Σαν σήμερα…
Στις 12 Ιανουαρίου 1956 γεννήθηκε στην Αλωνίσταινα της Αρκαδίας ο Θοδωρής Γκόνης. Ποιητής, στιχουργός αλλά και ηθοποιός και σκηνοθέτης ο Γκόνης μπήκε στη δισκογραφία το 1985 συμμετέχοντας με τρία τραγούδια σε μουσική του Κώστα Γανωτή, στο δίσκο του Γανωτή «Έθνος εξαιρετικά». Από τότε συνεργάστηκε με πολλούς αξιόλογους δημιουργούς, όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος, Νίκος Ξυδάκης, ο Γιώργος Ανδρέου, ο Πέτρος Ταμπούρης, ο Τάσος Γκρους και άλλοι, γράφοντας σημαντικά τραγούδια, αρκετά από τα οποία έγιναν διαχρονικές επιτυχίες. Παράλληλα δεν σταμάτησε να ασχολείται με το θέατρο, ενώ σήμερα (αν δεν απατώμαι), είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας.
«Δέκα χρόνια στου Μπακάκου»
Το 1997 κυκλοφόρησε από τη Lyra ένας πολύ ωραίος λαϊκός δίσκος σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους Θοδωρή Γκόνη με τίτλο «Δέκα χρόνια στου Μπακάκου». Βασικός ερμηνευτής ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, που πλαισιώνεται σε ένα τραγούδι από τον Γιώργο Μαργαρίτη και στις δεύτερες φωνές από την Σοφία Παπάζογλου και τον ίδιο τον συνθέτη.
Τα τραγούδια του cd
1) Oι γυναίκες οι παλιές
2) Παράλογο
3) Δέκα χρόνια στου Μπακάκου *
4) Ξέρω
5) Το μελάνι και το ψέμα
6) Στο Μποζ-Νταγ και στο Παγγαίο
7) Ληστής
8) Τα λάθη τα μεγάλα
9) Ο Καφαντάρης
10) Δεν είμαι και δεν θέλω
11) Με του τρελού τον πυρετό
12) Νταμάρια - συμμετέχει ο Γιώργος Μαργαρίτης
13) Λόγια κλέβω από τη μέρα
*Το κομμάτι αφιερώθηκε από τον Γεράσιμο Ανδρεάτο στη μνήμη του πατέρα του Σπυράγγελου.
Έπαιξαν οι μουσικοί
Η ενορχήστρωση και η επιμέλεια παραγωγής ήταν του Χρήστου Νικολόπουλου, που έπαιξε φυσικά μπουζούκι και τζουρά. Και μαζί του ο Μάνος Αχαλινωτόπουλος (κλαρίνο), ο Ηρακλής Βαβάτσικας (ακορντεόν), ο Ντίνος Γεωργούντζος (πιάνο), ο Στέλιος Καρύδας (ακουστική, κλασική, δωδεκάχορδη κιθάρα και μπαγλαμά), ο Μίμης Ντούτσουλης (κοντραμπάσο) και ο Γιάννης Χατζής (κρουστά). Η ηχογράφηση έγινε στο studio «Ν» από τους Βαγγέλη Καλαρά και Γιάννη Παξεβάνη. Οι φωτογραφίες ήταν του Τάσου Βρεττού. Το 2007 το cd επανεκδόθηκε με μικροδιαφορές στις γραμματοσειρές στο εξώφυλλο και το ένθετο.
Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος θυμάται…
Τον Οκτώβρη του 2008 ο Γεράσιμος Ανδρεάτος μου παραχώρησε μια μεγάλη, βιογραφική, συνέντευξη και, όπως ήταν αναμενόμενο, αναφερθήκαμε στο συγκεκριμένο δίσκο και τους δημιουργούς του:
Το 1997 τραγουδάς «Δέκα χρόνια στου Μπακάκου» σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους Θοδωρή Γκόνη. Άλλη μια ωραία και ολοκληρωμένη λαϊκή δουλειά.
Ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι κι αυτός ένας από τους εργάτες του λαϊκού τραγουδιού όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα χρόνια πρωταγωνιστής στις μεγάλες λαϊκές επιτυχίες.
Ίσως, μετά το Θεοδωράκη, να είναι κι ο συνθέτης με τα περισσότερα δισκογραφημένα τραγούδια.
Είναι πολυγραφότατος, δημιουργικός και τώρα ακόμα γράφει πάρα πολύ ωραία τραγούδια και κάνει δίσκους, είναι και φοβερός εκτελεστής, κάνει πολύ ωραία προγράμματα, είναι γενικά άνθρωπος που στηρίζει το λαϊκό τραγούδι σε όλες του τις πτυχές. Από την εκτέλεση, απ’ το να φτιάξει ένα πολύ ωραίο πρόγραμμα σ’ ένα πάλκο και μάλιστα σαιζόν ολόκληρη, που να μπορεί ο κόσμος που θέλει ν’ ακούσει λαϊκό τραγούδι να ξέρει ότι θα πάει στο Νικολόπουλο και θα περάσει καλά. Δημιουργεί τραγούδια, βοηθάει νέους τραγουδιστές πάντα, έχει συνεργαστεί με όλους τους μεγάλους τραγουδιστές και τις μεγάλες τραγουδίστριες.
