«Θαλασσινά Παλάτια», ο δίσκος που σμίγει τις σκέψεις και τη μελωδική φλέβα του Βαγγέλη Κορακάκη με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα. Μια εργασία που υπογραμμίζει με τον καλύτερο τρόπο την διαχρονική αλήθεια και ομορφιά του λαϊκού -με την ευρύτερη έννοια της λέξης- τραγουδιού. Δίσκος που ο δημιουργός καταθέτει με πληρότητα τα σημεία αναφοράς και την βαθιά κοινωνική αλλά και καθημερινή οπτική του, και ο ερμηνευτής τα απογειώνει με την αλήθεια και το μεστό μέταλλό του. Το σήμερα ακουμπάει στο χτες και αγκαλιάζει όσα μας αφορούν αλλά και όσα μας κάνουν να ξεχνάμε, να ερωτευόμαστε και να ονειρευόμαστε κόντρα στο γκρίζο που λυσσομανάει να μας τυλίξει.
Αντίστοιχη παρεμβατικότητα θα έχουν και οι ομώνυμες παραστάσεις των δύο καλλιτεχνών και των συνεργατών τους στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Ο Βαγγέλης Κορακάκης μιλάει για τον «μπάρκο» τους, τον συνοδοιπόρο και μεγάλο τιμονιέρη, τον πολλά υποσχόμενο ναύκληρο Βασίλη Κορακάκη, το τραγούδι που αγαπάμε, την Ελλάδα και όχι μόνο.
Τι είναι για σένα τα «Θαλασσινά Παλάτια»;
Μια μεγάλη ιστορία, ένας διακαής πόθος
Για ποιους λόγους;
Γιατί ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας πολύ μεγάλος τραγουδιστής που θαυμάζω από παιδί. Τα ρεμπέτικα δεν τα έμαθα απ’ το γραμμόφωνο. Όταν το 1975, 14χρονο πιτσιρίκι ξεκίνησα να παίζω μπουζουκάκι, ο δίσκος «50 χρόνια Ρεμπέτικο Τραγούδι» που παρουσίασε ήταν για μένα μια επανάσταση.
Ο ρόλος του ερμηνευτή στο τραγούδι;
Καταλυτικός. Είναι το όχημα που το παίρνει και το φορτώνει στο πλάτες του για να το ταξιδέψει στον κόσμο.
Τραγουδάς κι εσύ.
Δεν είμαι τραγουδιστής τραγουδιστής. Λέω κάποια τραγούδια επειδή τα γουστάρω πολύ. Ο Νταλάρας είναι τραγουδιστής της κλάσης του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, του Τσαουσάκη, του Παγιουμτζή, του Γαβαλά. Πολλά κυβικά!
Γιατί γράφεις τραγούδια;
Γράφω για να μπορώ να ζω. Είναι συνυφασμένο με τη ζωή μου.
Ο έρωτας αυτός δεν τελειώνει ποτέ.
Κάθε άλλος, μεγαλώνει. Πάντα είναι φρέσκος. Το ίδιο δυνατός, όπως τον ένοιωσα όταν πρωτοαντίκρισα το μπουζούκι στη σούστα με άλογο ενός παλιατζή.
Οι δάσκαλοί σου;
Ο δεύτερος ξάδερφος του πατέρα μου, ο Αντώνης Κατινάρης.
Ωραίος παίκτης και δυνατός συνθέτης.
Όταν ξεκίνησα με το όργανο, εκεί το 75-76, και τον έβλεπα μερικές φορές να παίζει, με συνέπαιρνε ο ήχος του, η σοβαρότητά του.
Στην πορεία;
Κομβική στιγμή, όταν ήρθε ο Τάσος Σαμαρτζής στην ταβέρνα που είχα δημιουργήσει στην Καισαριανή, το Μακάμι, που μετά έγινε Μαγιοπούλα και μου πρότεινε να γράψω τραγούδια πάνω σε στίχους του. Επίσης ένα ευχαριστώ πρέπει να πω και στον Άγγελο Σφακιανάκη που πίστεψε στον τρόπο μου και στην ουσία με έβαλε στη διαδικασία να δισκογραφώ…
Γράφοντας και στίχο και μουσική.
Κάπως έτσι τα βρήκα με τον εαυτό μου. Κολέγιασα μαζί του. Τα λόγια είναι η αυτοβιογραφία μου. Δεν ψάχνομαι σε φανταστικούς κόσμους. Όπως βλέπω τη ζωή μου, έτσι την περιγράφω.
