«Καρτερώ, μέσα στους δρόμους της Αθήνας…»
Πριν καιρό παρουσιάσαμε ένα άγνωστο τραγούδι σε μουσική και στίχους του Νίκου Γκουβίτσα, ερμηνευτή τον Μανώλη Ξενουδάκη και τίτλο «Καρτερώ».
Οι στίχοι του τραγουδιού, που ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το 1981 στο δίσκο «Πού να πάω, βρέχει ο Θεός», έλεγαν μεταξύ άλλων:
«Καρτερώ, μέσα στους δρόμους της Αθήνας,
ν’ ανταμωθούμε όπως τότε με λαχτάρα με τα πλακάτ,
καρτερώ σαν τις στιγμές του εβδομήντα,
να βρούμε θέση Αλεξίου και Νταλάρα μες στις μπουάτ…»
Ένα τραγούδι για τον Βασίλη Φαμέλο
Η δημοσίευση αυτή ήταν η αφορμή για να γνωρίσω τον δημιουργό του τραγουδιού, τον Νίκο Γκουβίτσα και σε μια πρόσφατη συνάντησή μας στην Αθήνα, να μου διηγηθεί μια άγνωστη ιστορία σχετικά με το συγκεκριμένο τραγούδι, που γράφτηκε για έναν από τους νεκρούς των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973…
Μου είπε λοιπόν ο Νίκος: Το 1980 μια δασκάλα από τον Πύργο Ηλείας, μου διηγήθηκε με λεπτομέρειες τα γεγονότα της εποχής εκείνης, λέγοντας μου ότι στο Πολυτεχνείο σκότωσαν τον αδελφό της, ο οποίος λεγόταν Βασίλης Φαμέλος…
Εκείνη τη χρονιά, το 1980 δηλαδή, ετοίμαζα ένα νέο δίσκο, είχα επιλέξει τα τραγούδια και με αφορμή τις αφηγήσεις της δασκάλας, άρχισα να γράφω τους στίχους, συνέθεσα και τη μουσική κι έφτιαξα ένα τραγούδι που μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια υποβλήθηκαν στην τότε Γενική Γραμματεία Τύπου για έγκριση. Δυστυχώς για άγνωστους λόγους μου ζητήθηκε να αλλάξω το ρεφραίν, με άλλους στίχους όπως και έγινε…
Οι αρχικοί στίχοι που λογοκρίθηκαν έλεγαν:
Καρτερώ δίχως ελπίδα με στους δρόμους
μες στις βιτρίνες σε κοιτάζω στέκεις, με άδειο βλέμμα
Καρτερώ μες στις στοές και στους διαδρόμους
κι ανηφορίζω τα στενά που τρέχεις, στα περασμένα
Refrain
Σ’ αντάμωσε ο Χάρος μια βραδιά
με πολυβόλα με τραγούδια και με ήχους
δυο τρεις φαντάροι σημαδεύαν την καρδιά
και τα κομμάτια σου, εβάψανε τους τοίχους
Καρτερώ μέσα στους δρόμους της Αθήνας
ν’ ανταμωθούμε όπως τότε με λαχτάρα, με τα πλακάτ
καρτερώ σαν τις στιγμές του εβδομήντα
να βρούμε θέση Αλεξίου και Νταλάρα, μες στις μπουάτ
Μετά την παρέμβαση της λογοκρισίας οι στίχοι έγιναν:
Καρτερώ δίχως ελπίδα με στους δρόμους
μες στις βιτρίνες σε κοιτάζω στέκεις, με άδειο βλέμμα
καρτερώ παίρνω το δάκρυ μου στους ώμους
κι ανηφορίζω τα στενά που τρέχεις, στα περασμένα
Refrain
Για δες πως άλλαξε ο καιρός
γίναμε τώρα γειτονιάς δυο καφενεία
ανοίγει ο ένας φεύγει ο παλιός
πάει η αγάπη μας, πάει η αγάπη μας χωρίς αιτία
Η δεύτερη στροφή παρέμεινε η ίδια. Το τραγούδι αυτό ενώ φαίνεται να είναι μία απλή μπαλάντα, στην ουσία είναι πολιτικό τραγούδι, που μεταφέρει το κλίμα της εποχής εκείνης. Έκτοτε, το τραγούδι αυτό, έμεινε στα αζήτητα, μέχρι που έπεσε στα χέρια σου ο δίσκος και έκανες τη δημοσίευση. Αν δεν είχες ενδιαφερθεί, εσύ ο δίσκος θα παρέμενε στα αζήτητα.
To 1985, όταν η επιτροπή λογοκρισίας είχε καταργηθεί πλέον, ξαναηχογράφησα το «Καρτερώ» με τους αρχικούς στίχους, το τραγούδησα ο ίδιος και το έβαλα στο δίσκο «Για σένα». Η ενορχήστρωση και διεύθυνση της ορχήστρας έγινε από τον Νίκο Κούρο, ενώ αξίζει να σου αναφέρω τα ονόματα των μουσικών που έπαιξαν στο δίσκο. Ο Κούρος έπαιξε πιάνο, ακορντεόν και synthesizer, ο Φίλιππος Τσεμπερούλης έπαιξε φλάουτο, κλαρίνο και σαξόφωνο, ο Χρήστος Χήρας μπάσο, ο Γιάννης Λυμπέρης ντραμς και κρουστά, ο Αντώνης Γούναρης κιθάρα ακουστική και δωδεκάχορδη, ο Δημήτρης Ντουφεξιάδης τσέλο και ο Βασίλης με τον Λάκη Ηλιάδη μπουζούκια.
Πρέπει επίσης να σου πω ότι στοιχεία για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου βρήκα από τον Χαϊδαριώτη δημοσιογράφο Μπάμπη Γεωργούλια, ο οποίος έκανε τις πρώτες καταγραφές των νεκρών και στη συνέχεια κατέθεσε στη δίκη που έγινε…
