Το συγγραφικό πείραμά του έχει τη χημεία που αρέσει στον αναγνώστη. Μουσικές ιστορίες γεμάτες πληροφορίες γραμμένες με μοναδικό τρόπο. Διαβάζοντάς τις σελίδες των βιβλίων του είναι σαν να ακούς μουσική!
Ο Τάσος Βαφειάδης, ένας πραγματικά πολύ ενδιαφέρων και δημιουργικός άνθρωπος, παρουσιάζει ένα νέο τρόπο γραφής, τουλάχιστον στις ελληνικές εκδόσεις, βασισμένο στην έγκυρη πληροφορία με συναίσθημα και βιωματικό χαρακτήρα επαναπροσδιορίζοντας την σχέση του αναγνώστη με το βιβλίο.
Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε στόμα με στόμα σαν ένας καλός δίσκος την εποχή που δεν υπήρχε η υπερπληροφόρηση του διαδικτύου κι έφθασε την τρίτη έκδοση με νούμερο πωλήσεων που αναλογικά θα ήταν χρυσός δίσκος, σε μια εποχή μάλιστα που το βιβλίο ψυχορραγεί.
Τρία χρόνια μετά τις «Κρυμμένες ιστορίες πίσω από τα τραγούδια» παρουσιάζει το δεύτερο βιβλίο του «Ιστορίες από την μουσική πλευρά της ζωής» πάλι στις Εκδόσεις Ζήτη που άνοιξαν ένα παράθυρο στη μουσική μέσω της γραφής του, αποκλειστικά για τον εν λόγω συγγραφέα.
Ο Τάσος Βαφειάδης γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Σπούδασε Χημεία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο οποίο εκπόνησε διδακτορική διατριβή στην Κβαντική Χημεία. Ζει στη Θεσσαλονίκη όπου εργάζεται ως καθηγητής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Υπήρξε ραδιοφωνικός παραγωγός και είναι ιδρυτικό μέλος του πρώτου μαθητικού ραδιοφώνου “European School Radio”. Ανήκει επίσης στην συντακτική ομάδα του διαδικτυακού μουσικού περιοδικού MiC.
Η συζήτηση μαζί του, με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου του «Ιστορίες από την μουσική πλευρά της ζωής» έχει πολύ μουσική πίσω από τις σελίδες του!
Στο πρώτο σου βιβλίο καταπιάστηκες με πραγματικές αφηγήσεις για ό,τι δεν διακρίνεται με την ακρόαση. Στο δεύτερο τι μας έχεις επιφυλάξει;
Συνεχίζοντας την έρευνα γύρω από τις ιστορίες που υπάρχουν πίσω από τραγούδια, ανακάλυψα πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες που, όμως, δεν συσχετίζονται με τραγούδια. Έτσι σκέφτηκα να γράψω ένα βιβλίο με ιστορίες που δεν αναφέρονται αποκλειστικά σε τραγούδια, αλλά και σε ορχηστρικά κομμάτια, άλμπουμ, συναυλίες και μουσικά γεγονότα. Αυτή τη φορά, μάλιστα, το μουσικό ταξίδι είναι ευρύτερο χρονολογικά και γεωγραφικά, μια που περιγράφω ιστορίες από τα τέλη του 19ου αιώνα έως σήμερα και μεταφέρομαι και σε χώρες εκτός Ευρώπης και ΗΠΑ, όπως η Αργεντινή, η Χιλή, η Κούβα, η Νιγηρία, η Αυστραλία κ.ά. Σαν κερασάκι στην τούρτα έχω και αποκλειστικές -ειδικά για το βιβλίο- συνεντεύξεις από αγαπημένα μου ονόματα όπως οι Calexico, οι Madrugada, οι Tuxedomoon κ.ά.
