περιμένω, «πως και πως», την ημέρα αυτή από την πρώτη στιγμή που το έμαθα!
Οδηγήθηκα λοιπόν στις Λεύκες το Σάββατο το βράδυ 29 Ιουλίου, και όσες προσδοκίες και να είχα για την εν λόγω συναυλία, η πραγματικότητα τις ξεπέρασε.
Με μάγεψε η αμεσότητα τόσο της ίδιας της Μποφίλιου όσο και των μουσικών της, που από την πρώτη στιγμή μας έκαναν να νιώσουμε πως ήμασταν όλοι μια παρέα!
Η Μποφίλιου κατάφερε όχι μόνο να μας ταξιδέψει με την ιδιαίτερη και γεμάτη δυναμισμό φωνή της αλλά και να μας μεταδώσει την αίσθηση αισιοδοξίας και θετικής ενέργειας που η ίδια εκπέμπει τόσο έντονα επάνω στη σκηνή.
Με την αισθαντική φωνή της που αναδύονταν υποδειγματικά μέσα από τη λιτή αλλά ουσιαστική συνοδεία των μουσικών που τη συντρόφευαν, έγινε «ιέρεια» κι εμείς «κοινωνοί» σε ένα ιδιαίτερο ταξίδι ρομαντισμού και αλήθειας. Σε αυτό συνέτεινε και το μαγευτικό σκηνικό στις γραφικές Λεύκες της Πάρου, σ’ ένα θεατράκι μικρό αλλά τόσο γοητευτικό όπου όλοι οι θεατές ήρθαμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο σιγοτραγουδώντας αλλά και επικοινωνώντας με την ερμηνεύτρια και το «επιτελείο» της.
Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε και η ίδια η Μποφίλιου: «Σα να βρεθήκαμε σ’ ένα δωματιάκι όπου ήρθαμε να νιώσουμε, να τραγουδήσουμε, να γελάσουμε και να φύγουμε νιώθοντας πιο ολοκληρωμένοι!»
Κάποια στιγμή η Μποφίλιου μας χάρισε ένα ακόμη πολύτιμο δώρο: άφησε στην άκρη το μικρόφωνο και τραγούδησε με τη φωνή της «γυμνή» χαράζοντας το χώρο με νότες φωτιές και εικόνες ζωής. Σαν μια νεαρή σειρήνα επάνω στη σκηνή μας μάγευε και μας αιχμαλώτιζε. Η κίνηση της αέρινη σαν καλοκαιρινή αύρα και το βλέμμα της ζεστό και φορτισμένο ενίσχυε ακόμη περισσότερο την επίδραση των τραγουδιών αλλά και της ίδιας, στις καρδιές μας.
Φεύγοντας από τις Λεύκες, μετά το τέλος της συναυλίας, ένα συναίσθημα πληρότητας μας διακατείχε όλους. Τελικά η Νατάσσα Μποφίλιου δε γέμισε απλά κάποιες ώρες από τις καλοκαιρινές μας διακοπές, γέμισε κυρίως την ψυχή μας.
