Καθώς περπατούσα προς τη «Σφίγγα» την περασμένη Παρασκευή (1/12) για το live του Σταύρου Σιόλα, σκεφτόμουν ότι μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα και πετυχημένα τραγούδια των τελευταίων ετών φέρουν την υπογραφή του, με κορυφαίο όλων, βέβαια, τα «Διόδια», σε στίχους Πόλυ Κυριάκου.
Με άλλα λόγια, ο Σταύρος Σιόλας έχει καταφέρει να «φωλιάσει» στις καρδιές και στα αυτιά του ελληνικού ακροατηρίου, πολλές φορές μάλιστα με δημιουργίες που δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους και καθόλου δεν σε προϊδεάζουν ότι προέρχονται από το ίδιο συνθετικό χέρι.
Για παράδειγμα, στον ίδιο ανήκει το «Κάθε φορά» (στίχοι: Σταύρος Σταύρου) και το «Χωρίς εσένα» (στίχοι: Πόλυς Κυριάκου), αλλά ταυτόχρονα και η «Δύσκολη σιωπή» (στίχοι: Φίλιππος Γράψας – κι ας μην είναι από τα πιο πετυχημένα του), ο «Γεροπλάτανος» και «Της Άρνης το νερό» (στίχοι: Σταύρος Σιόλας). Περίπτωση ιδιαίτερη, λοιπόν, ο Σιόλας και για αυτό είχα περιέργεια να τον ακούσω (για πρώτη φορά) σε δικό του προσωπικό live.
Στο πλευρό του, αυτή τη φορά, μια πολύ ενδιαφέρουσα μπάντα, που μόλις δισκογράφησε τον πρώτο της δίσκο και -για μένα- ψάχνει να βρει τα «πατήματά» της και την ταυτότητά της στα live. Ο λόγος για τους ΈτερονΉμισυ, που συνδυάζουν παραδοσιακά ηχοχρώματα με σύγχρονα παιξίματα κι ενορχηστρώσεις και στίχο σημερινό.
Στη θεωρία, το «πάντρεμα» των δυο τους (ο Σταύρος Σιόλας συμμετέχει με ένα τραγούδι στο δίσκο των παιδιών), φάνταζε (και ήταν σε ένα βαθμό) ταιριαστό. Ωστόσο, η πράξη έδειξε άλλα. Αρχικά, στο ηχητικό κομμάτι της βραδιάς, για ακόμα μία φορά ζήσαμε την «αυτοκρατορία της φωνής». Η στάθμη του μικροφώνου του τραγουδιστή ξεπερνούσε έντονα κάθε άλλη μουσική πηγή. Στη χώρα μας αυτό το φαινόμενο ευδοκιμεί, η αλήθεια είναι, χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση στο γιατί πραγματικά συμβαίνει. Το τραγούδι, όμως, δεν είναι μόνο φωνή. Χρειάζονται και τα υπόλοιπα συστατικά, όσο «φωνάρα» κι αν είναι ο μπροστινός (που εν προκειμένω - ο Σταύρος Σιόλας - είναι). Προσωπικά, είχα ανάγκη τις φράσεις του κανονακιού, τα «γλυστρίματα» της λύρας, τις μπασογραμμές της ακουστικής και τα «θεμέλια» του κόντραμπάσου. Και τα είχα ανάγκη, όσο ανάγκη είχα και τη φωνή. Δεν μιλώ για τις σολιστικές στιγμές των οργάνων, οπότε και όλα βρίσκονταν στο προσκήνιο, αλλά για την παρουσία τους στο ηχοτοπίο των κουπλέ και των ρεφραίν.