Οι «Ιστορίες από την μουσική πλευρά της ζωής» πόσο διαφορετικές είναι από την καθημερινότητά μας; Τι είναι η πλευρά αυτή της ζωής σου και πόσο διαφορετική τη αισθάνεσαι;
Δεν θα έλεγα διαφορετικές. Είναι η καθημερινότητά μας από την οπτική πλευρά της μουσικής και των μουσικών. Για παράδειγμα, πώς βίωσαν οι Λονδρέζοι καλλιτέχνες την άνοδο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου την δεκαετία του ’70; Πως αντέδρασαν; Τι δημιούργησαν; Το Rock Against Racism ήταν η απάντηση των μουσικών στην αυξανόμενη βία και τον ρατσισμό. Το πειρατικό ραδιόφωνο πως γεννήθηκε; Ποια ανάγκη εξυπηρέτησε; Το BBC το 1964 δεν μετέδιδε τους Beatles και όλα τα νέα ονόματα. Γιατί το βινύλιο βγήκε σε μαζική παραγωγή λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ υπήρχαν δίσκοι βινυλίου και πριν; Ο αμερικάνικος στρατός την περίοδο 1943-1949 έφτιαξε οκτώ εκατομμύρια δίσκους από βινύλιο (επειδή ήταν ανθεκτικοί) και τους έστειλε στις εμπόλεμες ζώνες. Μετά τον πόλεμο το προϊόν έγινε πιο φτηνό και υιοθετήθηκε από τις εταιρίες. Η μουσική είναι οργανικό κομμάτι της κοινωνίας και ως εκ τούτου εμπνέεται και δομείται από το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον. Δεν μπορείς να τη μελετήσεις χώρια από τα ιστορικά γεγονότα.
Από τη στιγμή που έπιασα ένα ραδιόφωνο και άλλαξα μόνος μου τη βελόνα, η μουσική αποτέλεσε -και αποτελεί- ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Όπως γράφω και στον πρόλογο του βιβλίου μου: «Τι είναι, άραγε, η μουσική στη ζωή του καθενός; Δεκανίκι στις δυσκολίες του; Συντροφιά στις ευχάριστες στιγμές του; Το σάουντρακ στα ταξίδια του; Υπόκρουση στην άχρωμη καθημερινότητά του; Έκφραση των συναισθημάτων του, που δεν μπορεί να πει με λόγια; Εκτόνωση των εσωτερικών του συγκρούσεων; Εικόνες από μια εποχή που δεν έζησε; Αναμνήσεις από το παρελθόν του; Μάλλον όλα αυτά και ακόμα περισσότερα…»
Συνδέεται με όλα όσα κάνεις, υπάρχει κάποια σύνδεση στο τετράπτυχο: διδασκαλία, οικογένεια, γραφή και μουσική;
Δεν ξέρω πως λειτουργούν οι άλλοι συγγραφείς, αλλά εγώ όταν γράφω δεν πετάω εντελώς έξω τον εαυτό μου. Είμαι εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και διδάσκω χημεία. Όταν ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο, είχα πει από μέσα μου να φτιάξω κάτι που σχετίζεται με τη μουσική και δεν θα έχει σχέση με τη διδασκαλία και τη χημεία. Τελικά, δεν τα κατάφερα και τόσο! Υπήρξαν συνάδελφοι που ενέταξαν ιστορίες από το βιβλίο μου στο μάθημά τους, πράγμα που, ειλικρινά, δεν το είχα σκεφτεί ότι μπορεί να γίνει. Επίσης, αρκετοί μαθητές μου διάβασαν το βιβλίο και μου είπαν ότι έμαθαν πολλά. Δεν τόλμησα να τους ρωτήσω αν έμαθαν περισσότερα από αυτά που τους λέω στην τάξη!
Αναφορικά με την οικογένεια υπάρχουν διάφορες αναφορές στα βιβλία μου (κάποιες όχι τόσο εμφανείς) που μιλάνε και για τους γονείς μου και για τις κόρες μου. Με τις οποίες ανακαλύπτω ξανά αγαπημένους δίσκους και τραγούδια. Πριν λίγες μέρες άκουσαν το “Hey Jude” στο ραδιόφωνο και μου ζήτησαν να το γράψω σε CD για να τ’ ακούμε στο αυτοκίνητο.
