Και πώς να μη συμβεί αυτό μιας και μιλάμε για τρεις καλλιτέχνες με πολύχρονη, συνεπή και ουσιαστική διαδρομή -ο καθένας με το δικό του χαρακτήρα- στο ελληνικό πεντάγραμμο που κάνουν τα αυτονόητα πράξη. Δηλαδή παίζουν και τραγουδούν με αξιώσεις σπουδαία τραγούδια από τα χρόνια του ΄50 μέχρι και τις μέρες καλύπτοντας μια πλατιά γκάμα ρεπερτορίου: ελαφρό, έντεχνο -με την ουσία της λέξης- λαϊκό, μοντέρνο (δημιουργίες τραγουδοποιών και όχι μόνο).
Πέραν από την «κελαριστή» και γλυκόλαλη Αφροδίτη Μάνου, τον ευρηματικό, αφοπλιστικά καίριο, καυστικό και «σάτυρο» Γιάννη Μηλιώκα ιδιαίτερη μνεία οφείλω να κάνω στο Μανώλη Μητσιά. Ένα σπουδαίο ερμηνευτή που οι επιλογές του στη δισκογραφία και τη διασκέδαση αντικατοπτρίζουν μια γενικότερη καλλιτεχνική στάση ζωής, ένα πρωτόφαντο ήθος, μια θαυμαστή, «συνειδητή» συνέπεια. Και τι δε μας τραγούδησε: διαμάντια που σφράγισε ο ίδιος σε πρώτη εκτέλεση αλλά και «ξένα» που η «προσωπικότητα» του, σεμνά αλλά και δυναμικά συνάμα, υποδόρια αλλά ουσιαστικά, τα «ντύνει» δικά του. Νομίζω πως ελάχιστοι τραγουδιστές των ημερών μας -μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού- μπορούν να είναι τόσο πειστικοί τραγουδώντας τους «κλασικούς» μας: Μίκη, Μάνο, Πλέσσα, Γκάτσο, Λειβαδίτη, Λ. Παπαδόπουλο, Σπανό, Μούτση, Κηλαηδόνη αλλά και Άκη Πάνου, Δερβενιώτη καθώς και Κραουνάκη και όχι μόνο μέχρι την άμμο της «καλής» και «καθαρής» θαλάσσης. Και πόσα «κατάδικά» του μείναν «αναγκαστικά» απ’ έξω…
Σαββατιάτικο πρόγραμμα, σ’ ένα κατάμεστο μαγαζί, από τις 11 μέχρι και τις τέσσερις το πρωί, αληθινή ψυχαγωγία, ατέλειωτο και από καρδιάς χειροκρότημα, τραγούδια ολόκληρα «παιγμένα» απ’ τη αρχή μέχρι και το τέλος τους, δίχως καμία ρούμπα, κανένα τσιφτετέλι και όλοι η «πλατεία» να φλέγεται από συγκίνηση, ενθουσιασμό, χορτασμένη καλό τραγούδι αλλά και εικόνες…
Ο Μιχάλης Ρέππας -συνυπογράφει την παράσταση μαζί με το Θανάση Παπαθανασίου- στο πρώτο μέρος ξεπροβάλει στην οθόνη του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου και λειτουργεί ως συνδετικός «κρίκος» στις εναλλαγές του προγράμματος που συνδέονται με τις επιλογές και την πορεία του Δεύτερου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Όμορφο και των τραγούδι της έναρξης με τίτλο τι άλλο… «Δεύτερο Πρόγραμμα» που έγραψε η Μάνου και αποδίδουν μαζί και οι τρεις ερμηνευτές οι οποίοι έχουν εξαιρετική χημεία μεταξύ τους.
Στο ύψος των περιστάσεων και η μπάντα που απαρτίζεται από ξεχωριστούς σολίστες μουσικούς, όπως ο μπουζουκίστας Δημήτρης Μαργιολάς, ο κρουστός Γιάννης Σαρίκος, ο ακορνετονίστας Δήμος Πολυμέρης, ο κιθαρίστας Γιώτης Σαμαράς, ο μπασίστας Παναγιώτης Γεωργοτάς, και ο πιανίστας και μαέστρος Αχιλλέας Γουάστωρ. Η διεύθυνση παραγωγής είναι του «Μικρού ήρωα» Άγγελου Σφακιανάκη.
