Κύριε Διευθυντά … λίγο χρόνο, παρακαλώ. Και λίγο χώρο. Έγκαιρα, όμως, αν είναι δυνατόν.. Για μια ενημέρωση ενός ξεχωριστότατου γεγονότος. Που, όμως, σαν τέτοιο – έξω από νόρμες, αστέρες, γραμμές και φόρμες – ούτε χρόνο, ούτε – πολύ λογικό ! - χώρο βρίσκει να μαθευτεί. Κάντε λοιπόν εσείς τη διαφορά, την υπέρβαση. Ευχαριστώ.
Τρίτη, 26 Νοέμβρη, ώρα 18:30 σε μια επιδιορθωνόμενη –υπέροχη – με καθρέφτη αίθουσα του νεοκλασσικού ξενοδοχείου «Μπάγκειον». Σην Ομόνοια. Συμπαθητικός ο αριθμός των - τυχερών – παρόντων. Σε μια διάλεξη με ηχογραφημένη μουσική – Σκαλκώτα και Βάϊλ - του διακεκριμένου κριτικού και ιστορικού Μουσικής – ξεχωριστού φίλου – Γιώργου Β. Μονεμβασίτη. Θέμα, πολλαπλώς, ενδιαφέρον : «Το Βερολινέζικο καμπαρέ στην εποχή του μεσοπολέμου, με τα μάτια και τα αυτιά του Νίκου Σκαλκώτα» (Έτος Σκαλκώτα, φέτος, μην το ξεχνάμε).
Ήτανε τέτοια η – καθόλου ακαδημαϊκίζουσα – διεισδυτική ματιά και ανάλυση της εποχής και των κοινωνικο-οικονομικό- πολιτικών γεγονότων της μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο εποχής. Ήτανε τέτοια η ανάλυση και η ερμηνεία και της μουσικής των καμπαρέ, και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, «παρόντος» του μεγάλου Έλληνα Συνθέτη Νίκου Σκαλκώτα, από τον Γιώργο Μονεμβασίτη, που έλεγες αφοπλιστικά : «Ευτυχώς που ήρθα. Καλά που ήμουν εδώ.» (Δική μου ερμηνεία, τώρα. Γιατί, μετά από τα πιο πάνω, έγινε εύκολο, πια, να καταλάβει όποιος το θέλει, γιατί η μουσική βιομηχανία, μπορεί εύκολα να περιληφθεί στις … πιο βαριές πολεμικές βιομηχανίες – με την «αξιοποίησή της» και την ανοχή των παροικούντων την. Δες και σχετική ερμηνεία στο βιβλίο μου «Με αφορμή την Columbia», σελ. 52, 53, εκδόσεις ΚΨΜ και Γιόζεφ Ροτ –Βερολινέζικα Χρονικά, 1920 -1933 – Εκδόσεις Άγρα).
Εύγε και κάτι παραπάνω από μπράβο στον Γιώργο Μονεμβασίτη. Στον Γιώργο Μονεμβασίτη που πάντα βρίσκει τρόπους να μας εκπλήσσει. Που βρίσκει, διακριτικά, τρόπους να κάνει εύκολα και ευχάριστα επισκέψιμες, άκρως δύσβατες και επικίνδυνες περιοχές της γνώσης και της ενημέρωσης.
Όμως, δεν θα προσθέσω άλλα μπράβο και συγχαρητήρια, εδώ! Εξάλλου ο Γιώργος δεν τα χρειάζεται. Γνωρίζει .. Ο Λόγος, κύρια, που έγραψα – απνευστί - το παρόν, είναι άλλος. Ήταν η ανάγκη μου να φωνάξω. («Η κραυγή» του Μουνκ, παρακαλώ εδώ...) Με όποιον τρόπο. Εν προκειμένω γράφοντας. Το παρόν. Μήπως και ακούσει κάποιος υπεύθυνος – Υπουργείο είναι αυτό ; Δήμαρχος Αθηναίων, είναι ; εδώ και τώρα, όμως. – Και ζητήσει.. επανάληψη «της πράξεως αυτής», «της μιας και τελείας» Χάριν των μελλοντικών – γιατί να το στερηθούν ;- ακροατών – θεατών αυτής της πόλης. Που αξίζουν και το κάτι παραπάνω από τις συνηθισμένες ποιότητες. Ευχαριστίες, όμως, πρέπουν και στη συλλογικότητα «Το Μικρό Παρίσι των Αθηνών», για την διοργάνωση των εκδηλώσεων αυτών.
Και κλείνοντας. Και προς ενημέρωση… Έχουμε μια επίσης πολύ ενδιαφέρουσα διάλεξη το Σάββατο, 30 Νοέμβρη, ώρα 18:30 στον ίδιο χώρο, στο Μπάγκειον. Ο μοναδικός και γνωστός Λάμπρος Λιάβας, εθνομουσικολόγος, καθηγητής ΕΚΠΑ θα μας μιλήσει, με τον ξεχωριστό του γνωστικό τρόπο για τα «ελληνικά καμπαρέ» : Καφέ - Σαντάν και καφέ – Αμάν.
