Τον περασμένο Απρίλιο βρέθηκα στο Παρίσι για αθλοτουρισμό. Στο Παρίσι υπάρχουν ακόμα δισκοπωλεία και, καθώς στην Ελλάδα έχουν εκλείψει, δεν έχασα την ευκαιρία να τα επισκεφτώ. Πέρασα αρκετή ώρα μέσα σε ένα τεράστιο κατάστημα με δίσκους και cds προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα αγοράσω με βάση τα (λιγοστά) χρήματα που είχα διαθέσιμα. Έτσι έκανα στο παρελθόν, δυο – τρεις φορές την εβδομάδα, – τουλάχιστον – στα ελληνικά δισκοπωλεία. Πόσο την αγαπούσα αυτή τη δραστηριότητα… Ξεχνιόμουν ώρα πολλή. Πήγαινα στο δισκοπωλείο, ακόμα και χωρίς να έχω χρήματα, μόνο και μόνο για να ενημερωθώ για τις νέες κυκλοφορίες ή τις προσφορές. Άλλωστε, όταν ξεκίνησα να αγοράζω βινύλια, δεν είχα, καν, πικάπ.
Στην επίσκεψή μου στο παριζιάνικο δισκοπωλείο παρατήρησα ένα πολύ ευχάριστο (για μένα) φαινόμενο: όλες οι νέες κυκλοφορίες ήταν διαθέσιμες και σε βινύλιο (για αυτό και επιμένω να το αποκαλώ δισκοπωλείο και όχι cdάδικο ή κάτι άλλο παρεμφερές). Μπορούσες, με μερικά παραπάνω χρήματα από την τιμή του cd, να αγοράσεις τον καινούργιο δίσκο του αγαπημένου σου καλλιτέχνη σε βινύλιο. Θα μου πείτε, και είναι βολικό αυτό στην εποχή της τεχνολογίας; Πως θα ακούσω το δίσκο στο mp3 μου ή στο αυτοκίνητο; Η απάντηση είναι απλούστατη: σε όλα τα βινύλια υπήρχε ένα αυτοκολλητάκι απέξω που ενημέρωνε τον υποψήφιο αγοραστή ότι εντός της συσκευασίας περιέχεται και ειδικός ηλεκτρονικός κωδικός για δωρεάν download του δίσκου από το επίσημο site της μπάντας ή της δισκογραφικής εταιρείας. Μου φάνηκε εξαιρετικό. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι ένα είδος «λύσης» για την επιβίωση και της εγχώριας μουσικής βιομηχανίας (αν δεχτούμε ότι είναι ακόμα απαραίτητη η ύπαρξή της). Γνωρίζω αρκετό κόσμο που θα αγόραζε πολύ πιο ευχάριστα ένα δίσκο από ένα cd. Είμαι ένας από δαύτους. Τους «κολλημένους». Που μελαγχολούν όταν αναζητούν ένα καινούργιο cd και δεν μπορούν να το βρουν γιατί πλέον δεν υπάρχουν δισκοπωλεία, cdάδικα, ή όπως αλλιώς λέγονται. Οι δίσκοι και τα cds αποτελούν πλέον ένα μόνο ράφι σε πολυκαταστήματα που πωλούν κινητά, laptops, βιβλία και gadgets. Σημεία των καιρών και αναγκαίο κακό.
Σε ένα τέτοιο πολυκατάστημα βρέθηκα αυτές τις ημέρες, προκειμένου να κάνω ένα δώρο σε έναν φίλο που γιορτάζει. Αφού διάλεξα το βιβλίο, έκανα και ένα – σχεδόν εθιμοτυπικό – πέρασμα από το ράφι με τα cds και τους δίσκους. Θυμήθηκα ένα cd που έψαχνα καιρό και είπα να το αναζητήσω. Δεν το έβρισκα στο ράφι (είμαι από εκείνους που δεν ρωτούσαν ποτέ τους πωλητές στα δισκοπωλεία, ήθελα πάντοτε να «το βρω» μόνος μου, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να κοιτάξω έναν προς έναν όλους τους δίσκους του μαγαζιού) και ρώτησα την ευγενέστατη υπάλληλο. Όσο εκείνη έψαχνε στον υπολογιστή, το μάτι μου έπεσε στο δίσκο του Παύλου Παυλίδη με τίτλο «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Και όταν λέω δίσκο, εννοώ βινύλιο. Άρχισα να τον «γλυκοκοιτάζω». Η τιμή του; Είκοσι ευρώ. Αλλά, να σου και το αυτοκολλητάκι! Εκείνο που έβλεπα σε όλα τα βινύλια του Παρισίου. Διαθέσιμο δωρεάν download του δίσκου σε ψηφιακή μορφή από το site της Inner Ear (της αξιολογότατης ανεξάρτητης ελληνικής δισκογραφικής εταιρείας). Επιτέλους, αναθάρρησα. Χάρηκα αφάνταστα. Τη χαρά μου αυτή διέκοψε η υπάλληλος του πολυκαταστήματος για να με ενημερώσει ότι το cd που αναζητούσα υπήρχε και η τιμή του ήταν είκοσι ευρώ – επίσης. Δεν διχάστηκα ούτε στιγμή. Σχεδόν συγκινημένος πήρα το δίσκο του Παυλίδη και κατευθύνθηκα προς το ταμείο. Και είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εσάς θα κάνατε το ίδιο.
Υ.Γ. Καλές διακοπές σε όλους. Και όπως ανακοινώνανε παλιά και οι «σινεμάδες»: ραντεβού το Σεπτέμβρη.
* τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια: στίχος του Μάνου Ελευθερίου με τον τίτλο «ο Άμλετ της Σελήνης», μελοποιημένος από το Θάνο Μικρούτσικο σε ερμηνεία – πρώτη εκτέλεση Χρήστου Θηβαίου.
Στην επίσκεψή μου στο παριζιάνικο δισκοπωλείο παρατήρησα ένα πολύ ευχάριστο (για μένα) φαινόμενο: όλες οι νέες κυκλοφορίες ήταν διαθέσιμες και σε βινύλιο (για αυτό και επιμένω να το αποκαλώ δισκοπωλείο και όχι cdάδικο ή κάτι άλλο παρεμφερές). Μπορούσες, με μερικά παραπάνω χρήματα από την τιμή του cd, να αγοράσεις τον καινούργιο δίσκο του αγαπημένου σου καλλιτέχνη σε βινύλιο. Θα μου πείτε, και είναι βολικό αυτό στην εποχή της τεχνολογίας; Πως θα ακούσω το δίσκο στο mp3 μου ή στο αυτοκίνητο; Η απάντηση είναι απλούστατη: σε όλα τα βινύλια υπήρχε ένα αυτοκολλητάκι απέξω που ενημέρωνε τον υποψήφιο αγοραστή ότι εντός της συσκευασίας περιέχεται και ειδικός ηλεκτρονικός κωδικός για δωρεάν download του δίσκου από το επίσημο site της μπάντας ή της δισκογραφικής εταιρείας. Μου φάνηκε εξαιρετικό. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι ένα είδος «λύσης» για την επιβίωση και της εγχώριας μουσικής βιομηχανίας (αν δεχτούμε ότι είναι ακόμα απαραίτητη η ύπαρξή της). Γνωρίζω αρκετό κόσμο που θα αγόραζε πολύ πιο ευχάριστα ένα δίσκο από ένα cd. Είμαι ένας από δαύτους. Τους «κολλημένους». Που μελαγχολούν όταν αναζητούν ένα καινούργιο cd και δεν μπορούν να το βρουν γιατί πλέον δεν υπάρχουν δισκοπωλεία, cdάδικα, ή όπως αλλιώς λέγονται. Οι δίσκοι και τα cds αποτελούν πλέον ένα μόνο ράφι σε πολυκαταστήματα που πωλούν κινητά, laptops, βιβλία και gadgets. Σημεία των καιρών και αναγκαίο κακό.
Σε ένα τέτοιο πολυκατάστημα βρέθηκα αυτές τις ημέρες, προκειμένου να κάνω ένα δώρο σε έναν φίλο που γιορτάζει. Αφού διάλεξα το βιβλίο, έκανα και ένα – σχεδόν εθιμοτυπικό – πέρασμα από το ράφι με τα cds και τους δίσκους. Θυμήθηκα ένα cd που έψαχνα καιρό και είπα να το αναζητήσω. Δεν το έβρισκα στο ράφι (είμαι από εκείνους που δεν ρωτούσαν ποτέ τους πωλητές στα δισκοπωλεία, ήθελα πάντοτε να «το βρω» μόνος μου, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να κοιτάξω έναν προς έναν όλους τους δίσκους του μαγαζιού) και ρώτησα την ευγενέστατη υπάλληλο. Όσο εκείνη έψαχνε στον υπολογιστή, το μάτι μου έπεσε στο δίσκο του Παύλου Παυλίδη με τίτλο «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Και όταν λέω δίσκο, εννοώ βινύλιο. Άρχισα να τον «γλυκοκοιτάζω». Η τιμή του; Είκοσι ευρώ. Αλλά, να σου και το αυτοκολλητάκι! Εκείνο που έβλεπα σε όλα τα βινύλια του Παρισίου. Διαθέσιμο δωρεάν download του δίσκου σε ψηφιακή μορφή από το site της Inner Ear (της αξιολογότατης ανεξάρτητης ελληνικής δισκογραφικής εταιρείας). Επιτέλους, αναθάρρησα. Χάρηκα αφάνταστα. Τη χαρά μου αυτή διέκοψε η υπάλληλος του πολυκαταστήματος για να με ενημερώσει ότι το cd που αναζητούσα υπήρχε και η τιμή του ήταν είκοσι ευρώ – επίσης. Δεν διχάστηκα ούτε στιγμή. Σχεδόν συγκινημένος πήρα το δίσκο του Παυλίδη και κατευθύνθηκα προς το ταμείο. Και είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εσάς θα κάνατε το ίδιο.
Υ.Γ. Καλές διακοπές σε όλους. Και όπως ανακοινώνανε παλιά και οι «σινεμάδες»: ραντεβού το Σεπτέμβρη.
* τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια: στίχος του Μάνου Ελευθερίου με τον τίτλο «ο Άμλετ της Σελήνης», μελοποιημένος από το Θάνο Μικρούτσικο σε ερμηνεία – πρώτη εκτέλεση Χρήστου Θηβαίου.
