«Scream for me Athens!»
Όταν τους άκουσα για πρώτη φορά, ήμουν, περίπου, όσο είναι σήμερα ο γιος μου. Κι επειδή οι παλιές αγάπες δεν λησμονιούνται, 38 χρόνια μετά από την πρώτη ακρόαση, το περασμένο Σάββατο πήρα τον γιο μου, που του αρέσουν πολύ και κατεβήκαμε από τη Θεσσαλονίκη στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, για τη μεγάλη συναυλία των Iron Maiden. Για το μεγαλύτερο, ίσως, μουσικό γεγονός του φετινού καλοκαιριού.
Λίγες ώρες μετά το φινάλε της συναυλίας, ο φίλος και συνοδοιπόρος Γιάννης Αλεξίου έγραψε στο Ogdoo.gr τις εντυπώσεις του, οπότε δεν νομίζω πως χρειάζεται να επαναλάβω τα ίδια, εκτός από μια απλή παράθεση του setlist. Τα τρία πρώτα τραγούδια προέρχονται από το τελευταίο, διπλό album τους, το «Senjutsu», που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες.
1) Senjutsu
2) Stratego
3) The writing of the wall
4) Revelations
5) Blood brothers
6) Sign of the cross
7) Flight of Icarus
8) Fear of the dark
9) Hallowed be thy name
10) The number of the beast
11) Iron Maiden
Encore 1
12) The trooper
13) The Clansman
14) Run to the hills
Encore 2
15) Churchill’s Speech / Aces high
Πριν γράψω κάποιες εντυπώσεις και σκέψεις για τη συναυλία του Ολυμπιακού Σταδίου, θέλω να κάνω μια πολύ μικρή αναδρομή, έτσι για να θυμηθούμε λιγάκι πως ήμασταν κάποτε και πώς ήμαστε σήμερα.
Θυμάμαι λοιπόν, πως πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια, παρακαλούσαμε, στην κυριολεξία, για να ακούσουμε και να δούμε ζωντανά κάποιο ξένο, rock συγκρότημα αυτού του βεληνεκούς στη χώρα μας. Τα σύνορά μας ήταν, ανεπίσημα, κλειστά και η χώρα μας σπάνια αποτελούσε σταθμό της περιοδείας τους. (Εξαιρούνται κάποιες μεμονωμένες και επεισοδιακές οι περισσότερες, συναυλίες που έγιναν στα χρόνια του ’60, του ’70 και στα πρώτα χρόνια του ’80).
Κάπου μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80, τα ξένα συγκροτήματα αυτού του είδους άρχισαν, σιγά – σιγά, να εμφανίζονται πιο συστηματικά, περισσότερο στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη.
Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1988 οι Iron Maiden πραγματοποίησαν την πρώτη τους συναυλία επί ελληνικού εδάφους, στο παλιό γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, παρουσία, περίπου, 20.000 θεατών. Η συναυλία έγινε στο πλαίσιο της προώθησης του καινούργιου τους, τότε, δίσκου «Seventh son of a seventh son».
Το «Ρόδον» στην οδό Μάρνη στην Αθήνα και ο παλιός κινηματογράφος της Θεσσαλονίκης «Ελλήσποντος» στην Αγγελάκη, που μετατράπηκε σε rock club, άρχισαν να φιλοξενούν, από το 1988 – ‘89 και μετά, πολλά σημαντικά συγκροτήματα της εποχής. (Η πρώτη συναυλία που παρακολούθησα ήταν των Kreator στις 25 Μαρτίου 1989 στον «Ελλήσποντο»).
Στις 29 Νοεμβρίου 1990 δόθηκε και η πρώτη των Scorpions στην Αθήνα, στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Αυτή ήταν και η πρώτη κάθοδός μου στην Αθήνα - με αφορμή μια συναυλία - που συνδυάστηκε με μια από τις παραστάσεις του Γιώργου Νταλάρα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο θέατρο «Αττικόν» της οδού Σταδίου, την επομένη της συναυλίας των Scorpions. Ωραία χρόνια…
Από κει και μετά ο «δρόμος» ήταν ανοιχτός, για να παρελάσουν από τη χώρα μας δεκάδες «ογκόλιθοι» της παγκόσμιας hard rock και heavy metal σκηνής…
Το τελευταίο τριήμερο γράφτηκαν πολλά για τη συναυλία των Iron Maiden και για το περιβόητο περιστατικό με τον πυρσό και την αντίδραση του Bruce Dickinson, που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο video.
