Ο Δημητρης Κοντογιάννης είναι μια από τις μορφές του ελληνικού τραγουδιού που, θα έλεγε κανείς, είναι προορισμένος να «ανοίγει» δρόμους παρά να είναι ο ίδιος φωτισμένος από τον προβολέα της φήμης και της δόξας. Από την εποχή των κομπανιών που επανατοποθέτησαν το ρεμπέτικο και το λαικό τραγούδι στην εποχή μας, προτίμησε μια πορεία ουσίας παρά μια πορεία του «φαίνεσθαι».
Όπως σημειώνει ο Χρήστος Νικολόπουλος στη εισαγωγή του παρόντος βιβλίου :
«Ο Δημήτρης Κοντογιάννης είναι ικανός ερμηνευτής, από τους καλύτερούς μας, και καλός μουσικός. Γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία και τα μυστικά του λαικού τραγουδιού, όπως και του δημοτικου και του ρεμπέτικου. Εχει πλούσια και πλατιά γκάμα. Μαζί με τον αδελφό του Γιώργο Κοντογιάννη και εκλεκτούς συνοδοιπόρους δηιούργησαν στα νεότερα χρόνια την πρώτη Ρεμπετικη Κομπανία δίνοντας πολύτιμο κίνητρο για την αναβίωση του είδους. Και μάλιστα με ρεπερτόριο δύσκολο και δυσεύρετο τότε.
Επίσης, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 συνέδεσε το όνομά του με δίσκους που συνέβαλαν στην ανανέωση του κλασικού λαικού, όπως "Η εκδίκηση της γυφτιάς" και "Τα δήθεν" σε μουσική ου Νίκου Ξυδάκη και στίχους του Μανώλη Ρασούλη. Αναγνωρίζοντας το ταλέντο του, υπέγραψα τη μουσική στον προσωπικό δίσκο του "Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει" , σε στίχους του Ρασούλη. Είναι η εποχή που κάναμε παρέα και συνδεθήκαμε και με κουμπαριά. Παράλληλα , του έδωσα βήμα να δώσει το δικό του παρών στους δικούς μου προσωπικούς δίσκους που παρουσίασα ως συνθέτης μαζί με άλλους ερμηνευτές, όπως τους "Παίξε Χρήστο επειγόντως" και "Ολοι δικοί μας είμαστε" , πάντα με λόγια του αξέχαστου Μανώλη. Νομίζω πως στιγμές μας, όπως "Καθόμουνα στου Λέντζου", "στορία ζήλειας κι έρωτα", ξεχώρισαν στην εποχή τους και άντεξαν στο χρόνο. Τέλος, έγραψα τη μουσική σε έναν ακόμα δίσκο του, "Ο τελευταίος αισθηματίας", σε στίχους του Κώστα Βίρβου, που είναι και η τελευταία ολοκληρωμένη παρουσία σε άλμπουμ του μεγάλου μας στιχουργού 33 στροφών .
Πρόσφατα ξανασμίξαμε με τον Δημήτρη σε ένα ακόμη τραγούδι "Στην ίδια βρύση" σε στίχους του Κώστα Μπαλαχούτη, ενώ τον φιλοξένησα και στην εκπομπή "Η αυλή των χρωμάτων" στη δημόσια τηλεόραση, στην οποία είμαι συμπαρουσιαστής. Αφησε τις καλύτερες εντυπώσεις με τις ερμηνείες του σε απαιτητικά τραγούδια. Είναι ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα ο Δημήτρης και γνώστης του αντικειμένου του. Παραμένει αειθαλής και πάντα μαχητής του πάλκου με σοβαρή παρουσία και εξαιρετικά προγράμματα».
