Την Πέμπτη, 19 του Σεπτέμβρη το βράδυ, «βρέθηκα» στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Στο Πάρκο Τρίτση. Μην βιάζεστε … Πρόθεσή μου δεν είναι να μιλήσω για το πόσο άρτια οργανωμένη, για άλλη μια χρονιά, είναι αυτή η γιορτή. Που συνδυάζει (αλήθεια είναι) αρμονικά τον πολιτικό λόγο και προβληματισμό με πολιτισμικές εκδηλώσεις υψηλού – πάντα - ποιοτικού επιπέδου.
Εξ άλλου δεν με χρειάζεται καθόλου, σαν συνήγορο...Το φεστιβάλ.
Ο λόγος που θέλησα να γράψω τόσο αυθόρμητα και άμεσα* γι’ αυτή μου την επίσκεψη στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι η συναυλία «Στ’ όνομά σου Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα...». Μελοποιημένα, από Έλληνες συνθέτες ποιήματα του Λόρκα, σε ενορχήστρωση Γιάννη Παπαζαχαράκη και με ερμηνευτές τον Μανώλη Μητσιά και την Ρίτα Αντωνοπούλου. Στην αφήγηση ο Γιάννης Στάνκογλου.
Ομολογώ πως ήξερα τι με περίμενε, αλλά…
Μαγεία. Ένας Μανώλης Μητσιάς, στην πιο ώριμη και εκφραστική του περίοδο. Δεν ξέρω αν είναι ο Μανώλης από τα παλιά, δεν ξέρω αν είναι ο Μανώλης από το μέλλον. Σίγουρα, όμως πριν… από λίγο ο Μανώλης, ήταν το μαγικό παρόν. Ο μοναδικός. Που δημιουργεί άμεσα αυτό το ξεχωριστά αισθαντικό κλίμα, χρώμα και άρωμα Λόρκα. Που πάει κι έρχεται ανάμεσα στον Ιεροφάντη και τους μύστες ασύνειδα. Σαν ανεμολύπη, από την κόκκινη – απ’ το αίμα του Φεντερίκο – κοιλάδα του Βιθνάρ. Εγώ αυτό το λέω «ντουέντε». Και νομίζω πως είναι γιατί διαφορετικά δεν θα ήταν όλα «έτσι». Εκεί. Και ούτε όλοι θα βλέπαμε σε έκσταση να «λούζεται η αγάπη μας στο Γουαδαλκιβίρ».
Μαζί του ό,τι καλύτερο, ό,τι πιο ατίθασο και ευγενές, ό,τι πιο εκφραστικό από την νέα γενιά των νέων ερμηνευτών/τριων. Η Ρίτα Αντωνοπούλου. Της πάει ο Λόρκα. Εκφράζει τόσο παθιασμένα (ζει) τα πάθη, τους έρωτες, τις απώλειες, τις τρυφερές στιγμές, αλλά και τις κοινωνικές ευαισθησίες του Λόρκα – «που δίνει και που παίρνει» - που αυθόρμητα ομολογείς αφού υπάρχει η Ρίτα (ήδη ο κόσμος την ξέρει με το μικρό της όνομα) δεν χάθηκαν τα πάντα από την διακριτική αποχώρηση της παλιάς - «γενναίας» – γενιάς. Ιέρεια. Όταν –Σίβυλλα- μας λέει:
«Φεύγω για το Σαντιάγκο
κι όποιον θέλει ας πάρει ο χάρος».
Και «δένει» τόσο με τον Μανώλη.
Και ο Γιάννης … ο Γιάννης ο Στάνκογλου. Αχρησιμοποίητο, ζεστό, αγαπητικό μέταλλο. Η καθαρότητα, η ευαισθησία μαζί με την δωρικότητα εκφοράς του στρογγυλού του λόγου, θύμιζαν παλιούς δυνατούς, πολύ δυνατούς, «αναγνώστες». Χωρίς να χάνει, ο Γιάννης τίποτα, μα τίποτα, από το ξεχωριστό – σίγουρα – προσωπικό του ύφος. Εύμολπος.
«A la cinque de la sera…» - «Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει»…
Φύγαμε, δεν ξέρω πως και γιατί. Αλλά φύγαμε… άλλοι πολίτες, τώρα: ΠΟΛΙΤΕΣ. Και θα είναι άδικο πολύ, το ομολογώ, να είμαστε οι τυχεροί που απολαύσαμε αυτή την «θεία παράσταση», μόνο εμείς οι επισκέπτες του Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Θρηνώντας – με το Μανώλη κορυφαίο του χορού- το φονικό «της όμορφης Μαριάννα Πινέδα». Από τους φασίστες. Στη Γρανάδα. Τη γεμάτη θλίψη Γρανάδα.
