Ένα από τα αγαπημένα πιάτα της ελληνικής κουζίνας είναι ο τηγανητός μπακαλιάρος με σκορδαλιά που συνηθίζουμε να καταναλώνουμε ανελλιπώς την 25η Μαρτίου.
Κάθε έθιμο όμως έχει και την ιστορία του.
Από τα παλιά χρόνια κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, η Εκκλησία επέτρεπε στους πιστούς να φάνε ψάρι μόνο δύο φορές. Η πρώτη από αυτές τις εξαιρέσεις είναι ανήμερα της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπως έχει καθιερωθεί η 25η Μαρτίου. Έτσι μέσα στην περίοδο του πένθους της Σαρακοστής έχουμε μια θεομητορική εορτή, αφιερωμένη στην Παναγία και ως εκ τούτου ιδιαίτερα σημαντική, γι' αυτό και επιτρέπονται το ψάρι, το λάδι και το κρασί.
Η δεύτερη ημέρα διαφοροποίησης της νηστείας είναι η Κυριακή των Βαΐων.
Οι λόγοι που καθιέρωσαν τον μπακαλιάρο στο τραπέζι της 25ης Μαρτίου ήταν οικονομικοί και πρακτικοί. Στην ηπειρωτική χώρα, που δεν βρεχόταν από θάλασσα, οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να προμηθεύεται φρέσκα ψάρια με την ευκολία που μπορούσαν τα νησιά και οι παράκτιες περιοχές. Ετσι ο παστός μπακαλιάρος, που μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, ήταν η καλύτερη λύση.
Επιπλέον, η φθηνή τιμή του τον έκαναν ιδιαίτερα προσιτό σε όλους, γεγονός που ανέβασε στα ύψη τη δημοφιλία του. Βέβαια σήμερα η τιμή του έχει πάρει την ανηφόρα, αλλά συγκριτικά με τις γενικότερες τιμές των ψαριών, ο παστός μπακαλιάρος παραμένει ελκυστικός.
Γυρνώντας στο χτες, ο παστός μπακαλιάρος ήταν εύκολη και οικονομική λύση για τους πιστούς αλλά και όσους ήθελαν να γεύονται την θρεπτική αξία του ψαριού, αφού τον έβρισκαν ακόμα και στα πιο μικρά μπακάλικα...
Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινάει με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ. Μάλιστα, λέγεται ότι κυνηγώντας βακαλάους, οι Βίκινγκς ανακάλυψαν κατά λάθος το «νέο κόσμο».
Πρώτοι τον πάστωσαν οι Βάσκοι, που ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και τον ονόμασαν «ψάρι του βουνού», ενώ στη χώρα μας, ήρθε τον 15ο αιώνα και στο ελληνικό τραπέζι μπήκε κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας.
Και μια γρήγορη συνταγή για να είστε εντός κλίματος:
