Σίγουρα το κίνημα του υπότιτλου είναι πολύ πιο σημαντικό και καίριο.
Και έπρεπε επιτέλους να γίνει και με αφορμή αυτό να κατανοήσουμε ότι ο πολίτης δεν πρέπει μόνο να ψηφίζει τους διαχειριστές του και μετά να…κάθεται ή τέλος πάντων να… χάνεται στην καθημερινότητά του, όσο κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Φωνή λαού, οργή Θεού λέγαν οι… παλαιότεροι κι όσο κι αν έχουν αλλάζει τα… κόζια, τα κόλπα και η δεινότητα των επιτήδειων η ουσία του… λαϊκού γνωμικού παραμένει.
Η επανάσταση της ελεύθερης ξαπλώστρας νομίζω πως θα ήταν καλό να επεκταθεί.
Γιατί ακόμα κι αν στήσεις το προσωρινό τσαρδάκι στου, λίγο πιο πέρα, στα… ανεπίσημα, μοιραία θα ακούσεις όλη αυτήν τη σαβούρα που εκπέμπουν τα ηχεία των… επίσημων επιχειρήσεων δίπλα στο κύμα.
Υπόψιν συμμερίζομαι την… πετσέτα αλλά και τα οργανωμένα δεν τα κατακεραυνώνω αφού κάμποσες φορές απολαμβάνω, κυρίως λόγω συγκαταβατικού χαρακτήρα και σεβασμού της παρέας, τις… χάρες τους (καφέ, ποτό, σκιά, άνεση στην ξάπλα κλπ).
Όμως αυτό που με εκνευρίζει είναι η «μουσική» με την οποία ντύνουν την γενικότερη πραμάτειά τους.
Τα χειρότερα των χειρότερων… παγκοσμίως κι όλα αυτά στην πανέμορφη ελληνική παραλία.
Σαβούρα με το κιλό…
Στην παραλία της Αρκαδίας που ξεκαλοκαιριάζω εδώ και αρκετά χρόνια, η μοναδική «καντίνα», απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω, που «έπαιζε» μερακλίδικες επιλογές, έξω από τα τυποποιημένα, για λόγους που δεν σχετίζονται με τη μουσική έκλεισε. Παρότι εδώ και χρόνια, υπήρχε…ουρά για να απολαύσουν τις χάρες της.
Πηγαίνοντας μοιραία σε κάποια άλλα στέκια απόρησα… με την υπομονή των ανθρώπων.
Τη δουλειά έχει το ανούσιο και βαρετό…. ντάμπα ντούμπα – με συμπάθεια στο ωραίο σουξέ που ερμήνευε ο Μιχάλης Μενιδιάτης- με τη γαλήνη αλλά και τη… φουρτούνα του ελλαδικού γαλάζιου.
Αφού λοιπόν «ελευθερώσαμε», και δικαίως, το χώρο που μας αναλογεί πάμε να σώσουμε τ’ αυτιά και την ψυχή μας.
Και έπρεπε επιτέλους να γίνει και με αφορμή αυτό να κατανοήσουμε ότι ο πολίτης δεν πρέπει μόνο να ψηφίζει τους διαχειριστές του και μετά να…κάθεται ή τέλος πάντων να… χάνεται στην καθημερινότητά του, όσο κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Φωνή λαού, οργή Θεού λέγαν οι… παλαιότεροι κι όσο κι αν έχουν αλλάζει τα… κόζια, τα κόλπα και η δεινότητα των επιτήδειων η ουσία του… λαϊκού γνωμικού παραμένει.
Η επανάσταση της ελεύθερης ξαπλώστρας νομίζω πως θα ήταν καλό να επεκταθεί.
Γιατί ακόμα κι αν στήσεις το προσωρινό τσαρδάκι στου, λίγο πιο πέρα, στα… ανεπίσημα, μοιραία θα ακούσεις όλη αυτήν τη σαβούρα που εκπέμπουν τα ηχεία των… επίσημων επιχειρήσεων δίπλα στο κύμα.
Υπόψιν συμμερίζομαι την… πετσέτα αλλά και τα οργανωμένα δεν τα κατακεραυνώνω αφού κάμποσες φορές απολαμβάνω, κυρίως λόγω συγκαταβατικού χαρακτήρα και σεβασμού της παρέας, τις… χάρες τους (καφέ, ποτό, σκιά, άνεση στην ξάπλα κλπ).
Όμως αυτό που με εκνευρίζει είναι η «μουσική» με την οποία ντύνουν την γενικότερη πραμάτειά τους.
Τα χειρότερα των χειρότερων… παγκοσμίως κι όλα αυτά στην πανέμορφη ελληνική παραλία.
Σαβούρα με το κιλό…
Στην παραλία της Αρκαδίας που ξεκαλοκαιριάζω εδώ και αρκετά χρόνια, η μοναδική «καντίνα», απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω, που «έπαιζε» μερακλίδικες επιλογές, έξω από τα τυποποιημένα, για λόγους που δεν σχετίζονται με τη μουσική έκλεισε. Παρότι εδώ και χρόνια, υπήρχε…ουρά για να απολαύσουν τις χάρες της.
Πηγαίνοντας μοιραία σε κάποια άλλα στέκια απόρησα… με την υπομονή των ανθρώπων.
Τη δουλειά έχει το ανούσιο και βαρετό…. ντάμπα ντούμπα – με συμπάθεια στο ωραίο σουξέ που ερμήνευε ο Μιχάλης Μενιδιάτης- με τη γαλήνη αλλά και τη… φουρτούνα του ελλαδικού γαλάζιου.
Αφού λοιπόν «ελευθερώσαμε», και δικαίως, το χώρο που μας αναλογεί πάμε να σώσουμε τ’ αυτιά και την ψυχή μας.