Από τα γραφόμενα του Χρήστου Νικολόπουλου εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ο Δημήτρης Κοντογιάννης είναι μία από τις επιδραστικές μορφές του ελληνικού λαικού τραγουδιού. Στο συγκεκριμμένο βιβλίο που επιμελήθηκε ο Κώστας Μπαλαχούτης, έχουμε από την μια μεριά, την αφήγηση της ζωής του από τον ίδιο τον τραγουδιστή, από την άλλη, σε κάθε κεφάλαιο προηγείται η τοποθέτηση του Κώστα Μπαλαχούτη που αφορά το χρονικό πλαίσιο στην Ελλάδα και στον κόσμο στο οποίο συμβαίνουν όσα περιγράφει ο ίδιος ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Στο δεύτερο κεφάλαιο, υπάρχει μια εξαιρετική περιγραφή-ανάλυση του Κώστα Μπαλαχούτη που αφορά την άνθιση του τραγουδιού και γενικοτερα των Τεχνών στην δεκαετία του ‘ 60, μια εποχή που άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα το ελληνικό τραγούδι.
Ο Δημήτρης Κοντογιάννης είχε την τύχη να συνεργαστεί με πρόσωπα σημαντικά, πρόσωπα που καθόρισαν το ελληνικό τραγούδι των τελευταίων 50 ετών. Πρόσωπα καθοριστικά, που έγραψαν την ιστορία του νεότερου ελληνικού τραγουδιού. Και, βέβαια, είναι άλλο να διαβάζεις για αυτούς ένα στεγνό δημοσιογραφικό κείμενο, και άλλο να διαβάζεις ένα κείμενο για αυτούς γραμμένο από έναν άνθρωπο που τους έζησε και τους συναναστράφηκε από κοντά.
Γράφει, ας πούμε για τον Τάκη Μπίνη και την Σωτηρία Μπέλλου:
«Ωραίος μάγκας! Μου έχει εξηγήσει μάλιστα τι σημαίνει η λέξη: Γι’ αυτόν μάγκας ισοδυναμούσε με τρία Σίγμα. Ποια ήταν αυτά; Σοβαρός, Συνετός, Συνεπής. Ηξερε και τη Σωτηρία απ’ τα παλιά, μπορούσε να ανεχτεί τις ιδιαιτερότητές της. Η Μπέλλου ήταν αγρίμι. Αυτούς τους ανθρώπους , για να συνεργαστείς μαζί τους, έπρεπε να τους αποδεχτείς όπως είναι. Μετά το πρόγραμμα, για να μην περιμένει η Σωτηρία να βρεί ταξί, την πήγαινα εγώ στην μπαρμπουτιέρα. ……Θυμάμαι μια μέρα, την έπιασα και της είπα: ΄΄Αφού τα έχεις πάρει και στο μπαρμπούτι και μπορείς να φύγεις όποια στιγμή θες, γιατί δεν σταματάς; Η απάντηση που μου έδωσε με συγκλόνισε. "Ρε σύ", μου είπε, "δεν έχεις καταλάβει ότι αν δεν τα χάσω όλα δεν μπορώ να κοιμηθώ;" Το εννοούσε! Ο Μπίνης αντίθετα ήταν ευγενής. Παρ’ όλα αυτά, όταν έμπαινα στο μαγαζί και του έλεγα "Καλησπέρα κύριε Τάκη", μου απαντούσε΄΄Όχι, κύριε Τάκη, κύριε Μαλάκα να με λές!"΄ και μου εξηγούσε ότι είχε δύο εσταιατόρια και πολλά λεφτά στην Αμερική, που τα σπατάλησε στον τζόγο κι έτσι τώρα ήταν αναγκασμένος στα 75 του να ξενυχτάει. Μάλιστα, μου εξιστορούσε, με αυτοσαρκασμό, πως έπαιζε κάθε είδους τζόγο, κι όταν αργούσαν και δεν προλάβαιναν να πάνε στο Καζίνο, έπαιζαν ακόμη και σε αγώνες ταχύτητας …μυρμηγκιών!»