Σημειωτέον, ότι είχε ήδη προηγηθεί κάτι αντίστοιχο, με ένα μπουκάλι νερό που «έφυγε» πάνω στον κιθαρίστα Janick Gers. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν όλα αυτά είναι θεμιτά, έχοντας σαν πρόφαση το: «Έλα μωρέ, σε heavy metal συναυλία είμαστε, συμβαίνουν αυτά». Επειδή λοιπόν είμαστε σε μια metal συναυλία, βάζουμε μέσα στο γήπεδο και πετάμε ότι γουστάρουμε; Έτσι τις θέλετε σήμερα τις συναυλίες; Αν είναι έτσι, να μας το πείτε, να μην ξαναπατήσουμε.
Εδώ βέβαια τίθεται το ερώτημα: «Πώς μπήκαν όλα αυτά μέσα στο γήπεδο;» Αν δεν κάνω λάθος, στους όρους του, αξίας 74,80 euro, εισιτηρίου που πληρώσαμε για να μπούμε στο στάδιο (θύρα 5Β σύμφωνα με τη νέα αρίθμηση των θυρών του σταδίου για τη συναυλία), αναγράφονταν, μεταξύ άλλων, τα εξής:
• Απαγορεύεται η κατοχή γυάλινων φιαλών, μεταλλικών κουτιών αναψυκτικών, αλκοόλ, όπλων, εύφλεκτων υλικών, καθώς και άλλων αιχμηρών και επικίνδυνων αντικειμένων. Το προσωπικό ασφαλείας έχει το δικαίωμα κατάσχεσης των αντικειμένων και απομάκρυνσης των κατόχων από τον χώρο.
• Απαγορεύεται η είσοδος στον χώρο ατόμων υπό την επήρεια αλκοόλ ή άλλων ουσιών. Σύμφωνα με τη νομοθεσία της χώρας απαγορεύεται ρητά η κατοχή, χρήση και διακίνηση ναρκωτικών ουσιών εν γένει.
• Απαγορεύεται η κατοχή και χρήση οπτικοακουστικών μέσων (κινητά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμερες, mini discs και οποιοδήποτε άλλο μέσο εγγραφής εικόνας και ήχου) σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων. Το προσωπικό ασφαλείας, αλλά και οι αντιπρόσωποι των καλλιτεχνών, διατηρούν το δικαίωμα κατάσχεσης των αντικειμένων και απομάκρυνσης των κατόχων από τον χώρο.
• Απαγορεύεται η χρήση συσκευών με ακτίνα λέιζερ, στυλό, μπρελόκ κλπ.
• Απαγορεύεται ρητά το crowd surfing και το moshing για λόγους ασφάλειας.
• Το προσωπικό ασφαλείας βρίσκεται στον χώρο με σκοπό να εξασφαλίζει την εξυπηρέτηση και ασφάλεια του κοινού για την ομαλή διεξαγωγή της συναυλίας. Το κοινό οφείλει να συμμορφώνεται στις υποδείξεις του προσωπικού ασφαλείας και των εκπροσώπων των διοργανωτών και να μη διστάσει να έρθει σε επαφή μαζί τους εφόσον παραστεί ανάγκη.
• Το προσωπικό ασφαλείας διατηρεί το δικαίωμα να διενεργήσει σωματικό έλεγχο, για λόγους ασφαλείας, κατά την είσοδο του κοινού στον χώρο.
• Οι διοργανωτές δεν φέρουν καμία ευθύνη για ατυχήματα ή ζημιές υλικών αντικειμένων που μπορεί να προκύψουν από απρεπή συμπεριφορά του κοινού.
