. Τα παιδιά της άλλωστε επιβεβαιώνουν απόλυτα την επιλογή της. Η πρωτότοκη κόρης της σπούδασε Ιατρική, ο γιός της Νομική, ενώ είχε σημαντικές αθλητικές επιδόσεις και η δεύτερη κόρη της, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Ωδείο και διαπρέπει ως καθηγήτρια Μουσικής.
Η επιστροφή γίνεται πανηγυρικά, καθώς το κοινό ποτέ δεν την ξέχασε, με ένα πολύ επιτυχημένο ρεσιτάλ που έδωσε στο κινηματοθέατρο Παλλάς. Επειδή απέφευγε τη δημοσιότητα γίνεται λόγος για μια «φωνή χωρίς πρόσωπο». Παιδί του ραδιοφώνου η Ελίζα Μαρέλλι έκανε άπειρες ραδιοφωνικές εκπομπές, ενώ επίσης απέφευγε τα κέντρα και εμφανιζόταν μόνο σε συναυλίες.
«Δεν είμαι καλλιτέχνης με την έννοια του επαγγελματία, δεν περίμενα να ζήσω απ αυτό», έλεγε η ίδια η Ελίζα Μαρέλλι σε μια δήλωση της στην εκπομπή του Κώστα Μπλιάτκα «Εκ του πλησίον» στην ΕΡΤ 3. «Είμαι ικανοποιημένη γιατί έκανα τα πράγματα που αγαπούσα στην τέχνη. Το τραγούδι πρόσθεσε στη ζωή μας ποιότητα και πλούτο.
Οι τιμητικές πλακέτες, οι διακρίσεις και οι βραβεύσεις της έρχονται να επισφραγίσουν το ευρύ κοινωνικό, καλλιτεχνικό της έργο που εκδηλώνεται μέσα από την έντονη φιλανθρωπική της δράση. Τραγουδά επίσης στο Ηρώδειο σε συναυλία αφιέρωμα στον Μιχάλη Σουγιούλ και αποθεώνεται από το κοινό. Επίσης σε εκδήλωση στα Δημήτρια τον Οκτώβριο του 2009, αλλά και στο Ζωγράφειο Λύκειο της Κωνσταντινούπολης, στις εκδηλώσεις εορτασμού του Ολοκαυτώματος στη Νάουσα κ.ά.
Παράλληλα η Ελίζα Μαρέλλι πρωτοστατεί το 2004 στη δημιουργία του συλλόγου «Φίλοι του Ελαφρού Τραγουδιού» θέλοντας να δώσει σάρκα και οστά σε μια ιδέα της Δανάης. Αφοσιώνεται ψυχή τε και σώματι στους στόχους του Συλλόγου που είναι η διάσωση και η διάδοση του ελαφρού τραγουδιού.
«Δίνω το δικό μου αγώνα για να διατηρηθεί ζωντανό αυτό το όμορφο είδος τραγουδιού συστήνοντας το στους νεότερους μέσα από το έργο του Συλλόγου. Η συμβολή αυτών των μελωδιών στην ελληνική μουσική ήταν καθοριστική… Δεν είναι τυχαίο ότι σύγχρονοι καλλιτέχνες όλο και πιο συχνά προσθέτουν τραγούδια εκείνης της εποχής στο ρεπερτόριο τους, αφού διαπιστώνουν τη διαχρονική αξία και την απήχηση που έχουν στο κοινό. Το ελαφρό τραγούδι είναι οι ρίζες και το στέρεο έδαφος στο οποίο πατάει με ασφάλεια και προχωράει με σταθερά βήματα το ελληνικό τραγούδι προς το μέλλον», έλεγε η Ελίζα Μαρέλλι.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε προς τιμή της ένα λεύκωμα από το Σύλλογο Φίλοι του Ελαφρού Τραγουδιού.
Η Ελίζα Μαρέλη (το πραγματικό της επώνυμο) σε ηλικία 9 ετών αρχίζει τα μαθήματα στο Ελληνικό Ωδείο, ενώ δύο χρόνια αργότερα έρχονται και τα μαθήματα φωνητικής με τη Δανάη. Η επαφή μαζί της έμελλε να κρατήσει ως το τέλος της ζωής της Δανάης και να είναι καταλυτική για την Ελίζα Μαρέλλι. Η δασκάλα της ήταν εκείνη που αργότερα την ονόμασε «αρχετυπική ντέιμ».
Το ταλέντο της αναδύεται αμέσως, η οικογένεια της όμως αρνείται να ηχογραφήσει το πρώτο της τραγούδι καθώς ακόμα ήταν πολύ μικρή. Ωστόσο νεαρότατη έκανε τον πρώτο της δίσκο. Ήταν Πρωτοχρονιά του 1954. Κατάφερε να γεφυρώσει τρεις γενιές, αφού στα 14 χρόνια της τραγουδά και δισκογραφεί δίπλα στον Μιχάλη Σουγιούλ, τον Χαιρόπουλο, τον Κώστα Γιαννίδη, τον Βέλλα, ενώ μοιράζεται την αγάπη και την αγωνία του ελαφρού τραγουδιού με τη Σοφία Βέμπο και το Νίκο Γούναρη. Παίρνει στα χείλη της τους απλούς στίχους και χωρίς καμιά επιτήδευση, μα πάνω απ όλα με την αβίαστη και κοντράλτα φωνή, συμπληρώνει με ιδανικό τρόπο τη σύνθεση. Ανάμεσα στις μεγάλες πρώτες επιτυχίες της και οι: «Μη μετανιώνεις», «Εσύ θα κλάψεις», «Τι μου έχεις κάνει», «Στην υγειά της», «Το καινούργιο σου φουστάνι», «Ο Ψαράς και η ψαροπούλα», «Έρωτα τύραννε μεγάλε», «Θέλω ποτέ να μην χωρίσουμε», «Το πεζοδρόμιο» κ.ά.
