*Πρώτη δημοσίευση: 31/12/2020
Πρωτοχρονιά. Μέρα με ειδικό νόημα, όσο κι αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές.
Κάπου όλοι θέλουμε «βατήρα» για να πάρουν μπρος τα όνειρά μας. Όπως παλιά οι κινητήρες, ζητούσαν και τη μανιβέλα τους.
Τα τραγούδια βέβαια, δεν είναι ταπεινές, αλλά, τουναντίον, ακριβές υποθέσεις, πιο πάνω, τολμώ να πω, κι απ’ την… ζωή.
Αυτή όμως είναι μια άλλη συζήτηση, ενός… άλλου άρθρου ή βιβλίου.
Το ραδιοφωνική εκπομπή, το γράφω και το «προσπαθώ» στις παραθέσεις μου, με την έννοια πως θέλω να έχουν αυτές έναν «μουσικο-ιδεολογικό» αρμό-ρυθμό.
Δεν ξέρω αν το πετυχαίνω...
Ο τίτλος είναι και «ασήμαντος» στην ερμηνεία του, όμως φόρος τιμής, στο μάστορα του λόγου Βαγγέλη Γκούφα, και εμπνευσμένο καλλιτέχνη, που γνώρισα για λίγο αλλά δεθήκαμε πολύ.
Επιλογές «προσωπικής κοπής» και «υφής» για ένα γλέντι, κρυφό, εννοώ χαμηλότονο και υποδόριο, «ψυχής»… Φωναχτό όμως στα «θέλω» του.
Στο Δια Ταύτα:
1999, 31μιά Δεκέμβρη, Μεσάνυχτα Ακριβώς!
Αναφορά στον αλησμόνητο φίλο Στέλιο, με «ταχυδρόμο» τον Μάλαμα. Απ’ τα 18μου σύχναζα στα λημέρια του πρώτου. Έχουμε μοιραστεί πολλά και ακριβά. Φιλαράκι με τον πατέρα μου απ’ τα μισά του ’60, το ανακαλύψαμε στην πορεία. Μικρά όλα αυτά μπροστά στον «Επισκέπτη»
Όποιος γυρίσει,
απ’ το δρόμο της σιωπής.
Όποιος προλάβει,
την καμπάνα να χτυπήσει.
Να πει στους άλλους
που θα βρει, να τους μιλήσει.
Γι’ αυτούς που κρύψανε,
το σπόρο της ζωής.
Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει
και για το βάδισμά σου το γλυκό που μόνο
όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει
Το ίδιο νόμισμά όμως έχει και μια άλλη πλευρά
Έμαθα να σ' αγαπώ χωρίς να σ' έχω
έμαθα τον εαυτό μου να προσέχω
έμαθα ταξίδια μόνη μου να κάνω
έμαθα να σε σκέφτομαι χωρίς να πρέπει να πεθάνω…
Ας πιούμε τη ζωή σταλιά – σταλιά
εσύ τη γλύκα της και εγώ τα πάθη
Αφού τη ζούμε μόνο μια φορά
Μείνε απόψε και ας χαθούμε, στου έρωτα τα βάθη
Το πάντρεμα του Νικολόπουλου με τον Κατσούλη με τη φωνή του Γιώργαρου
Η Λαμπέτη κι ο Χορν, ο Ιωαννίδης, ο Χατζηδουλής και ο Αλεξάνδρου, η ξεχωριστή Ερωφίλη και ο μαγικός Πάριος
Ο μερακλής Καρανικόλας μελοποιεί Λαπαθιώτη - χωρίς να γνωρίζει τα… δρώμενα του ποιητή- κι ο μάστορας ερμηνεύει. Δε χρειάζεται «τίποτ’ άλλο»
Απ’ το δίσκο του Στράτου με τον Πολυκανδριώτη… που δεν «πρόλαβαν»
Κρυφό +1, καθότι εκ των εμπνευστών του, και υπομένων των αντιγραφών του… όπως άρχισα, γύρισα…
Πρωτοχρονιά. Μέρα με ειδικό νόημα, όσο κι αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές.
Κάπου όλοι θέλουμε «βατήρα» για να πάρουν μπρος τα όνειρά μας. Όπως παλιά οι κινητήρες, ζητούσαν και τη μανιβέλα τους.
Τα τραγούδια βέβαια, δεν είναι ταπεινές, αλλά, τουναντίον, ακριβές υποθέσεις, πιο πάνω, τολμώ να πω, κι απ’ την… ζωή.
Αυτή όμως είναι μια άλλη συζήτηση, ενός… άλλου άρθρου ή βιβλίου.
Το ραδιοφωνική εκπομπή, το γράφω και το «προσπαθώ» στις παραθέσεις μου, με την έννοια πως θέλω να έχουν αυτές έναν «μουσικο-ιδεολογικό» αρμό-ρυθμό.
Δεν ξέρω αν το πετυχαίνω...
Ο τίτλος είναι και «ασήμαντος» στην ερμηνεία του, όμως φόρος τιμής, στο μάστορα του λόγου Βαγγέλη Γκούφα, και εμπνευσμένο καλλιτέχνη, που γνώρισα για λίγο αλλά δεθήκαμε πολύ.
Επιλογές «προσωπικής κοπής» και «υφής» για ένα γλέντι, κρυφό, εννοώ χαμηλότονο και υποδόριο, «ψυχής»… Φωναχτό όμως στα «θέλω» του.
Στο Δια Ταύτα:
1999, 31μιά Δεκέμβρη, Μεσάνυχτα Ακριβώς!
Αναφορά στον αλησμόνητο φίλο Στέλιο, με «ταχυδρόμο» τον Μάλαμα. Απ’ τα 18μου σύχναζα στα λημέρια του πρώτου. Έχουμε μοιραστεί πολλά και ακριβά. Φιλαράκι με τον πατέρα μου απ’ τα μισά του ’60, το ανακαλύψαμε στην πορεία. Μικρά όλα αυτά μπροστά στον «Επισκέπτη»
Όποιος γυρίσει,
απ’ το δρόμο της σιωπής.
Όποιος προλάβει,
την καμπάνα να χτυπήσει.
Να πει στους άλλους
που θα βρει, να τους μιλήσει.
Γι’ αυτούς που κρύψανε,
το σπόρο της ζωής.
Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει
και για το βάδισμά σου το γλυκό που μόνο
όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει
Το ίδιο νόμισμά όμως έχει και μια άλλη πλευρά
Έμαθα να σ' αγαπώ χωρίς να σ' έχω
έμαθα τον εαυτό μου να προσέχω
έμαθα ταξίδια μόνη μου να κάνω
έμαθα να σε σκέφτομαι χωρίς να πρέπει να πεθάνω…
Ας πιούμε τη ζωή σταλιά – σταλιά
εσύ τη γλύκα της και εγώ τα πάθη
Αφού τη ζούμε μόνο μια φορά
Μείνε απόψε και ας χαθούμε, στου έρωτα τα βάθη
Το πάντρεμα του Νικολόπουλου με τον Κατσούλη με τη φωνή του Γιώργαρου
Η Λαμπέτη κι ο Χορν, ο Ιωαννίδης, ο Χατζηδουλής και ο Αλεξάνδρου, η ξεχωριστή Ερωφίλη και ο μαγικός Πάριος
Ο μερακλής Καρανικόλας μελοποιεί Λαπαθιώτη - χωρίς να γνωρίζει τα… δρώμενα του ποιητή- κι ο μάστορας ερμηνεύει. Δε χρειάζεται «τίποτ’ άλλο»
Απ’ το δίσκο του Στράτου με τον Πολυκανδριώτη… που δεν «πρόλαβαν»
Κρυφό +1, καθότι εκ των εμπνευστών του, και υπομένων των αντιγραφών του… όπως άρχισα, γύρισα…