Στα «Θαλασσινά Παλάτια» τι ζωγραφίζεις;
Είναι αγαπημένα μου τραγούδια. Την επιλογή την έκανε ο Γιώργος Νταλάρας. Χρόνια λέγαμε να σμίξουμε.
Διάλεξε σωστά;
Εγώ τα λατρεύω. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα για μένα αυτός ο δίσκος. Ποντάρω στη δουλειά αυτή και είμαι σίγουρος πως θα βρει το στόχο της. Είναι δίσκος ουσίας. Ο χρόνος είναι ο τελικός κριτής των πραγμάτων. Τα τραγούδια αυτά θα ξεχρεώσουν κάποια στιγμή μαζί του.
Μου αρέσει που σε ακούω αισιόδοξο.
Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος, έχω κι εγώ τις ανησυχίες μου. Είμαι όμως πεισματάρης σε αυτά που πιστεύω.
Και για το λαϊκό τραγούδι;
Σε αυτό είμαι βέβαιος 100%. Ένα αιώνα αντέχει, δεν είναι τυχαίο. Όσο και αν το απομονώνουνε και να θέλουν να δώσουν κάτι διαφορετικό εκείνο αντέχει, οι μόδες περνούν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε τα οργανοποιεία πληθαίνουν και ανθούν. Το μπουζούκι αγαπιέται από νέους καθημερινά. Λέω ένα παράδειγμα με το παξιμάδι, τον ντάκο, που εκεί που το είχαμε ξεχάσει εντελώς, σήμερα είναι σε όλα τα εστιατόρια, ταπεινά αλλά και γκουρμέ. Το ίδιο και το τσίπουρο.
Τι σε φοβίζει;
Ο καθένας μας έχει φοβίες για το αύριο. Αυτό το αίσθημα όμως, την ίδια ώρα, μου δίνει δύναμη να γράφω και έτσι τις ξεπερνώ.
Ευχαριστώ πού χρωστάς;
Σε όλους που με εκτίμησαν και με βοήθησαν.
Πώς αισθάνεσαι που τα «Θαλασσινά Παλάτια» σαλπάρουν για το Δημοτικό Θέατρο;
Συγκίνηση και χαρά μεγάλη. Είναι η πρώτη μου συναυλιακή επαφή με τον κόσμο σε έναν τέτοιο χώρο. Θέλω πάρα πολύ να έχει επιτυχία και να ευχαριστηθεί ο κόσμος.
Ο Βασίλης, ο γιος σου, όπως και στο δίσκο θα είναι μαζί σου. Τι μπαμπάς είσαι;
Είμαι πολύ προστατευτικός. Η ζωή μου όλη είναι η οικογένεια. Προσπαθώ να είμαι δίκαιος, να κρίνω τον εαυτό μου. Το καταλαβαίνουν τα παιδιά και νομίζω τα ικανοποιεί που αισθάνονται την άδολη αγάπη που όμως δεν γίνεται εμπόδιο στην πορεία τους.
Η κόρη σου η Ελένη με τι ασχολείται;
Είναι καλλιτεχνική φύση. Ασχολείται με το θέατρο, τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία. Είμαι περήφανος γι’ αυτήν.
Όπως και για το Βασίλη…
Ο Βασίλης εκτός από ταλαντούχος στη δουλειά μας είναι καλό παιδί και προσγειωμένο. Σοβαρός άνθρωπος. Νομίζω το έχει καταλάβει και η πιάτσα. Η ζωή είναι μπροστά, όπως και οι επιλογές αλλά και οι ευθύνες του. Θέλω να ευχαριστήσω τον Νταλάρα για την μεγάλη τιμή που έκανε και σε μένα και στο Βασίλη να συμμετάσχει στο δίσκο.
Βαγγέλη Κορακάκη, σήμερα γράφεις με την ίδια πάντα όρεξη ή υπάρχουν στιγμές που απογοητεύεσαι;
Στο έχω ξαναπεί, η δημιουργία είναι τρέλα που μεγαλώνει όσο περνάν τα χρόνια. Εκεί είναι το μυαλό μου συνέχεια. Αρρώστια που γουστάρω.
Τον Πειραιά τον αγαπάς;
Πάρα πολύ. Μόλις ανακοινώθηκε πως οι παραστάσεις για τα «Θαλασσινά Παλάτια» θα γίνουν στο Δημοτικό Θέατρο πέταξα απ’ τη χαρά μου. Ο Πειραιάς είναι η μάνα του λαϊκού τραγουδιού. Με εκφράζει απόλυτα.
