«Γουστάρω…» Γιώργο Ζήκα με Κώστα Μακεδόνα

Η επιμέλεια της ορχήστρας ήταν του Γιώργου Ζαχαρίου, ο οποίος έπαιξε πιάνο, αρμόνιο, ακορντεόν, keyboards. Ο Γιώργος Ζήκας έπαιξε μπουζούκι και ο Κώστας Μακεδόνας μπαγλαμά και τσουμπούς. Μαζί τους συνέπραξαν οι Δημήτρης Χριστοδούλου (μπουζούκι, μπάσο μπουζούκι), Μανώλης Πάππος (μπουζούκι, ούτι, λαούτο), Σπύρος Νίτης (ντραμς, κρουστά), Θανάσης Σοφράς (κόντρα μπάσο), Νίκος Σακκάς (κλασική & ακουστική κιθάρα), Γιάννης Ζευγώλης (βιολί), Νίκος Ξανθούλης (τρομπέτα), Μιχάλης Σκανδάλης (τρομπόνι, ευφώνιο). Εκτός από την παραγωγή ο Σταμάτης Κραουνάκης έπαιξε και λατέρνα. Η ηχοληψία έγινε στο Studio 111, από τον Τάκη Αργυρίου.

Στο ένθετο του δίσκου οι συντελεστές σημειώνουν: “Πολλές ευχαριστίες στον Χρήστο Στέργιογλου και στον Δημήτρη Μπάση που τραγούδησαν φωνές πολλές και στην Άλκηστη Πρωτοψάλτη για τις ώρες-νύχτες στο στούντιο «να πει τα τραγούδια ο Κώστας», και μια φωνή στα «Μαργαριτάρια» παρακαλέσαμε”.

Ο δίσκος αυτός αποτελεί μια από τις 2-3 πιο επιτυχημένες δουλειές τόσο του Ζήκα όσο και του Μακεδόνα. Καταρχήν, έβγαλε τουλάχιστον τέσσερις δυνατές επιτυχίες, από τις οποίες, ειδικά «Τα μαργαριτάρια» και το «Πάρε με» ακούγονται μέχρι σήμερα τόσο στα ραδιόφωνα, όσο και στα προγράμματα του Μακεδόνα και όχι μόνο. Ακούστηκαν επίσης αρκετά τα «Παρτικολαριστά» και «Μαγαζάκι». Πολύ σημερινό κομμάτι τα «Φράγκα», ενώ από αυτά που δεν ακούστηκαν πολύ ξεχωρίζουν «Τα κρινάκια της Παναγίας». Θα έλεγα ακόμη πως η ενορχήστρωση και το όλο κλίμα γενικότερα, θυμίζει πολύ τους δίσκους του Κραουνάκη εκείνης της εποχής.

Το «Γουστάρω» κυκλοφόρησε τόσο σε βινύλιο, όσο και σε cd.

