μπουζούκι αλλά για πολλά χρόνια αναγκάστηκε να το αφήσει στην άκρη.
Παρόλα αυτά πρόσφατα ηχογράφησε ένα δίσκο με τίτλο «Τα παραγκάκια» (όνομα μιας παλιάς γειτονιάς στη Ν. Ιωνία, με βαθειά λαϊκή και προσφυγική παράδοση που ο Γιάννης Αθανασίου γνώρισε από μικρό παιδί), με ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά τραγούδια, με κύριο τραγουδιστή το Δημήτρη Κοντογιάννη, ο οποίος είχε και την ευθύνη της ορχήστρας και μαζί του τους Κατερίνα Σκορδαλάκη και Ανδρογιάννη Αλεξόπουλο, ενώ κάποια τραγούδια ερμηνεύει ο ίδιος ο Αθανασίου. Ακούγονται επίσης και τέσσερα οργανικά. Ο δίσκος κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από το «Δίκτυο», την ανεξάρτητη εταιρεία του Πάρη Μήτσου.
1. Αϊβαλιώτικο (Παραδοσιακό) Οργανικό
2. Γιοβάν Τσαούς (Γ.Εϊτζιρίδης) Δημήτρης Κοντογιάννης
3. Καφ’τονε Σταύρο (Μ.Βαμβακάρης) Ανδρογιάννης Αλεξόπουλος
4. Θέλω να πίνεις να γλεντάς (Κ.Σκαρβέλης) Δημήτρης Κοντογιάννης
5. Αλέγκρο (Απ.Χατζηχρήστος) Οργανικό
6. Η φωνή του αργιλέ (Πέντε χρόνια δικασμένος) (Β.Παπάζογλου) Γιάννης Αθανασίου
7. Τα νιάτα τα μπερμπάντικα (Β.Τσιτσάνης) Δημήτρης Κοντογιάννης
8. Όσοι έχουνε πολλά λεφτά (Μ.Βαμβακάρης) Ανδρογιάννης Αλεξόπουλος
9. Απτάλικο ζεϊμπέκικο (Παραδοσιακό) Οργανικό
10. Ο Κάβουρας (Μ.Βαμβακάρης) Δημήτρης Κοντογιάννης
11. Κάτω στα λεμονάδικα (Οι λαχανάδες) (Β.Παπάζογλου) Γιάννης Αθανασίου
12. Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά (Μ.Βαμβακάρης) Ανδρογιάννης Αλεξόπουλος
13. Μπιρ Αλλάχ (Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί) (Γ.Σταμούλη) Κατερίνα Σκορδαλάκη
14. Ο ξέμαγκας (Βαρέθηκα τον αργιλέ) (Β.Παπάζογλου) Δημήτρης Κοντογιάννης
15. Σέρβικος χορός (Γ.Παπαϊωάννου) Οργανικό
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Γιάννης Αθανασίου: μπουζούκι, τζουρά, Δημήτρης Κοντογιάννης: κιθάρα, ούτι, μπαγλαμά, Θανάσης Σοφράς: μπάσο, Γιώργος Μαρινάκης: βιολί, Ηρακλής Βαβάτσικας: μπαγιάν, Γιάννης Παπαβασιλείου: μπουζούκι. Δεύτερες φωνές έκαναν οι Κατερίνα Σκορδαλάκη, Ντένια Κουρούση, Μαρία Σταφυλοπάτη, Χρήστος Τασόπουλος. Ηχοληψία έκανε ο Γιάννης Φώτης.
