Η Νένα Μεντή ήταν καλεσμένη στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ.
Η ηθοποιός μίλησε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο για τη ζωή της και την καριέρα της.
Είπε μεταξύ άλλων η Νένα Μεντή:
«Ο χώρος ήταν και είναι δύσκολος. Μπορεί να γλυκάνει η ιστορία, και να σε αποδεχτούν το κοινό και οι παράγοντες του χώρου, αλλά μπορεί να είσαι πάντα με το μισό πόδι έξω. Μία τεράστια ανασφάλεια. Όταν γερνάς, έχεις ταλαιπωρηθεί, γερνάς και παίρνεις τρεις κι εξήντα μειώνονται οι αντοχές. Πολύ φαρμάκι στη δουλειά και από σπάνιους ηθοποιούς».
Και συνέχισε η Νένα Μεντή:
«Πιο πολύ με έσωσε το γεγονός ότι ήμουν ανθεκτική. Μέχρι τα 45 μου, που έπαιξα στις “Χάριτες”, η ζωή μου ήταν δύσκολη, αλλά επέμενα. Αγαπούσα αυτή τη δουλειά, ήθελα να είμαι δημιουργική και ελεύθερη, στην εποχή που δεν με ζητούσαν εύκολα. Είχα παιδί, και ο άντρας μου ηθοποιός, επίσης πολύ δύσκολα. Άφησα το θέατρο 5 χρόνια και άνοιξα μαγαζί εκτός Αθήνας, boutique με είδη δώρων. Είχα τότε μία μεγάλη απογοήτευση, δεν πήγαινε άλλο. Όταν έκανα παιδί έφτασα στην πείνα, σκεφτόμουν ακόμα και για το φαγητό της ημέρας. Δεν ήξερα να κάνω άλλη δουλειά».
Η ηθοποιός μίλησε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο για τη ζωή της και την καριέρα της.
Είπε μεταξύ άλλων η Νένα Μεντή:
«Ο χώρος ήταν και είναι δύσκολος. Μπορεί να γλυκάνει η ιστορία, και να σε αποδεχτούν το κοινό και οι παράγοντες του χώρου, αλλά μπορεί να είσαι πάντα με το μισό πόδι έξω. Μία τεράστια ανασφάλεια. Όταν γερνάς, έχεις ταλαιπωρηθεί, γερνάς και παίρνεις τρεις κι εξήντα μειώνονται οι αντοχές. Πολύ φαρμάκι στη δουλειά και από σπάνιους ηθοποιούς».
Και συνέχισε η Νένα Μεντή:
«Πιο πολύ με έσωσε το γεγονός ότι ήμουν ανθεκτική. Μέχρι τα 45 μου, που έπαιξα στις “Χάριτες”, η ζωή μου ήταν δύσκολη, αλλά επέμενα. Αγαπούσα αυτή τη δουλειά, ήθελα να είμαι δημιουργική και ελεύθερη, στην εποχή που δεν με ζητούσαν εύκολα. Είχα παιδί, και ο άντρας μου ηθοποιός, επίσης πολύ δύσκολα. Άφησα το θέατρο 5 χρόνια και άνοιξα μαγαζί εκτός Αθήνας, boutique με είδη δώρων. Είχα τότε μία μεγάλη απογοήτευση, δεν πήγαινε άλλο. Όταν έκανα παιδί έφτασα στην πείνα, σκεφτόμουν ακόμα και για το φαγητό της ημέρας. Δεν ήξερα να κάνω άλλη δουλειά».
