Οι Usurum υποδέχονται τους φίλους τους στο Fuzz την Πέμπτη 5 Μαΐου.
Θα παρουσιάσουν τραγούδια από τη μέχρι τώρα δισκογραφία τους, ενώ για πρώτη φορά θα ακουστούν νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια από την επόμενη δουλειά τους.
Αν κάποιος ρώταγε, τι σχήμα είναι οι Usurum, τι θα απαντούσατε;
Λοιπόν πάντα μας ζόριζε αυτή η ερώτηση. Γενικά δεν είναι δύσκολο να αυτοπροσδιοριστείς; Και κάπως αμήχανο. Τι να πούμε εμείς για μας. Γράφουμε τα τραγούδια μας σε ελληνικό στίχο και πειραματιζόμαστε με τον ήχο. Είναι μια κατά βάση ακουστική μπάντα που αυτή τη στιγμή πειραματίζεται με τα ηλεκτρονικά στοιχεία και αποβλέπει σε ένα συνδυασμό αυτών. Αν έπρεπε να πούμε τι σχήμα είναι οι Usurum θα απαντούσαμε με μια εξυπνάδα. Ορθογώνιος εξαγωνικός κύκλος.
Πόσο σας προβληματίζουν όσα συμβαίνουν γύρω μας, εντός και εκτός πατρίδας, και πόσο αυτά επηρεάζουν τη δημιουργική ματιά σας;
Όλα όσα συμβαίνουν μας προβληματίζουν πάρα πολύ και μας επηρεάζουν στον τρόπο που υπάρχουμε, στον τρόπο που σκεφτόμαστε, που ζούμε, που δουλεύουμε, που κάνουμε βόλτες, στον τρόπο που ερωτευόμαστε και πίνουμε σ’ ένα τραπέζι με φίλους. Οπότε δε θα μπορούσε να μη μας επηρεάζει δημιουργικά. Τώρα το πως αποτυπώνεται αυτό, είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία. Αρχικά και οι δύο που γράφουμε τα τραγούδια (Κοσμάς, Σταύρος) νιώθουμε κάπως άβολα να γράφουμε βάσει επικαιρότητας. Όποτε έχει συμβεί νιώθουμε πολύ έκθετοι. Έτυχε μια φορά να γράψω κάτι (Σταύρος) σκεπτόμενος τα θύματα των γυναικοκτονιών. Μετά από ένα μήνα έσκασε όλη η υπόθεση με το #metoo και το τραγούδι αυτό που έγραψα μπήκε για πάντα στο συρτάρι καθώς ένιωσα σα να προσβάλλω περισσότερο τις γυναίκες, παρά να είμαι δίπλα τους. Ίσως κάποια πράγματα να πρέπει να τα αφήσεις να κάτσουν και μετά να πεις κάτι. Επίσης δεν είναι πάντα ανάγκη να πεις κάτι. Ειδικά τώρα σ’ όλη αυτή την υπόθεση, βγαίνουμε όλοι οι άντρες να υπερασπιστούμε τις γυναίκες και να δηλώσουμε ότι είμαστε δίπλα τους. Αλλά τελικά οι περισσότεροι το κάνουν και πάλι με έναν υπεράνω τρόπο. Φουσκώνουμε και πάλι τα αυτάρεσκα αντρικά μας στήθη. Και τα δείχνουμε σα χιμπατζήδες. Όπως μιλάνε οι πλούσιοι λευκοί υπέρ των μαύρων. Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, ας πάψουμε και ας τις ακούσουμε. Ας βοηθήσουμε, αν μπορούμε, να έχουν βήμα να πουν ό,τι θέλουν. Κι ας είμαστε έμπρακτα δίπλα τους. Επίσης η καλλιτεχνική αποτύπωση δεν είναι ανάγκη να εκφράζει, ευθέως τουλάχιστον, τις θέσεις σου. Αλλιώς δε θα ΄μασταν καλλιτέχνες και δε θα γράφαμε τραγούδια, αλλά μανιφέστα. Οπότε, στο τέλος τέλος, το πως θα μας επηρεάσει μια κατάσταση να γράψουμε κάτι είναι μια υπόγεια διαδικασία και μπορεί τελικά κάτι πολύ σκοτεινό να μας οδηγήσει σε μια ακραία έκφραση φωτός, ή και το ανάποδο, μια δολοφονία να μας κάνει να γράψουμε για μια καρέκλα που νιώθει μόνη της και η κοινωνική καταπίεση να μας κάνει να γράψουμε για μια βόλτα.
