Στις μέρες μας η τραγουδοποιία ανθεί. Κυρίως αριθμητικά χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ξεπροβάλλουν ξεχωριστά τραγούδια και ολοκληρωμένα έργα.
Η δισκογραφία όμως «ζορίζεται» επικίνδυνα. Το να κυκλοφορείς δίσκους, όπως πρέπει και καθώς πρέπει έχει καταλήξει δύσκολη υπόθεση για όλους τους «συντελεστές».
Ειδικά η έκδοση έργων μελοποιημένης ποίησης, αποτελεί τρέλα ή τέλος πάντων πράξη υψηλού ρίσκου.
Κι όμως το Οgdoo music group πρόσφατα παρουσίασε τον «Πολιορκημένο Χρόνο» σε μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη και με ζηλευτούς ερμηνευτές. Και μάλιστα σε μια έκδοση κόσμημα βιβλίου-cd.
Νωρίτερα είχε λειτουργήσει αναλόγως με την «Αμίλητη Ιστορία» της Ελένης Αρβελέρ σε μουσική Νίκου Πλάτανου με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα.
Μόνο η αγάπη, το πάθος και το όραμα για το καλό τραγούδι και τους εκφραστές του μπορούν να οδηγήσουν σε τέτοιες κινήσεις.
Κι άλλες κυκλοφορίες του ogdoo music group, στο «κανονικό» τραγούδι έχουν αντίστοιχη «λογική».
Κι αυτό πρέπει να «χρεωθεί» στην «ηγεσία» του και στο «στράτευμά» του.
Σίγουρα υπάρχουν «συγγενείς» που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και ευθύνες και πράττουν ομοίως.
Μακάρι οι «λίγοι» να γίνουμε πιο «πολλοί» και όσα λατρεύουμε και για τα οποία παλεύουμε σε κόντρα καιρούς να δικαιωθούν πλατιά κατά πως τους αξίζει.
Για το τραγούδι, τον πολιτισμό και τον άνθρωπο.
Η δισκογραφία όμως «ζορίζεται» επικίνδυνα. Το να κυκλοφορείς δίσκους, όπως πρέπει και καθώς πρέπει έχει καταλήξει δύσκολη υπόθεση για όλους τους «συντελεστές».
Ειδικά η έκδοση έργων μελοποιημένης ποίησης, αποτελεί τρέλα ή τέλος πάντων πράξη υψηλού ρίσκου.
Κι όμως το Οgdoo music group πρόσφατα παρουσίασε τον «Πολιορκημένο Χρόνο» σε μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη και με ζηλευτούς ερμηνευτές. Και μάλιστα σε μια έκδοση κόσμημα βιβλίου-cd.
Νωρίτερα είχε λειτουργήσει αναλόγως με την «Αμίλητη Ιστορία» της Ελένης Αρβελέρ σε μουσική Νίκου Πλάτανου με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα.
Μόνο η αγάπη, το πάθος και το όραμα για το καλό τραγούδι και τους εκφραστές του μπορούν να οδηγήσουν σε τέτοιες κινήσεις.
Κι άλλες κυκλοφορίες του ogdoo music group, στο «κανονικό» τραγούδι έχουν αντίστοιχη «λογική».
Κι αυτό πρέπει να «χρεωθεί» στην «ηγεσία» του και στο «στράτευμά» του.
Σίγουρα υπάρχουν «συγγενείς» που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και ευθύνες και πράττουν ομοίως.
Μακάρι οι «λίγοι» να γίνουμε πιο «πολλοί» και όσα λατρεύουμε και για τα οποία παλεύουμε σε κόντρα καιρούς να δικαιωθούν πλατιά κατά πως τους αξίζει.
Για το τραγούδι, τον πολιτισμό και τον άνθρωπο.
