Έρχεται η ώρα της ηχογράφησης… Μπροστά στο μικρόφωνο κάνει «παπάδες». Ο «άνθρωπος» δε ζεσταίνει απλά τη φωνή του. Στην ουσία η «προθέρμανσή» του θα μπορούσε να αποτελέσει το υλικό ενός ολόκληρου δίσκου. Κάθε φράση αλλιώς, κάθε συλλαβή με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο αλλά πάντα σωστός. Γυρνάω και λέω στον ηχολήπτη, τον μετρ του είδους Τάκη Αργυρίου, με αγωνία: «τα γράφεις αυτά». Μου απαντά: «Τι να πρωτοκρατήσω…».
Με τον Πασχάλη Τερζή μας συνδέει ένα μονάκριβο τραγούδι, το «Αρχιπέλαγος». Η μουσική είναι του Χρήστου Παπαδόπουλου, τα λόγια δικά μου ενώ ερμηνευτικά συμμετέχει και η Μαρίνα Μανωλάκου. Πάνω απ’ όλα όμως μας ενώνουν δεσμοί αλληλοεκτίμησης και κοινές αγάπες.
Κατέχω το «προνόμιο» να έχω μοιραστεί μαζί του αρκετές ώρες στο στούντιο, σε πρόβες και προβάδικα αλλά και στα καμαρίνια των μαγαζιών που εμφανίζεται καθώς και σε συναυλίες, να είμαι κοντά του σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, να μου έχει παραχωρήσει συνεντεύξεις, να έχουμε «στήσει» φωτογραφήσεις και άλλα τέτοια «δημοσιογραφικά». Άνθρωπος λεπτός, σεμνός, ευγενής, ευφυής, χιουμορίστας.
Σε αυτές τις «συναντήσεις» εκείνο που έχει προκαλέσει τεράστιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Πασχάλης Τερζής συνεχώς τραγουδάει. Πιάνεις την κουβέντα μαζί του και μοιραία ξεδιπλώνοντας τις μνήμες και τα «πάθη» του αρχινάει τα παλιά του Στέλιου, κάποια ξεχασμένα του Μανώλη, του Γαβαλά, του Περπινιάδη, της Λύδια, της Γκρέυ, της Πόλυς Πάνου. Και όταν λέμε τραγουδάει… το εννοώ. Ερμηνεύει κανονικότατα και πάντα «αλάνθαστα». Διαθέτει μια σπάνια τραγουδιστική κουλτούρα, πλατιάς γκάμας. Γνωρίζει τα «κατατόπια» της χρυσής εποχής του ΄50, όλους τους κλασικούς αλλά και τους ελάσσονες ερμηνευτές και δημιουργούς των κατοπινών δεκαετιών. Μάλιστα «διορθώνει» λάθη και αδυναμίες, που κατά τη γνώμη του έχουν γίνει σε κάποιες εκτελέσεις… και έχει απόλυτο δίκιο για λεπτομέρειες που όμως κάνουν τη «διαφορά».
Έχοντας αυτή τη «γνώση», κάποια στιγμή θα μου δηλώσει με αφοπλιστικό τρόπο: «Είμαι τραγουδιστής ανώτερος του ρεπερτορίου μου…» Τα γιατί και τα διότι αυτής της τοποθέτησης είναι μια μεγάλη, άλλη, υπόθεση που δεν θα ήθελα να ξετυλίξω στο σημείωμα αυτό, το οποίο γράφεται με αφορμή μια οικογενειακή φωτογραφία του που είδα να «ταξιδεύει» στο διαδίκτυο αλλά και κάποια σχόλια για την κατάσταση της υγείας του.
Οι υπερβολές για την «καθημερινότητα» των καλλιτεχνών είναι άλλωστε γνωστές σε όλους. Το μόνο που δεν θεωρείται υπερβολικό ως εκτίμηση, είναι η άσβεστη λατρεία του κόσμου προς το πρόσωπό του και το «ψυχογράφημα», το ύφος δηλαδή της ερμηνείας του. Γιατί ο Πασχάλης Τερζής μπορεί να τραγουδάει πρωτίστως με την ψυχή του, όμως η τεχνική και ο τρόπος του παραπέμπουν σε μια «σχολή» που στις μέρες μας πλέον σπανίζει. Μας θυμίζει ότι ακόμη ζούμε στην Ελλάδα...
Γι’ αυτό, αν και συμφωνώ με την τοποθέτησή του, περί επιλογών και ρεπερτορίου, εντούτοις θεωρώ απαραίτητο να τραγουδάει… ότι κι αν τραγουδάει.
