Από το δειλά μισάνοιχτο παράθυρο, από την ελάχιστη χαραμάδα κάτω από την πόρτα, από το διάφανο τζαμάκι του διαδρόμου.
Αγγίζει τους άχαρους τσιμεντένιους μάρτυρες της, πληγωμένης πλέον, ματαιοδοξίας μας και τους φωτίζει με ένα καλοσυνάτο φως που αφαιρεί κάτι από το κτηνώδες τους βάρος. Σχεδόν τους ομορφαίνει.
Η άνοιξη ισορροπεί στο ψηλότερο κλαδί της επικράτειάς της και λαλεί από το πρωί, τα χιλιάδες τραγούδια που της έχουν γράψει οι διψασμένοι για κάλλος και αθωότητα τροβαδούροι της.
Η άνοιξη ζευγαρώνει με την αέναη νεότητα και ξεπετιέται με ανατρεπτική ορμή, από κάθε ρωγμή του στείρου σκληρού χώματος της πόλης.
Ένα παλιρροιακό κύμα χρωμάτων εξαφανίζει τις γκρίζες ακτές της επανάληψης.
Εκεί που συντρίβεται συνήθως κάθε απόπειρα μικρής ή μεγάλης μας επανάστασης που τολμά να ανοίξει τα πανιά της και να διαφύγει προς τ’ ανοιχτά.
Η άνοιξη εξημερώνει την αγριόγατα της θλίψης, την ξαπλώνει στα γόνατά και εκείνη γαληνεύει και παραδίδεται στα χάδια της. Γίνεται πάλι αυτό που ήταν πριν γίνει θλίψη, ένα όνειρο που ελπίζει να πραγματοποιηθεί.
Σηκώνεις τα μανίκια του πουκαμίσου και μία ξαφνική ριπή νεότητας σε βρίσκει καταπρόσωπο. Επιθυμίες παραμελημένες σε παίρνουν στο κατόπι και σου ζητούν τα δικαιώματα που τους έχεις για χρόνια στερήσει.
Η άνοιξη τα κάνει αυτά, ξυπνά από το λήθαργο τους λησμονημένους αλλοτινούς μας εαυτούς και μας τους συστήνει ξανά. Μας θυμίζει ποιοι ήμασταν και ποιοι θέλαμε να γίνουμε, αλλά όχι με τρόπο στενόχωρο. Με μητρική τρυφερότητα μας μαλώνει γλυκά για την αφηρημάδα μας, σαν να ξεχάσαμε απλά το κολατσιό μας για το σχολείο:
- «Ε, που πας άμυαλε άφησες τη ζωή σου πίσω!».
Κι εσύ επιστρέφεις χτυπώντας το μέτωπο, την κανακεύεις τη ζωή και τη βάζεις να κάτσει στους ώμους, σαν παιδί που θέλεις να του δείξεις από την αρχή τον κόσμο.
Αγγίζει τους άχαρους τσιμεντένιους μάρτυρες της, πληγωμένης πλέον, ματαιοδοξίας μας και τους φωτίζει με ένα καλοσυνάτο φως που αφαιρεί κάτι από το κτηνώδες τους βάρος. Σχεδόν τους ομορφαίνει.
Η άνοιξη ισορροπεί στο ψηλότερο κλαδί της επικράτειάς της και λαλεί από το πρωί, τα χιλιάδες τραγούδια που της έχουν γράψει οι διψασμένοι για κάλλος και αθωότητα τροβαδούροι της.
Η άνοιξη ζευγαρώνει με την αέναη νεότητα και ξεπετιέται με ανατρεπτική ορμή, από κάθε ρωγμή του στείρου σκληρού χώματος της πόλης.
Ένα παλιρροιακό κύμα χρωμάτων εξαφανίζει τις γκρίζες ακτές της επανάληψης.
Εκεί που συντρίβεται συνήθως κάθε απόπειρα μικρής ή μεγάλης μας επανάστασης που τολμά να ανοίξει τα πανιά της και να διαφύγει προς τ’ ανοιχτά.
Η άνοιξη εξημερώνει την αγριόγατα της θλίψης, την ξαπλώνει στα γόνατά και εκείνη γαληνεύει και παραδίδεται στα χάδια της. Γίνεται πάλι αυτό που ήταν πριν γίνει θλίψη, ένα όνειρο που ελπίζει να πραγματοποιηθεί.
Σηκώνεις τα μανίκια του πουκαμίσου και μία ξαφνική ριπή νεότητας σε βρίσκει καταπρόσωπο. Επιθυμίες παραμελημένες σε παίρνουν στο κατόπι και σου ζητούν τα δικαιώματα που τους έχεις για χρόνια στερήσει.
Η άνοιξη τα κάνει αυτά, ξυπνά από το λήθαργο τους λησμονημένους αλλοτινούς μας εαυτούς και μας τους συστήνει ξανά. Μας θυμίζει ποιοι ήμασταν και ποιοι θέλαμε να γίνουμε, αλλά όχι με τρόπο στενόχωρο. Με μητρική τρυφερότητα μας μαλώνει γλυκά για την αφηρημάδα μας, σαν να ξεχάσαμε απλά το κολατσιό μας για το σχολείο:
- «Ε, που πας άμυαλε άφησες τη ζωή σου πίσω!».
Κι εσύ επιστρέφεις χτυπώντας το μέτωπο, την κανακεύεις τη ζωή και τη βάζεις να κάτσει στους ώμους, σαν παιδί που θέλεις να του δείξεις από την αρχή τον κόσμο.