Εκτός λοιπόν από το να πωλούνται τα μπουκαλάκια με το νερό χωρίς καπάκια, από τα «επίσημα» κυλικεία (λες και αυτό ήταν το μέγιστο πρόβλημα), μήπως έγινε κάποιος έλεγχος και δεν το θυμάμαι; Ο γιος μου, για παράδειγμα, είχε πάνω του ένα τσαντάκι που είχε μέσα ένα κινητό, μια μάσκα κι ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Το έλεγξε κανείς;
Άρα, επειδή, όπως φαίνεται, κάποιοι θεωρούν πως σε μια metal συναυλία μπορούν να κάνουν ότι «τους καπνίσει», καλό θα είναι στο μέλλον να εντατικοποιηθούν οι απαραίτητοι έλεγχοι. Θυμάμαι τώρα ένα περιστατικό που συνέβη πριν από δεκαπέντε χρόνια σε μια συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στη Γερμανία. Μια φίλη που καθόταν δίπλα μου, έβγαλε την κάμερα για να μαγνητοσκοπήσει τη συναυλία. Ούτε καταλάβαμε, πότε ήρθε ο Γερμανός σεκιουριτάς για να την «μπουζουριάσει» και να απαιτήσει να σβήσει το μαγνητοσκοπημένο προϊόν. Αυτό βέβαια, μπορεί σήμερα να φαίνεται λιγάκι υπερβολικό. Και το επισημαίνει ένας άνθρωπος που έχει μαγνητοσκοπήσει ερασιτεχνικά δεκάδες συναυλίες. Ένας έλεγχος όμως για τα επικίνδυνα αντικείμενα, προκειμένου να αποφευχθούν καταστάσεις όπως του φετινού Τελικού Κυπέλλου Ελλάδος Ποδοσφαίρου, που έγινε πριν από δυο μήνες στον ίδιο χώρο, δεν βλάπτει…
Μετά από όλα αυτά λοιπόν κι επειδή διάβασα στο διαδίκτυο αρκετά σχόλια, από θεατές που ενοχλήθηκαν από τις αντιδράσεις του τραγουδιστή, νιώθω την ανάγκη να διευκρινίσω πως, προσωπικά, δεν ενοχλήθηκα καθόλου. Και λίγα σας είπε. Δεν είδα κανείς να σχολιάσει το ότι στο «The trooper» ο Βruce Dickinson, μετά την αγγλική, σήκωσε και την ελληνική σημαία. Το μόνο που κατάφεραν εν τέλει οι ανεγκέφαλοι με τους πυρσούς, ήταν να καταστρέψουν ένα ιστορικό κομμάτι, γιατί ακόμα και με την επιστροφή του τραγουδιστή στη σκηνή, αλλού τραγουδούσε εκείνος κι αλλού έπαιζαν οι μουσικοί. Συντάσσομαι λοιπόν μαζί του, όπως συντάσσομαι και με την ανακοίνωση του «Iron Maiden the Greek FC» στο facebook:
“Σκέψεις πριν καν γυρίσουμε σπίτια μας και πριν αδειάσουμε καν τις φωτογραφικές στους υπολογιστές μας...
Παρουσιάζουμε τον Bruce Dickinson ως τον κακό του χωριού, που σε μια συναυλία 50000 + θεατών, ρεκόρ για μέταλ συναυλία στην χώρα, επειδή έβρισε έναν (αντί για όλους αυτούς), που άναψαν εκατοντάδες καπνογόνα, τα οποία ήταν σε χώρους γεμάτους ασφυκτικά με φίλους του συγκροτήματος, (όχι πίσω σε κάποιο άνοιγμα), τα οποία ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ, είναι απίστευτα επικίνδυνα και ενοχλούν σφόδρα, όταν τα πηγαίνει ο αέρας στην σκηνή στον τραγουδιστή, σε έναν καλλιτέχνη που έχει περάσει πρόσφατα και καρκίνο στον λαιμό;
Γιατί ενώ πετάξαμε νερό από ένα μπουκάλι στη σκηνή στο σημείο του Janick που έβρεξε αυτόν, την κιθάρα του και το σημείο που πατούσε, ο οποίος στράβωσε, σταμάτησε να παίζει και ανέβηκαν από το crew να σκουπίσουν, δεν συνέχιζε να παίζει στα βρεγμένα και να κάνει το σόου του;
Βγαίνουν ιστοσελίδες και κράζουν τον Dickinson... Toν Dickinson, που το 1999 φτύσαμε τον Harris στα μούτρα και τόλμησε να σταματήσει το τραγούδι και να πει, «in my country, we don't spit the people we love!» Τον Dickinson, που πριν το «Run to the Hills» χτες διέκοψε το σόου για «medical emergency» στο κοινό.
Μάλλον πως δεν βλέπουμε την καμπούρα μας μερικοί...”
