Η θλίψη δεν ανθίζει την άνοιξη

Από το δειλά μισάνοιχτο παράθυρο, από την ελάχιστη χαραμάδα κάτω από την πόρτα, από το διάφανο τζαμάκι του διαδρόμου.

Αγγίζει την άχαρη, τσιμεντένια ματαιοδοξία μας και την περιβάλλει με ένα καλοσυνάτο φως, αφαιρώντας κάτι από το κτηνώδες της βάρος. Σχεδόν την ομορφαίνει.

Η άνοιξη ισορροπεί στο ψηλότερο κλαδί της επικράτειάς της και λαλεί, συνεπαρμένη από την πρώτη ηλιαχτίδα, το ανυπότακτο τραγούδι της.

Η άνοιξη συμμαχεί με την αέναη νεότητα και προβάλλει με ανατρεπτική ορμή από κάθε ρωγμή του στείρου χώματος της πόλης.

Ένα παλιρροιακό κύμα χρωμάτων εξαϋλώνει τις γκρίζες ακτές της επανάληψης. Εκεί που συντρίβεται συνήθως κάθε απόπειρα μικρής ή μεγάλης μας επανάστασης, όταν τολμά να ανοίξει τα πανιά της και να διαφύγει προς τ’ ανοιχτά.

Η άνοιξη εξημερώνει την αγριόγατα της θλίψης, την ξαπλώνει στα γόνατά της και εκείνη γαληνεύει και παραδίδεται στα χάδια της. Γίνεται πάλι αυτό που ήταν πριν γίνει θλίψη, ένα όνειρο που ελπίζει να πραγματοποιηθεί.

Σηκώνεις τα μανίκια του πουκαμίσου και μία ξαφνική ριπή νεότητας σε βρίσκει καταπρόσωπο. Επιθυμίες παραμελημένες σε παίρνουν στο κατόπι και σου ζητούν τα δικαιώματα που τους έχεις για χρόνια στερήσει.

Η άνοιξη τα κάνει αυτά… Ξυπνά από το λήθαργο τους ξεχασμένους αλλοτινούς μας εαυτούς και μας τους συστήνει ξανά.

Μας θυμίζει ποιοι ήμασταν και ποιοι θέλαμε να γίνουμε, αλλά όχι με τρόπο στενόχωρο. Με μητρική τρυφερότητα μας μαλώνει γλυκά για την αφηρημάδα μας.

-«Ε, που πας άμυαλε άφησες τη ζωή σου πίσω!».

Κι εσύ επιστρέφεις χτυπώντας αυθόρμητα την παλάμη στο μέτωπο.

Την κανακεύεις τη ζωή που ξέχασες και τη βάζεις να κάτσει στους ώμους, σαν να είναι το παιδί σου, που διψάς να του δείξεις από την αρχή τον κόσμο.

Dedicado al búho con la sonrisa primaveral

Φωτογραφία: Αριστέα Σκαρέα