Ο Δημήτρης Κοντογιάννης και ο Κώστας Μπαλαχουτης σε αυτό το βιβλιο αφηγούνται με αφορμή τα βιώματα του τραγουδιστή, την ιστορία του νεότερου ελληνικού λαικού τραγουδιού, αλλά και στιγμές από το παλαιότερο, ανθρώπων με σάρκα και οστά, που κάποιοι από αυτούς είναι σήμερα μύθοι. Ανθρωποι χωμάτινοι, με αρετές και ελαττώματα, που κατέθεσαν το έργο τους χωρίς να υπολογίσουν ποτέ τι θα αποκομίσουν από αυτό. Αυτό που έκαναν, το έκαναν επειδή τους άρεσε, επειδή δεν μπορούσαν να κανουν κατι άλλο. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο αυτό που έκαναν ήταν μοναδικό. Δεν υπήρχαν σχέδια και πλάνα καριέρας που ,πιθανόν, να τους οδηγούσαν κάπου. Και ο Δημήτρης Κοντογιάννης αυτό τελικά έκανε: αυτό που τον ευχαριστούσε, αυτό που θεωρούσε σωστό, χωρίς να υπολογίζει τι θα αποκομίσει από την τέχνη του σε υλικό επίπεδο.
Πράγμα που, δυστυχώς, σπανίζει στην εποχή μας.
Για τον Δημήτρη Κοντογιάννη είπαν:
«Ο Δημήτρης Κοντογιάννης είναι ένας σύγχρονος τροβαδούρος του λαικού μας τραγουδιού, ο οποίος διακρίνετα για την δωρικότητα των ερμηνειών του, την πηγαία λαικότητα της φωνής του και της παρουσίας του, αλλά και για το ήθος του» - Σταύρος Ξαρχάκος.
«Ο Δημήτρης Κοντογιάννης είναι ικανός ερμηνευτής,από τους καλυτερούς μας ,και καλός μουσικός. Γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία και τα μυστικά του λαικού τραγουδιού,όπως και του δημοτιού και του ρεμπέτικου. Εχει πλούσια και πλατιά γκάμα» - Χρήστος Νικολόπουλος.
«Η παραγωγή της δισκογραφίας με το Δημήτρη ως εκτελεστή, έχει ένα πλήθος από διαμάντια του τραγουδιστικού μας πλούτου. Πέρασε και βρίσκεται στους σεμνούς κλασικούς ερηνευτές, έξω από αυτό το εκπορνευμένο κι αδηφάγο σύστημα των "δήθεν" και των "δημοσιοσχετίστικων" αναρριχήσεων και όχι μόνο» - Γιώργος Εξαρχος.
Όπως σημειώνει ο Χρήστος Νικολόπουλος στη εισαγωγή του παρόντος βιβλίου :
«Ο Δημήτρης Κοντογιάννης είναι ικανός ερμηνευτής, από τους καλύτερούς μας, και καλός μουσικός. Γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία και τα μυστικά του λαικού τραγουδιού, όπως και του δημοτικου και του ρεμπέτικου. Εχει πλούσια και πλατιά γκάμα. Μαζί με τον αδελφό του Γιώργο Κοντογιάννη και εκλεκτούς συνοδοιπόρους δηιούργησαν στα νεότερα χρόνια την πρώτη Ρεμπετικη Κομπανία δίνοντας πολύτιμο κίνητρο για την αναβίωση του είδους. Και μάλιστα με ρεπερτόριο δύσκολο και δυσεύρετο τότε.
Επίσης, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 συνέδεσε το όνομά του με δίσκους που συνέβαλαν στην ανανέωση του κλασικού λαικού, όπως "Η εκδίκηση της γυφτιάς" και "Τα δήθεν" σε μουσική ου Νίκου Ξυδάκη και στίχους του Μανώλη Ρασούλη. Αναγνωρίζοντας το ταλέντο του, υπέγραψα τη μουσική στον προσωπικό δίσκο του "Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει" , σε στίχους του Ρασούλη. Είναι η εποχή που κάναμε παρέα και συνδεθήκαμε και με κουμπαριά. Παράλληλα , του έδωσα βήμα να δώσει το δικό του παρών στους δικούς μου προσωπικούς δίσκους που παρουσίασα ως συνθέτης μαζί με άλλους ερμηνευτές, όπως τους "Παίξε Χρήστο επειγόντως" και "Ολοι δικοί μας είμαστε" , πάντα με λόγια του αξέχαστου Μανώλη. Νομίζω πως στιγμές μας, όπως "Καθόμουνα στου Λέντζου", "στορία ζήλειας κι έρωτα", ξεχώρισαν στην εποχή τους και άντεξαν στο χρόνο. Τέλος, έγραψα τη μουσική σε έναν ακόμα δίσκο του, "Ο τελευταίος αισθηματίας", σε στίχους του Κώστα Βίρβου, που είναι και η τελευταία ολοκληρωμένη παρουσία σε άλμπουμ του μεγάλου μας στιχουργού 33 στροφών .
