Τη Δευτέρα 22 Αυγούστου έβρεχε απ’ το μεσημέρι στο Άστρος Κυνουρίας και την ευρύτερη περιοχή. Λίγο αργότερα ο ουρανός καθάρισε αλλά μετά από λίγη η ώρα τα σύννεφα ξαναγεννήθηκαν και η βροχή δυνάμωσε και πάλι.
Είχε πάει 6 με 7 το απόγευμα… όταν επιτέλους έπαψαν και οι τελευταίες ψιχάλες.
Η «πρώτη φορά» του Γιάννη Χαρούλη στο Άστρος Κυνουρίας είχε πυροδοτήσει μια κινητικότητα που ξεπερνούσε τις όμορες και κοντινές περιοχές (Βέρβενα, Μελιγού, Άγιος Ιωάννης, Άγιος Πέτρος, Ξηροπήγαδο, Κυβέρι, Μύλοι, Άγιος Ανδρέας, Τυρός) και έφτανε έως Άργος και Τρίπολη απ’ τη μία και πέρα απ’ το Λεωνίδιο απ’ την άλλη.
Μάλιστα η προσέλευση θα ξεπερνούσε αρκετά τις 3 χιλιάδες των θεατών που βρέθηκαν στο Δημοτικό Γήπεδο Άστρους αν ο καιρός δεν… δημιουργούσε σκέψης ματαίωσης και αναβολής.
Πρόβα, πριν τη βροχή ή… ενδιαμέσως.
Παρά ταύτα το δια ταύτα ήταν εντυπωσιακό αφού εκτός από τη μεγάλη προσέλευση το κλίμα ήταν ιδιαίτερα θερμό και η αναμονή γλυκοηλεκτρισμένη.
Αρκετή πιτσιρικαρία, την παρουσία της οποίας υπογράμμισε και ο ίδιος ο Χαρούλης όταν ανέβηκε στη σκηνή και αντίκρισε τη θάλασσά της μπροστά του, αλλά και οικογένειες με παιδιά, μέχρι και με βρέφη στα καροτσάκια.
Γρήγορα οι κερκίδες γέμισαν όπως και οι αμέτρητες καρέκλες όπου η διάταξη τους σταδιακά άλλαζε καθώς οι παρέες ξέρουν και να φτιάχνουν… τη δική τους ιστορία.
Σουβλάκια, σάντουιτς, ποτά, λουκουμάδες ήταν τα «εξτρά» της άψογα οργανωμένης εκδήλωσης που διοργάνωσε η ομάδα του Πανθυρεατικού (απ’ την αρχαία πόλη Θυρέα, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Άστρος).
Στις 9.30, ώρα βραδινή, ο Γιάννης Χαρούλης ανέβηκε με τους τέσσερις μουσικούς του (Λευτέρης Ανδριώτης/Λύρα, Βασίλης Μπαχαρίδης/Κρουστά, Θανάσης Dzingovic/Ηλεκτρική κιθάρα, Ορέστης Μπενέκας/Πλήκτρα) στην καλοδομημένη σκηνή.
Απευθυνόμενος στην «καλή παρέα» - όπως χαρακτήριζε όλη τη βραδιά τους θεατές- στάθηκε στην «πρώτη φορά» του αλλά και στο «δώρο εξ’ ουρανού» του καλού καιρού που επέτρεψε την παράσταση.
Το καινούριο «Κολιμπρί» ξεκίνησε τη φορτισμένη βραδιά και το πέταγμά του συνοδεύτηκε από πλατύ χειροκρότημα… Ακολούθησε το «Βάστα» με τον Χαρούλη να συνοδεύει με το τζουρά του. «Έλα ρε παρέα, πρώτο τραγούδι και σπάσαμε χορδή» σχολίασε με χιούμορ… Στην πορεία έπιασε το λαούτο, την κιθάρα και μετά ξανά τον… επαναχορδισμένο τζουρά.