Από εκεί και πέρα, αλγεινή εντύπωση μου έκανε επίσης και η απουσία ντουέτων. Αν εξαιρέσουμε μια και μοναδική στιγμή στην αρχή της παράστασης (σ.σ. «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά» - Υπόγεια Ρεύματα), όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στηρίχθηκαν σε μονοφωνικές παρουσιάσεις (ούτε καν τα μέλη της μπάντας δεν έκαναν δεύτερες). Και είναι κρίμα, γιατί, μετά τα πρώτα τραγούδια που τραγούδησε η Μυρτώ Καμβυσίδη (τραγουδίστρια των ΈτερονΉμισυ με εξαιρετικές φωνητικές και ερμηνευτικές ικανότητες), περίμενα πως και πως να την ακούσω να «μοιράζεται» τα «Διόδια» με το δημιουργό τους. Ωστόσο, δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Η παρουσία/συμμετοχή του Μανώλη Μητσιά στο πρόγραμμα -για μένα- ήταν απροβάριστη και δεν κατάφερε να «σωθεί» από την εμπειρία του, καθώς ακόμα και η «Πιρόγα» (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος - στίχοι: Άλκης Αλκαίος) παρουσιάστηκε άνευρη και μάλλον διεκπεραιωτική. Στις θετικές στιγμές της βραδιάς: ο «Γεροπλάτανος» σε μια ψυχωμένη εκτέλεση, τόσο από πλευράς μπάντας, όσο και από πλευράς τραγουδιστή, το «Μου αρέσει να μη λέω πολλά» με ωραία και μελετημένη διφωνία, το «Άδειο θέατρο» (στίχοι: Μάνος Ελευθερίου) με την ευθύτητά του και την ερμηνεία του από τον ίδιο το δημιουργό του και η «Προσμονή» με τον ανατριχιαστικό καταληκτικό στίχο: «...όσο απέραντος κι αν μοιάζει ο κόσμος από τα πόδια σου αρχινά».
Μοιρασμένο ανάμεσα σε καλές και λιγότερο καλές στιγμές το live, μοιραία, μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Χαίρομαι, ωστόσο, που παραβρέθηκα. Και θα το επιχειρήσω ξανά στο μέλλον γιατί γνωρίζω καλά πως, όποιος δουλεύει, έχει δικαίωμα σε μια «κακή βραδιά». Θα ξαναπάω, λοιπόν. Με ενδιαφέρει η εξέλιξη των ΈτερονΉμισυ μέσα από τα παιξίματα και τις πρόβες. Και θέλω να ακούσω πάλι το Σταύρο Σιόλα γιατί είμαι βέβαιος ότι, αν αποφασίσει να «ψιθυρίσει» ένα του (ή περισσότερα) τραγούδι, θα βγούμε κερδισμένοι όλοι.
*Τα video είναι από το κανάλι eteronimisi - έτερονήμισυ στο youtube και αφορούν την προηγούμενη παράσταση του ίδιου σχήματος και προγράμματος στον ίδιο χώρο.
Με άλλα λόγια, ο Σταύρος Σιόλας έχει καταφέρει να «φωλιάσει» στις καρδιές και στα αυτιά του ελληνικού ακροατηρίου, πολλές φορές μάλιστα με δημιουργίες που δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους και καθόλου δεν σε προϊδεάζουν ότι προέρχονται από το ίδιο συνθετικό χέρι.
Για παράδειγμα, στον ίδιο ανήκει το «Κάθε φορά» (στίχοι: Σταύρος Σταύρου) και το «Χωρίς εσένα» (στίχοι: Πόλυς Κυριάκου), αλλά ταυτόχρονα και η «Δύσκολη σιωπή» (στίχοι: Φίλιππος Γράψας – κι ας μην είναι από τα πιο πετυχημένα του), ο «Γεροπλάτανος» και «Της Άρνης το νερό» (στίχοι: Σταύρος Σιόλας). Περίπτωση ιδιαίτερη, λοιπόν, ο Σιόλας και για αυτό είχα περιέργεια να τον ακούσω (για πρώτη φορά) σε δικό του προσωπικό live.
Στο πλευρό του, αυτή τη φορά, μια πολύ ενδιαφέρουσα μπάντα, που μόλις δισκογράφησε τον πρώτο της δίσκο και -για μένα- ψάχνει να βρει τα «πατήματά» της και την ταυτότητά της στα live. Ο λόγος για τους ΈτερονΉμισυ, που συνδυάζουν παραδοσιακά ηχοχρώματα με σύγχρονα παιξίματα κι ενορχηστρώσεις και στίχο σημερινό.
