«Στον Γκόνη τι σου αρέσει;» είχα ρωτήσει τον Φώτη Σιώτα σε συνέντευξη που μου παραχώρησε και ο σολίστας του βιολιού, συνθέτης και πολυσχιδής καλλιτέχνης μου είχε απαντήσει:
«Οι ιστορίες του είναι απλές, αλλά οι χαρακτήρες και οι εικόνες του είναι έντονες. Δεν τσιγκουνεύεται στο συναίσθημα, είναι πηγαίος. Μου πάει η γραφή του, οι μελωδίες γεννιούνται αβίαστα. Μου άρεσε από παλιά, απ’ τις συνεργασίες του με τον Ξυδάκη, με τον Θαλασσινό, με τον Περίδη, με τον Νικολόπουλο. Έχει έργο μεγάλο πίσω του. Εγώ είμαι ο καινούριος».
Αυτά πριν ενάμισι χρόνο περίπου, και πλέον ο Σιώτας, και στο δημιουργικό κομμάτι δεν είναι μεν… παλιός, αλλά ούτε και νέος. Με ποικίλους τρόπους στο διάστημα αυτό έχει δώσει το παρών σε μια σειρά από ξεχωριστές εργασίες και συνεργασίες.
Τα «Δύο λάθη» μελωδικά και αισθητικά συμπυκνώνουν τα… πάθη του Σιώτα, τις ποικίλες και φαινομενικά ετερόκλητες καταβολές του. «Από βαρύ ζεϊμπέκικο μέχρι σκληρό ροκάκι» που έλεγε κι ένας αλησμόνητος προγενέστερος συνοδοιπόρος του.
Οι συγκερασμοί του Σιώτα είναι τίμιοι, γιατί τον εκφράζουν, γιατί έχει τα μέσα, τη φαντασία και… τη φλόγα, να τους κάνει. Και σε αρκετά σημεία γοητευτικοί. Παρά την πολυπλοκότητά τους δεν είναι ακαδημαϊκοί. Έχουν αμεσότητα, αλλά πρέπει να «χωθείς στο κόλπο» του άλμπουμ για να τους μυριστείς και να τους χαρείς.
Ο ίδιος δηλώνει σχετικά:
«Τα «Δύο Λάθη» είναι ο δεύτερος κύκλος τραγουδιών που φτιάξαμε με τον Θοδωρή Γκόνη μετά τα «Δεύτερα». Οι μαγικές ιδιότητες του αριθμού «2» μας έχουν κυριεύσει. Πολύτιμα τα δώρα του Θοδωρή, χωρίς τις ιστορίες του δεν θα υπήρχαν αυτά τα τραγούδια. Πολύτιμη και η συντροφιά των φίλων και συνεργατών μου. Προσέφεραν απλόχερα τις στιγμές τους και τους «κόσμους» που φτιάχνει ο καθένας από αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς για να φτιάξουμε το σπίτι των τραγουδιών έτσι όπως το φανταστήκαμε».
Και έχει δίκιο ο Σιώτας, και στην αρχή και τώρα, για το λόγο του Γκόνη. Μαστόρικος, ευφάνταστος, άλλοτε σαγηνευτικός, μέχρι και διασκεδαστικός, κι άλλοτε αιχμηρός. Είναι μεστός ο στίχος του, οι λέξεις είναι βαριές, πυκνές και με χάρη τοποθετημένες, ακριβώς όπως και τα νοήματα που πλέκουν.
Με τη σειρά του εξηγείται:
«Τα λόγια για τα τραγούδια αυτά φτιάχτηκαν περπατώντας σχεδόν τους ίδιους δρόμους με τα “Δεύτερα” -ίσως να προχώρησα λίγο βαθύτερα αυτή τη φορά γιατί με εγκάρδιωνε η κοινή μας επιθυμία με το Φώτη Σιώτα να συνεχίσουμε και τον ευχαριστώ πολύ.
Τα λόγια αυτά είναι ό,τι άκουγα, ό,τι έβλεπα, ό,τι καταλάβαινα ζωντανό να περπατά δίπλα μου, ό,τι έμενε στη μνήμη μου, ό,τι κρατούσα στα χείλη μου – γιατί φοβάμαι πως ίσως η γραφή να είναι εχθρική με το τραγούδι – για να το πω, να το υπαγορεύσω αργότερα στον Φώτη και να συνεχίσει αυτός από εκεί και πέρα το δικό του “το λάθος” και έτσι φτάσαμε στα “Δύο Λάθη”».