Είστε ευχαριστημένοι από την μέχρι τώρα πορεία σας;
Ναι, σε γενικές γραμμές, πολύ. Είμαστε ευτυχείς που κάνουμε αυτό ακριβώς που θέλουμε χωρίς να το σκεφτόμαστε, χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις. Ευτυχώς η υπάρχουσα μουσική βιομηχανία και ο τρόπος που λειτουργεί δε μας αφορά και δεν την αφορούμε. Οπότε είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε και χαιρόμαστε που βλέπουμε να υπάρχει κόσμος που το αγκαλιάζει όλο αυτό. Οι συναυλίες μας έχουν κόσμο, μπορούμε να ταξιδεύουμε και να δείχνουμε τη δουλειά μας και να ονειρευόμαστε τις επόμενες δουλειές μας.
Μπορεί σήμερα ένα «εναλλακτικό» μουσικό σχήμα να βιοπορίζεται αξιοπρεπώς απ’ τη μουσική και τις εμφανίσεις του;
Όχι. Είναι τρελό το πως ενώ υπάρχει κόσμος να ακούσει, υπάρχουν οι χώροι να φιλοξενήσουν τη μουσική σου, έχεις εσύ ως καλλιτέχνης την όρεξη να δουλέψεις, δε βγαίνει για κανέναν. Για το κοινό είναι ακριβά, για τον μαγαζάτορα βγαίνουν λίγα και για τον καλλιτέχνη δε βγαίνουν. Είναι απλά τρελό. Και είναι αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης στη χώρα, της φορολογίας, των νόμων, των μεσαζόντων, της πλήρους απαξίωσης του πολιτισμού από την πολιτεία.
Η νέα δουλειά που ετοιμάζεται, θα έχει διαφορές με όσα έχουμε ακούσει έως στιγμής από εσάς;
Ναι, είναι η πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια, δηλαδή μετά από τον καιρό που γράφτηκαν τα τραγούδια του “Μη & Δεν” που νιώθουμε ότι αρχίζουμε να δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα στην τραγουδοποιία μας. Τόσο στο ύφος του κομματιού όσο και σε στίχο και ήχο. Δε θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό, αλλά νιώθω ότι οδεύουμε ως προς κάτι λίγο πιο εσωστρεφές ως προς τον στίχο, όμως με μια electro dance pop αισθητική στον ήχο. Βέβαια όλα αυτά πάντα μέσα από τα φίλτρα μας.
Το επίσημο ραδιόφωνο είναι «ανοικτό» σε περιπτώσεις όπως η δική σας;
Όχι, ξεκάθαρα όχι. Το ραδιόφωνο εξυπηρετεί άλλο κοινό, άλλους χώρους, άλλους συσχετισμούς και κυρίως είναι ένα ραδιόφωνο που καμία σχέση δεν έχει με την έννοια του ραδιοφώνου έτσι όπως την έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Και για να μαστέ δίκαιοι, ούτε εμείς είμαστε ανοιχτοί ως προς αυτό. Κρατάμε επιφυλάξεις σε περίπτωση που βρεθεί κάποιος ή κάποια μέσα στα επίσημα ραδιόφωνα που θα προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Όπως υπάρχουν αντίστoιχα σπουδαίοι και σπουδαίες που δουλεύουν σε εφημερίδες μεγάλων ομίλων και πασχίζουν να βρουν τρόπο να κάνουν τη δουλειά τους.
Ποιοι είναι οι τρόποι για να ταξιδέψει στους καιρούς μας ένα «ανεξάρτητο» τραγούδι στον κόσμο;
Το ίντερνετ και οι συναυλίες. Και από στόμα σε στόμα. Είμαστε μόνοι μας. Όπως και η πλειοψηφία των νεαρών συναδέλφων μας.