Στη θεωρία, το «πάντρεμα» των δυο τους (ο Σταύρος Σιόλας συμμετέχει με ένα τραγούδι στο δίσκο των παιδιών), φάνταζε (και ήταν σε ένα βαθμό) ταιριαστό. Ωστόσο, η πράξη έδειξε άλλα. Αρχικά, στο ηχητικό κομμάτι της βραδιάς, για ακόμα μία φορά ζήσαμε την «αυτοκρατορία της φωνής». Η στάθμη του μικροφώνου του τραγουδιστή ξεπερνούσε έντονα κάθε άλλη μουσική πηγή. Στη χώρα μας αυτό το φαινόμενο ευδοκιμεί, η αλήθεια είναι, χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση στο γιατί πραγματικά συμβαίνει. Το τραγούδι, όμως, δεν είναι μόνο φωνή. Χρειάζονται και τα υπόλοιπα συστατικά, όσο «φωνάρα» κι αν είναι ο μπροστινός (που εν προκειμένω - ο Σταύρος Σιόλας - είναι). Προσωπικά, είχα ανάγκη τις φράσεις του κανονακιού, τα «γλυστρίματα» της λύρας, τις μπασογραμμές της ακουστικής και τα «θεμέλια» του κόντραμπάσου. Και τα είχα ανάγκη, όσο ανάγκη είχα και τη φωνή. Δεν μιλώ για τις σολιστικές στιγμές των οργάνων, οπότε και όλα βρίσκονταν στο προσκήνιο, αλλά για την παρουσία τους στο ηχοτοπίο των κουπλέ και των ρεφραίν.
Από εκεί και πέρα, αλγεινή εντύπωση μου έκανε επίσης και η απουσία ντουέτων. Αν εξαιρέσουμε μια και μοναδική στιγμή στην αρχή της παράστασης (σ.σ. «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά» - Υπόγεια Ρεύματα), όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στηρίχθηκαν σε μονοφωνικές παρουσιάσεις (ούτε καν τα μέλη της μπάντας δεν έκαναν δεύτερες). Και είναι κρίμα, γιατί, μετά τα πρώτα τραγούδια που τραγούδησε η Μυρτώ Καμβυσίδη (τραγουδίστρια των ΈτερονΉμισυ με εξαιρετικές φωνητικές και ερμηνευτικές ικανότητες), περίμενα πως και πως να την ακούσω να «μοιράζεται» τα «Διόδια» με το δημιουργό τους. Ωστόσο, δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Η παρουσία/συμμετοχή του Μανώλη Μητσιά στο πρόγραμμα -για μένα- ήταν απροβάριστη και δεν κατάφερε να «σωθεί» από την εμπειρία του, καθώς ακόμα και η «Πιρόγα» (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος - στίχοι: Άλκης Αλκαίος) παρουσιάστηκε άνευρη και μάλλον διεκπεραιωτική. Στις θετικές στιγμές της βραδιάς: ο «Γεροπλάτανος» σε μια ψυχωμένη εκτέλεση, τόσο από πλευράς μπάντας, όσο και από πλευράς τραγουδιστή, το «Μου αρέσει να μη λέω πολλά» με ωραία και μελετημένη διφωνία, το «Άδειο θέατρο» (στίχοι: Μάνος Ελευθερίου) με την ευθύτητά του και την ερμηνεία του από τον ίδιο το δημιουργό του και η «Προσμονή» με τον ανατριχιαστικό καταληκτικό στίχο: «...όσο απέραντος κι αν μοιάζει ο κόσμος από τα πόδια σου αρχινά».
Μοιρασμένο ανάμεσα σε καλές και λιγότερο καλές στιγμές το live, μοιραία, μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Χαίρομαι, ωστόσο, που παραβρέθηκα. Και θα το επιχειρήσω ξανά στο μέλλον γιατί γνωρίζω καλά πως, όποιος δουλεύει, έχει δικαίωμα σε μια «κακή βραδιά». Θα ξαναπάω, λοιπόν. Με ενδιαφέρει η εξέλιξη των ΈτερονΉμισυ μέσα από τα παιξίματα και τις πρόβες. Και θέλω να ακούσω πάλι το Σταύρο Σιόλα γιατί είμαι βέβαιος ότι, αν αποφασίσει να «ψιθυρίσει» ένα του (ή περισσότερα) τραγούδι, θα βγούμε κερδισμένοι όλοι.
*Τα video είναι από το κανάλι eteronimisi - έτερονήμισυ στο youtube και αφορούν την προηγούμενη παράσταση του ίδιου σχήματος και προγράμματος στον ίδιο χώρο.