Χαρά στην τύχη μας …
Σπεύσατε και διπλό σπεύσατε. Υπάρχει, όπως βλέπετε, και η άλλη άποψη και η άλλη Ελλάδα, στην Ελλάδα.
* Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI. Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ
Τρίτη, 26 Νοέμβρη, ώρα 18:30 σε μια επιδιορθωνόμενη –υπέροχη – με καθρέφτη αίθουσα του νεοκλασσικού ξενοδοχείου «Μπάγκειον». Σην Ομόνοια. Συμπαθητικός ο αριθμός των - τυχερών – παρόντων. Σε μια διάλεξη με ηχογραφημένη μουσική – Σκαλκώτα και Βάϊλ - του διακεκριμένου κριτικού και ιστορικού Μουσικής – ξεχωριστού φίλου – Γιώργου Β. Μονεμβασίτη. Θέμα, πολλαπλώς, ενδιαφέρον : «Το Βερολινέζικο καμπαρέ στην εποχή του μεσοπολέμου, με τα μάτια και τα αυτιά του Νίκου Σκαλκώτα» (Έτος Σκαλκώτα, φέτος, μην το ξεχνάμε).
Ήτανε τέτοια η – καθόλου ακαδημαϊκίζουσα – διεισδυτική ματιά και ανάλυση της εποχής και των κοινωνικο-οικονομικό- πολιτικών γεγονότων της μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο εποχής. Ήτανε τέτοια η ανάλυση και η ερμηνεία και της μουσικής των καμπαρέ, και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, «παρόντος» του μεγάλου Έλληνα Συνθέτη Νίκου Σκαλκώτα, από τον Γιώργο Μονεμβασίτη, που έλεγες αφοπλιστικά : «Ευτυχώς που ήρθα. Καλά που ήμουν εδώ.» (Δική μου ερμηνεία, τώρα. Γιατί, μετά από τα πιο πάνω, έγινε εύκολο, πια, να καταλάβει όποιος το θέλει, γιατί η μουσική βιομηχανία, μπορεί εύκολα να περιληφθεί στις … πιο βαριές πολεμικές βιομηχανίες – με την «αξιοποίησή της» και την ανοχή των παροικούντων την. Δες και σχετική ερμηνεία στο βιβλίο μου «Με αφορμή την Columbia», σελ. 52, 53, εκδόσεις ΚΨΜ και Γιόζεφ Ροτ –Βερολινέζικα Χρονικά, 1920 -1933 – Εκδόσεις Άγρα).
Εύγε και κάτι παραπάνω από μπράβο στον Γιώργο Μονεμβασίτη. Στον Γιώργο Μονεμβασίτη που πάντα βρίσκει τρόπους να μας εκπλήσσει. Που βρίσκει, διακριτικά, τρόπους να κάνει εύκολα και ευχάριστα επισκέψιμες, άκρως δύσβατες και επικίνδυνες περιοχές της γνώσης και της ενημέρωσης.
Όμως, δεν θα προσθέσω άλλα μπράβο και συγχαρητήρια, εδώ! Εξάλλου ο Γιώργος δεν τα χρειάζεται. Γνωρίζει .. Ο Λόγος, κύρια, που έγραψα – απνευστί - το παρόν, είναι άλλος. Ήταν η ανάγκη μου να φωνάξω. («Η κραυγή» του Μουνκ, παρακαλώ εδώ...) Με όποιον τρόπο. Εν προκειμένω γράφοντας. Το παρόν. Μήπως και ακούσει κάποιος υπεύθυνος – Υπουργείο είναι αυτό ; Δήμαρχος Αθηναίων, είναι ; εδώ και τώρα, όμως. – Και ζητήσει.. επανάληψη «της πράξεως αυτής», «της μιας και τελείας» Χάριν των μελλοντικών – γιατί να το στερηθούν ;- ακροατών – θεατών αυτής της πόλης. Που αξίζουν και το κάτι παραπάνω από τις συνηθισμένες ποιότητες. Ευχαριστίες, όμως, πρέπουν και στη συλλογικότητα «Το Μικρό Παρίσι των Αθηνών», για την διοργάνωση των εκδηλώσεων αυτών.
Και κλείνοντας. Και προς ενημέρωση… Έχουμε μια επίσης πολύ ενδιαφέρουσα διάλεξη το Σάββατο, 30 Νοέμβρη, ώρα 18:30 στον ίδιο χώρο, στο Μπάγκειον. Ο μοναδικός και γνωστός Λάμπρος Λιάβας, εθνομουσικολόγος, καθηγητής ΕΚΠΑ θα μας μιλήσει, με τον ξεχωριστό του γνωστικό τρόπο για τα «ελληνικά καμπαρέ» : Καφέ - Σαντάν και καφέ – Αμάν.
Χαρά στην τύχη μας …
Σπεύσατε και διπλό σπεύσατε. Υπάρχει, όπως βλέπετε, και η άλλη άποψη και η άλλη Ελλάδα, στην Ελλάδα.
* Ο Δημήτρης Φεργάδης είναι Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI. Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ
