Φωτογραφίες & Video: Δημήτρης Διολής
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016. Το Estate υποδέχεται τη Νατάσσα Μποφίλιου και την Βαβέλ της. Το μαγαζί είναι κατάμεστο. Ο κόσμος περιμένει ανυπόμονα να αρχίσει η πρεμιέρα. Μαζί κι εγώ. Ο Θέμης ανεβαίνει στη σκηνή μαζί με την υπόλοιπη ορχήστρα, ξεκινάει να παίζει πιάνο. Η Νατάσσα εμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη απέναντί μας. Ακούω την «Αντιγόνη». Ίσως το πιο άρτιο τραγούδι που έχω ακούσει τελευταία. Το τραγούδι που περίμενα πάντα να γραφτεί. «Αυτό το έργο έχει μόνο πρώτους ρόλους, η εποχή κομπάρσους δεν σηκώνει», λέει και σκέφτομαι πως επιτέλους ειπώνεται αυτό που πρέπει να ειπωθεί. Η Νατάσσα με ένα μεγαλοπρεπές μωβ φόρεμα μπαίνει στον χώρο, τραγουδάει ανάμεσά μας. Αυτό το κορίτσι είναι τόσο λαμπερό, όσο χρειάζεται για να μην σε τυφλώνει. Εξαιρετικά σημαντικό αυτό για μένα σε έναν καλλιτέχνη.
Μας τραγουδάει κομμάτια από τη Βαβέλ αλλά και από προηγούμενες δισκογραφικές της δουλειές. «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», λέει και ψηλώνει τις καρδιές μας από καμάρι. Μπλέκει σε ένα πάντρεμα - έκπληξη το «Τα καράβια μου καίω» του Νίκου Πορτοκάλογλου με τις «Μέρες του φωτός» της. Στη σκηνή μία παλιά πολυθρόνα, ένα αμπαζούρ, σαν το σαλόνι στο πατρικό σου, σαν το σπίτι σου.
«Πρώτη φορά ανέβηκα στη σκηνή κι ένιωσα σαν στο σπίτι μου, ένιωσα ότι παίζω για τους φίλους μου, αλλά ακούτε τη μουσική μου, οπότε είστε φίλοι μου, γιατί είστε γαμώ τα παιδιά», λέει και έρχεται στο μυαλό μου η σκέψη που είχα κάνει όταν την είχα πρωτογνωρίσει σε ένα καφέ στα Εξάρχεια, το 2009 θαρρώ. Ότι η Νατάσσα Μποφίλιου είναι ένα κορίτσι ταλαντούχο, που θα μπορούσε να είναι η κολλητή σου, είναι το ζωντανό παράδειγμα ότι αν θέλεις να κυνηγήσεις ένα όνειρο και το αξίζεις, όλα θα πάνε σωστά. Ακολουθεί η «Ασπιρίνη» σε μουσική Κώστα Τσίρκα και το υπέροχο «Εφτά τραγούδια θα σου πω» του Μάνου Χατζιδάκι. Η Νατάσσα χορεύει, γελάει, επικοινωνεί όλο και περισσότερο πια με το κοινό. Είναι η πιο εξωστρεφής Νατάσσα που έχουμε δει. Και η φωνή της είναι ακόμη πιο δυνατή, έχει μια βεβαιότητα που σε καθηλώνει. «Εγώ μεγάλωνα για σένα» -με πάντα συγκινητική ερμηνεία, «Η ομορφιά στην Αθήνα» -τι όμορφο και αληθινό (γιατί τι όμορφη που είναι η πόλη μας, το λέω κι ας μην με ακούει κανείς), «Δεμένη» -από τα τραγούδια που μαζί τους ταυτίζομαι περισσότερο. «Έχω ένα λύκο στον μυαλό μου αναθρεμμένο» ερμηνεύει και σαν ένας άγριος και όμορφος λύκος τα σαρώνει όλα στο πέρασμά της. Θεατρική όπως πάντα, με έντονο βλέμμα, περιφέρεται στον χώρο. «Έχει ένα κρυμμένο φως αυτό το τραγούδι», λέει για τους «Επιζώντες».
Γεράσιμε, εύγε για τους στίχους σου, λέω εγώ. Εύγε ακόμη μια φορά. «Άλλη μια χρονιά που τα μικρά είναι τα πιο σημαντικά […] Άλλη μια χρονιά γεμάτη, που με γράμματα δικά μου, καταγράφομαι κι εγώ στους επιζώντες». Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια σπουδαία ερμηνεύτρια, από τις σπουδαιότερες της γενιάς της, ίσως γιατί η καθαρή άρθρωσή της και η καθαρή ψυχή της σου λένε ακριβώς αυτά που σκέφτεσαι κι εσύ. Έχει αλλάξει φόρεμα. Δεν σας το είπα.
Παρασύρθηκα από την ουσία και ξέχασα την επιφάνεια. Που ακόμη και αυτή, δεν μοιάζει τόσο με επιφάνεια, κουβαλάει μία μελωδία η μορφή της, μοιάζει με ένα πλάσμα με φωτεινό περίγραμμα, που ανοίγει δρόμους μέσα στο σκοτάδι. Στέκεται μπροστά στην οθόνη, όπου φαίνεται ένα μεγάλο πλάνο της ίδιας, και τραγουδά την «Εκκρεμότητα», στραμμένη προς τα εκεί, σαν να μιλά στον εαυτό της. Μαγική εικόνα. Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι του Άγγελου Τριανταφύλλου και η συνολική επιμέλεια του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Ντέφια, τύμπανα, λικνίσματα, ένα ζεϊμπέκικο (ναι, χόρεψε), κάπως πιο εξωτερική από άλλες φορές, αλλά διατηρώντας την εσωτερικότητα που την διακρίνει στις ερμηνείες της. «Είναι εδώ οι κολλητοί μου, η οικογένειά μου», λέει, συγκινείται, ευχαριστεί, υποκλίνονται, φεύγουν, έρχονται πάλι (θα το θέλαμε ακόμη και αν δεν ήταν κάτι που ξέρουμε από πριν ότι θα γίνει), «Κοίτα εγώ», από τα πιο δυνατά της κομμάτια και φυσικά «Εν λευκώ», το πιο παράξενο και οικείο μαζί τραγούδι της, το μικρό αυτό αριστούργημα που έφτιαξαν μαζί με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Όπως και τόσα άλλα.
Η Χαρά Ζούμα και η Ελένη Γιαννοπούλου, υπεύθυνες για την παραγωγή, μας εξυπηρέτησαν με το παραπάνω. Στα καμαρίνια, ο Θέμης σωστός κύριος, ντυμένος στην πέννα, τα λέμε λίγο εκεί. Μετά πάω στη Νατάσσα. Της θυμίζω εκείνη τη συνάντηση στα Εξάρχεια, της δίνω συγχαρητήρια που τα εννοώ. Ευγενική και όμορφη. Καλή αρχή, καλή συνέχεια, καλή αντάμωση, Νατάσσα.
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016. Το Estate υποδέχεται τη Νατάσσα Μποφίλιου και την Βαβέλ της. Το μαγαζί είναι κατάμεστο. Ο κόσμος περιμένει ανυπόμονα να αρχίσει η πρεμιέρα. Μαζί κι εγώ. Ο Θέμης ανεβαίνει στη σκηνή μαζί με την υπόλοιπη ορχήστρα, ξεκινάει να παίζει πιάνο. Η Νατάσσα εμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη απέναντί μας. Ακούω την «Αντιγόνη». Ίσως το πιο άρτιο τραγούδι που έχω ακούσει τελευταία. Το τραγούδι που περίμενα πάντα να γραφτεί. «Αυτό το έργο έχει μόνο πρώτους ρόλους, η εποχή κομπάρσους δεν σηκώνει», λέει και σκέφτομαι πως επιτέλους ειπώνεται αυτό που πρέπει να ειπωθεί. Η Νατάσσα με ένα μεγαλοπρεπές μωβ φόρεμα μπαίνει στον χώρο, τραγουδάει ανάμεσά μας. Αυτό το κορίτσι είναι τόσο λαμπερό, όσο χρειάζεται για να μην σε τυφλώνει. Εξαιρετικά σημαντικό αυτό για μένα σε έναν καλλιτέχνη.
Μας τραγουδάει κομμάτια από τη Βαβέλ αλλά και από προηγούμενες δισκογραφικές της δουλειές. «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», λέει και ψηλώνει τις καρδιές μας από καμάρι. Μπλέκει σε ένα πάντρεμα - έκπληξη το «Τα καράβια μου καίω» του Νίκου Πορτοκάλογλου με τις «Μέρες του φωτός» της. Στη σκηνή μία παλιά πολυθρόνα, ένα αμπαζούρ, σαν το σαλόνι στο πατρικό σου, σαν το σπίτι σου.
«Πρώτη φορά ανέβηκα στη σκηνή κι ένιωσα σαν στο σπίτι μου, ένιωσα ότι παίζω για τους φίλους μου, αλλά ακούτε τη μουσική μου, οπότε είστε φίλοι μου, γιατί είστε γαμώ τα παιδιά», λέει και έρχεται στο μυαλό μου η σκέψη που είχα κάνει όταν την είχα πρωτογνωρίσει σε ένα καφέ στα Εξάρχεια, το 2009 θαρρώ. Ότι η Νατάσσα Μποφίλιου είναι ένα κορίτσι ταλαντούχο, που θα μπορούσε να είναι η κολλητή σου, είναι το ζωντανό παράδειγμα ότι αν θέλεις να κυνηγήσεις ένα όνειρο και το αξίζεις, όλα θα πάνε σωστά. Ακολουθεί η «Ασπιρίνη» σε μουσική Κώστα Τσίρκα και το υπέροχο «Εφτά τραγούδια θα σου πω» του Μάνου Χατζιδάκι. Η Νατάσσα χορεύει, γελάει, επικοινωνεί όλο και περισσότερο πια με το κοινό. Είναι η πιο εξωστρεφής Νατάσσα που έχουμε δει. Και η φωνή της είναι ακόμη πιο δυνατή, έχει μια βεβαιότητα που σε καθηλώνει. «Εγώ μεγάλωνα για σένα» -με πάντα συγκινητική ερμηνεία, «Η ομορφιά στην Αθήνα» -τι όμορφο και αληθινό (γιατί τι όμορφη που είναι η πόλη μας, το λέω κι ας μην με ακούει κανείς), «Δεμένη» -από τα τραγούδια που μαζί τους ταυτίζομαι περισσότερο. «Έχω ένα λύκο στον μυαλό μου αναθρεμμένο» ερμηνεύει και σαν ένας άγριος και όμορφος λύκος τα σαρώνει όλα στο πέρασμά της. Θεατρική όπως πάντα, με έντονο βλέμμα, περιφέρεται στον χώρο. «Έχει ένα κρυμμένο φως αυτό το τραγούδι», λέει για τους «Επιζώντες».
Γεράσιμε, εύγε για τους στίχους σου, λέω εγώ. Εύγε ακόμη μια φορά. «Άλλη μια χρονιά που τα μικρά είναι τα πιο σημαντικά […] Άλλη μια χρονιά γεμάτη, που με γράμματα δικά μου, καταγράφομαι κι εγώ στους επιζώντες». Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια σπουδαία ερμηνεύτρια, από τις σπουδαιότερες της γενιάς της, ίσως γιατί η καθαρή άρθρωσή της και η καθαρή ψυχή της σου λένε ακριβώς αυτά που σκέφτεσαι κι εσύ. Έχει αλλάξει φόρεμα. Δεν σας το είπα.
Παρασύρθηκα από την ουσία και ξέχασα την επιφάνεια. Που ακόμη και αυτή, δεν μοιάζει τόσο με επιφάνεια, κουβαλάει μία μελωδία η μορφή της, μοιάζει με ένα πλάσμα με φωτεινό περίγραμμα, που ανοίγει δρόμους μέσα στο σκοτάδι. Στέκεται μπροστά στην οθόνη, όπου φαίνεται ένα μεγάλο πλάνο της ίδιας, και τραγουδά την «Εκκρεμότητα», στραμμένη προς τα εκεί, σαν να μιλά στον εαυτό της. Μαγική εικόνα. Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι του Άγγελου Τριανταφύλλου και η συνολική επιμέλεια του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Ντέφια, τύμπανα, λικνίσματα, ένα ζεϊμπέκικο (ναι, χόρεψε), κάπως πιο εξωτερική από άλλες φορές, αλλά διατηρώντας την εσωτερικότητα που την διακρίνει στις ερμηνείες της. «Είναι εδώ οι κολλητοί μου, η οικογένειά μου», λέει, συγκινείται, ευχαριστεί, υποκλίνονται, φεύγουν, έρχονται πάλι (θα το θέλαμε ακόμη και αν δεν ήταν κάτι που ξέρουμε από πριν ότι θα γίνει), «Κοίτα εγώ», από τα πιο δυνατά της κομμάτια και φυσικά «Εν λευκώ», το πιο παράξενο και οικείο μαζί τραγούδι της, το μικρό αυτό αριστούργημα που έφτιαξαν μαζί με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Όπως και τόσα άλλα.
Η Χαρά Ζούμα και η Ελένη Γιαννοπούλου, υπεύθυνες για την παραγωγή, μας εξυπηρέτησαν με το παραπάνω. Στα καμαρίνια, ο Θέμης σωστός κύριος, ντυμένος στην πέννα, τα λέμε λίγο εκεί. Μετά πάω στη Νατάσσα. Της θυμίζω εκείνη τη συνάντηση στα Εξάρχεια, της δίνω συγχαρητήρια που τα εννοώ. Ευγενική και όμορφη. Καλή αρχή, καλή συνέχεια, καλή αντάμωση, Νατάσσα.