Σαν την Καισαριανή;
Είναι κι αυτή προσφυγική συνοικία σύμβολο. Είμαι περήφανος και για την καταγωγή μου.
Η Ελλάδα σήμερα και αύριο;
Έχουμε περάσει και χειρότερα. Κατοχές, πολέμους, εμφύλιους. Θα ορθοποδήσουμε. Είμαστε λαός με δυνάμεις και χαρίσματα. Θα τη βγάλουμε την ανηφόρα.
Το τραγούδι που αγαπάς μοιάζει να βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στην αντιπολίτευση, και δεν εννοώ την αξιωματική.
Οι βαθιά σκεπτόμενοι που το αγκάλιαζαν ήταν πάντα λίγοι, αλλά η μαγιά τους γεννούσε συνέχεια και νικούσε.
Γράφεις πρώτα το στίχο και μετά τη μουσική ή αντίστροφα;
Και τα δυο μαζί. Καπάκι. Υπάρχουνε μέσα μου βαθιά, τα έχω στο μυαλό μου. Μια κοινή έκφραση.
Τα τραγούδια γεννιούνται εύκολα, με τη μία, ή τα ψειρίζεις μετά;
Δεν είμαι πολύ της δεύτερης σκέψης, μ' αρέσει το πρωταρχικό. Δεν το πολυψειρίζω.
Το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ έχει μια θεματική που επαναλαμβάνεται στο έργο σου.
Τα Παλάτια τα έγραψα στη Σέρφο, είναι η μάνα μου από εκεί, μέσα στο βαρκάκι που ψαρεύω. Η πατρίδα μας είναι ένας τόπος με απίστευτη μαγεία και με προοπτική που δεν υπάρχει πουθενά. Όταν πέφτει ο ήλιος κι είμαι μες το πέλαγο, βλέπω τις βραχονησίδες να παίρνουν ένα μαγικό μοβ χρώμα, και νιώθω πως το μεγαλείο αυτό δεν τελειώνει ποτέ.
Έχετε ψαρέψει μαζί με τον Νταλάρα;
Όχι. Είμαστε αλάργα. Εκείνος είναι στη Σύρο.
Είσαι μανιώδης ψαράς;
Μ’ αρέσει. Με κάνει να ξεχνιέμαι. Συρτούλα κάνω και το απολαμβάνω. Δεν κατάφερα να γίνω ο βαρκάρης του γιαλού. Θα το ‘θελα πολύ αλλά δεν…
*Η φωτογραφία του ανοίγματος είναι του Γιάννη Μαργετουσάκη
**Οι φωτογραφίες μέσα στο κείμενο είναι της Ελένης Κορακάκη
Αντίστοιχη παρεμβατικότητα θα έχουν και οι ομώνυμες παραστάσεις των δύο καλλιτεχνών και των συνεργατών τους στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Ο Βαγγέλης Κορακάκης μιλάει για τον «μπάρκο» τους, τον συνοδοιπόρο και μεγάλο τιμονιέρη, τον πολλά υποσχόμενο ναύκληρο Βασίλη Κορακάκη, το τραγούδι που αγαπάμε, την Ελλάδα και όχι μόνο.
Τι είναι για σένα τα «Θαλασσινά Παλάτια»;
Μια μεγάλη ιστορία, ένας διακαής πόθος
Για ποιους λόγους;
Γιατί ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας πολύ μεγάλος τραγουδιστής που θαυμάζω από παιδί. Τα ρεμπέτικα δεν τα έμαθα απ’ το γραμμόφωνο. Όταν το 1975, 14χρονο πιτσιρίκι ξεκίνησα να παίζω μπουζουκάκι, ο δίσκος «50 χρόνια Ρεμπέτικο Τραγούδι» που παρουσίασε ήταν για μένα μια επανάσταση.
Ο ρόλος του ερμηνευτή στο τραγούδι;
Καταλυτικός. Είναι το όχημα που το παίρνει και το φορτώνει στο πλάτες του για να το ταξιδέψει στον κόσμο.
Τραγουδάς κι εσύ.
Δεν είμαι τραγουδιστής τραγουδιστής. Λέω κάποια τραγούδια επειδή τα γουστάρω πολύ. Ο Νταλάρας είναι τραγουδιστής της κλάσης του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, του Τσαουσάκη, του Παγιουμτζή, του Γαβαλά. Πολλά κυβικά!