Πριν οκτώ χρόνια (4Χ2 δηλαδή) ο Γκόνης μου είχε πει σε συνέντευξη που μου χάρισε:
«Εμείς είμαστε βετεράνοι όμως… Πρέπει να βρούμε ένα «θέμα», δεν είναι να κάτσουμε να κλαίμε. Σαφώς δεν είμαι υπέρ αυτών που κάνουν αυτά που κάνουν, δεν είμαι όμως και υπέρ του κλάματος. Βλέπεις τους ανθρώπους του τραγουδιού, όσοι είχαν ένα «έρμα» καταφέρνουν να δημιουργούν με αξιώσεις και να επιβιώνουν. Τώρα τα χρήματα, εντάξει, κάποτε παίρνανε υπερβολικές αμοιβές. Ακόμα κι αυτοί που τα άξιζαν τώρα θα πρέπει να έχουν τη σοφία να αντιληφτούν, πως αν κάποτε παίρνανε 300 χιλιάδες σε ένα καλοκαίρι και τώρα 30, εντάξει, δεν είναι κι άσχημα. Είναι θέμα σοφίας, κι επειδή όλοι έχουμε πει τα λογάκια μας δημόσια, αν μαζευτούμε λίγο, ίσως αυτό μας βοηθήσει να βρούμε τα μεγέθη μας».
Και έρχομαι στο ερμηνευτικό κομμάτι. Ο Σιώτας δεν είναι ο… τραγουδισταράς, αλλά έχει τον τρόπο του. Είναι ατμοσφαιρικός και… καλός παραμυθάς. Ωραία και σημαντικά στο όμορφο τελικό αποτέλεσμα τα φωνητικά από τις Ηρώ Μπέζου, Μαρία Χάνου, Δέσποινα Σπανού όπως και η συμμετοχή της Μάρθας Φριντζήλα στο «Εν οίδα ότι την είδα».
Ένας δίσκος… δίσκος, «Δύο λάθη» (10 τραγούδια + 2 οργανικά), εξαιρετικά παιξίματα και ωραίες ερμηνείες.
Ετοιμάζω δύο λάθη
Τα χρειάζομαι
Δεν μπορώ να σ΄ απαντήσω
Τώρα, βιάζομαι
Θέλουνε κι αυτά το χρόνο
Τη φροντίδα τους
Έχουνε τα μυστικά τους
Την πατρίδα τους
Μπορεί να ακούσετε όλο το δίσκο:
«Οι ιστορίες του είναι απλές, αλλά οι χαρακτήρες και οι εικόνες του είναι έντονες. Δεν τσιγκουνεύεται στο συναίσθημα, είναι πηγαίος. Μου πάει η γραφή του, οι μελωδίες γεννιούνται αβίαστα. Μου άρεσε από παλιά, απ’ τις συνεργασίες του με τον Ξυδάκη, με τον Θαλασσινό, με τον Περίδη, με τον Νικολόπουλο. Έχει έργο μεγάλο πίσω του. Εγώ είμαι ο καινούριος».
Αυτά πριν ενάμισι χρόνο περίπου, και πλέον ο Σιώτας, και στο δημιουργικό κομμάτι δεν είναι μεν… παλιός, αλλά ούτε και νέος. Με ποικίλους τρόπους στο διάστημα αυτό έχει δώσει το παρών σε μια σειρά από ξεχωριστές εργασίες και συνεργασίες.
Τα «Δύο λάθη» μελωδικά και αισθητικά συμπυκνώνουν τα… πάθη του Σιώτα, τις ποικίλες και φαινομενικά ετερόκλητες καταβολές του. «Από βαρύ ζεϊμπέκικο μέχρι σκληρό ροκάκι» που έλεγε κι ένας αλησμόνητος προγενέστερος συνοδοιπόρος του.
Οι συγκερασμοί του Σιώτα είναι τίμιοι, γιατί τον εκφράζουν, γιατί έχει τα μέσα, τη φαντασία και… τη φλόγα, να τους κάνει. Και σε αρκετά σημεία γοητευτικοί. Παρά την πολυπλοκότητά τους δεν είναι ακαδημαϊκοί. Έχουν αμεσότητα, αλλά πρέπει να «χωθείς στο κόλπο» του άλμπουμ για να τους μυριστείς και να τους χαρείς.