Τέλος να σημειώσω πως το Γυάλινο είναι ένας χώρος που σέβεται τη μουσική, τους καλλιτέχνης που φιλοξενεί αλλά και τους «πελάτες - ακροατές». Αίθουσα ιδανική για ανάλογα θεάματα, άνετα τραπέζια και καθίσματα, εξαιρετικός ήχος, φωτισμοί, εξαερισμός, εξυπηρέτηση.
Να πάτε!
Πέραν από την «κελαριστή» και γλυκόλαλη Αφροδίτη Μάνου, τον ευρηματικό, αφοπλιστικά καίριο, καυστικό και «σάτυρο» Γιάννη Μηλιώκα ιδιαίτερη μνεία οφείλω να κάνω στο Μανώλη Μητσιά. Ένα σπουδαίο ερμηνευτή που οι επιλογές του στη δισκογραφία και τη διασκέδαση αντικατοπτρίζουν μια γενικότερη καλλιτεχνική στάση ζωής, ένα πρωτόφαντο ήθος, μια θαυμαστή, «συνειδητή» συνέπεια. Και τι δε μας τραγούδησε: διαμάντια που σφράγισε ο ίδιος σε πρώτη εκτέλεση αλλά και «ξένα» που η «προσωπικότητα» του, σεμνά αλλά και δυναμικά συνάμα, υποδόρια αλλά ουσιαστικά, τα «ντύνει» δικά του. Νομίζω πως ελάχιστοι τραγουδιστές των ημερών μας -μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού- μπορούν να είναι τόσο πειστικοί τραγουδώντας τους «κλασικούς» μας: Μίκη, Μάνο, Πλέσσα, Γκάτσο, Λειβαδίτη, Λ. Παπαδόπουλο, Σπανό, Μούτση, Κηλαηδόνη αλλά και Άκη Πάνου, Δερβενιώτη καθώς και Κραουνάκη και όχι μόνο μέχρι την άμμο της «καλής» και «καθαρής» θαλάσσης. Και πόσα «κατάδικά» του μείναν «αναγκαστικά» απ’ έξω…
Σαββατιάτικο πρόγραμμα, σ’ ένα κατάμεστο μαγαζί, από τις 11 μέχρι και τις τέσσερις το πρωί, αληθινή ψυχαγωγία, ατέλειωτο και από καρδιάς χειροκρότημα, τραγούδια ολόκληρα «παιγμένα» απ’ τη αρχή μέχρι και το τέλος τους, δίχως καμία ρούμπα, κανένα τσιφτετέλι και όλοι η «πλατεία» να φλέγεται από συγκίνηση, ενθουσιασμό, χορτασμένη καλό τραγούδι αλλά και εικόνες…
Ο Μιχάλης Ρέππας -συνυπογράφει την παράσταση μαζί με το Θανάση Παπαθανασίου- στο πρώτο μέρος ξεπροβάλει στην οθόνη του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου και λειτουργεί ως συνδετικός «κρίκος» στις εναλλαγές του προγράμματος που συνδέονται με τις επιλογές και την πορεία του Δεύτερου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Όμορφο και των τραγούδι της έναρξης με τίτλο τι άλλο… «Δεύτερο Πρόγραμμα» που έγραψε η Μάνου και αποδίδουν μαζί και οι τρεις ερμηνευτές οι οποίοι έχουν εξαιρετική χημεία μεταξύ τους.
Στο ύψος των περιστάσεων και η μπάντα που απαρτίζεται από ξεχωριστούς σολίστες μουσικούς, όπως ο μπουζουκίστας Δημήτρης Μαργιολάς, ο κρουστός Γιάννης Σαρίκος, ο ακορνετονίστας Δήμος Πολυμέρης, ο κιθαρίστας Γιώτης Σαμαράς, ο μπασίστας Παναγιώτης Γεωργοτάς, και ο πιανίστας και μαέστρος Αχιλλέας Γουάστωρ. Η διεύθυνση παραγωγής είναι του «Μικρού ήρωα» Άγγελου Σφακιανάκη.
Τέλος να σημειώσω πως το Γυάλινο είναι ένας χώρος που σέβεται τη μουσική, τους καλλιτέχνης που φιλοξενεί αλλά και τους «πελάτες - ακροατές». Αίθουσα ιδανική για ανάλογα θεάματα, άνετα τραπέζια και καθίσματα, εξαιρετικός ήχος, φωτισμοί, εξαερισμός, εξυπηρέτηση.
Να πάτε!
Φωτογραφίες: Yiannis Margetousakis Photography