Είχε μια άμεση επαφή με το κοινό, κάνανε «καλή παρέα» καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Στους πιτσιρικάδες που είχαν μαζευτεί μπροστά στη σκηνή, μίλησε για τις «στιγμές αλήθειας» που εισπράττει αλλά και χαρίζει με τη μουσική και το τραγούδισμά του και τους υπογράμμισε να τις θυμούνται, όταν αργότερα «μπουν στο σύστημα». Ανέτρεξε στα μικράτα του, όταν «το μόνο που δεν ήθελε να κάνει ήταν να γνωρίσει τους…μεγάλους».
Διάλογο άνοιξε και με την πιο ώριμη -ηλικιακά- πλατεία αλλά και την μακρινή απεναντινή του κερκίδα. Μάλιστα τους προέτρεψε να κάνουν και τις «παραγγελιές» τους. Κάπως έτσι προέκυψαν τα «Μαλαματένια λόγια»…
Παραδόξως παρά τη συνέπεια του Χαρούλη στην απόδοση του τραγουδιού, είδα πολλές και πολλούς να το χορεύουν και να το φωνάζουν… με τρόπο «ξένο» με τα «νοήματά» του.
Αντιθέτως ο Χαρούλης δεν υπέκυψε στην επιμονή της «μαρίδας» για να τραγουδήσει το «Ξενύχτησα στην πόρτα σου»…
Όλα ήταν εδώ, απ’ τον «Χειμωνανθό» μέχρι τον «Ερωτόκριτο» και άλλα ωραία της Κρήτης.
Ξεχωριστό στιγμιότυπο της βραδιάς ο «Αύγουστος» του Νίκου Παπάζογλου που κέρασε ο Χαρούλης και αποθεώθηκε για πολλοστή φορά.
Για encore είχαμε και ρίζα αλλά και ένα εντυπωσιακό κι ατελείωτο ρυθμικό house τζαμάρισμα… που συνεπήρε την «παρέα» που παρέμεινε μέχρι και το φινάλε της συναυλίας.
Κι εκεί μετά από μια ακόμη προτροπή ο Χαρούλης με τους συντρόφους του, τραγούδησαν «ακαπέλα» το κατά Γιώργο Κανελλόπουλο και Γιώργο Χατζηνάσιο «Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ».
Παραθερίζοντας αρκετά χρόνια στη ζώνη του Άστρους, περίμενα με… αμηχανία το «αγκάλιασμα» του Χαρούλη απ’ το ντόπιο κοινό. Είδα και μίλησα με ανθρώπους που δεν έχουν στενή επαφή με το ρεπερτόριό του να παραδέχονται τη μαστοριά του. Η φλόγα του πέρασε στεγανά, άγγιξε ψυχές, ένωσε καρδιές.
Και ο Χαρούλης δεν χάιδεψε αυτιά… Έπαιξε τη «δική του μπάλα» και με τους «δικούς του κανόνες». Η λιτή αλλά μεστή μπάντα του ήταν σκληροτράχηλη. Ροκιά και ψυχεδέλεια απέπνεαν οι «τρόποι» της. Βάση της βέβαια πάντα η «κρητική ζυγιά» λύρα και λαούτο. Άλλωστε κάποια στιγμή ο Χαρούλης κι ο Ανδριώτης έμειναν μόνοι τους στη σκηνή…
Όλη η «ομάδα» των μουσικών πέρα από την τεχνική και το «δέσιμό» της απέπνεε την ευχαρίστηση που ένιωθε «παίζοντας μπαλάρα» στη σκηνή που είχε στηθεί στο γήπεδο του Παναθυρεατικού. Θέλαν να τα πουν… πραγματικά!
Καλό τραγούδι, καλή μουσική, εξαιρετικός ήχος και φωτισμοί, «πειράγματα» από έρωτα, ένας «σαμάνος» στα ωραία κέφια και ανθρωπινά του, με το τσιγάρο και τη μπύρα του, χοροί, συγκίνηση, ανταμώματα και γελαστές καληνύχτες.