Γιατί γράφεις τραγούδια;
Γράφω για να μπορώ να ζω. Είναι συνυφασμένο με τη ζωή μου.
Ο έρωτας αυτός δεν τελειώνει ποτέ.
Κάθε άλλος, μεγαλώνει. Πάντα είναι φρέσκος. Το ίδιο δυνατός, όπως τον ένοιωσα όταν πρωτοαντίκρισα το μπουζούκι στη σούστα με άλογο ενός παλιατζή.
Οι δάσκαλοί σου;
Ο δεύτερος ξάδερφος του πατέρα μου, ο Αντώνης Κατινάρης.
Ωραίος παίκτης και δυνατός συνθέτης.
Όταν ξεκίνησα με το όργανο, εκεί το 75-76, και τον έβλεπα μερικές φορές να παίζει, με συνέπαιρνε ο ήχος του, η σοβαρότητά του.
Στην πορεία;
Κομβική στιγμή, όταν ήρθε ο Τάσος Σαμαρτζής στην ταβέρνα που είχα δημιουργήσει στην Καισαριανή, το Μακάμι, που μετά έγινε Μαγιοπούλα και μου πρότεινε να γράψω τραγούδια πάνω σε στίχους του. Επίσης ένα ευχαριστώ πρέπει να πω και στον Άγγελο Σφακιανάκη που πίστεψε στον τρόπο μου και στην ουσία με έβαλε στη διαδικασία να δισκογραφώ…
Γράφοντας και στίχο και μουσική.
Κάπως έτσι τα βρήκα με τον εαυτό μου. Κολέγιασα μαζί του. Τα λόγια είναι η αυτοβιογραφία μου. Δεν ψάχνομαι σε φανταστικούς κόσμους. Όπως βλέπω τη ζωή μου, έτσι την περιγράφω.
Στα «Θαλασσινά Παλάτια» τι ζωγραφίζεις;
Είναι αγαπημένα μου τραγούδια. Την επιλογή την έκανε ο Γιώργος Νταλάρας. Χρόνια λέγαμε να σμίξουμε.
Διάλεξε σωστά;
Εγώ τα λατρεύω. Είναι ένα μεγάλο στοίχημα για μένα αυτός ο δίσκος. Ποντάρω στη δουλειά αυτή και είμαι σίγουρος πως θα βρει το στόχο της. Είναι δίσκος ουσίας. Ο χρόνος είναι ο τελικός κριτής των πραγμάτων. Τα τραγούδια αυτά θα ξεχρεώσουν κάποια στιγμή μαζί του.
Μου αρέσει που σε ακούω αισιόδοξο.
Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος, έχω κι εγώ τις ανησυχίες μου. Είμαι όμως πεισματάρης σε αυτά που πιστεύω.
Και για το λαϊκό τραγούδι;
Σε αυτό είμαι βέβαιος 100%. Ένα αιώνα αντέχει, δεν είναι τυχαίο. Όσο και αν το απομονώνουνε και να θέλουν να δώσουν κάτι διαφορετικό εκείνο αντέχει, οι μόδες περνούν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε τα οργανοποιεία πληθαίνουν και ανθούν. Το μπουζούκι αγαπιέται από νέους καθημερινά. Λέω ένα παράδειγμα με το παξιμάδι, τον ντάκο, που εκεί που το είχαμε ξεχάσει εντελώς, σήμερα είναι σε όλα τα εστιατόρια, ταπεινά αλλά και γκουρμέ. Το ίδιο και το τσίπουρο.
Τι σε φοβίζει;
Ο καθένας μας έχει φοβίες για το αύριο. Αυτό το αίσθημα όμως, την ίδια ώρα, μου δίνει δύναμη να γράφω και έτσι τις ξεπερνώ.
Ευχαριστώ πού χρωστάς;
Σε όλους που με εκτίμησαν και με βοήθησαν.
Πώς αισθάνεσαι που τα «Θαλασσινά Παλάτια» σαλπάρουν για το Δημοτικό Θέατρο;
Συγκίνηση και χαρά μεγάλη. Είναι η πρώτη μου συναυλιακή επαφή με τον κόσμο σε έναν τέτοιο χώρο. Θέλω πάρα πολύ να έχει επιτυχία και να ευχαριστηθεί ο κόσμος.
Ο Βασίλης, ο γιος σου, όπως και στο δίσκο θα είναι μαζί σου. Τι μπαμπάς είσαι;
Είμαι πολύ προστατευτικός. Η ζωή μου όλη είναι η οικογένεια. Προσπαθώ να είμαι δίκαιος, να κρίνω τον εαυτό μου. Το καταλαβαίνουν τα παιδιά και νομίζω τα ικανοποιεί που αισθάνονται την άδολη αγάπη που όμως δεν γίνεται εμπόδιο στην πορεία τους.
