Μετά το ντόρο που έγινε, ο τραγουδιστής καταλαβαίνοντας τη «γκάφα» του ανακοίνωσε: «Δεν πίνω σαμπάνιες, δεν ανοίγω σαμπάνιες, δεν χύνω σαμπάνιες και δεν πληρώνω σαμπάνιες. Αυτό το κάνουν άλλοι. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να τραγουδώ και να προσπαθώ να διασκεδάζω τον κόσμο. Και προσπαθώ να το κάνω καλά. Γι’ αυτό και μόνο μπορώ να απολογηθώ. Για όλα τα άλλα, το κάνουν οι άλλοι. Ούτε θέλω, ούτε πρέπει, ούτε είναι η δουλειά μου να απολογηθώ. Όσον αφορά το χιούμορ με τον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας, είναι χιούμορ. Χιούμορ που εκφράζεται πολλές φορές στην υπερβολή, αλλά χιούμορ. Το χιούμορ του μέσου Έλληνα! Σε αυτούς ανήκω και εγώ και με αυτόν τον τρόπο αντιδράμε στη σκληρή, σημερινή πραγματικότητα στην οποία μας έχουν επιβάλλει να ζούμε». Μόνο που ο Αντώνης Ρέμος δεν είναι σε καμία περίπτωση ο μέσος Έλληνας. Ούτε και το μεροκάματό του, το πραγματικό εννοώ, αυτό που μπαίνει στην τσέπη του. Κι αν για ένα διάστημα έγινε ο τραγουδιστής αρκετών μέσων Ελλήνων, γι’ αυτό ευθύνονται οι «συγκυρίες» και το «σπρώξιμο» από ένα σωρό μέσα και μεσάζοντες ακόμη και από έγκυρους ομότεχνούς του.
Δεν παραγνωρίζω τα χαρίσματά του ως καλλιτέχνη, αλλά παρατηρώντας την αισθητική και τις επιλογές του, σίγουρα, μετά από μερικά η χρονιά η παρουσία και εργογραφία του, αναλογικά με τη παρουσία και το «πρωταγωνιστιλίκι» του, θα μοιάζουν «στάχτη» στην αδέκαστη φωτιά του χρόνου. Ελπίζω όχι και ο μέσος Έλληνας…