Τι περισσότερο να ζητήσει κανείς;
Είχε πάει 6 με 7 το απόγευμα… όταν επιτέλους έπαψαν και οι τελευταίες ψιχάλες.
Η «πρώτη φορά» του Γιάννη Χαρούλη στο Άστρος Κυνουρίας είχε πυροδοτήσει μια κινητικότητα που ξεπερνούσε τις όμορες και κοντινές περιοχές (Βέρβενα, Μελιγού, Άγιος Ιωάννης, Άγιος Πέτρος, Ξηροπήγαδο, Κυβέρι, Μύλοι, Άγιος Ανδρέας, Τυρός) και έφτανε έως Άργος και Τρίπολη απ’ τη μία και πέρα απ’ το Λεωνίδιο απ’ την άλλη.
Μάλιστα η προσέλευση θα ξεπερνούσε αρκετά τις 3 χιλιάδες των θεατών που βρέθηκαν στο Δημοτικό Γήπεδο Άστρους αν ο καιρός δεν… δημιουργούσε σκέψης ματαίωσης και αναβολής.
Πρόβα, πριν τη βροχή ή… ενδιαμέσως.
Παρά ταύτα το δια ταύτα ήταν εντυπωσιακό αφού εκτός από τη μεγάλη προσέλευση το κλίμα ήταν ιδιαίτερα θερμό και η αναμονή γλυκοηλεκτρισμένη.
Αρκετή πιτσιρικαρία, την παρουσία της οποίας υπογράμμισε και ο ίδιος ο Χαρούλης όταν ανέβηκε στη σκηνή και αντίκρισε τη θάλασσά της μπροστά του, αλλά και οικογένειες με παιδιά, μέχρι και με βρέφη στα καροτσάκια.
Γρήγορα οι κερκίδες γέμισαν όπως και οι αμέτρητες καρέκλες όπου η διάταξη τους σταδιακά άλλαζε καθώς οι παρέες ξέρουν και να φτιάχνουν… τη δική τους ιστορία.
Σουβλάκια, σάντουιτς, ποτά, λουκουμάδες ήταν τα «εξτρά» της άψογα οργανωμένης εκδήλωσης που διοργάνωσε η ομάδα του Πανθυρεατικού (απ’ την αρχαία πόλη Θυρέα, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Άστρος).
Στις 9.30, ώρα βραδινή, ο Γιάννης Χαρούλης ανέβηκε με τους τέσσερις μουσικούς του (Λευτέρης Ανδριώτης/Λύρα, Βασίλης Μπαχαρίδης/Κρουστά, Θανάσης Dzingovic/Ηλεκτρική κιθάρα, Ορέστης Μπενέκας/Πλήκτρα) στην καλοδομημένη σκηνή.
Απευθυνόμενος στην «καλή παρέα» - όπως χαρακτήριζε όλη τη βραδιά τους θεατές- στάθηκε στην «πρώτη φορά» του αλλά και στο «δώρο εξ’ ουρανού» του καλού καιρού που επέτρεψε την παράσταση.
Το καινούριο «Κολιμπρί» ξεκίνησε τη φορτισμένη βραδιά και το πέταγμά του συνοδεύτηκε από πλατύ χειροκρότημα… Ακολούθησε το «Βάστα» με τον Χαρούλη να συνοδεύει με το τζουρά του. «Έλα ρε παρέα, πρώτο τραγούδι και σπάσαμε χορδή» σχολίασε με χιούμορ… Στην πορεία έπιασε το λαούτο, την κιθάρα και μετά ξανά τον… επαναχορδισμένο τζουρά.