Τι θέλεις να αναδείξεις μέσα από το καινούργιο βιβλίο σου και πώς συνδέονται όλες αυτές οι ιστορίες που μας περιγράφεις;
Και στο πρώτο και στο νέο μου βιβλίο δεν ήθελα να κάνω μια ασπρόμαυρη καταγραφή πληροφοριών όπως γίνεται στο Wikipedia. Θεωρώ πως δεν θα είχε ενδιαφέρον ένα τέτοιο πόνημα. Ήθελα οι ιστορίες να έχουν προσωπικές πινελιές και πολιτικό πρόσημο. Και όταν λέω πολιτικό πρόσημο, εννοώ για παράδειγμα, πως όταν περιγράφεις μια ιστορία για τον ρατσισμό στις ΗΠΑ, δεν μπορείς να κρατάς ίσες αποστάσεις. Ήθελα να μιλήσω με συγκεκριμένα παραδείγματα για το πόσο η μουσική είναι δίπλα μας στις χαρές, στις λύπες, στις παρέες, στην μοναξιά, στους αγώνες μας. Μπορεί η μουσική να μην άλλαξε τον κόσμο, όμως βοήθησε στο να εμψυχώσει ανθρώπους και τελικά να κερδηθούν κάποιες μάχες. Οι ιστορίες είναι αποτυπωμένες χρονολογικά και ουσιαστικά είναι ένα μικρό ταξίδι στη σύγχρονη ιστορία με όχημα τη μουσική.
Ποια από τις ιστορίες που αφηγείσαι έχεις βιώσει προσωπικά και δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Θα αναφέρω μια από κάθε βιβλίο. Στο πρώτο γράφω για την απίστευτη εμπειρία που είχα, να δω τον Adrian Borland των Sound σε ένα μια κωμόπολη της Θεσσαλονίκης, να παίζει μόνο με την κιθάρα του για 20 άτομα! Ήταν κάτι που ακόμα δεν το πιστεύω ότι έγινε και ότι ήμουν εκεί. Το ότι λίγους μήνες μετά αυτοκτόνησε, κάνει ακόμα πιο έντονο το γεγονός. Πιθανότατα ήταν η τελευταία εμφάνιση της ζωής του!
Στο δεύτερο βιβλίο περιγράφω την συναυλία των Chris & Carla με ντόπιους μουσικούς στη Θεσσαλονίκη το 1995. Μια μοναδική εμπειρία που 300 περίπου τυχεροί είχαμε την ευκαιρία να βιώσουμε. Υπήρχε απίστευτη ενέργεια από όλους τους μουσικούς πάνω στη σκηνή που ευτυχώς αποτυπώθηκε και στο άλμπουμ “Nights between stations”. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να είναι ο μοναδικός ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος που στο εξώφυλλο γράφει: “Live in Thessaloniki”!
Οι πηγές των πληροφοριών σου τι ρόλο παίζουν στα βιβλία σου και αν θεωρείς ότι αυτό είναι ένα νέο είδος γραφής με τον τρόπο που το κάνεις εσύ;
Έχω κάνει διδακτορικό (στη χημεία) και γνωρίζω καλά τη σημασία των πηγών σε κάθε έρευνα. Όταν ξεκίνησα ν’ αποτυπώνω τις ιστορίες, δεν μπορούσα να αφήσω αυτό το κομμάτι μου πίσω. Ήθελα όσα γράφω να είναι τεκμηριωμένα, έτσι ώστε να μην μπορεί να θεωρηθεί ότι πλάθω τις ιστορίες όπως θα ήθελα να είναι. Οπότε και στα δυο μου βιβλία υπάρχουν στο τέλος οι πηγές των ιστοριών. Μάλιστα, στο «Ιστορίες από τη μουσική πλευρά της ζωής» η έρευνα είναι ακόμα πιο ενδελεχής. Σε κάθε ιστορία υπάρχουν 5-10 πηγές από ξενόγλωσσα βιβλία (πανεπιστημιακές εκδόσεις, επίσημες βιογραφίες, αυτοβιογραφίες), άρθρα ξένων εφημερίδων και κείμενα διεθνών μουσικών περιοδικών. Πριν 20 χρόνια δεν θα μπορούσα να είχα κάνει αυτή τη δουλειά. Το διαδίκτυο μας δίνει μεγάλη και εύκολη πρόσβαση στις πηγές και στην αγορά βιβλίων και όποιος κάνει μια τέτοια έρευνα οφείλει να το χρησιμοποιήσει επαρκώς.
Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, δεν θα έλεγα πως είναι ένας νέος τρόπος γραφής. Στο εξωτερικό γίνεται από πολλούς. Στην Ελλάδα, ωστόσο, δεν υπάρχουν ανάλογες δουλειές για θέματα που σχετίζονται με την ξένη μουσική. Η ελληνική βιβλιογραφία, δυστυχώς, είναι πάρα πολύ φτωχή σε μουσικά βιβλία από έλληνες συγγραφείς. Η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών βιβλίων για τη διεθνή μουσική που κυκλοφορούν στην Ελλάδα είναι μεταφράσεις ξένων.
Πίσω από τις σελίδες των βιβλίων και το γλαφυρό γράψιμό σου ο αναγνώστης «ακούει» μ’ ένα τρόπο μουσική διαβάζοντας. Εσύ με τόσες ασχολίες στη ζωή σου πώς είναι σήμερα η σχέση σου με την ακρόαση;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω μουσική. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι τώρα. Για παράδειγμα στο σπίτι μας είναι ανοιχτό όλη μέρα το ραδιόφωνο. Και όταν δεν είναι, παίζει κάποιο βινύλιο ή CD. Αν τυχόν χαλάσει το ηχοσύστημα στο αυτοκίνητό μου, είναι σαν να έχω μείνει από βενζίνη! Απλά, λόγω υποχρεώσεων είναι πλέον ανέφικτο να παρακολουθώ, όπως παλιά, τις νέες κυκλοφορίες. Αυτή είναι η πιο ουσιαστική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν. Ευτυχώς, οι διαδικτυακές εκπομπές κάποιων φίλων με βοηθάνε να παρακολουθώ τη μουσική επικαιρότητα.
Η επαφή με την δισκοθήκη μου δεν χάθηκε ποτέ. Το στερεοφωνικό και οι δίσκοι μου είχαν κεντρικό μέρος στο εφηβικό μου δωμάτιο και έχουν και στο σαλόνι μας τώρα. Τα βινύλια δεν μπήκαν ποτέ σε κάποιο ντουλάπι. Όταν ακούω μια νέα κυκλοφορία στο διαδίκτυο που μου αρέσει, αγοράζω το φυσικό μέσο και ακούω το άλμπουμ «κανονικά» από τα μεγάλα ηχεία, όπως έκανα πάντα. Πόση ευχαρίστηση να πάρεις από τα ηχειάκια του υπολογιστή;
Τι μουσική ακούς περισσότερο μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησή σου με αυτή και ποια περίοδό της βρίσκεις πιο ελκυστική;
Μεγαλώνοντας ακούς χιλιάδες πράγματα και, εκ των πραγμάτων, ανοίγεις τους ακουστικούς σου ορίζοντες. Ακούω πολλά είδη, αλλά όχι όλα. Κυρίως αγαπώ πράγματα που προέρχονται από τον λεγόμενο «ανεξάρτητο» χώρο. Επίσης, από μικρός αγαπούσα τις γυναικείες φωνές. Είτε σε ροκ, είτε σε ποπ, είτε σε φολκ μοτίβα. Τα τελευταία χρόνια μου αρέσουν πολλά ελληνικά σχήματα που φτιάχνουν καταπληκτικές δουλειές και τις κυκλοφορούν σε εξαιρετικές εκδόσεις. Τα τελευταία άλμπουμ που αγόρασα ήταν των Drapery Band και της Irini Qn. Φοβερές δουλειές και οι δυο!