Όσο για την ποιότητα του μουσικού μέρους της συναυλίας, έχοντας ακούσει όλο το μέχρι σήμερα δισκογραφημένο υλικό τους, studio και live, προσωπικά περίμενα, πάνω – κάτω, τι θα ακούσω και πήρα την απόφαση για το ταξίδι, με ότι συνεπάγεται αυτό από έξοδα, ταλαιπωρία κλπ. (Κι εδώ είναι που εμείς οι Θεσσαλονικείς, αισθανόμαστε καμιά φορά πολίτες β’ κατηγορίας και γκρινιάζουμε. Γιατί, την ίδια ώρα που ο Αθηναίος έχει πληρώσει 75 euro και μετά τη συναυλία κοιμάται στο σπιτάκι του, εγώ βρίσκομαι στην Εθνική Οδό επιστρέφοντας στην πόλη μου ή σε κάποιο ξενοδοχείο ή σε κάποιο σπίτι που με φιλοξενεί, έχοντας ήδη πληρώσει, εκτός από το εισιτήριο, γύρω στα 250 με 300 euro για διόδια, βενζίνες κλπ. Και ξέρετε πόσο κοστίζει σήμερα η βενζίνη).
Δεν φιλοδοξούσα λοιπόν να παρακολουθήσω ένα live αντίστοιχο του ιστορικού «Live after death» ή του «Maiden England». Για αυτό και έφυγα ικανοποιημένος, τόσο από το setlist όσο και από τις επιδόσεις του group και ιδιαίτερα του τραγουδιστή που στα 64 χρόνια του και μετά από έναν καρκίνο, έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό και του «βγάζω το καπέλο».
Τραγούδια που θα θέλαμε να ακούσουμε και δεν ακούσαμε σίγουρα έχουμε όλοι. Έχω την αίσθηση μάλιστα, πως, όσο περνούν τα χρόνια, η επιλογή του προγράμματος προσαρμόζεται στην ηλικία τους. Λιγοστεύουν τα πολύ γρήγορα κι απαιτητικά κομμάτια και τη θέση τους παίρνουν τραγούδια όπως το βαλσάκι «Blood brothers» ή ακόμα και τα πολύ γνωστά, παίζονται σε πιο αργό τέμπο, όπως συνέβη με το «Run to the hills» και το εμβληματικό «Aces high».
Αυτό που με ενόχλησε, ήταν πως από ένα σημείο και μετά οι εντάσεις ανέβηκαν υπερβολικά, με αποτέλεσμα, τουλάχιστον, εκεί που ήμασταν εμείς (θύρα 5Β), ο ήχος να έρχεται έως και παραμορφωμένος. (Θυμάμαι πως στη συναυλία των Scorpions με support τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο στάδιο «Καραϊσκάκης» τον Ιούλιο του 2009, αν και καθόμασταν σε αντίστοιχη θέση, σε σχέση με τη σκηνή ο ήχος ήταν περίφημος).
Και μια τελευταία παρατήρηση για τους συνθεατές μου στην κερκίδα. Εσύ κύριε που με ύψος 1.90 σηκώνεσαι όρθιος μπροστά μου και μάλιστα βάζεις και τον γιο σου στους ώμους σου, χωρίς να νοιάζεσαι για τους πίσω σου, την επόμενη φορά να βγάλεις εισιτήριο στους όρθιους, μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί στην κερκίδα ακολουθεί ένα «ντόμινο», με αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά να μην υπάρχουν καθήμενοι.
Στον αντίποδα, ένας κύριος, γύρω στα 60-65, αρκετά ψηλός, που καθόταν δίπλα μου και επέμενε να μη σηκώνεται, με κόστος τη μειωμένη ορατότητα του show. Όταν τον ρώτησα, αν βλέπει καθιστός κι αν τον ενοχλώ όταν σηκώνομαι, μου απάντησε: «Αν σηκωθώ παλικάρι μου, δεν θα βλέπει κανένας πίσω…» Και σηκώθηκε για λίγα δευτερόλεπτα, για να διαπιστώσω πως είχε απόλυτο δίκιο. Υπάρχουν και αυτοί…
Στο video μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη τη συναυλία από το κανάλι του Orestis Domis του στο youtube.
-Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Γιώγλου
Όταν τους άκουσα για πρώτη φορά, ήμουν, περίπου, όσο είναι σήμερα ο γιος μου. Κι επειδή οι παλιές αγάπες δεν λησμονιούνται, 38 χρόνια μετά από την πρώτη ακρόαση, το περασμένο Σάββατο πήρα τον γιο μου, που του αρέσουν πολύ και κατεβήκαμε από τη Θεσσαλονίκη στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, για τη μεγάλη συναυλία των Iron Maiden. Για το μεγαλύτερο, ίσως, μουσικό γεγονός του φετινού καλοκαιριού.
Λίγες ώρες μετά το φινάλε της συναυλίας, ο φίλος και συνοδοιπόρος Γιάννης Αλεξίου έγραψε στο Ogdoo.gr τις εντυπώσεις του, οπότε δεν νομίζω πως χρειάζεται να επαναλάβω τα ίδια, εκτός από μια απλή παράθεση του setlist. Τα τρία πρώτα τραγούδια προέρχονται από το τελευταίο, διπλό album τους, το «Senjutsu», που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες.
1) Senjutsu
2) Stratego
3) The writing of the wall
4) Revelations
5) Blood brothers
6) Sign of the cross
7) Flight of Icarus
8) Fear of the dark
9) Hallowed be thy name
10) The number of the beast
11) Iron Maiden
Encore 1
12) The trooper
13) The Clansman
14) Run to the hills
Encore 2
15) Churchill’s Speech / Aces high
Πριν γράψω κάποιες εντυπώσεις και σκέψεις για τη συναυλία του Ολυμπιακού Σταδίου, θέλω να κάνω μια πολύ μικρή αναδρομή, έτσι για να θυμηθούμε λιγάκι πως ήμασταν κάποτε και πώς ήμαστε σήμερα.
Θυμάμαι λοιπόν, πως πριν από καμιά σαρανταριά χρόνια, παρακαλούσαμε, στην κυριολεξία, για να ακούσουμε και να δούμε ζωντανά κάποιο ξένο, rock συγκρότημα αυτού του βεληνεκούς στη χώρα μας. Τα σύνορά μας ήταν, ανεπίσημα, κλειστά και η χώρα μας σπάνια αποτελούσε σταθμό της περιοδείας τους. (Εξαιρούνται κάποιες μεμονωμένες και επεισοδιακές οι περισσότερες, συναυλίες που έγιναν στα χρόνια του ’60, του ’70 και στα πρώτα χρόνια του ’80).
Κάπου μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80, τα ξένα συγκροτήματα αυτού του είδους άρχισαν, σιγά – σιγά, να εμφανίζονται πιο συστηματικά, περισσότερο στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη.
Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1988 οι Iron Maiden πραγματοποίησαν την πρώτη τους συναυλία επί ελληνικού εδάφους, στο παλιό γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, παρουσία, περίπου, 20.000 θεατών. Η συναυλία έγινε στο πλαίσιο της προώθησης του καινούργιου τους, τότε, δίσκου «Seventh son of a seventh son».
Το «Ρόδον» στην οδό Μάρνη στην Αθήνα και ο παλιός κινηματογράφος της Θεσσαλονίκης «Ελλήσποντος» στην Αγγελάκη, που μετατράπηκε σε rock club, άρχισαν να φιλοξενούν, από το 1988 – ‘89 και μετά, πολλά σημαντικά συγκροτήματα της εποχής. (Η πρώτη συναυλία που παρακολούθησα ήταν των Kreator στις 25 Μαρτίου 1989 στον «Ελλήσποντο»).
Στις 29 Νοεμβρίου 1990 δόθηκε και η πρώτη των Scorpions στην Αθήνα, στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Αυτή ήταν και η πρώτη κάθοδός μου στην Αθήνα - με αφορμή μια συναυλία - που συνδυάστηκε με μια από τις παραστάσεις του Γιώργου Νταλάρα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο θέατρο «Αττικόν» της οδού Σταδίου, την επομένη της συναυλίας των Scorpions. Ωραία χρόνια…
Από κει και μετά ο «δρόμος» ήταν ανοιχτός, για να παρελάσουν από τη χώρα μας δεκάδες «ογκόλιθοι» της παγκόσμιας hard rock και heavy metal σκηνής…
Το τελευταίο τριήμερο γράφτηκαν πολλά για τη συναυλία των Iron Maiden και για το περιβόητο περιστατικό με τον πυρσό και την αντίδραση του Bruce Dickinson, που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο video.