Πρόσφατα ξανασμίξαμε με τον Δημήτρη σε ένα ακόμη τραγούδι "Στην ίδια βρύση" σε στίχους του Κώστα Μπαλαχούτη, ενώ τον φιλοξένησα και στην εκπομπή "Η αυλή των χρωμάτων" στη δημόσια τηλεόραση, στην οποία είμαι συμπαρουσιαστής. Αφησε τις καλύτερες εντυπώσεις με τις ερμηνείες του σε απαιτητικά τραγούδια. Είναι ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα ο Δημήτρης και γνώστης του αντικειμένου του. Παραμένει αειθαλής και πάντα μαχητής του πάλκου με σοβαρή παρουσία και εξαιρετικά προγράμματα».
Από τα γραφόμενα του Χρήστου Νικολόπουλου εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ο Δημήτρης Κοντογιάννης είναι μία από τις επιδραστικές μορφές του ελληνικού λαικού τραγουδιού. Στο συγκεκριμμένο βιβλίο που επιμελήθηκε ο Κώστας Μπαλαχούτης, έχουμε από την μια μεριά, την αφήγηση της ζωής του από τον ίδιο τον τραγουδιστή, από την άλλη, σε κάθε κεφάλαιο προηγείται η τοποθέτηση του Κώστα Μπαλαχούτη που αφορά το χρονικό πλαίσιο στην Ελλάδα και στον κόσμο στο οποίο συμβαίνουν όσα περιγράφει ο ίδιος ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Στο δεύτερο κεφάλαιο, υπάρχει μια εξαιρετική περιγραφή-ανάλυση του Κώστα Μπαλαχούτη που αφορά την άνθιση του τραγουδιού και γενικοτερα των Τεχνών στην δεκαετία του ‘ 60, μια εποχή που άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα το ελληνικό τραγούδι.
Ο Δημήτρης Κοντογιάννης είχε την τύχη να συνεργαστεί με πρόσωπα σημαντικά, πρόσωπα που καθόρισαν το ελληνικό τραγούδι των τελευταίων 50 ετών. Πρόσωπα καθοριστικά, που έγραψαν την ιστορία του νεότερου ελληνικού τραγουδιού. Και, βέβαια, είναι άλλο να διαβάζεις για αυτούς ένα στεγνό δημοσιογραφικό κείμενο, και άλλο να διαβάζεις ένα κείμενο για αυτούς γραμμένο από έναν άνθρωπο που τους έζησε και τους συναναστράφηκε από κοντά.