Είχε μια άμεση επαφή με το κοινό, κάνανε «καλή παρέα» καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Στους πιτσιρικάδες που είχαν μαζευτεί μπροστά στη σκηνή, μίλησε για τις «στιγμές αλήθειας» που εισπράττει αλλά και χαρίζει με τη μουσική και το τραγούδισμά του και τους υπογράμμισε να τις θυμούνται, όταν αργότερα «μπουν στο σύστημα». Ανέτρεξε στα μικράτα του, όταν «το μόνο που δεν ήθελε να κάνει ήταν να γνωρίσει τους…μεγάλους».
Διάλογο άνοιξε και με την πιο ώριμη -ηλικιακά- πλατεία αλλά και την μακρινή απεναντινή του κερκίδα. Μάλιστα τους προέτρεψε να κάνουν και τις «παραγγελιές» τους. Κάπως έτσι προέκυψαν τα «Μαλαματένια λόγια»…
Παραδόξως παρά τη συνέπεια του Χαρούλη στην απόδοση του τραγουδιού, είδα πολλές και πολλούς να το χορεύουν και να το φωνάζουν… με τρόπο «ξένο» με τα «νοήματά» του.
Αντιθέτως ο Χαρούλης δεν υπέκυψε στην επιμονή της «μαρίδας» για να τραγουδήσει το «Ξενύχτησα στην πόρτα σου»…
Όλα ήταν εδώ, απ’ τον «Χειμωνανθό» μέχρι τον «Ερωτόκριτο» και άλλα ωραία της Κρήτης.
Ξεχωριστό στιγμιότυπο της βραδιάς ο «Αύγουστος» του Νίκου Παπάζογλου που κέρασε ο Χαρούλης και αποθεώθηκε για πολλοστή φορά.
Για encore είχαμε και ρίζα αλλά και ένα εντυπωσιακό κι ατελείωτο ρυθμικό house τζαμάρισμα… που συνεπήρε την «παρέα» που παρέμεινε μέχρι και το φινάλε της συναυλίας.
Κι εκεί μετά από μια ακόμη προτροπή ο Χαρούλης με τους συντρόφους του, τραγούδησαν «ακαπέλα» το κατά Γιώργο Κανελλόπουλο και Γιώργο Χατζηνάσιο «Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ».
Παραθερίζοντας αρκετά χρόνια στη ζώνη του Άστρους, περίμενα με… αμηχανία το «αγκάλιασμα» του Χαρούλη απ’ το ντόπιο κοινό. Είδα και μίλησα με ανθρώπους που δεν έχουν στενή επαφή με το ρεπερτόριό του να παραδέχονται τη μαστοριά του. Η φλόγα του πέρασε στεγανά, άγγιξε ψυχές, ένωσε καρδιές.
Και ο Χαρούλης δεν χάιδεψε αυτιά… Έπαιξε τη «δική του μπάλα» και με τους «δικούς του κανόνες». Η λιτή αλλά μεστή μπάντα του ήταν σκληροτράχηλη. Ροκιά και ψυχεδέλεια απέπνεαν οι «τρόποι» της. Βάση της βέβαια πάντα η «κρητική ζυγιά» λύρα και λαούτο. Άλλωστε κάποια στιγμή ο Χαρούλης κι ο Ανδριώτης έμειναν μόνοι τους στη σκηνή…
Όλη η «ομάδα» των μουσικών πέρα από την τεχνική και το «δέσιμό» της απέπνεε την ευχαρίστηση που ένιωθε «παίζοντας μπαλάρα» στη σκηνή που είχε στηθεί στο γήπεδο του Παναθυρεατικού. Θέλαν να τα πουν… πραγματικά!
Καλό τραγούδι, καλή μουσική, εξαιρετικός ήχος και φωτισμοί, «πειράγματα» από έρωτα, ένας «σαμάνος» στα ωραία κέφια και ανθρωπινά του, με το τσιγάρο και τη μπύρα του, χοροί, συγκίνηση, ανταμώματα και γελαστές καληνύχτες.
Τι περισσότερο να ζητήσει κανείς;