Σημειωτέον, ότι είχε ήδη προηγηθεί κάτι αντίστοιχο, με ένα μπουκάλι νερό που «έφυγε» πάνω στον κιθαρίστα Janick Gers. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν όλα αυτά είναι θεμιτά, έχοντας σαν πρόφαση το: «Έλα μωρέ, σε heavy metal συναυλία είμαστε, συμβαίνουν αυτά». Επειδή λοιπόν είμαστε σε μια metal συναυλία, βάζουμε μέσα στο γήπεδο και πετάμε ότι γουστάρουμε; Έτσι τις θέλετε σήμερα τις συναυλίες; Αν είναι έτσι, να μας το πείτε, να μην ξαναπατήσουμε.
Εδώ βέβαια τίθεται το ερώτημα: «Πώς μπήκαν όλα αυτά μέσα στο γήπεδο;» Αν δεν κάνω λάθος, στους όρους του, αξίας 74,80 euro, εισιτηρίου που πληρώσαμε για να μπούμε στο στάδιο (θύρα 5Β σύμφωνα με τη νέα αρίθμηση των θυρών του σταδίου για τη συναυλία), αναγράφονταν, μεταξύ άλλων, τα εξής:
• Απαγορεύεται η κατοχή γυάλινων φιαλών, μεταλλικών κουτιών αναψυκτικών, αλκοόλ, όπλων, εύφλεκτων υλικών, καθώς και άλλων αιχμηρών και επικίνδυνων αντικειμένων. Το προσωπικό ασφαλείας έχει το δικαίωμα κατάσχεσης των αντικειμένων και απομάκρυνσης των κατόχων από τον χώρο.
• Απαγορεύεται η είσοδος στον χώρο ατόμων υπό την επήρεια αλκοόλ ή άλλων ουσιών. Σύμφωνα με τη νομοθεσία της χώρας απαγορεύεται ρητά η κατοχή, χρήση και διακίνηση ναρκωτικών ουσιών εν γένει.
• Απαγορεύεται η κατοχή και χρήση οπτικοακουστικών μέσων (κινητά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμερες, mini discs και οποιοδήποτε άλλο μέσο εγγραφής εικόνας και ήχου) σύμφωνα με τον νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων. Το προσωπικό ασφαλείας, αλλά και οι αντιπρόσωποι των καλλιτεχνών, διατηρούν το δικαίωμα κατάσχεσης των αντικειμένων και απομάκρυνσης των κατόχων από τον χώρο.
• Απαγορεύεται η χρήση συσκευών με ακτίνα λέιζερ, στυλό, μπρελόκ κλπ.
• Απαγορεύεται ρητά το crowd surfing και το moshing για λόγους ασφάλειας.
• Το προσωπικό ασφαλείας βρίσκεται στον χώρο με σκοπό να εξασφαλίζει την εξυπηρέτηση και ασφάλεια του κοινού για την ομαλή διεξαγωγή της συναυλίας. Το κοινό οφείλει να συμμορφώνεται στις υποδείξεις του προσωπικού ασφαλείας και των εκπροσώπων των διοργανωτών και να μη διστάσει να έρθει σε επαφή μαζί τους εφόσον παραστεί ανάγκη.
• Το προσωπικό ασφαλείας διατηρεί το δικαίωμα να διενεργήσει σωματικό έλεγχο, για λόγους ασφαλείας, κατά την είσοδο του κοινού στον χώρο.
• Οι διοργανωτές δεν φέρουν καμία ευθύνη για ατυχήματα ή ζημιές υλικών αντικειμένων που μπορεί να προκύψουν από απρεπή συμπεριφορά του κοινού.