Γράφει, ας πούμε για τον Τάκη Μπίνη και την Σωτηρία Μπέλλου:
«Ωραίος μάγκας! Μου έχει εξηγήσει μάλιστα τι σημαίνει η λέξη: Γι’ αυτόν μάγκας ισοδυναμούσε με τρία Σίγμα. Ποια ήταν αυτά; Σοβαρός, Συνετός, Συνεπής. Ηξερε και τη Σωτηρία απ’ τα παλιά, μπορούσε να ανεχτεί τις ιδιαιτερότητές της. Η Μπέλλου ήταν αγρίμι. Αυτούς τους ανθρώπους , για να συνεργαστείς μαζί τους, έπρεπε να τους αποδεχτείς όπως είναι. Μετά το πρόγραμμα, για να μην περιμένει η Σωτηρία να βρεί ταξί, την πήγαινα εγώ στην μπαρμπουτιέρα. ……Θυμάμαι μια μέρα, την έπιασα και της είπα: ΄΄Αφού τα έχεις πάρει και στο μπαρμπούτι και μπορείς να φύγεις όποια στιγμή θες, γιατί δεν σταματάς; Η απάντηση που μου έδωσε με συγκλόνισε. "Ρε σύ", μου είπε, "δεν έχεις καταλάβει ότι αν δεν τα χάσω όλα δεν μπορώ να κοιμηθώ;" Το εννοούσε! Ο Μπίνης αντίθετα ήταν ευγενής. Παρ’ όλα αυτά, όταν έμπαινα στο μαγαζί και του έλεγα "Καλησπέρα κύριε Τάκη", μου απαντούσε΄΄Όχι, κύριε Τάκη, κύριε Μαλάκα να με λές!"΄ και μου εξηγούσε ότι είχε δύο εσταιατόρια και πολλά λεφτά στην Αμερική, που τα σπατάλησε στον τζόγο κι έτσι τώρα ήταν αναγκασμένος στα 75 του να ξενυχτάει. Μάλιστα, μου εξιστορούσε, με αυτοσαρκασμό, πως έπαιζε κάθε είδους τζόγο, κι όταν αργούσαν και δεν προλάβαιναν να πάνε στο Καζίνο, έπαιζαν ακόμη και σε αγώνες ταχύτητας …μυρμηγκιών!»
Ο Δημήτρης Κοντογιάννης και ο Κώστας Μπαλαχουτης σε αυτό το βιβλιο αφηγούνται με αφορμή τα βιώματα του τραγουδιστή, την ιστορία του νεότερου ελληνικού λαικού τραγουδιού, αλλά και στιγμές από το παλαιότερο, ανθρώπων με σάρκα και οστά, που κάποιοι από αυτούς είναι σήμερα μύθοι. Ανθρωποι χωμάτινοι, με αρετές και ελαττώματα, που κατέθεσαν το έργο τους χωρίς να υπολογίσουν ποτέ τι θα αποκομίσουν από αυτό. Αυτό που έκαναν, το έκαναν επειδή τους άρεσε, επειδή δεν μπορούσαν να κανουν κατι άλλο. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο αυτό που έκαναν ήταν μοναδικό. Δεν υπήρχαν σχέδια και πλάνα καριέρας που ,πιθανόν, να τους οδηγούσαν κάπου. Και ο Δημήτρης Κοντογιάννης αυτό τελικά έκανε: αυτό που τον ευχαριστούσε, αυτό που θεωρούσε σωστό, χωρίς να υπολογίζει τι θα αποκομίσει από την τέχνη του σε υλικό επίπεδο.
Πράγμα που, δυστυχώς, σπανίζει στην εποχή μας.
Για τον Δημήτρη Κοντογιάννη είπαν:
«Ο Δημήτρης Κοντογιάννης είναι ένας σύγχρονος τροβαδούρος του λαικού μας τραγουδιού, ο οποίος διακρίνετα για την δωρικότητα των ερμηνειών του, την πηγαία λαικότητα της φωνής του και της παρουσίας του, αλλά και για το ήθος του» - Σταύρος Ξαρχάκος.
«Ο Δημήτρης Κοντογιάννης είναι ικανός ερμηνευτής,από τους καλυτερούς μας ,και καλός μουσικός. Γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία και τα μυστικά του λαικού τραγουδιού,όπως και του δημοτιού και του ρεμπέτικου. Εχει πλούσια και πλατιά γκάμα» - Χρήστος Νικολόπουλος.
«Η παραγωγή της δισκογραφίας με το Δημήτρη ως εκτελεστή, έχει ένα πλήθος από διαμάντια του τραγουδιστικού μας πλούτου. Πέρασε και βρίσκεται στους σεμνούς κλασικούς ερηνευτές, έξω από αυτό το εκπορνευμένο κι αδηφάγο σύστημα των "δήθεν" και των "δημοσιοσχετίστικων" αναρριχήσεων και όχι μόνο» - Γιώργος Εξαρχος.