Το ζεϊμπέκικο «Δέκα χρόνια στου Μπακάκου» που έδωσε και τον τίτλο στο δίσκο, θεωρώ πως είναι από τα πιο ωραία τραγούδια που έχεις πει μέχρι σήμερα.
Στάθηκα τυχερός, ήταν πολύ ωραία τα τραγούδια. Και οι στίχοι του Γκόνη επίσης. Ο στίχος του Γκόνη πιστεύω ότι βοήθησε σ’αυτό που λέω για τον εκσυγχρονισμό του λαϊκού τραγουδιού. Γιατί τραγούδια που μιλάνε για αγάπες, για χωρισμούς και τέτοια έχουμε ακούσει αλλά έχουμε ανάγκη να τα ακούμε κάθε φορά μ’ ένα σύγχρονο σημερινό τρόπο και ο Θοδωρής ο Γκόνης αφουγκράζεται τους παλμούς της εποχής. Είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει πάρα πολλά και είμαι σίγουρος ότι θα κάνει κι ακόμα σημαντικότερα. Η δουλειά που έκανε με το Λειβαδά και τη Νέγκα, ας πούμε, το «Έχω άνθρωπο» είναι πάρα πολύ ωραία δουλειά. Τώρα ετοιμάζει κάποια τραγούδια με το Θαλασσινό και την Μελίνα Κανά. Χθες μου είπε μερικά στιχάκια κι «έπαθα πλάκα».
Λίγα λόγια για το δίσκο…
Νομίζω πως αν βάζαμε αυτό το δίσκο σε δέκα «ψυλλιασμένους» ακροατές, χωρίς να γνωρίζουν τον συνθέτη, όλοι θα κατέληγαν στο όνομα του Νικολόπουλου. Από τις πιο αναγνωρίσιμες δουλειές του λαϊκού συνθέτη, με στιβαρές μελωδίες, ξεχωριστά παιξίματα και ποικιλία στους ρυθμούς, που σε συνδυασμό με τους, γεμάτους εικόνες, στίχους του Γκόνη και τις αψεγάδιαστες ερμηνείες του Ανδρεάτου, παρουσιάζουν μια ολοκληρωμένη δουλειά, που μοιάζει να έρχεται από τα παλιά - τόσο μουσικά, όσο και θεματικά - κλείνει όμως διακριτικά το μάτι στο μέλλον… Δεν ξέρω, ας πούμε, πόσους στιχουργούς μπορεί να απασχόλησε το «πώς πίνουν τον καφέ τους οι γυναίκες οι παλιές»… Είναι όμως τόσο έντονη και άμεση η περιγραφή, που η εικόνα έρχεται αμέσως μπροστά σου…
Ξεχώρισαν κι ακούγονται μέχρι σήμερα, το γραμμένο με «χρώματα κι αρώματα» Θεσσαλονίκης «Με του τρελού τον πυρετό», αλλά και το ομώνυμο τραγούδι, που θεωρώ πως είναι ένα από τα ωραιότερα και πιο «στρωτά» ζεϊμπέκικα της δεκαετίας και παράλληλα, ένα από τα πιο δυνατά «όπλα» στη «φαρέτρα» των τριών συντελεστών του δίσκου…
…και λίγα λόγια του Νικολόπουλου
Για το κλείσιμο ο λόγος ανήκει δικαιωματικά στον Χρήστο Νικολόπουλο, που στη βιογραφία του με τίτλο «Η Ζωή μου… τα Τραγούδια μου», που επιμελήθηκε ο Κώστας Μπαλαχούτης (και κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις «Αλκυών») θυμήθηκε τη συνεργασία του με τον Θοδωρή Γκόνη και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο: “Την ίδια περίοδο θα βγουν και τα τραγούδια που δημιουργήσαμε με τον Θοδωρή Γκόνη και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο. Ο τελευταίος μου πρότεινε τον Θοδωρή, με τον οποίο είχαν καλές σχέσεις και πραγματικά έκανε πάρα πολύ καλά. Άλλη πένα, άλλη ματιά κι ένας προσγειωμένος άνθρωπος και καλλιτέχνης, γιατί ο Γκόνης ασχολείται και με το θέατρο και τη σκηνοθεσία. Τα «Δέκα χρόνια στου Μπακάκου» έβγαλαν τραγούδια που μας έδωσαν χαρές και ακούστηκαν αρκετά. Με τον Γεράσιμο μείναμε φίλοι και έκτοτε μοιραστήκαμε και μοιραζόμαστε συχνά τη σκηνή”.
Στο video που ακολουθεί μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το δίσκο.
