Η μνήμη της στιγμής του τραυματισμού είναι αυτή που τον ζωντανεύει.
Η μνήμη στην ουσία επαναφέρει τον αρχικό πόνο και το σώμα και η ψυχή τον βιώνουν ξανά και ξανά.
Με την τσάντα βινυλίων στον ώμο, εκείνο το βραδάκι της 15ης Ιουνίου, έμπαινα ανέμελος στο στούντιο του Αιγαίο 88,3 για την δίωρη εκπομπή της ημέρας.
Είδα τον ηχολήπτη να χειρονομεί έντονα πίσω από το τζάμι, φόρεσα τα ακουστικά για να τον ακούσω: «Φίλε έφυγε ο Μάνος!».
Oι δίσκοι έπεσαν και σκορπίστηκαν στο πάτωμα. Στεκόμουν και τους κοιτούσα, χωρίς ψυχή, παγωμένος. Η βαρύτητα αυξήθηκε απότομα και καθήλωσε το βλέμμα μου στο πάτωμα.
Ο Μάνος έφυγε και ο κόσμος μετατοπίστηκε βίαια αφήνοντας χωρίς ισορροπία τα παιδιά του Σείριου.
Ένιωσα τον πόνο να υγροποιείται και να πιέζει τα βλέφαρα.
Μηχανικά έσκυψα και έπιασα «Το χαμόγελο της Τζοκόντας».
Άρχισα με το Κονσέρτο…