Ο Γιάννης Αθανασίου σημειώνει στο ένθετο του δίσκου:
«Επιστροφή στις παλιές αγάπες. Γεννήθηκα το 1946 στη Λίμνη Ευβοίας και από το 1952 έζησα και μεγάλωσα στη Νέα Ιωνία. Και οι δύο παππούδες μου έπαιζαν όργανα. Ο Γιάννης Αθανασίου από τον πατέρα μου, από τη Λίμνη έπαιζε ούτι. Ο Κωνσταντίνος Κουφουδάκης από τη μάνα μου, πρόσφυγας από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας έπαιζε βιολί και μπαγλαμά. Όσο για τον πατέρα μου, ούτε να ακούσει για όργανα. Είχε τους δικούς του, σοβαρούς λόγους να αντιπαθεί το επάγγελμα του μουσικού. Πρωτοάκουσα μπουζούκι από κάποιον Κοσμίδη, πρόσφυγα που είχε ταβέρνα στα «Παραγκάκια» στη Νέα Ιωνία. Από κει μου κόλλησε το μικρόβιο, που λένε. Μάζευα λεφτά από μικρός να αγοράσω όργανο. Μόλις το έμαθε ο πατέρας μου, μου τα πήρε και μου αγόρασε… κοστούμι. Δεν ήθελε. Αργότερα, στρατιώτης στην Κύπρο, κατάφερα και αγόρασα ένα τρίχορδο κι άρχισα να παίζω μόνος μου. Το έφερα στην Αθήνα - ο πατέρας μου το πήρε απόφαση, δεν είπε τίποτα. Πήγα στη σχολή του Θόδωρου Δερβενιώτη, όπου έκανα τα πρώτα μαθήματα. Αλλά, δουλειές και, λίγο αργότερα, οικογενειακές υποχρεώσεις δεν με άφησαν να συνεχίσω. Πέρασαν τα χρόνια… Και ο εγγονός μου ο Νικολάκης έδειξε κλίση για το μπουζούκι. Τον πήρα και τον πήγα στη γειτονιά μας στον εξαίρετο μπουζουξή και δάσκαλο του μπουζουκιού Αρίστο Μαραγκό. Έτσι ξύπνησε μέσα μου η παλιά αγάπη που είχα για το μπουζούκι. Κι έγινα, κατά κάποιον τρόπο, «συμμαθητής» με τον εγγονό μου στο όργανο που αγαπούσα από παιδάκι. Τα τελευταία χρόνια το έφερε η καλή μου τύχη και συνάντησα τον Δημήτρη Κοντογιάννη. Δεν ξέρω τι λόγια να πω γι’ αυτόν τον εξαίρετο άνθρωπο και καλλιτέχνη. Μου έμαθε τόσα και μου πρόσφερε τόσα! Τα πάντα μου πρόσφερε. Τον ευχαριστώ. Πάρα πολλές ευχαριστίες και για τους μεγάλους μουσικούς που έπαιξαν στο CD και με πλαισίωσαν με αγάπη και ενδιαφέρον. Πολλές ευχαριστίες και στον Γιώργο Κοντογιάννη για την δική του βοήθεια στην ολοκλήρωση της δουλειάς.
Δεν πρέπει να ξεχάσω τους δασκάλους μου Θόδωρο Δερβενιώτη και Αρίστο Μαραγκό, καθώς και τους σπουδαίους σολίστες Γιάννη Μωραΐτη, Κώστα Παπαδόπουλο και Γιάννη Παπαβασιλείου ή Βλάχο, που είχα την τύχη να γνωρίσω. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους».
Αν και πρόκειται για μια παρέα που παίζει για το κέφι της (ενδεικτικό του φιλικού κλίματος το εξώφυλλο και το ένθετο με τις φωτογραφίες), το τελικό αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά ερασιτεχνικό είναι. Τόσο η δεμένη ορχήστρα όσο και οι ερμηνευτές καταθέτουν αξιόλογες ερμηνείες σε τραγούδια, πολλά από τα οποία δεν αποτέλεσαν επιτυχίες πρώτης γραμμής στην εποχή τους. Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τις ερμηνείες των υπολοίπων τραγουδιστών, ειδικότερα του Δημήτρη Κοντογιάννη, η αξία και η εμπειρία του οποίου είναι γνωστές και δεδομένες, ας μου επιτραπεί να ξεχωρίσω τα τέσσερα ορχηστρικά που ακούγονται στο δίσκο. Ειδικά σ’αυτά τα κομμάτια η ορχήστρα «πετάει». Ιδιαίτερη η φωνή του Ανδρογιάννη Αλεξόπουλου, που αν τον άκουγα χωρίς να τον ξέρω, θα έλεγα κάλλιστα πως είναι γιος του Μάρκου Βαμβακάρη.
Θα έλεγα γενικότερα πως αν και κατά καιρούς κυκλοφορούν διάφορες εκδόσεις με επανεκτελέσεις ρεμπέτικων, εκδόσεις σαν και αυτή, που σέβονται το πρωτογενές υλικό, συμβάλλουν ουσιαστικά στην διάσωση και τη διάδοση του…
