Άλλωστε την περιμένει στο σανίδι το αφιέρωμα στον μεγάλο Πυθαγόρα, τον χαρισματικό αυτό στιχουργό, που ενώ ακόμη και σήμερα «τραγουδάμε» όλοι τα αθάνατα έργα του, το όνομά του δεν αναφέρεται συχνά όσο πρέπει και στο «ύψος» που του αρμόζει.
Κι όταν λέμε αφιέρωμα, αυτό αν αναλογιστεί κανείς, την τελειομανία, το δόσιμο και το πάθος της Έφης Οικονομάκη με ότι καταπιάνεται… τότε αντιλαμβανόμαστε πως μιλάμε για μια υπερπαραγωγή…
Μια παράσταση που απλώς πήρε παράταση. Άλλωστε είμαι βέβαιος, πως όσο η Έφη θα «κατατροπώνει» σταθερά και συνεχόμενα τον αντίπαλό της, ολοένα και περισσότερες ιδέες-προτάσεις επί του θέματος θα «κατεβάζει» ή θα «φινίρει» ακόμη πιο εξονυχιστικά τις ήδη υπάρχουσες.
«Ήταν μέσα του Απρίλη, όταν με υποδέχτηκε το κακό μαντάτο, με τιμές αρχηγού κράτους.
Με τυμπανοκρουσίες, θάλασσες απόγνωσης και πίκρα μέχρι το μεδούλι!!!
Γονάτισα μπροστά στα ρίχτερ που για μένανε δονούσανε και παραδόθηκα στα συντρίμμια μου.
Εκείνο το πρωινό... ένοιωσα πως τελείωσε το Μπλε του ουρανού... πάνω που εγώ, είχα Άνοιξη!
Καρκίνος του Μαστού!!
Και μάλιστα... Επιθετικός!!!!
Ολοκληρωμένο το έγκλημα, το ίδιο και η τιμωρία μου...
Πέρασα μια βδομάδα τα πέντε στάδια του πένθους μου, πήρα τον χρόνο μου....
Βουτήχτηκα στην άρνηση, στο θυμό, στη κατάθλιψη, στη διαπραγμάτευση και γαλήνεψα όταν αγκαλιάστηκα με την Αποδοχή!!!
Έβγαλα όσο αμεταχείριστο πόνο είχα και πάλεψα με τη δικτατορία του, γιατί οι λαβωμένοι δεν έχουν χρόνο, για να χάνουν χρόνο!!
Δικαίωμα στο παράπονο;;;;
Μηδενικό!!!
Δε μου το επέτρεψα...
Ισόβια ευτυχία δεν υπάρχει.
Ζωή στο Αθόρυβο... δε Λέει!!!
Θέλει τη δόνηση της... για να την ακούσεις...
Χειρουργεία, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, όλα για πάρτη μου... μέχρι το Δεκέμβρη θάναι πολλές οι μάχες.
Άρχισα ήδη να φοράω τα μαντήλια μου, τη περούκα μου και σαν καλό κορίτσι κάνω τα καπρίτσια του καρκίνου μου.
Ωραία λοιπόν Κύριε... Σε αφήνω να μου συμβείς!!
Κάθε φορά που έχω χημειοθεραπεία, θέλω να κάνω τις φλέβες μου ράγες και να τρέξω στα όνειρα που άφησα στη μέση.
Όμως, τους το έχω ορκιστεί πως θα ξανασυναντηθούμε.
Κι αν η Αγία Ξεγνοιασιά δε με συντροφεύει πια, εγώ βρίσκω φωνή και της φωνάζω....
-Βάζω τη Δύναμη
-Βάζεις τη Νίκη;;;;
Περνάω φάση βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξη και μακροπρόθεσμα αισιόδοξη.
Κάπου εκεί θα συναντηθούμε...
Στη σκηνή, στο χειροκρότημα...
Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας...
Τις έχω ανάγκη!!!»
