Για το τέλος της μακροχρόνιας σχέσης και συνεργασίας του με τον Μάνο Χατζιδάκι μιλησε ο Βασίλης Λέκκας, ο οποίος βρέθηκε την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου στο «Στούντιο 4».
Αρχικά, αποκάλυψε: «Κάποια στιγμή ήθελα να κάνω και άλλα πράγματα. Όχι να φύγω από τον Μάνο, αλλά να κάνω κάποια πράγματα και υπήρχε μια ατμόσφαιρα που δεν χρειάζεται να την αναφέρουμε τώρα. Αποφάσισα να το κάνω και εκεί σταμάτησε και η σχέση μας. Δεν μιλήσαμε ξανά μέχρι που πέθανε. Δεν τίθεται όμως θέμα να μετανιώσω, όχι. Για να το κλείσω το θέμα, αυτό είχε να κάνει με εμένα και τον Μάνο. Αν ξέρει ο καθένας τις λεπτομέρειες, ούτε μετανιώνω ούτε ζητάω συγχώρεση. Είχα πει κάποτε πως τον έχω συγχωρέσει και γι’ αυτό μιλάω σήμερα με πολύ αγάπη και θαυμασμό για εκείνον. Οι συνεργάτες, που έκανα ό,τι έκανα, ήταν πρόσωπα πολύ σπουδαία. Δεν ήταν κάποιοι άνθρωποι που δεν τους ήξερες ή είχαν δείγματα διαφορετικά».
Στη συνέχεια ο τραγουδοποιός πρόσθεσε: «Του έλεγα μονίμως ευχαριστώ. Δεν είχε λόγο ο [Διονύσης] Σαββόπουλος [να μην μου μιλάει]. Ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε τον δικό του τρόπο να αντιμετωπίσει τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκη, το έκανε κατά καιρούς, αλλά εμείς ήμασταν οικογένεια και εγώ ήμουν άνθρωπος που ήμουν εκεί».
Τι είπε για την κόντρα τους
Ενώ, για την κόντρα τους τόνισε: «Ήταν ωραίο που έγινε. Ήταν ωραίο που είχαμε και τις κόντρες με τον Μάνο. Μέχρι την κόντρα. Την στιγμή όμως που τσακώθηκα σοβαρά μαζί του, όχι, δεν τη μετάνιωσα. Δεν τη μετανιώνω, πρέπει να ξέρει κανείς, είμαι εγώ και ο Μάνος στο γεγονός αυτό και κανένας άλλος».
Επίσης, ο Βασίλης Λέκκας εκμυστηρεύτηκε σχετικά με τον θάνατο του μεγάλου συνθέτη: «Δεν πήγα στην κηδεία του. Βέβαια και στεναχωρήθηκα, αλίμονο. Τότε μου τηλεφώνησε μια γνωστή μου και μου λέει: "Έφυγε ο Μάνος" μου είπε και θα σας πω την πρώτη φράση που μου ήρθε ενστικτωδώς τότε να πω: "Τώρα, πέσαν οι άμυνες». Μιας κοινωνίας η οποία είχε στηρίγματα πνευματικά, από τα οποία έφυγε ένα μεγάλο [στήριγμα] έφυγε».
Τέλος, για το αν του λείπει ποτέ ο Μάνος Χατζιδάκις απάντησε: «Όχι [δεν μου λείπει]. Δεν θέλω να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία και με τα πρόσωπα που έχω χάσει. Υπάρχει για εμένα πάντα ένας διάλογος, ο οποίος δεν είναι μέσα από τις εμπειρίες, δεν είναι μέσα από το τι μου είπε και και και... Ζω αυτόν τον κόσμο, σε ένα άλλο σύμπαν, σε μια άλλη διάσταση τα πρόσωπα είναι εδώ, τα κουβαλάω μέσα μου. Όταν ανεβαίνω στη σκηνή να τραγουδήσω αυτό το ρεπερτόριο νιώθω την παρουσία όλων, τη νιώθω και πρέπει να τη νιώσω και πρέπει να βρω, να είναι ο Θοδωράκης, να είναι ο Γκάτσος, να είναι ο Μαρκόπουλος, ο Σπάθας - που έχασα τον φίλο μου τα τελευταία 4 χρόνια - τα πρόσωπα αυτά είναι τόσο έντονα γιατί μέσα από τη μουσική δεν έφυγαν ποτέ και δεν θα φύγουν».