Τι θα παρουσιάσετε στο Fuzz και πόσο σας έχει λείψει η σκηνή;
Θα παρουσιάσουμε τα τραγούδια από τη μέχρι τώρα δισκογραφία μας και ακόμα καινούρια ακυκλοφόρητα από την επόμενη δουλειά μας. Το σημαντικό όμως για εμάς είναι ότι θα τα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά με έναν ήχο που ονειρευόμασταν καιρό τώρα, Πιο ηλεκτρονικό ίσως, πιο πολυφωνικό επίσης. Έχει προστεθεί ο Φανής Ζαχόπουλος στην κιθάρα, τα πλήκτρα, το μαντολίνο και τη φωνή. Πρώτη φορά αποδίδουμε τα τραγούδια μας ζωντανά ακριβώς όπως θα θέλαμε. Και μάλιστα υπάρχουν και κάποια που δε μας αρέσουν έτσι όπως αποτυπώθηκαν δισκογραφικά, ενώ μας αρέσουν ως κομμάτια. Τώρα πρώτη φορά νιώθουμε ότι παίρνουν την κατεύθυνση που θέλουμε. Μας έχει λείψει το παίξιμο εννοείται. Επίσης μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια της πανδημίας (παίξαμε ελάχιστα σε αυτό το διάστημα) ξεχνάμε ότι εμείς οι ίδιοι, αλλά και το κοινό, κι ο κόσμος όλος έχει μεγαλώσει κατά δύο χρόνια. Δεν είμαστε οι ίδιοι με αυτό που ήμασταν. Έχουμε μια όμορφη αγωνία να ξαναγνωριστούμε πάνω στη σκηνή. Εμείς μεταξύ μας, εμείς με το κοινό, αλλά κι εμείς μ’ εμάς, με τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Σε ποιους χρωστάτε βαριά ευχαριστώ;
Στους φίλους μας κι ο ένας στον άλλον. Και σε όλους τους καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της Τέχνης που μας κάνουν να νιώθουμε λιγότερο μόνοι και μας κάνουν κομματάκια.
Τι σας φοβίζει;
Ο κόσμος αυτός στον οποίο ζούμε είναι ραγδαία μεταβαλλόμενος και πολύ τρομακτικός. Έχει γίνει πλέον τρομακτική, ακόμα και η προσπάθεια για μια ανάσα. Κυριολεκτικά για μια ανάσα.
Ένα όνειρο;
Να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ελεύθεροι και ελεύθερες.
Θα παρουσιάσουν τραγούδια από τη μέχρι τώρα δισκογραφία τους, ενώ για πρώτη φορά θα ακουστούν νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια από την επόμενη δουλειά τους.
Αν κάποιος ρώταγε, τι σχήμα είναι οι Usurum, τι θα απαντούσατε;
Λοιπόν πάντα μας ζόριζε αυτή η ερώτηση. Γενικά δεν είναι δύσκολο να αυτοπροσδιοριστείς; Και κάπως αμήχανο. Τι να πούμε εμείς για μας. Γράφουμε τα τραγούδια μας σε ελληνικό στίχο και πειραματιζόμαστε με τον ήχο. Είναι μια κατά βάση ακουστική μπάντα που αυτή τη στιγμή πειραματίζεται με τα ηλεκτρονικά στοιχεία και αποβλέπει σε ένα συνδυασμό αυτών. Αν έπρεπε να πούμε τι σχήμα είναι οι Usurum θα απαντούσαμε με μια εξυπνάδα. Ορθογώνιος εξαγωνικός κύκλος.