Η περίοδος που έζησα πιο έντονα ήταν η δεκαετία του ’90 και αυτή θα αναφέρω ως πιο ελκυστική. Όχι για πολλούς λόγους, αλλά γιατί εκεί εδράζονται οι αναμνήσεις μου. Άκουσα δίσκους, οι οποίοι στη συνέχεια έγιναν ιστορικοί (π.χ. το “Nevermind” των Nirvana), τη χρονιά που κυκλοφόρησαν, και είδα συγκροτήματα την περίοδο που ήταν στο απόγειό τους. Προφανώς, θα ήθελα να είχα δει συναυλίες που περιγράφω στο βιβλίο μου, όπως των Beatles στη Νέα Υόρκη το ’65, των Doors στο Νιου Χέιβεν το ’67, του Bowie στο Λονδίνο ως Ziggy Stardust το ’73, τον Marley στη γενέτειρά του, δυο μέρες μετά την απόπειρα δολοφονίας του το ’76, αλλά είμαι χαρούμενος που είδα την δεκαετία του ’90 τους Portishead, τους Sonic Youth, τους Pulp, τον Manu Chao, τους R.E.M. και τόσους άλλους. Πάντως, στη συγγραφή του βιβλίου απόλαυσα περισσότερα τις ιστορίες από τις παλαιότερες δεκαετίες, ίσως ακριβώς γιατί δεν τις έζησα.
Η σχέση σου με το διάβασμα πώς είναι σε σχέση με τον τρόπο ζωής που έχεις; Έχει μεταπτώσεις από την ενηλικίωσή σου έως σήμερα;
Μέχρι τα πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου διάβαζα μόνο μουσικά περιοδικά και μουσικές εγκυκλοπαίδειες! Εντάξει, διάβαζα και χημικά συγγράμματα για να περάσω κανένα μάθημα. Μεγαλώνοντας άρχιζα δειλά δειλά να διαβάζω ιστορικά βιβλία, στη συνέχεια μελέτες, μετά μυθιστορήματα και σταδιακά άρχισα ν’ απολαμβάνω αυτό που λέμε ανάγνωση. Την περίοδο που γράφω ένα βιβλίο, διαβάζω, σχεδόν αποκλειστικά, τα μουσικά βιβλία που έχω αγοράσει για να εμπλουτίσω τις ιστορίες μου.
Που διδάσκεις Χημεία τώρα; Με ποιο τρόπο γίνεται αυτό και πώς σου φαίνεται προσωπικά;
Τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι σ’ ένα Πειραματικό Λύκειο στη Θεσσαλονίκη. Όπως γνωρίζεις εδώ και δυόμισι μήνες το μάθημα γίνεται με τηλεκπαίδευση. Είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση και δυστυχώς, αν και ανακοινώθηκε το καλοκαίρι από το Υπουργείο Παιδείας ταχύρρυθμη επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, μέχρι σήμερα δεν έχει υλοποιηθεί! Έτσι, ο κάθε εκπαιδευτικός διδάσκει όπως εκτιμά με βάση, μόνο, κάποιες γραπτές οδηγίες.
Προσωπικά, επειδή έχω κάνει μεταπτυχιακό στις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση, δεν είχα πρόβλημα στο να κάνω μάθημα μέσω κάποιας πλατφόρμας. Αν έχεις όρεξη μπορείς να κάνεις πολλά και ωραία πράγματα. Η τηλεκπαίδευση είναι ένα πάρα πολύ καλό εργαλείο, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με το μάθημα δια ζώσης. Ο φυσικός μας χώρος είναι τα σχολεία. Η διδασκαλία είναι διαδραστική διαδικασία και όχι διάλεξη σε συνέδριο. Προφανώς δεν υπήρχε άλλη επιλογή, αλλά πλέον κουραστήκαμε και εμείς και οι μαθητές με το να είμαστε μπροστά από μια οθόνη. Να πω ότι τα παιδιά σε γενικές γραμμές ήταν πολύ συνεργάσιμα (τουλάχιστον στο σχολείο μου). Αισίως, θα ανοίξουμε τον Φεβρουάριο, αλλά, σε αντίθεση με πέρσι, τα τμήματα δεν θα σπάσουν και έτσι σε μια αίθουσα 55-60 τετραγωνικών μέτρων θα βρίσκονται έως 27 μαθητές! Δεν υπάρχει κανένας κλειστός χώρος στη Ελλάδα με τέτοια αναλογία. Όλοι οι καθηγητές θέλουμε ανοιχτά σχολεία, αλλά, όσο είναι σε έξαρση ο ιός, με λιγότερους μαθητές στις αίθουσες.
Τα εξώφυλλα των βιβλίων ποιός τα σκιτσογραφεί;
Φαντάζομαι σου αρέσουν και το ρωτάς. Τα εξώφυλλα, οπισθόφυλλα και το εσωτερικό των βιβλίων τα έχει φτιάξει ο φίλος και γραφίστας Στέλιος Χέλμης. Ο Στέλιος δεν είναι απλά ο γραφίστας του βιβλίου. Μου στάθηκε και με βοήθησε σε πολύ δύσκολες στιγμές, όταν το πρώτο βιβλίο απορρίπτονταν από πολλούς εκδότες και παρέμενε ένα αρχείο στον υπολογιστή μου.
Με τον Στέλιο ξεκινάμε τη συζήτηση για το εξώφυλλο και το σώμα του βιβλίου πολύ πριν εκδοθεί. Για ένα χρόνο ανταλλάσσουμε ιδέες, αρχεία και ουσιαστικά φτιάχνουμε μαζί το προσχέδιο του εξωφύλλου και εκείνος μετά φτιάχνει το σκίτσο στο χέρι. Μένω Θεσσαλονίκη και ο Στέλιος Αθήνα και οι ώρες που έχουμε περάσει συζητώντας στο Skype μέχρι τις δύο το πρωί είναι άπειρες! Όπως έχεις παρατηρήσει και στα δυο βιβλία, το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο και τα αυτιά του βιβλίου είναι ένα ενιαίο σκίτσο και αυτό ήταν μια ιδέα του Στέλιου. Κάθε αντικείμενο που υπάρχει είναι προσεχτικά τοποθετημένο και κάποια από αυτά υπάρχουν και στο σπίτι μου. Αφού δημιουργηθεί το σκίτσο, ο Στέλιος μου φτιάχνει τουλάχιστον 50 (!) διαφορετικούς συνδυασμούς χρωμάτων φόντου-γραμμάτων μέχρι να αποφασίσω ποιον να διαλέξω. Παραδέχομαι, δημόσια, ότι τον παιδεύω πάρα πολύ! Είμαι τυχερός που τον γνώρισα και δουλεύουμε μαζί. Εδώ θα ήθελα αναφέρω ότι στο εξώφυλλο του πρώτου βιβλίου έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο και βοήθησε ο Γιάννης Ζελιαναίος.
Είμαστε τυχεροί, πάντως, που οι Εκδόσεις Ζήτη μας έχουν δώσει πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία να φτιάξουμε με τον Στέλιο ό,τι εξώφυλλο θέλουμε.
Το νεανικό σου δωμάτιο ήταν κάπως έτσι όπως είναι ζωγραφισμένο στο εξώφυλλο του βιβλίου σου; Είχες πόστερ; Ποια; Κάνε μας μια σύνδεση με τους ήρωες των βιβλίων σου…
Εύστοχη ερώτηση! Ένα μέρος του σαλονιού μας μοιάζει με το εξώφυλλο του «Οι κρυμμένες ιστορίες πίσω από τα τραγούδια» και το νεανικό μου δωμάτιο ήταν σχεδόν ίδιο με το εξώφυλλο του «Ιστορίες από τη μουσική πλευρά της ζωής», αλλά με διαφορετικές αφίσες. Στο πατρικό μου όλοι οι τοίχοι μου, είχαν πόστερ. Στην αρχή της Γιουβέντους, μετά της ποπ-σταρ της εποχής Tiffany (γιατί να το κρύψω;), στη συνέχεια των Bangles, λίγο αργότερα των All About Eve και στο τέλος αφίσες και εισιτήρια από συναυλίες που πήγαινα (τότε που εκδίδονταν υπέροχα εισιτήρια, όχι όπως τώρα που εκτυπώνεις ένα απλό χαρτί). Οι περισσότεροι καλλιτέχνες που κρεμάστηκαν στους τοίχους μου, με τον έναν ή άλλο τρόπο αναφέρονται στα βιβλία μου.