Στη βιογραφία του ο Γιώργος Ζήκας αναφέρει σχετικά: “Κάποια στιγμή μου τηλεφώνησε ο Μακεδόνας, πρέπει να ήταν τα Χριστούγεννα του ’92 προς ’93, και θυμάμαι σαν τώρα που ήρθε στο σπίτι με μια τούρτα μπαμπά στο χέρι ο Κώστας, που είναι και πολύ ευγενικό παιδί, και καθίσαμε να μιλήσουμε για μια ενδεχόμενη συνεργασία. Δεν είχα ξεκαθαρίσει αν ήθελα να δώσω τραγούδια στον Μακεδόνα. Μου φαινόταν πολύ νέος για να πει κάποια τραγούδια που εγώ τα φανταζόμουν με πολύ πιο λαϊκές φωνές. Αλλά διαπίστωνα ότι οι λαϊκές φωνές άρχιζαν πια, σύμφωνα με τις καινούργιες προδιαγραφές που είχαν δημιουργηθεί στις εταιρείες να είναι είδος προς εξαφάνιση. Βγαίναν φωνές που είχαν βέβαια μια λαϊκότητα, αλλά χωρίς να είναι οι λαϊκές φωνές που είχαμε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια. Κάναμε μια κουβέντα με τον Κώστα, δεν αποφασίσαμε τίποτα. Απλώς παίξαμε κάποια τραγούδια, του Κώστα του άρεσαν, κι εμένα μου άρεσε ο Κώστας, γιατί μέχρι τότε δεν τον ήξερα. Ερχόταν από το σπίτι, καθόμασταν με την κιθαρούλα και το μπουζουκάκι και τα παίζαμε. Ήταν πολύ όμορφες στιγμές, γιατί κι εμένα μου άρεζε έτσι. Δεν έπαιζα σε μαγαζιά τακτικά, κι όποτε βρισκόμουν με κάποιον που μπορούσαμε να παίξουμε τα τραγούδια μου, το διασκέδαζα. Ένα αυτό. Και το δεύτερο ήταν ότι κάποια στιγμή με παίρνει στο τηλέφωνο ο Κραουνάκης και μου λέει, «Γιώργο, έχω κάνει αρκετές δουλειές με τον Κώστα, είναι φίλος και καλός τραγουδιστής, θέλω να του κάνω μια παραγωγή, και σκέφτηκα εσένα αν έχεις να του δώσεις».

Είχα κάποια τραγούδια που τα είχαν αρνηθεί πολλοί τραγουδιστές. Δεν θέλαν να τα βάλουν στις δουλειές τους, για το λόγο ότι ο κάθε τραγουδιστής πρέπει να βρίσκει στα τραγούδια κάτι που να το ‘χει και μέσα του. Θυμάμαι ότι η κασέτα που είχα μ’αυτά τα τραγούδια είχε πάνω τον τίτλο «παραπεταμένα». Του άρεσε του Σταμάτη και μου λέει «θα βγάλουμε το δίσκο μ’αυτό τον τίτλο, «Τα παραπεταμένα». Έτσι ξεκίνησε αυτή η συνεργασία. Ήρθε μια φορά ο Σταμάτης στη Θεσσαλονίκη, καθίσαμε ένα απόγευμα σπίτι και του λέω «Σταμάτη δεν ξέρω αν αυτά τα τραγούδια κάνουν για τον Κώστα, εσύ τον ξέρεις καλύτερα σαν τραγουδιστή». Παίξαμε ζωντανά με το μπουζούκι κάποια τραγούδια και γυρνάει στο τέλος και μου λέει, «την έχουμε τη δουλειά, είναι πολύ ωραία, ο Κώστας θα τα πει πολύ καλά και, πίστεψέ με, θα έχουν καλή τύχη». Εγώ τον Σταμάτη σαν μουσικό τον γουστάριζα, και απ’ τη στιγμή που γνωριστήκαμε και μετά μου άρεσε και σαν άνθρωπος. Ο Σταμάτης έχει ένα χάρισμα, γιατί για χάρισμα πρόκειται. Είναι ένας άνθρωπος που έχει χιούμορ. Είναι ανοιχτός κι ευαίσθητος, είναι ζωντανός, γεμάτος ιδέες και αυτό που μου ‘κανε εντύπωση, είναι ότι αγάπησε στ’ αλήθεια τα τραγούδια μου, κάτι που είναι πολύ δύσκολο, ένας συνθέτης να δείξει ενδιαφέρον για κάποιον άλλον συνθέτη. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν έφερα καμία αντίρρηση στο να γίνει αυτή η δουλειά και νομίζω έκανα πολύ καλά. Περάσαμε υπέροχα και ο κόσμος αγάπησε πολλά απ’ αυτά τα τραγούδια, που τελικά κυκλοφόρησαν με τον τίτλο «Γουστάρω»”. (1)

Πηγή: 1) Γιώργος Ζήκας «Αποκλεισμένος στη Σαλονίκη» («Εξάντας» 1999)