Όπως δηλώνει ο ίδιος ο Πορτοκάλογλου:
Δεν έχω υλικό για ολόκληρο δίσκο, άμεσα, δεν είμαι έτοιμος. Αλλά σκέφτομαι να το βγάλω μόνο του. Γυρνάμε στην εποχή του '60 που κυκλοφορούσε ένα 45άρι και μετά ακολουθούσε ολόκληρος ο δίσκος...
Το είχα στο μυαλό σαν ένα τραγούδι νωχελικό τεμπέλικο, τραγούδι διακοπών, το έγραψα στο Πήλιο καλοκαίρι. Αλλά τώρα που το τραγουδάω σκέφτομαι ότι αυτό το τραγούδι λέει κάτι για την εποχή μας με έναν πολύ κρυμμένο και υπαινικτικό τρόπο. Λέει: «να πάμε στην παραλία, να πάμε στην αμμουδιά, να βρούμε αυτό που ζητάμε μια νέα χαρά. Μα τι ειν' αυτά που φοράμε από ποια εποχή, στη σκιά τα πετάμε και βουτάμε γυμνοί.»
Είναι αυτό που έλεγα στην αρχή αρχή, για την αφαίρεση για το ξεγύμνωμα, για την ανάγκη μας να βρούμε ξανά το νόημα των λέξεων, που έχουν φθαρεί, τα ρούχα μας που έχουν παλιώσει. Φοράμε τα ρούχα μιας άλλης εποχής, μια ιδεολογία μιας άλλης εποχής, που την αναπαράγουμε από κεκτημένη ταχύτητα. Πρέπει να το δούμε πάλι αυτό. Να πετάξουμε όλα τα περιττά και να βουτήξουμε γυμνοί… (1)
(1) Από συνέντευξή του στο mixgrill (στο μέλος Ιωάννα)
