Ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες ηθοποιούς. Από τα πιο πηγαία ταλέντα, με μία εντυπωσιακή ικανότητα να κάνει τους θεατές να γελούν χωρίς καν σενάριο, χωρίς ατάκες, με τους αυτοσχεδιασμούς του και την πλαστικότητα του προσώπου του. Ο Χρόνης Εξαρχάκος μπορούσε να κάνει -αυτό που λέμε- ό,τι ήθελε με την υποκριτική του δεινότητα.
Και παρά το γεγονός, ότι ήταν τόσο χαρισματικός και πετυχημένος, ο ίδιος προτίμησε να κρατήσει χαμηλούς τόνους σε αντιδιαστολή με την όποια έπαρση θα μπορούσε να επιφέρει η τόσο μεγάλη ανανγωρισιμότητα και επιτυχία. Κι αυτό, όπως υποστήριζαν τα μέσα ενημέρωσης της εποχής, το όφειλε στην ιδιόρρυθμη προσωπικότητά του, αλλά και την ιδιαίτερη σχέση που είχε με τη μητέρα του, η οποία ήταν αρκετά αυστηρή με τις επιλογές του. Δεν ήθελε να τον δεί να φεύγει από κοντά της.
Στην καριέρα του συμμετείχε σε περισσότερες από 20 ταινίες και περίπου 60 θεατρικές παραστάσεις. Κι αυτό, γιατί το σοβαρό πρόβλημα με το συκώτι του και ο καρκίνος αργότερα, δεν του άφησαν πολλά περιθώρια.
«Με πόνους έκανα παράσταση...»
Στην τελευταία του συνέντευξη στην εκπομπή «Σήμερα» λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του ήταν τότε που αποκάλυψε το πρόβλημά του και πως η επιθυμία του να είναι δίπλα στους συναδέλφους του για να μην κλείσει το θέατρο και χάσουν το μεροκάματό τους, τον έκανε να παίζει στη σκηνή με αφόρητους πόνους
«Κοιτάξτε να δείτε, όταν κάποιος είναι άρρωστος σημαίνει, ότι έχει κάποια σοβαρή ασθένεια. Και δεν είναι κάτι πρόχειρο. Το γεγονός είναι, ότι κάνουμε μία πάρα πολύ σκληρή δουλειά και το ξέρετε πάρα πολύ καλά αυτό. Και εγώ δούλευα επί τρεις σεζόν χωρίς να σταματήσω ούτε μέρα. Και είχα πάθει τελευταία και ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, κι αυτό με ενόχλησε αρκετά. Με παρακάλεσαν, βέβαια, και οι συνάδελφοι γιατί είναι σκληρή δουλειά το θέατρο, να πάω στο θέατρο. Όπως καταλαβαίνεται δεν μπορεί να κλείσει το θέατρο, επειδή αρρώστησε ένας πρωταγωνιστής, ένας ηθοποιός, ένας μουσικός. Και πήγα βέβαια με μισή διάθεση, με πόνους κι έκανα παράσταση. Τώρα αυτό όλο βέβαια είναι εις βάρος μου, διότι το κοινό δεν μπορεί να ξέρει σε ποια κατάσταση βρίσκομαι εγώ, αν πρέπει να κάνω παράσταση ή όχι», είχε αναφέρει στην εκπομπή «Σήμερα» και τον Ανδρέα Δεληγιάννη.
«Είχα ενοχλήσεις με το συκώτι μου από πολύ παλιά. Τώρα με όλη αυτήν την ταλαιπωρία και το χειμώνα που εργάστηκα τόσο πολύ δυνατά, με ξαναενόχλησε, έκανα μια προσπάθεια και ξαναπήγα στο θέατρο μήπως μπορέσω και βοηθήσω τη δουλειά και εργαστώ. Αλλά μετά με πόνεσε πάλι το συκώτι, πήγα στο γιατρό και πρέπει να μείνω κανα μήνα εκτός», συμπλήρωσε.
Ερωτηθείς, αν υπάρχει περίπτωση νοσηλείας του σε νοσοκομείο, απάντησε, ότι εκείνη τη στιγμή προς ώρας θα έπρεπε να υποβληθεί σε εκ νέου εξετάσεις και επέδειξε στην κάμερα τα κουτιά με τα φάρμακα της θεραπείας του.
Δείτε το χαρακτηριστικό απόσπασμα
Η λαμπρή του προεία και το μοναχικό του τέλος
Ο Πολυχρόνης Εξαρχάκος γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου, στις 18 Ιανουαρίου 1932. Σπούδασε στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, από όπου αποφοίτησε το 1963. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στη «Βίλα των οργίων», με τον θίασο Ρηγόπουλου-Αναλυτή. Ένα χρόνο μετά κάνει και το ντεμπούτο του στο σινεμά, με την ταινία του Οδυσσέα Κωστελέτου Διαζύγιο αλά ελληνικά.
Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Γοργόνες και μάγκες (1968), Η Παριζιάνα (1969), Μαριχουάνα στοπ (1971), Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971) κ.ά. Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν στο "Ακροπόλ" στο έργο "Το παραμύθι πάει σύννεφο" (1982).
Δεν παντρεύτηκε ποτέ του. Μοναδική γυναίκα στη ζωή του ήταν η μητέρα του, Άννα, μία γυναίκα με πολλά προβλήματα υγείας, η οποία του έτρεφε μεγάλη αδυναμία και για αυτό δεν έκανε γάμο.
Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έδωσε τη δική του μάχη και άφησε την τελευταία του πνοή μόνος, σε νοσοκομείο στις 27 Σεπτεμβρίου 1984, σε ηλικία μόλις 52 ετών. Ένα χρόνο μετά έσβησε και η μητέρα του από κατάθλιψη.
Και παρά το γεγονός, ότι ήταν τόσο χαρισματικός και πετυχημένος, ο ίδιος προτίμησε να κρατήσει χαμηλούς τόνους σε αντιδιαστολή με την όποια έπαρση θα μπορούσε να επιφέρει η τόσο μεγάλη ανανγωρισιμότητα και επιτυχία. Κι αυτό, όπως υποστήριζαν τα μέσα ενημέρωσης της εποχής, το όφειλε στην ιδιόρρυθμη προσωπικότητά του, αλλά και την ιδιαίτερη σχέση που είχε με τη μητέρα του, η οποία ήταν αρκετά αυστηρή με τις επιλογές του. Δεν ήθελε να τον δεί να φεύγει από κοντά της.
Στην καριέρα του συμμετείχε σε περισσότερες από 20 ταινίες και περίπου 60 θεατρικές παραστάσεις. Κι αυτό, γιατί το σοβαρό πρόβλημα με το συκώτι του και ο καρκίνος αργότερα, δεν του άφησαν πολλά περιθώρια.
«Με πόνους έκανα παράσταση...»
Στην τελευταία του συνέντευξη στην εκπομπή «Σήμερα» λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του ήταν τότε που αποκάλυψε το πρόβλημά του και πως η επιθυμία του να είναι δίπλα στους συναδέλφους του για να μην κλείσει το θέατρο και χάσουν το μεροκάματό τους, τον έκανε να παίζει στη σκηνή με αφόρητους πόνους
«Κοιτάξτε να δείτε, όταν κάποιος είναι άρρωστος σημαίνει, ότι έχει κάποια σοβαρή ασθένεια. Και δεν είναι κάτι πρόχειρο. Το γεγονός είναι, ότι κάνουμε μία πάρα πολύ σκληρή δουλειά και το ξέρετε πάρα πολύ καλά αυτό. Και εγώ δούλευα επί τρεις σεζόν χωρίς να σταματήσω ούτε μέρα. Και είχα πάθει τελευταία και ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, κι αυτό με ενόχλησε αρκετά. Με παρακάλεσαν, βέβαια, και οι συνάδελφοι γιατί είναι σκληρή δουλειά το θέατρο, να πάω στο θέατρο. Όπως καταλαβαίνεται δεν μπορεί να κλείσει το θέατρο, επειδή αρρώστησε ένας πρωταγωνιστής, ένας ηθοποιός, ένας μουσικός. Και πήγα βέβαια με μισή διάθεση, με πόνους κι έκανα παράσταση. Τώρα αυτό όλο βέβαια είναι εις βάρος μου, διότι το κοινό δεν μπορεί να ξέρει σε ποια κατάσταση βρίσκομαι εγώ, αν πρέπει να κάνω παράσταση ή όχι», είχε αναφέρει στην εκπομπή «Σήμερα» και τον Ανδρέα Δεληγιάννη.
«Είχα ενοχλήσεις με το συκώτι μου από πολύ παλιά. Τώρα με όλη αυτήν την ταλαιπωρία και το χειμώνα που εργάστηκα τόσο πολύ δυνατά, με ξαναενόχλησε, έκανα μια προσπάθεια και ξαναπήγα στο θέατρο μήπως μπορέσω και βοηθήσω τη δουλειά και εργαστώ. Αλλά μετά με πόνεσε πάλι το συκώτι, πήγα στο γιατρό και πρέπει να μείνω κανα μήνα εκτός», συμπλήρωσε.
Ερωτηθείς, αν υπάρχει περίπτωση νοσηλείας του σε νοσοκομείο, απάντησε, ότι εκείνη τη στιγμή προς ώρας θα έπρεπε να υποβληθεί σε εκ νέου εξετάσεις και επέδειξε στην κάμερα τα κουτιά με τα φάρμακα της θεραπείας του.
Δείτε το χαρακτηριστικό απόσπασμα
Η λαμπρή του προεία και το μοναχικό του τέλος
Ο Πολυχρόνης Εξαρχάκος γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου, στις 18 Ιανουαρίου 1932. Σπούδασε στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, από όπου αποφοίτησε το 1963. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στη «Βίλα των οργίων», με τον θίασο Ρηγόπουλου-Αναλυτή. Ένα χρόνο μετά κάνει και το ντεμπούτο του στο σινεμά, με την ταινία του Οδυσσέα Κωστελέτου Διαζύγιο αλά ελληνικά.
Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Γοργόνες και μάγκες (1968), Η Παριζιάνα (1969), Μαριχουάνα στοπ (1971), Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971) κ.ά. Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν στο "Ακροπόλ" στο έργο "Το παραμύθι πάει σύννεφο" (1982).
Δεν παντρεύτηκε ποτέ του. Μοναδική γυναίκα στη ζωή του ήταν η μητέρα του, Άννα, μία γυναίκα με πολλά προβλήματα υγείας, η οποία του έτρεφε μεγάλη αδυναμία και για αυτό δεν έκανε γάμο.
Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έδωσε τη δική του μάχη και άφησε την τελευταία του πνοή μόνος, σε νοσοκομείο στις 27 Σεπτεμβρίου 1984, σε ηλικία μόλις 52 ετών. Ένα χρόνο μετά έσβησε και η μητέρα του από κατάθλιψη.