Πόσο σας προβληματίζουν όσα συμβαίνουν γύρω μας, εντός και εκτός πατρίδας, και πόσο αυτά επηρεάζουν τη δημιουργική ματιά σας;
Όλα όσα συμβαίνουν μας προβληματίζουν πάρα πολύ και μας επηρεάζουν στον τρόπο που υπάρχουμε, στον τρόπο που σκεφτόμαστε, που ζούμε, που δουλεύουμε, που κάνουμε βόλτες, στον τρόπο που ερωτευόμαστε και πίνουμε σ’ ένα τραπέζι με φίλους. Οπότε δε θα μπορούσε να μη μας επηρεάζει δημιουργικά. Τώρα το πως αποτυπώνεται αυτό, είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία. Αρχικά και οι δύο που γράφουμε τα τραγούδια (Κοσμάς, Σταύρος) νιώθουμε κάπως άβολα να γράφουμε βάσει επικαιρότητας. Όποτε έχει συμβεί νιώθουμε πολύ έκθετοι. Έτυχε μια φορά να γράψω κάτι (Σταύρος) σκεπτόμενος τα θύματα των γυναικοκτονιών. Μετά από ένα μήνα έσκασε όλη η υπόθεση με το #metoo και το τραγούδι αυτό που έγραψα μπήκε για πάντα στο συρτάρι καθώς ένιωσα σα να προσβάλλω περισσότερο τις γυναίκες, παρά να είμαι δίπλα τους. Ίσως κάποια πράγματα να πρέπει να τα αφήσεις να κάτσουν και μετά να πεις κάτι. Επίσης δεν είναι πάντα ανάγκη να πεις κάτι. Ειδικά τώρα σ’ όλη αυτή την υπόθεση, βγαίνουμε όλοι οι άντρες να υπερασπιστούμε τις γυναίκες και να δηλώσουμε ότι είμαστε δίπλα τους. Αλλά τελικά οι περισσότεροι το κάνουν και πάλι με έναν υπεράνω τρόπο. Φουσκώνουμε και πάλι τα αυτάρεσκα αντρικά μας στήθη. Και τα δείχνουμε σα χιμπατζήδες. Όπως μιλάνε οι πλούσιοι λευκοί υπέρ των μαύρων. Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω, ας πάψουμε και ας τις ακούσουμε. Ας βοηθήσουμε, αν μπορούμε, να έχουν βήμα να πουν ό,τι θέλουν. Κι ας είμαστε έμπρακτα δίπλα τους. Επίσης η καλλιτεχνική αποτύπωση δεν είναι ανάγκη να εκφράζει, ευθέως τουλάχιστον, τις θέσεις σου. Αλλιώς δε θα ΄μασταν καλλιτέχνες και δε θα γράφαμε τραγούδια, αλλά μανιφέστα. Οπότε, στο τέλος τέλος, το πως θα μας επηρεάσει μια κατάσταση να γράψουμε κάτι είναι μια υπόγεια διαδικασία και μπορεί τελικά κάτι πολύ σκοτεινό να μας οδηγήσει σε μια ακραία έκφραση φωτός, ή και το ανάποδο, μια δολοφονία να μας κάνει να γράψουμε για μια καρέκλα που νιώθει μόνη της και η κοινωνική καταπίεση να μας κάνει να γράψουμε για μια βόλτα.
Είστε ευχαριστημένοι από την μέχρι τώρα πορεία σας;
Ναι, σε γενικές γραμμές, πολύ. Είμαστε ευτυχείς που κάνουμε αυτό ακριβώς που θέλουμε χωρίς να το σκεφτόμαστε, χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις. Ευτυχώς η υπάρχουσα μουσική βιομηχανία και ο τρόπος που λειτουργεί δε μας αφορά και δεν την αφορούμε. Οπότε είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε και χαιρόμαστε που βλέπουμε να υπάρχει κόσμος που το αγκαλιάζει όλο αυτό. Οι συναυλίες μας έχουν κόσμο, μπορούμε να ταξιδεύουμε και να δείχνουμε τη δουλειά μας και να ονειρευόμαστε τις επόμενες δουλειές μας.
Μπορεί σήμερα ένα «εναλλακτικό» μουσικό σχήμα να βιοπορίζεται αξιοπρεπώς απ’ τη μουσική και τις εμφανίσεις του;
Όχι. Είναι τρελό το πως ενώ υπάρχει κόσμος να ακούσει, υπάρχουν οι χώροι να φιλοξενήσουν τη μουσική σου, έχεις εσύ ως καλλιτέχνης την όρεξη να δουλέψεις, δε βγαίνει για κανέναν. Για το κοινό είναι ακριβά, για τον μαγαζάτορα βγαίνουν λίγα και για τον καλλιτέχνη δε βγαίνουν. Είναι απλά τρελό. Και είναι αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης στη χώρα, της φορολογίας, των νόμων, των μεσαζόντων, της πλήρους απαξίωσης του πολιτισμού από την πολιτεία.