Ο Πασχάλης Τερζής είναι «μέτρο» σε μια «άμετρη» εποχή. Μπορεί το ανάστημά του να σε ξεγελά, όμως η «σκιά» της φωνής του είναι αδρή, τεράστια και βαριά.
Με τον Πασχάλη Τερζή μας συνδέει ένα μονάκριβο τραγούδι, το «Αρχιπέλαγος». Η μουσική είναι του Χρήστου Παπαδόπουλου, τα λόγια δικά μου ενώ ερμηνευτικά συμμετέχει και η Μαρίνα Μανωλάκου. Πάνω απ’ όλα όμως μας ενώνουν δεσμοί αλληλοεκτίμησης και κοινές αγάπες.
Κατέχω το «προνόμιο» να έχω μοιραστεί μαζί του αρκετές ώρες στο στούντιο, σε πρόβες και προβάδικα αλλά και στα καμαρίνια των μαγαζιών που εμφανίζεται καθώς και σε συναυλίες, να είμαι κοντά του σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, να μου έχει παραχωρήσει συνεντεύξεις, να έχουμε «στήσει» φωτογραφήσεις και άλλα τέτοια «δημοσιογραφικά». Άνθρωπος λεπτός, σεμνός, ευγενής, ευφυής, χιουμορίστας.
Σε αυτές τις «συναντήσεις» εκείνο που έχει προκαλέσει τεράστιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Πασχάλης Τερζής συνεχώς τραγουδάει. Πιάνεις την κουβέντα μαζί του και μοιραία ξεδιπλώνοντας τις μνήμες και τα «πάθη» του αρχινάει τα παλιά του Στέλιου, κάποια ξεχασμένα του Μανώλη, του Γαβαλά, του Περπινιάδη, της Λύδια, της Γκρέυ, της Πόλυς Πάνου. Και όταν λέμε τραγουδάει… το εννοώ. Ερμηνεύει κανονικότατα και πάντα «αλάνθαστα». Διαθέτει μια σπάνια τραγουδιστική κουλτούρα, πλατιάς γκάμας. Γνωρίζει τα «κατατόπια» της χρυσής εποχής του ΄50, όλους τους κλασικούς αλλά και τους ελάσσονες ερμηνευτές και δημιουργούς των κατοπινών δεκαετιών. Μάλιστα «διορθώνει» λάθη και αδυναμίες, που κατά τη γνώμη του έχουν γίνει σε κάποιες εκτελέσεις… και έχει απόλυτο δίκιο για λεπτομέρειες που όμως κάνουν τη «διαφορά».
Έχοντας αυτή τη «γνώση», κάποια στιγμή θα μου δηλώσει με αφοπλιστικό τρόπο: «Είμαι τραγουδιστής ανώτερος του ρεπερτορίου μου…» Τα γιατί και τα διότι αυτής της τοποθέτησης είναι μια μεγάλη, άλλη, υπόθεση που δεν θα ήθελα να ξετυλίξω στο σημείωμα αυτό, το οποίο γράφεται με αφορμή μια οικογενειακή φωτογραφία του που είδα να «ταξιδεύει» στο διαδίκτυο αλλά και κάποια σχόλια για την κατάσταση της υγείας του.
Οι υπερβολές για την «καθημερινότητα» των καλλιτεχνών είναι άλλωστε γνωστές σε όλους. Το μόνο που δεν θεωρείται υπερβολικό ως εκτίμηση, είναι η άσβεστη λατρεία του κόσμου προς το πρόσωπό του και το «ψυχογράφημα», το ύφος δηλαδή της ερμηνείας του. Γιατί ο Πασχάλης Τερζής μπορεί να τραγουδάει πρωτίστως με την ψυχή του, όμως η τεχνική και ο τρόπος του παραπέμπουν σε μια «σχολή» που στις μέρες μας πλέον σπανίζει. Μας θυμίζει ότι ακόμη ζούμε στην Ελλάδα...
Γι’ αυτό, αν και συμφωνώ με την τοποθέτησή του, περί επιλογών και ρεπερτορίου, εντούτοις θεωρώ απαραίτητο να τραγουδάει… ότι κι αν τραγουδάει.
Ο Πασχάλης Τερζής είναι «μέτρο» σε μια «άμετρη» εποχή. Μπορεί το ανάστημά του να σε ξεγελά, όμως η «σκιά» της φωνής του είναι αδρή, τεράστια και βαριά.