Ας κλείσουμε κάνοντας ένα σύντομο φλάσμπακ στη ζωή σου και πώς έφθασες έως εδώ κάνοντας στάση στις κυριότερες στιγμές της:
Θα κάνω μια αναφορά σε στιγμές της ζωής μου που σχετίζονται με τη μουσική.
1986: Μόλις τελειώνω το δημοτικό, γράφω σ’ ένα δισκάδικο την πρώτη μου κασέτα που περιέχει ξένες επιτυχίες της εποχής.
(Όλο το καλοκαίρι την έλιωσα!)
1988: Κοπάνα από την απογευματινή βάρδια στο γυμνάσιο για να πάμε με τον κολλητό μου να δούμε την πρώτη συναυλία μας. Bonnie Tyler, Joan Jet και Jerry Lee Lewis στο γήπεδο Χαριλάου.
(Για την Joan πήγαμε…)
1990: Μετά από αιματηρές οικονομίες και την συνδρομή των γονιών μου αγοράζω ένα ολοκληρωμένο ηχοσύστημα. Sony, Made in Japan. Περιττό να ειπωθεί, πως ακόμα αυτό έχω.
(Δεν χαλάνε ποτέ αυτά!)
1994-2004: Ταυτόχρονα με τις σπουδές μου, ασχολούμαι με κάθε τι που έχει σχέση με τη μουσική. Παίζω κιθάρα σ’ ένα συγκρότημα, εργάζομαι σε δισκάδικο, παίζω κιθάρα σε καφέ-μπαρ, κάνω ραδιόφωνο, δουλεύω DJ σε μπαρ.
(Μετά τελείωσα το διδακτορικό μου, έδωσα εξετάσεις ΑΣΕΠ, διορίστηκα και «σοβαρεύτηκα»!)
2014: Γράφω το πρώτο μου μουσικό άρθρο, το οποίο δημοσιεύεται στο mic.gr
2017: Κυκλοφορεί το πρώτο μουσικό μου βιβλίο (αισίως, κοντεύει να τελειώσει η 3η έκδοση).
2020: Κυκλοφορεί το “Ιστορίες από τη μουσική πλευρά της ζωής”.
Ο Τάσος Βαφειάδης, ένας πραγματικά πολύ ενδιαφέρων και δημιουργικός άνθρωπος, παρουσιάζει ένα νέο τρόπο γραφής, τουλάχιστον στις ελληνικές εκδόσεις, βασισμένο στην έγκυρη πληροφορία με συναίσθημα και βιωματικό χαρακτήρα επαναπροσδιορίζοντας την σχέση του αναγνώστη με το βιβλίο.
Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε στόμα με στόμα σαν ένας καλός δίσκος την εποχή που δεν υπήρχε η υπερπληροφόρηση του διαδικτύου κι έφθασε την τρίτη έκδοση με νούμερο πωλήσεων που αναλογικά θα ήταν χρυσός δίσκος, σε μια εποχή μάλιστα που το βιβλίο ψυχορραγεί.
Τρία χρόνια μετά τις «Κρυμμένες ιστορίες πίσω από τα τραγούδια» παρουσιάζει το δεύτερο βιβλίο του «Ιστορίες από την μουσική πλευρά της ζωής» πάλι στις Εκδόσεις Ζήτη που άνοιξαν ένα παράθυρο στη μουσική μέσω της γραφής του, αποκλειστικά για τον εν λόγω συγγραφέα.