Εκτός λοιπόν από το να πωλούνται τα μπουκαλάκια με το νερό χωρίς καπάκια, από τα «επίσημα» κυλικεία (λες και αυτό ήταν το μέγιστο πρόβλημα), μήπως έγινε κάποιος έλεγχος και δεν το θυμάμαι; Ο γιος μου, για παράδειγμα, είχε πάνω του ένα τσαντάκι που είχε μέσα ένα κινητό, μια μάσκα κι ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Το έλεγξε κανείς;
Άρα, επειδή, όπως φαίνεται, κάποιοι θεωρούν πως σε μια metal συναυλία μπορούν να κάνουν ότι «τους καπνίσει», καλό θα είναι στο μέλλον να εντατικοποιηθούν οι απαραίτητοι έλεγχοι. Θυμάμαι τώρα ένα περιστατικό που συνέβη πριν από δεκαπέντε χρόνια σε μια συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στη Γερμανία. Μια φίλη που καθόταν δίπλα μου, έβγαλε την κάμερα για να μαγνητοσκοπήσει τη συναυλία. Ούτε καταλάβαμε, πότε ήρθε ο Γερμανός σεκιουριτάς για να την «μπουζουριάσει» και να απαιτήσει να σβήσει το μαγνητοσκοπημένο προϊόν. Αυτό βέβαια, μπορεί σήμερα να φαίνεται λιγάκι υπερβολικό. Και το επισημαίνει ένας άνθρωπος που έχει μαγνητοσκοπήσει ερασιτεχνικά δεκάδες συναυλίες. Ένας έλεγχος όμως για τα επικίνδυνα αντικείμενα, προκειμένου να αποφευχθούν καταστάσεις όπως του φετινού Τελικού Κυπέλλου Ελλάδος Ποδοσφαίρου, που έγινε πριν από δυο μήνες στον ίδιο χώρο, δεν βλάπτει…
Μετά από όλα αυτά λοιπόν κι επειδή διάβασα στο διαδίκτυο αρκετά σχόλια, από θεατές που ενοχλήθηκαν από τις αντιδράσεις του τραγουδιστή, νιώθω την ανάγκη να διευκρινίσω πως, προσωπικά, δεν ενοχλήθηκα καθόλου. Και λίγα σας είπε. Δεν είδα κανείς να σχολιάσει το ότι στο «The trooper» ο Βruce Dickinson, μετά την αγγλική, σήκωσε και την ελληνική σημαία. Το μόνο που κατάφεραν εν τέλει οι ανεγκέφαλοι με τους πυρσούς, ήταν να καταστρέψουν ένα ιστορικό κομμάτι, γιατί ακόμα και με την επιστροφή του τραγουδιστή στη σκηνή, αλλού τραγουδούσε εκείνος κι αλλού έπαιζαν οι μουσικοί. Συντάσσομαι λοιπόν μαζί του, όπως συντάσσομαι και με την ανακοίνωση του «Iron Maiden the Greek FC» στο facebook:
“Σκέψεις πριν καν γυρίσουμε σπίτια μας και πριν αδειάσουμε καν τις φωτογραφικές στους υπολογιστές μας...
Παρουσιάζουμε τον Bruce Dickinson ως τον κακό του χωριού, που σε μια συναυλία 50000 + θεατών, ρεκόρ για μέταλ συναυλία στην χώρα, επειδή έβρισε έναν (αντί για όλους αυτούς), που άναψαν εκατοντάδες καπνογόνα, τα οποία ήταν σε χώρους γεμάτους ασφυκτικά με φίλους του συγκροτήματος, (όχι πίσω σε κάποιο άνοιγμα), τα οποία ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ, είναι απίστευτα επικίνδυνα και ενοχλούν σφόδρα, όταν τα πηγαίνει ο αέρας στην σκηνή στον τραγουδιστή, σε έναν καλλιτέχνη που έχει περάσει πρόσφατα και καρκίνο στον λαιμό;
Γιατί ενώ πετάξαμε νερό από ένα μπουκάλι στη σκηνή στο σημείο του Janick που έβρεξε αυτόν, την κιθάρα του και το σημείο που πατούσε, ο οποίος στράβωσε, σταμάτησε να παίζει και ανέβηκαν από το crew να σκουπίσουν, δεν συνέχιζε να παίζει στα βρεγμένα και να κάνει το σόου του;
Βγαίνουν ιστοσελίδες και κράζουν τον Dickinson... Toν Dickinson, που το 1999 φτύσαμε τον Harris στα μούτρα και τόλμησε να σταματήσει το τραγούδι και να πει, «in my country, we don't spit the people we love!» Τον Dickinson, που πριν το «Run to the Hills» χτες διέκοψε το σόου για «medical emergency» στο κοινό.