Είναι πολιτισμικό αγαθό αυτή η «παράσταση» και οφείλεται …
Από τον Μανώλη. Τη Ρίτα και το Γιάννη. Το Φεδερίκο.
* Το κείμενο γράφτηκε απνευστί… Μεσάνυχτα που επέστρεψα σπίτι. Συχώριο για συντακτικά και τέτοια λάθη.
Εξ άλλου δεν με χρειάζεται καθόλου, σαν συνήγορο...Το φεστιβάλ.
Ο λόγος που θέλησα να γράψω τόσο αυθόρμητα και άμεσα* γι’ αυτή μου την επίσκεψη στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι η συναυλία «Στ’ όνομά σου Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα...». Μελοποιημένα, από Έλληνες συνθέτες ποιήματα του Λόρκα, σε ενορχήστρωση Γιάννη Παπαζαχαράκη και με ερμηνευτές τον Μανώλη Μητσιά και την Ρίτα Αντωνοπούλου. Στην αφήγηση ο Γιάννης Στάνκογλου.
Ομολογώ πως ήξερα τι με περίμενε, αλλά…
Μαγεία. Ένας Μανώλης Μητσιάς, στην πιο ώριμη και εκφραστική του περίοδο. Δεν ξέρω αν είναι ο Μανώλης από τα παλιά, δεν ξέρω αν είναι ο Μανώλης από το μέλλον. Σίγουρα, όμως πριν… από λίγο ο Μανώλης, ήταν το μαγικό παρόν. Ο μοναδικός. Που δημιουργεί άμεσα αυτό το ξεχωριστά αισθαντικό κλίμα, χρώμα και άρωμα Λόρκα. Που πάει κι έρχεται ανάμεσα στον Ιεροφάντη και τους μύστες ασύνειδα. Σαν ανεμολύπη, από την κόκκινη – απ’ το αίμα του Φεντερίκο – κοιλάδα του Βιθνάρ. Εγώ αυτό το λέω «ντουέντε». Και νομίζω πως είναι γιατί διαφορετικά δεν θα ήταν όλα «έτσι». Εκεί. Και ούτε όλοι θα βλέπαμε σε έκσταση να «λούζεται η αγάπη μας στο Γουαδαλκιβίρ».
Μαζί του ό,τι καλύτερο, ό,τι πιο ατίθασο και ευγενές, ό,τι πιο εκφραστικό από την νέα γενιά των νέων ερμηνευτών/τριων. Η Ρίτα Αντωνοπούλου. Της πάει ο Λόρκα. Εκφράζει τόσο παθιασμένα (ζει) τα πάθη, τους έρωτες, τις απώλειες, τις τρυφερές στιγμές, αλλά και τις κοινωνικές ευαισθησίες του Λόρκα – «που δίνει και που παίρνει» - που αυθόρμητα ομολογείς αφού υπάρχει η Ρίτα (ήδη ο κόσμος την ξέρει με το μικρό της όνομα) δεν χάθηκαν τα πάντα από την διακριτική αποχώρηση της παλιάς - «γενναίας» – γενιάς. Ιέρεια. Όταν –Σίβυλλα- μας λέει:
«Φεύγω για το Σαντιάγκο
κι όποιον θέλει ας πάρει ο χάρος».
Και «δένει» τόσο με τον Μανώλη.
Και ο Γιάννης … ο Γιάννης ο Στάνκογλου. Αχρησιμοποίητο, ζεστό, αγαπητικό μέταλλο. Η καθαρότητα, η ευαισθησία μαζί με την δωρικότητα εκφοράς του στρογγυλού του λόγου, θύμιζαν παλιούς δυνατούς, πολύ δυνατούς, «αναγνώστες». Χωρίς να χάνει, ο Γιάννης τίποτα, μα τίποτα, από το ξεχωριστό – σίγουρα – προσωπικό του ύφος. Εύμολπος.
«A la cinque de la sera…» - «Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει»…
Φύγαμε, δεν ξέρω πως και γιατί. Αλλά φύγαμε… άλλοι πολίτες, τώρα: ΠΟΛΙΤΕΣ. Και θα είναι άδικο πολύ, το ομολογώ, να είμαστε οι τυχεροί που απολαύσαμε αυτή την «θεία παράσταση», μόνο εμείς οι επισκέπτες του Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Θρηνώντας – με το Μανώλη κορυφαίο του χορού- το φονικό «της όμορφης Μαριάννα Πινέδα». Από τους φασίστες. Στη Γρανάδα. Τη γεμάτη θλίψη Γρανάδα.
Είναι πολιτισμικό αγαθό αυτή η «παράσταση» και οφείλεται …
Από τον Μανώλη. Τη Ρίτα και το Γιάννη. Το Φεδερίκο.
* Το κείμενο γράφτηκε απνευστί… Μεσάνυχτα που επέστρεψα σπίτι. Συχώριο για συντακτικά και τέτοια λάθη.