Η νέα δουλειά που ετοιμάζεται, θα έχει διαφορές με όσα έχουμε ακούσει έως στιγμής από εσάς;
Ναι, είναι η πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια, δηλαδή μετά από τον καιρό που γράφτηκαν τα τραγούδια του “Μη & Δεν” που νιώθουμε ότι αρχίζουμε να δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα στην τραγουδοποιία μας. Τόσο στο ύφος του κομματιού όσο και σε στίχο και ήχο. Δε θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό, αλλά νιώθω ότι οδεύουμε ως προς κάτι λίγο πιο εσωστρεφές ως προς τον στίχο, όμως με μια electro dance pop αισθητική στον ήχο. Βέβαια όλα αυτά πάντα μέσα από τα φίλτρα μας.
Το επίσημο ραδιόφωνο είναι «ανοικτό» σε περιπτώσεις όπως η δική σας;
Όχι, ξεκάθαρα όχι. Το ραδιόφωνο εξυπηρετεί άλλο κοινό, άλλους χώρους, άλλους συσχετισμούς και κυρίως είναι ένα ραδιόφωνο που καμία σχέση δεν έχει με την έννοια του ραδιοφώνου έτσι όπως την έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Και για να μαστέ δίκαιοι, ούτε εμείς είμαστε ανοιχτοί ως προς αυτό. Κρατάμε επιφυλάξεις σε περίπτωση που βρεθεί κάποιος ή κάποια μέσα στα επίσημα ραδιόφωνα που θα προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Όπως υπάρχουν αντίστoιχα σπουδαίοι και σπουδαίες που δουλεύουν σε εφημερίδες μεγάλων ομίλων και πασχίζουν να βρουν τρόπο να κάνουν τη δουλειά τους.
Ποιοι είναι οι τρόποι για να ταξιδέψει στους καιρούς μας ένα «ανεξάρτητο» τραγούδι στον κόσμο;
Το ίντερνετ και οι συναυλίες. Και από στόμα σε στόμα. Είμαστε μόνοι μας. Όπως και η πλειοψηφία των νεαρών συναδέλφων μας.
Τι θα παρουσιάσετε στο Fuzz και πόσο σας έχει λείψει η σκηνή;
Θα παρουσιάσουμε τα τραγούδια από τη μέχρι τώρα δισκογραφία μας και ακόμα καινούρια ακυκλοφόρητα από την επόμενη δουλειά μας. Το σημαντικό όμως για εμάς είναι ότι θα τα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά με έναν ήχο που ονειρευόμασταν καιρό τώρα, Πιο ηλεκτρονικό ίσως, πιο πολυφωνικό επίσης. Έχει προστεθεί ο Φανής Ζαχόπουλος στην κιθάρα, τα πλήκτρα, το μαντολίνο και τη φωνή. Πρώτη φορά αποδίδουμε τα τραγούδια μας ζωντανά ακριβώς όπως θα θέλαμε. Και μάλιστα υπάρχουν και κάποια που δε μας αρέσουν έτσι όπως αποτυπώθηκαν δισκογραφικά, ενώ μας αρέσουν ως κομμάτια. Τώρα πρώτη φορά νιώθουμε ότι παίρνουν την κατεύθυνση που θέλουμε. Μας έχει λείψει το παίξιμο εννοείται. Επίσης μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια της πανδημίας (παίξαμε ελάχιστα σε αυτό το διάστημα) ξεχνάμε ότι εμείς οι ίδιοι, αλλά και το κοινό, κι ο κόσμος όλος έχει μεγαλώσει κατά δύο χρόνια. Δεν είμαστε οι ίδιοι με αυτό που ήμασταν. Έχουμε μια όμορφη αγωνία να ξαναγνωριστούμε πάνω στη σκηνή. Εμείς μεταξύ μας, εμείς με το κοινό, αλλά κι εμείς μ’ εμάς, με τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Σε ποιους χρωστάτε βαριά ευχαριστώ;
Στους φίλους μας κι ο ένας στον άλλον. Και σε όλους τους καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της Τέχνης που μας κάνουν να νιώθουμε λιγότερο μόνοι και μας κάνουν κομματάκια.
Τι σας φοβίζει;
Ο κόσμος αυτός στον οποίο ζούμε είναι ραγδαία μεταβαλλόμενος και πολύ τρομακτικός. Έχει γίνει πλέον τρομακτική, ακόμα και η προσπάθεια για μια ανάσα. Κυριολεκτικά για μια ανάσα.
Ένα όνειρο;
Να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ελεύθεροι και ελεύθερες.
