επίσης και ότι δεν υπάρχουν καλοί τραγουδιστές όπως υπήρχαν πολλά χρόνια πίσω.
Λες και τα μεγάλα και ωραία τραγούδια σταμάτησαν να γεννιούνται όταν οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες σταμάτησαν να δημιουργούν και να τραγουδούν και όταν σταμάτησαν να κάνουν σουξέ. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι βέβαια αποκλειστικά σημερινό αλλά συνέβαινε με ανάλογες εκφάνσεις και πολλές δεκαετίες πριν. Ακόμα και ο Επιτάφιος του Ρίτσου και του Θεοδωράκη επικρίθηκε από τους λάτρεις του ελαφρού τραγουδιού, του λαϊκού και ρεμπέτικου της εποχής.
Καλά τραγούδια θα γράφονται πάντοτε που θα αρέσουν και θα συγκινούν τον κόσμο. Οπωσδήποτε θα υπάρχει και περίοδος μειωμένης δημιουργικής γονιμότητας αλλά αυτό δεν ακυρώνει το προφανές και το αυτονόητο.
Στην περίοδο αυτή που διανύουμε τώρα και λίγα χρόνια πριν, έχουμε μία ιδιαίτερη και μπορεί αργότερα να αποδειχθεί και ευλογημένη, φουρνιά νέων ερμηνευτών και δημιουργών όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Χρήστος Θηβαίος, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Γιάννης Χαρούλης, ο Κώστας Λειβαδάς, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Κωστής Μαραβέγιας, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Πάνος Παπαϊωάννου, η Μιρέλα Πάχου, η Δήμητρα Σταθοπούλου και πολλοί άλλοι.
Ποιος θα μπορούσε να έχει αντίρρηση για παράδειγμα για την εξαιρετική ερμηνεία της Ελεονώρας στον Κυρ-Αντώνη του Χατζιδάκι! Ερμηνεία με χρώμα σημερινό, φρεσκάδα, σεβασμό στους δημιουργούς του, που γίνεται η αφορμή να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το καταπληκτικό αυτό τραγούδι χιλιάδες νέων ανθρώπων. Αυτά τα νέα παιδιά θα τρέξουν να μάθουν και την πρωτότυπη εκτέλεση και να μάθουν περισσότερο «Χατζιδάκι» που έχει ανάγκη η εποχή μας. Γιατί ο Χατζιδάκις δεν σημαίνει μόνο καλό τραγούδι. Είναι και τρόπος ζωής και «σκέπτεσθαι»!
Θυμάμαι μία σκηνή από την ταινία στο έργο του Γουίλι Ράσελ «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα», όπου η μάνα της Ρίτας κλαίει με αναφιλητά και την ρωτά η Ρίτα (Τζούλι Γουόλτερς) «γιατί;». Και αυτή απαντάει «Κλαίω γιατί θα γραφτούν πολλά καλύτερα τραγούδια από αυτά που έχουν γραφτεί έως σήμερα αλλά δυστυχώς δεν θα ζω για να τα ακούσω».
Στον Ελληνικό καλλιτεχνικό υπέδαφος υπάρχει σημαντικός πλούτος που όταν έρθει στην επιφάνεια θα εκπλήξει, αρκεί να έχουμε τη γνώση και την ωριμότητα της ορθής αξιολόγησης.
Λες και τα μεγάλα και ωραία τραγούδια σταμάτησαν να γεννιούνται όταν οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες σταμάτησαν να δημιουργούν και να τραγουδούν και όταν σταμάτησαν να κάνουν σουξέ. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι βέβαια αποκλειστικά σημερινό αλλά συνέβαινε με ανάλογες εκφάνσεις και πολλές δεκαετίες πριν. Ακόμα και ο Επιτάφιος του Ρίτσου και του Θεοδωράκη επικρίθηκε από τους λάτρεις του ελαφρού τραγουδιού, του λαϊκού και ρεμπέτικου της εποχής.
Καλά τραγούδια θα γράφονται πάντοτε που θα αρέσουν και θα συγκινούν τον κόσμο. Οπωσδήποτε θα υπάρχει και περίοδος μειωμένης δημιουργικής γονιμότητας αλλά αυτό δεν ακυρώνει το προφανές και το αυτονόητο.
Στην περίοδο αυτή που διανύουμε τώρα και λίγα χρόνια πριν, έχουμε μία ιδιαίτερη και μπορεί αργότερα να αποδειχθεί και ευλογημένη, φουρνιά νέων ερμηνευτών και δημιουργών όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Χρήστος Θηβαίος, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Γιάννης Χαρούλης, ο Κώστας Λειβαδάς, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Κωστής Μαραβέγιας, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, ο Πάνος Παπαϊωάννου, η Μιρέλα Πάχου, η Δήμητρα Σταθοπούλου και πολλοί άλλοι.
Ποιος θα μπορούσε να έχει αντίρρηση για παράδειγμα για την εξαιρετική ερμηνεία της Ελεονώρας στον Κυρ-Αντώνη του Χατζιδάκι! Ερμηνεία με χρώμα σημερινό, φρεσκάδα, σεβασμό στους δημιουργούς του, που γίνεται η αφορμή να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το καταπληκτικό αυτό τραγούδι χιλιάδες νέων ανθρώπων. Αυτά τα νέα παιδιά θα τρέξουν να μάθουν και την πρωτότυπη εκτέλεση και να μάθουν περισσότερο «Χατζιδάκι» που έχει ανάγκη η εποχή μας. Γιατί ο Χατζιδάκις δεν σημαίνει μόνο καλό τραγούδι. Είναι και τρόπος ζωής και «σκέπτεσθαι»!
Θυμάμαι μία σκηνή από την ταινία στο έργο του Γουίλι Ράσελ «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα», όπου η μάνα της Ρίτας κλαίει με αναφιλητά και την ρωτά η Ρίτα (Τζούλι Γουόλτερς) «γιατί;». Και αυτή απαντάει «Κλαίω γιατί θα γραφτούν πολλά καλύτερα τραγούδια από αυτά που έχουν γραφτεί έως σήμερα αλλά δυστυχώς δεν θα ζω για να τα ακούσω».
Στον Ελληνικό καλλιτεχνικό υπέδαφος υπάρχει σημαντικός πλούτος που όταν έρθει στην επιφάνεια θα εκπλήξει, αρκεί να έχουμε τη γνώση και την ωριμότητα της ορθής αξιολόγησης.