Μάλλον πως δεν βλέπουμε την καμπούρα μας μερικοί...”
Όσο για την ποιότητα του μουσικού μέρους της συναυλίας, έχοντας ακούσει όλο το μέχρι σήμερα δισκογραφημένο υλικό τους, studio και live, προσωπικά περίμενα, πάνω – κάτω, τι θα ακούσω και πήρα την απόφαση για το ταξίδι, με ότι συνεπάγεται αυτό από έξοδα, ταλαιπωρία κλπ. (Κι εδώ είναι που εμείς οι Θεσσαλονικείς, αισθανόμαστε καμιά φορά πολίτες β’ κατηγορίας και γκρινιάζουμε. Γιατί, την ίδια ώρα που ο Αθηναίος έχει πληρώσει 75 euro και μετά τη συναυλία κοιμάται στο σπιτάκι του, εγώ βρίσκομαι στην Εθνική Οδό επιστρέφοντας στην πόλη μου ή σε κάποιο ξενοδοχείο ή σε κάποιο σπίτι που με φιλοξενεί, έχοντας ήδη πληρώσει, εκτός από το εισιτήριο, γύρω στα 250 με 300 euro για διόδια, βενζίνες κλπ. Και ξέρετε πόσο κοστίζει σήμερα η βενζίνη).
Δεν φιλοδοξούσα λοιπόν να παρακολουθήσω ένα live αντίστοιχο του ιστορικού «Live after death» ή του «Maiden England». Για αυτό και έφυγα ικανοποιημένος, τόσο από το setlist όσο και από τις επιδόσεις του group και ιδιαίτερα του τραγουδιστή που στα 64 χρόνια του και μετά από έναν καρκίνο, έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό και του «βγάζω το καπέλο».
Τραγούδια που θα θέλαμε να ακούσουμε και δεν ακούσαμε σίγουρα έχουμε όλοι. Έχω την αίσθηση μάλιστα, πως, όσο περνούν τα χρόνια, η επιλογή του προγράμματος προσαρμόζεται στην ηλικία τους. Λιγοστεύουν τα πολύ γρήγορα κι απαιτητικά κομμάτια και τη θέση τους παίρνουν τραγούδια όπως το βαλσάκι «Blood brothers» ή ακόμα και τα πολύ γνωστά, παίζονται σε πιο αργό τέμπο, όπως συνέβη με το «Run to the hills» και το εμβληματικό «Aces high».
Αυτό που με ενόχλησε, ήταν πως από ένα σημείο και μετά οι εντάσεις ανέβηκαν υπερβολικά, με αποτέλεσμα, τουλάχιστον, εκεί που ήμασταν εμείς (θύρα 5Β), ο ήχος να έρχεται έως και παραμορφωμένος. (Θυμάμαι πως στη συναυλία των Scorpions με support τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο στάδιο «Καραϊσκάκης» τον Ιούλιο του 2009, αν και καθόμασταν σε αντίστοιχη θέση, σε σχέση με τη σκηνή ο ήχος ήταν περίφημος).
Και μια τελευταία παρατήρηση για τους συνθεατές μου στην κερκίδα. Εσύ κύριε που με ύψος 1.90 σηκώνεσαι όρθιος μπροστά μου και μάλιστα βάζεις και τον γιο σου στους ώμους σου, χωρίς να νοιάζεσαι για τους πίσω σου, την επόμενη φορά να βγάλεις εισιτήριο στους όρθιους, μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί στην κερκίδα ακολουθεί ένα «ντόμινο», με αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά να μην υπάρχουν καθήμενοι.
Στον αντίποδα, ένας κύριος, γύρω στα 60-65, αρκετά ψηλός, που καθόταν δίπλα μου και επέμενε να μη σηκώνεται, με κόστος τη μειωμένη ορατότητα του show. Όταν τον ρώτησα, αν βλέπει καθιστός κι αν τον ενοχλώ όταν σηκώνομαι, μου απάντησε: «Αν σηκωθώ παλικάρι μου, δεν θα βλέπει κανένας πίσω…» Και σηκώθηκε για λίγα δευτερόλεπτα, για να διαπιστώσω πως είχε απόλυτο δίκιο. Υπάρχουν και αυτοί…
Στο video μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη τη συναυλία από το κανάλι του Orestis Domis του στο youtube.
-Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Γιώγλου