Έφη Οικονομάκη
Κι όταν λέμε αφιέρωμα, αυτό αν αναλογιστεί κανείς, την τελειομανία, το δόσιμο και το πάθος της Έφης Οικονομάκη με ότι καταπιάνεται… τότε αντιλαμβανόμαστε πως μιλάμε για μια υπερπαραγωγή…
Μια παράσταση που απλώς πήρε παράταση. Άλλωστε είμαι βέβαιος, πως όσο η Έφη θα «κατατροπώνει» σταθερά και συνεχόμενα τον αντίπαλό της, ολοένα και περισσότερες ιδέες-προτάσεις επί του θέματος θα «κατεβάζει» ή θα «φινίρει» ακόμη πιο εξονυχιστικά τις ήδη υπάρχουσες.
Το μήνυμα της Έφης Οικονομάκη
Φίλη Έφη, μαζί με τις ευχές μου αναδημοσιεύω το μήνυμά σου… Λόγια της ζωής, της ψυχής, της καρδιάς, λόγια ενός γεμάτου και φλογισμένου μαχητή και λεπτού συνάμα ανθρώπου, μιας γεννημένης «αρτίστας»:«Ήταν μέσα του Απρίλη, όταν με υποδέχτηκε το κακό μαντάτο, με τιμές αρχηγού κράτους.
Με τυμπανοκρουσίες, θάλασσες απόγνωσης και πίκρα μέχρι το μεδούλι!!!
Γονάτισα μπροστά στα ρίχτερ που για μένανε δονούσανε και παραδόθηκα στα συντρίμμια μου.
Εκείνο το πρωινό... ένοιωσα πως τελείωσε το Μπλε του ουρανού... πάνω που εγώ, είχα Άνοιξη!
Καρκίνος του Μαστού!!
Και μάλιστα... Επιθετικός!!!!
Ολοκληρωμένο το έγκλημα, το ίδιο και η τιμωρία μου...
Πέρασα μια βδομάδα τα πέντε στάδια του πένθους μου, πήρα τον χρόνο μου....
Βουτήχτηκα στην άρνηση, στο θυμό, στη κατάθλιψη, στη διαπραγμάτευση και γαλήνεψα όταν αγκαλιάστηκα με την Αποδοχή!!!
Έβγαλα όσο αμεταχείριστο πόνο είχα και πάλεψα με τη δικτατορία του, γιατί οι λαβωμένοι δεν έχουν χρόνο, για να χάνουν χρόνο!!
Δικαίωμα στο παράπονο;;;;
Μηδενικό!!!
Δε μου το επέτρεψα...
Ισόβια ευτυχία δεν υπάρχει.
Ζωή στο Αθόρυβο... δε Λέει!!!
Θέλει τη δόνηση της... για να την ακούσεις...
Χειρουργεία, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, όλα για πάρτη μου... μέχρι το Δεκέμβρη θάναι πολλές οι μάχες.
Άρχισα ήδη να φοράω τα μαντήλια μου, τη περούκα μου και σαν καλό κορίτσι κάνω τα καπρίτσια του καρκίνου μου.
Ωραία λοιπόν Κύριε... Σε αφήνω να μου συμβείς!!
Κάθε φορά που έχω χημειοθεραπεία, θέλω να κάνω τις φλέβες μου ράγες και να τρέξω στα όνειρα που άφησα στη μέση.
Όμως, τους το έχω ορκιστεί πως θα ξανασυναντηθούμε.
Κι αν η Αγία Ξεγνοιασιά δε με συντροφεύει πια, εγώ βρίσκω φωνή και της φωνάζω....
-Βάζω τη Δύναμη
-Βάζεις τη Νίκη;;;;
Περνάω φάση βραχυπρόθεσμα απαισιόδοξη και μακροπρόθεσμα αισιόδοξη.
Κάπου εκεί θα συναντηθούμε...
Στη σκηνή, στο χειροκρότημα...
Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας...
Τις έχω ανάγκη!!!»
Έφη Οικονομάκη