Η κόρη σου η Ελένη με τι ασχολείται;
Είναι καλλιτεχνική φύση. Ασχολείται με το θέατρο, τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία. Είμαι περήφανος γι’ αυτήν.
Όπως και για το Βασίλη…
Ο Βασίλης εκτός από ταλαντούχος στη δουλειά μας είναι καλό παιδί και προσγειωμένο. Σοβαρός άνθρωπος. Νομίζω το έχει καταλάβει και η πιάτσα. Η ζωή είναι μπροστά, όπως και οι επιλογές αλλά και οι ευθύνες του. Θέλω να ευχαριστήσω τον Νταλάρα για την μεγάλη τιμή που έκανε και σε μένα και στο Βασίλη να συμμετάσχει στο δίσκο.
Βαγγέλη Κορακάκη, σήμερα γράφεις με την ίδια πάντα όρεξη ή υπάρχουν στιγμές που απογοητεύεσαι;
Στο έχω ξαναπεί, η δημιουργία είναι τρέλα που μεγαλώνει όσο περνάν τα χρόνια. Εκεί είναι το μυαλό μου συνέχεια. Αρρώστια που γουστάρω.
Τον Πειραιά τον αγαπάς;
Πάρα πολύ. Μόλις ανακοινώθηκε πως οι παραστάσεις για τα «Θαλασσινά Παλάτια» θα γίνουν στο Δημοτικό Θέατρο πέταξα απ’ τη χαρά μου. Ο Πειραιάς είναι η μάνα του λαϊκού τραγουδιού. Με εκφράζει απόλυτα.
Σαν την Καισαριανή;
Είναι κι αυτή προσφυγική συνοικία σύμβολο. Είμαι περήφανος και για την καταγωγή μου.
Η Ελλάδα σήμερα και αύριο;
Έχουμε περάσει και χειρότερα. Κατοχές, πολέμους, εμφύλιους. Θα ορθοποδήσουμε. Είμαστε λαός με δυνάμεις και χαρίσματα. Θα τη βγάλουμε την ανηφόρα.
Το τραγούδι που αγαπάς μοιάζει να βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια στην αντιπολίτευση, και δεν εννοώ την αξιωματική.
Οι βαθιά σκεπτόμενοι που το αγκάλιαζαν ήταν πάντα λίγοι, αλλά η μαγιά τους γεννούσε συνέχεια και νικούσε.
Γράφεις πρώτα το στίχο και μετά τη μουσική ή αντίστροφα;
Και τα δυο μαζί. Καπάκι. Υπάρχουνε μέσα μου βαθιά, τα έχω στο μυαλό μου. Μια κοινή έκφραση.
Τα τραγούδια γεννιούνται εύκολα, με τη μία, ή τα ψειρίζεις μετά;
Δεν είμαι πολύ της δεύτερης σκέψης, μ' αρέσει το πρωταρχικό. Δεν το πολυψειρίζω.
Το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ έχει μια θεματική που επαναλαμβάνεται στο έργο σου.
Τα Παλάτια τα έγραψα στη Σέρφο, είναι η μάνα μου από εκεί, μέσα στο βαρκάκι που ψαρεύω. Η πατρίδα μας είναι ένας τόπος με απίστευτη μαγεία και με προοπτική που δεν υπάρχει πουθενά. Όταν πέφτει ο ήλιος κι είμαι μες το πέλαγο, βλέπω τις βραχονησίδες να παίρνουν ένα μαγικό μοβ χρώμα, και νιώθω πως το μεγαλείο αυτό δεν τελειώνει ποτέ.
Έχετε ψαρέψει μαζί με τον Νταλάρα;
Όχι. Είμαστε αλάργα. Εκείνος είναι στη Σύρο.
Είσαι μανιώδης ψαράς;
Μ’ αρέσει. Με κάνει να ξεχνιέμαι. Συρτούλα κάνω και το απολαμβάνω. Δεν κατάφερα να γίνω ο βαρκάρης του γιαλού. Θα το ‘θελα πολύ αλλά δεν…
*Η φωτογραφία του ανοίγματος είναι του Γιάννη Μαργετουσάκη
**Οι φωτογραφίες μέσα στο κείμενο είναι της Ελένης Κορακάκη
