«Η πόλη που ονειρεύτηκα» του Γιώργου Ανδρέου με την Ελένη Βιτάλη

1) Ένα παλιό τραγούδι
2) Τα ατσαλάκωτα
3) Φιλί-κλειδί
4) Η πιο γλυκιά στιγμή
5) Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
6) Έλα μου
7) Ξένος σε ξένη πέτρα (στίχοι Θοδωρή Γκόνη)
8) Μέχρι που να 'ρθεις (συμμετέχει ο Μπάμπης Τσετίνης)
9) Ποιος ειν' αυτός (στίχοι Θοδωρή Γκόνη)
10) Έτσι κάνουν οι άνθρωποι
11) Η πόλη που ονειρεύτηκα

Η ενορχήστρωση είναι του Ανδρέου ενώ η παραγωγή του Παναγιώτη Κοντοσταυλάκη και του Νίκου Πορτοκάλογλου, ο οποίος συμμετέχει στο δίσκο και με την ιδιότητα του μουσικού παίζοντας κιθάρες. Αλλά και οι υπόλοιποι μουσικοί είναι γνωστοί σολίστες και δεξιοτέχνες, όπως ο Μανώλης Καραντίνης (μπουζούκι, σάζι, τζουρά), ο Βασίλης Σαλέας (κλαρίνο), ο Νίκος Χατζόπουλος (βιολί), ο Οδυσσέας Τσάκαλος (ντραμς, κρουστά), ο Βαγγέλης Κοντόπουλος (ηλεκτρικό και ακουστικό μπάσο), ο Πέτρος Ταμπούρης (κανονάκι), ο Πλούταρχος Ρεμπούτσικας (τσέλο), ο Διογένης Δασκάλου (φλογέρες, σαξόφωνο), ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης (ντραμς, κρουστά), ο Σπύρος Γλένης (νταραμπούκα και διάφορα κρουστά) και ο Γιώργος Ανδρέου που παίζει πιάνο και πλήκτρα. Δεύτερες φωνές κάνει ο Θανάσης Κομνηνός.

 

Στο σημείωμα που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο αναγράφονται τα εξής: To τραγούδι, νοσοκομείο Πρώτων Βοηθειών της ζωής. Αυτής που όλο την προφταίνουμε κι όλο μας ξεφεύγει. Η ερμηνεύτρια και ο τραγουδοποιός είναι ευτυχείς που προσπάθησαν.

Ελένη Βιτάλη-Γιώργος Ανδρέου

Υ.Γ: «Η πόλη που ονειρεύτηκα» αφιερώνεται εξαιρετικά στους μουσικούς της και στο Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Θοδωρή Γκόνη, τον Βαγγέλη Ξύδη, τον Μπάμπη Τσετίνη, τον Μπάμπη Μπίρη και τον Παναγιώτη Κοντοσταυλάκη που την σεργιάνισαν μαζί μας. Ο τραγουδοποιός χαρίζει τα τραγούδια του στην Ελένη Βιτάλη και στον αυγουστιάτικο γιο του.

Δε θα ‘λεγα πως αυτή η δουλειά «έσπασε» τα ταμεία. Δεν ξέρω άλλωστε, αν ήταν κι αυτός ο στόχος της… Αυτό βέβαια δε λέει τίποτα. Έχω την αίσθηση πως ο Ανδρέου προσπάθησε να δημιουργήσει, επηρεασμένος από το κλίμα του λαϊκού τραγουδιού, μέσα στο οποίο κινήθηκε η τραγουδίστρια στα χρόνια του ’80, γράφοντας όμως με μια διαφορετική στιχουργική ματιά και ντύνοντας τα κομμάτια με τη δική του ενορχηστρωτική αντίληψη. Αυτό που ακούστηκε ίσως περισσότερο, ήταν το «Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει», το οποίο με μια νέα ενορχήστρωση, αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι των συναυλιών του Γιώργου Νταλάρα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90. Ξεχωρίζουν επίσης κάποια στιβαρά λαϊκά όπως το «Ακηπανικό» καμηλιέρικο «Ξένος σε ξένη πέτρα», το ντουέτο με τον Μπάμπη Τσετίνη, που κουβαλά την «αύρα» των τραγουδιών του Θόδωρου Δερβενιώτη και του Κώστα Βίρβου, τα ζεϊμπέκικα «Ποιος είν’αυτός» και «Η πόλη που ονειρεύτηκα», αλλά και τα πιο χρωματιστά τσιφτετέλια «Τα ατσαλάκωτα» και «Έλα μου». Από το αμιγώς λαϊκό κλίμα «δραπετεύουν» τα «Φιλί κλειδί» και «Έτσι κάνουν οι άνθρωποι».

Γενικά πρόκειται για μια δουλειά που ακούγεται ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος και κυκλοφόρησε παράλληλα και σε cd.

---