Η Iva Zanicchi είναι η μία από τις τρείς μεγάλες τραγουδιστριες που έβγαλε η Ιταλία μεταπολεμικά. Οι άλλες δύο είναι η Μilva και η Mina. Γεννημένη το 1940 στο Λιγκόντσιο της επαρχίας Reggio Emilia έμελλε να μεσουρανήσει τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο ιταλικός τύπος την αποκάλεσε «αετό του Λιγκότσιο»
Η καριέρα της ξεκίνησε το 1962, όταν τραγούδησε στο φεστιβάλ του Καστροκάρο όπου πήρε το Γ΄Βραβείο. Το 1967 κέρδισε το Α΄Βραβείο στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, πράγμα που επανέλαβε το 1969 και το 1974. Είναι, μέχρι σήμερα, η μοναδική τραγουδίστρια που πηρε το Α’ Βραβείο τρείς φορές. Εχει κάνει παγκόσμιες περιοδείες στον Καναδά, στη Ν.Αμερική και στη Σοβιετική Ενωση. Τραγούδησε στο περίφημο Ολυμπιά του Παρισιού, αλλά και στο Madison Square Gardens της Νέας Υόρκης. Ξεκίνησε να ηχογραφεί δίσκους το 1965 και μέχρι σήμερα έχει ηχογραφήσει πάνω από 30 άλμπουμς ενώ έχει πουλήσει πολλά εκατομμύρια αντίτυπα.
Ηταν το 1970, όταν ηχογράφησε έναν ολοκληρωμένο δίσκο με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη με γενικό τίτλο "Caro Theodorakis΄". Ηταν η εποχή που οι μουσικές και τα τραγούδια του Μίκη ήταν απαγορευμένα στην Ελλάδα, αλλά, αντίθετα, ακούγονταν όλο και πιο πολύ σε όλον τον υπόλοιπο πλανήτη. To "Caro Theodorakis" περιελάμβανε πολλά από τα πιο γνωστά τραγούδια του Ελληνα συνθέτη, τραγουδισμένα από την Iva Zanicchi σε ιταλικούς στίχους του S, Tuminelli.
H λόγια εορχήστρωση ήταν του Enrico Intra ενώ την παραγωγή έκανε ο Ezio Leoni, ένας από τους πιο σημαντικούς Ιταλούς παραγωγούς, αλλά και συνθέτης αφού το περίφημο"24.000 Bacci" που τραγούδησε ο Αντριάνο Τσελεντάνο είναι δικό του, ανάμεσα σε πολλά άλλα. Είναι επίσης, ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον Αndrea Bocelli.
Πίσω στο 1970, λοιπόν, ο δίσκος της Iva Zanicchi με τραγουδια του Μίκη Θεοδωράκη, κυκλοφορεί πρώτα στην Ιταλία, και μετά σε όλη την Ευρώπη. Συζητιέται πολύ, φέρνει τα τραγούδια του Μίκη σε ένα ευρύτερο κοινό, και πουλάει αρκετές χιλιάδες δίσκους. Ακούγοντας αυτές τις ηχογραφήσεις σήμερα, πολύ ευκολα καταλαβαίνει με πόσο σεβασμό, και καθόλου τουριστικά, αντιμετώπισαν οι συντελεστές του δίσκου τις μουσικές του Μίκη. Ανάμεσα σε αυτά, και ένα από αυτά που ακούστηκαν περισσότερο ήταν και ο περίφημος «Καϋμός» που στην ιταλική του εκδοχή έγινε "Un fiume amaro".
Η καριέρα της ξεκίνησε το 1962, όταν τραγούδησε στο φεστιβάλ του Καστροκάρο όπου πήρε το Γ΄Βραβείο. Το 1967 κέρδισε το Α΄Βραβείο στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, πράγμα που επανέλαβε το 1969 και το 1974. Είναι, μέχρι σήμερα, η μοναδική τραγουδίστρια που πηρε το Α’ Βραβείο τρείς φορές. Εχει κάνει παγκόσμιες περιοδείες στον Καναδά, στη Ν.Αμερική και στη Σοβιετική Ενωση. Τραγούδησε στο περίφημο Ολυμπιά του Παρισιού, αλλά και στο Madison Square Gardens της Νέας Υόρκης. Ξεκίνησε να ηχογραφεί δίσκους το 1965 και μέχρι σήμερα έχει ηχογραφήσει πάνω από 30 άλμπουμς ενώ έχει πουλήσει πολλά εκατομμύρια αντίτυπα.
Ηταν το 1970, όταν ηχογράφησε έναν ολοκληρωμένο δίσκο με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη με γενικό τίτλο "Caro Theodorakis΄". Ηταν η εποχή που οι μουσικές και τα τραγούδια του Μίκη ήταν απαγορευμένα στην Ελλάδα, αλλά, αντίθετα, ακούγονταν όλο και πιο πολύ σε όλον τον υπόλοιπο πλανήτη. To "Caro Theodorakis" περιελάμβανε πολλά από τα πιο γνωστά τραγούδια του Ελληνα συνθέτη, τραγουδισμένα από την Iva Zanicchi σε ιταλικούς στίχους του S, Tuminelli.
H λόγια εορχήστρωση ήταν του Enrico Intra ενώ την παραγωγή έκανε ο Ezio Leoni, ένας από τους πιο σημαντικούς Ιταλούς παραγωγούς, αλλά και συνθέτης αφού το περίφημο"24.000 Bacci" που τραγούδησε ο Αντριάνο Τσελεντάνο είναι δικό του, ανάμεσα σε πολλά άλλα. Είναι επίσης, ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον Αndrea Bocelli.
Πίσω στο 1970, λοιπόν, ο δίσκος της Iva Zanicchi με τραγουδια του Μίκη Θεοδωράκη, κυκλοφορεί πρώτα στην Ιταλία, και μετά σε όλη την Ευρώπη. Συζητιέται πολύ, φέρνει τα τραγούδια του Μίκη σε ένα ευρύτερο κοινό, και πουλάει αρκετές χιλιάδες δίσκους. Ακούγοντας αυτές τις ηχογραφήσεις σήμερα, πολύ ευκολα καταλαβαίνει με πόσο σεβασμό, και καθόλου τουριστικά, αντιμετώπισαν οι συντελεστές του δίσκου τις μουσικές του Μίκη. Ανάμεσα σε αυτά, και ένα από αυτά που ακούστηκαν περισσότερο ήταν και ο περίφημος «Καϋμός» που στην ιταλική του εκδοχή έγινε "Un fiume amaro".