Ακολουθούν οι μεγάλες προσωπικές της επιτυχίες ενώ παράλληλα δίνει νέα ζωή σε τραγούδια του μεσοπολέμου. Ανάμεσα τους τα: «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Ταμπακιέρα», «Μαραμένα τα γιούλια» κ.ά. Όταν τραγούδησε την περίφημη «Ρεζεντά» η επιτυχία που γνώρισε ήταν τόσο μεγάλη που ο κόσμος την ταύτισε μαζί του και την αποκαλούσε «Ρεζεντά». Το ίδιο συνέβη πολλές φορές ακόμα.
Η πρώτη συνέντευξη δίνεται στο περιοδικό «Ντομινό», ενώ ήταν μόλις είκοσι χρόνων. Η δημιουργία οικογένειας στο κατώφλι της δεκαετίας του 60 και η απόκτηση τριών παιδιών την κάνουν να μείνει μακριά από τη μεγάλη της αγάπη, το τραγούδι, κάτι για το οποίο ποτέ δεν μετάνιωσε, όπως η ίδια δηλώνει. Τα παιδιά της άλλωστε επιβεβαιώνουν απόλυτα την επιλογή της. Η πρωτότοκη κόρης της σπούδασε Ιατρική, ο γιός της Νομική, ενώ είχε σημαντικές αθλητικές επιδόσεις και η δεύτερη κόρη της, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Ωδείο και διαπρέπει ως καθηγήτρια Μουσικής.
Η επιστροφή γίνεται πανηγυρικά, καθώς το κοινό ποτέ δεν την ξέχασε, με ένα πολύ επιτυχημένο ρεσιτάλ που έδωσε στο κινηματοθέατρο Παλλάς. Επειδή απέφευγε τη δημοσιότητα γίνεται λόγος για μια «φωνή χωρίς πρόσωπο». Παιδί του ραδιοφώνου η Ελίζα Μαρέλλι έκανε άπειρες ραδιοφωνικές εκπομπές, ενώ επίσης απέφευγε τα κέντρα και εμφανιζόταν μόνο σε συναυλίες.
«Δεν είμαι καλλιτέχνης με την έννοια του επαγγελματία, δεν περίμενα να ζήσω απ αυτό», έλεγε η ίδια η Ελίζα Μαρέλλι σε μια δήλωση της στην εκπομπή του Κώστα Μπλιάτκα «Εκ του πλησίον» στην ΕΡΤ 3. «Είμαι ικανοποιημένη γιατί έκανα τα πράγματα που αγαπούσα στην τέχνη. Το τραγούδι πρόσθεσε στη ζωή μας ποιότητα και πλούτο.
Οι τιμητικές πλακέτες, οι διακρίσεις και οι βραβεύσεις της έρχονται να επισφραγίσουν το ευρύ κοινωνικό, καλλιτεχνικό της έργο που εκδηλώνεται μέσα από την έντονη φιλανθρωπική της δράση. Τραγουδά επίσης στο Ηρώδειο σε συναυλία αφιέρωμα στον Μιχάλη Σουγιούλ και αποθεώνεται από το κοινό. Επίσης σε εκδήλωση στα Δημήτρια τον Οκτώβριο του 2009, αλλά και στο Ζωγράφειο Λύκειο της Κωνσταντινούπολης, στις εκδηλώσεις εορτασμού του Ολοκαυτώματος στη Νάουσα κ.ά.
Παράλληλα η Ελίζα Μαρέλλι πρωτοστατεί το 2004 στη δημιουργία του συλλόγου «Φίλοι του Ελαφρού Τραγουδιού» θέλοντας να δώσει σάρκα και οστά σε μια ιδέα της Δανάης. Αφοσιώνεται ψυχή τε και σώματι στους στόχους του Συλλόγου που είναι η διάσωση και η διάδοση του ελαφρού τραγουδιού.
«Δίνω το δικό μου αγώνα για να διατηρηθεί ζωντανό αυτό το όμορφο είδος τραγουδιού συστήνοντας το στους νεότερους μέσα από το έργο του Συλλόγου. Η συμβολή αυτών των μελωδιών στην ελληνική μουσική ήταν καθοριστική… Δεν είναι τυχαίο ότι σύγχρονοι καλλιτέχνες όλο και πιο συχνά προσθέτουν τραγούδια εκείνης της εποχής στο ρεπερτόριο τους, αφού διαπιστώνουν τη διαχρονική αξία και την απήχηση που έχουν στο κοινό. Το ελαφρό τραγούδι είναι οι ρίζες και το στέρεο έδαφος στο οποίο πατάει με ασφάλεια και προχωράει με σταθερά βήματα το ελληνικό τραγούδι προς το μέλλον», έλεγε η Ελίζα Μαρέλλι.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε προς τιμή της ένα λεύκωμα από το Σύλλογο Φίλοι του Ελαφρού Τραγουδιού.