Ο ίδιος δηλώνει σχετικά:
«Τα «Δύο Λάθη» είναι ο δεύτερος κύκλος τραγουδιών που φτιάξαμε με τον Θοδωρή Γκόνη μετά τα «Δεύτερα». Οι μαγικές ιδιότητες του αριθμού «2» μας έχουν κυριεύσει. Πολύτιμα τα δώρα του Θοδωρή, χωρίς τις ιστορίες του δεν θα υπήρχαν αυτά τα τραγούδια. Πολύτιμη και η συντροφιά των φίλων και συνεργατών μου. Προσέφεραν απλόχερα τις στιγμές τους και τους «κόσμους» που φτιάχνει ο καθένας από αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς για να φτιάξουμε το σπίτι των τραγουδιών έτσι όπως το φανταστήκαμε».
Και έχει δίκιο ο Σιώτας, και στην αρχή και τώρα, για το λόγο του Γκόνη. Μαστόρικος, ευφάνταστος, άλλοτε σαγηνευτικός, μέχρι και διασκεδαστικός, κι άλλοτε αιχμηρός. Είναι μεστός ο στίχος του, οι λέξεις είναι βαριές, πυκνές και με χάρη τοποθετημένες, ακριβώς όπως και τα νοήματα που πλέκουν.
Με τη σειρά του εξηγείται:
«Τα λόγια για τα τραγούδια αυτά φτιάχτηκαν περπατώντας σχεδόν τους ίδιους δρόμους με τα “Δεύτερα” -ίσως να προχώρησα λίγο βαθύτερα αυτή τη φορά γιατί με εγκάρδιωνε η κοινή μας επιθυμία με το Φώτη Σιώτα να συνεχίσουμε και τον ευχαριστώ πολύ.
Τα λόγια αυτά είναι ό,τι άκουγα, ό,τι έβλεπα, ό,τι καταλάβαινα ζωντανό να περπατά δίπλα μου, ό,τι έμενε στη μνήμη μου, ό,τι κρατούσα στα χείλη μου – γιατί φοβάμαι πως ίσως η γραφή να είναι εχθρική με το τραγούδι – για να το πω, να το υπαγορεύσω αργότερα στον Φώτη και να συνεχίσει αυτός από εκεί και πέρα το δικό του “το λάθος” και έτσι φτάσαμε στα “Δύο Λάθη”».
Πριν οκτώ χρόνια (4Χ2 δηλαδή) ο Γκόνης μου είχε πει σε συνέντευξη που μου χάρισε:
«Εμείς είμαστε βετεράνοι όμως… Πρέπει να βρούμε ένα «θέμα», δεν είναι να κάτσουμε να κλαίμε. Σαφώς δεν είμαι υπέρ αυτών που κάνουν αυτά που κάνουν, δεν είμαι όμως και υπέρ του κλάματος. Βλέπεις τους ανθρώπους του τραγουδιού, όσοι είχαν ένα «έρμα» καταφέρνουν να δημιουργούν με αξιώσεις και να επιβιώνουν. Τώρα τα χρήματα, εντάξει, κάποτε παίρνανε υπερβολικές αμοιβές. Ακόμα κι αυτοί που τα άξιζαν τώρα θα πρέπει να έχουν τη σοφία να αντιληφτούν, πως αν κάποτε παίρνανε 300 χιλιάδες σε ένα καλοκαίρι και τώρα 30, εντάξει, δεν είναι κι άσχημα. Είναι θέμα σοφίας, κι επειδή όλοι έχουμε πει τα λογάκια μας δημόσια, αν μαζευτούμε λίγο, ίσως αυτό μας βοηθήσει να βρούμε τα μεγέθη μας».
Και έρχομαι στο ερμηνευτικό κομμάτι. Ο Σιώτας δεν είναι ο… τραγουδισταράς, αλλά έχει τον τρόπο του. Είναι ατμοσφαιρικός και… καλός παραμυθάς. Ωραία και σημαντικά στο όμορφο τελικό αποτέλεσμα τα φωνητικά από τις Ηρώ Μπέζου, Μαρία Χάνου, Δέσποινα Σπανού όπως και η συμμετοχή της Μάρθας Φριντζήλα στο «Εν οίδα ότι την είδα».
Ένας δίσκος… δίσκος, «Δύο λάθη» (10 τραγούδια + 2 οργανικά), εξαιρετικά παιξίματα και ωραίες ερμηνείες.
Ετοιμάζω δύο λάθη
Τα χρειάζομαι
Δεν μπορώ να σ΄ απαντήσω
Τώρα, βιάζομαι
Θέλουνε κι αυτά το χρόνο
Τη φροντίδα τους
Έχουνε τα μυστικά τους
Την πατρίδα τους
Μπορεί να ακούσετε όλο το δίσκο:
