Το ανούσιο ντόπιο ελαφροπόπ μπλέκεται με το διεθνές. Σαβούρα με το κιλό, επιλεγμένη ή «συντονισμένη» με ραδιοσυχνότητες της συμφοράς, επίσημες και ανεπίσημες. Πώς να απολαύσεις το μπάνιο, την ανάπαυση, το διάβασμα, τον καφέ ή το ποτό σου. Ας όψονται οι αίτιοι… Δε μπορείς να πουλάς συνεχώς την παρέα αλλά… Η μπύρα γίνεται πίκρα και το ουζάκι φαρμάκι. Παρά δίπλα δήθεν λαϊκά, σκυλάδικα ντεμέκ, ψευτοκαψούρα προκάτ, δίχως συναίσθημα και «ψυχή». «Νάυλον ντέρτια, ψόφια κέφια» όπως εύστοχα και προφητικά σημείωναν οι Σπυριδούλα. Το αγροτικό που περνά φορτωμένο με ζαρζαβατικά και φρούτα προσθέτει τη δική του νότα: Αγγελόπουλος στη διαπασών!!! Τουλάχιστον αυτός ξέρει να τραγουδάει, είναι κανονικός τραγουδιστής και ερμηνεύει κανονικά τραγούδια, άλλοτε σπουδαία κι άλλοτε αδιάφορα, αλλά τέλος πάντων τραγούδια. Τι κρίμα που δεν μπορεί να επιβληθεί στη γενικότερη βαβούρα. Περνά και χάνεται αργά, σαν τη μεγαλειώδη αλλά σύντομη ζήση του Μεγάλου Τσιγγάνου. Δεν βλέπω αρκετούς να παραπονιούνται ή να δυσφορούν για το παραλιακό ακουστικό χάλι κι αυτό με εκνευρίζει ακόμη περισσότερο.
Δε μου αρέσει όμως να γίνομαι «σπασίκλας» και γιατρεύω με ψεύτικα τεχνάσματα τα τσαλακωμένα νεύρα μου, τις πληγωμένες αισθήσεις μου. Όμως σίγουρα δεν το ξανακάνω… κι ας πουν οι κολλητοί ότι θέλουν. Σε γενικές γραμμές είμαι συγκαταβατικός, ειδικά όταν πρόκειται να τακιμιάσω με φίλους. Οι περισσότεροι με χαρακτηρίζουν βολικό, αφού προσαρμόζομαι ανάλογα με τις καταστάσεις και τα γούστα των γύρω μου. Μ’ αρέσει και η μοναξιά αλλά και η πολυκοσμία στην ακτή. Όμως η κακή μουσική, το χοντροκομμένο και το άχρηστο «πλαστικό» σακατεύουν τις στιγμές και το είναι μου. Κάποια στιγμή όταν ο ήλος έδυε, μαζί με κάνα δυο συνοδοιπόρους, πήραμε το δρόμο για το τσαρδάκι μας. Περνώντας μπροστά από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, σ’ ένα μπαλκόνι κάποια παιδιά παίζαν τραγούδια του Μάλαμα. Τελικά, ευτυχώς, υπάρχει ακόμη και μια άλλη Ελλάδα…
Αμπέλια και χρυσές ελιές
μοιάζεις Ελλάδα μου όπως θες
φωτιά κι αέρας, στο φως της μέρας.
Τη μια ευρωπαία στο κλαρί,
την άλλη αρχαία προτομή
Γιατί, γιατί;
Γύρνα και δείξε μου τον δρόμο σου ξανά
μάτια μου, κομμάτια μου
σαν γράμμα ατέλειωτο που έσβησε ο καιρός
μ’ ονόματα και χρώματα.
Γυμνά τα δέντρα, τα κλαδιά
κι έχουν πετάξει μακριά πουλιά κι αστέρια,
σε ξένα χέρια.
Έτσι ήταν πάντα μου γελάς
παιδιά είμαστε της λησμονιάς
σ’ ακούω χαμένος, σαν ζαλισμένος.
Στον ουρανό σου θέλω απόψε ν’ ανεβώ να σε βρω
αγκάλιασέ με στο σκοτάδι σου να μπω μάγισσα, σ’ αγάπησα.
Δε μου αρέσει όμως να γίνομαι «σπασίκλας» και γιατρεύω με ψεύτικα τεχνάσματα τα τσαλακωμένα νεύρα μου, τις πληγωμένες αισθήσεις μου. Όμως σίγουρα δεν το ξανακάνω… κι ας πουν οι κολλητοί ότι θέλουν. Σε γενικές γραμμές είμαι συγκαταβατικός, ειδικά όταν πρόκειται να τακιμιάσω με φίλους. Οι περισσότεροι με χαρακτηρίζουν βολικό, αφού προσαρμόζομαι ανάλογα με τις καταστάσεις και τα γούστα των γύρω μου. Μ’ αρέσει και η μοναξιά αλλά και η πολυκοσμία στην ακτή. Όμως η κακή μουσική, το χοντροκομμένο και το άχρηστο «πλαστικό» σακατεύουν τις στιγμές και το είναι μου. Κάποια στιγμή όταν ο ήλος έδυε, μαζί με κάνα δυο συνοδοιπόρους, πήραμε το δρόμο για το τσαρδάκι μας. Περνώντας μπροστά από τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, σ’ ένα μπαλκόνι κάποια παιδιά παίζαν τραγούδια του Μάλαμα. Τελικά, ευτυχώς, υπάρχει ακόμη και μια άλλη Ελλάδα…
Αμπέλια και χρυσές ελιές
μοιάζεις Ελλάδα μου όπως θες
φωτιά κι αέρας, στο φως της μέρας.
Τη μια ευρωπαία στο κλαρί,
την άλλη αρχαία προτομή
Γιατί, γιατί;
Γύρνα και δείξε μου τον δρόμο σου ξανά
μάτια μου, κομμάτια μου
σαν γράμμα ατέλειωτο που έσβησε ο καιρός
μ’ ονόματα και χρώματα.
Γυμνά τα δέντρα, τα κλαδιά
κι έχουν πετάξει μακριά πουλιά κι αστέρια,
σε ξένα χέρια.
Έτσι ήταν πάντα μου γελάς
παιδιά είμαστε της λησμονιάς
σ’ ακούω χαμένος, σαν ζαλισμένος.
Στον ουρανό σου θέλω απόψε ν’ ανεβώ να σε βρω
αγκάλιασέ με στο σκοτάδι σου να μπω μάγισσα, σ’ αγάπησα.