Ο Τάσος Βαφειάδης γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Σπούδασε Χημεία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο οποίο εκπόνησε διδακτορική διατριβή στην Κβαντική Χημεία. Ζει στη Θεσσαλονίκη όπου εργάζεται ως καθηγητής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Υπήρξε ραδιοφωνικός παραγωγός και είναι ιδρυτικό μέλος του πρώτου μαθητικού ραδιοφώνου “European School Radio”. Ανήκει επίσης στην συντακτική ομάδα του διαδικτυακού μουσικού περιοδικού MiC.
Η συζήτηση μαζί του, με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου του «Ιστορίες από την μουσική πλευρά της ζωής» έχει πολύ μουσική πίσω από τις σελίδες του!
Στο πρώτο σου βιβλίο καταπιάστηκες με πραγματικές αφηγήσεις για ό,τι δεν διακρίνεται με την ακρόαση. Στο δεύτερο τι μας έχεις επιφυλάξει;
Συνεχίζοντας την έρευνα γύρω από τις ιστορίες που υπάρχουν πίσω από τραγούδια, ανακάλυψα πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες που, όμως, δεν συσχετίζονται με τραγούδια. Έτσι σκέφτηκα να γράψω ένα βιβλίο με ιστορίες που δεν αναφέρονται αποκλειστικά σε τραγούδια, αλλά και σε ορχηστρικά κομμάτια, άλμπουμ, συναυλίες και μουσικά γεγονότα. Αυτή τη φορά, μάλιστα, το μουσικό ταξίδι είναι ευρύτερο χρονολογικά και γεωγραφικά, μια που περιγράφω ιστορίες από τα τέλη του 19ου αιώνα έως σήμερα και μεταφέρομαι και σε χώρες εκτός Ευρώπης και ΗΠΑ, όπως η Αργεντινή, η Χιλή, η Κούβα, η Νιγηρία, η Αυστραλία κ.ά. Σαν κερασάκι στην τούρτα έχω και αποκλειστικές -ειδικά για το βιβλίο- συνεντεύξεις από αγαπημένα μου ονόματα όπως οι Calexico, οι Madrugada, οι Tuxedomoon κ.ά.
Οι «Ιστορίες από την μουσική πλευρά της ζωής» πόσο διαφορετικές είναι από την καθημερινότητά μας; Τι είναι η πλευρά αυτή της ζωής σου και πόσο διαφορετική τη αισθάνεσαι;
Δεν θα έλεγα διαφορετικές. Είναι η καθημερινότητά μας από την οπτική πλευρά της μουσικής και των μουσικών. Για παράδειγμα, πώς βίωσαν οι Λονδρέζοι καλλιτέχνες την άνοδο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου την δεκαετία του ’70; Πως αντέδρασαν; Τι δημιούργησαν; Το Rock Against Racism ήταν η απάντηση των μουσικών στην αυξανόμενη βία και τον ρατσισμό. Το πειρατικό ραδιόφωνο πως γεννήθηκε; Ποια ανάγκη εξυπηρέτησε; Το BBC το 1964 δεν μετέδιδε τους Beatles και όλα τα νέα ονόματα. Γιατί το βινύλιο βγήκε σε μαζική παραγωγή λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ υπήρχαν δίσκοι βινυλίου και πριν; Ο αμερικάνικος στρατός την περίοδο 1943-1949 έφτιαξε οκτώ εκατομμύρια δίσκους από βινύλιο (επειδή ήταν ανθεκτικοί) και τους έστειλε στις εμπόλεμες ζώνες. Μετά τον πόλεμο το προϊόν έγινε πιο φτηνό και υιοθετήθηκε από τις εταιρίες. Η μουσική είναι οργανικό κομμάτι της κοινωνίας και ως εκ τούτου εμπνέεται και δομείται από το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον. Δεν μπορείς να τη μελετήσεις χώρια από τα ιστορικά γεγονότα.
Από τη στιγμή που έπιασα ένα ραδιόφωνο και άλλαξα μόνος μου τη βελόνα, η μουσική αποτέλεσε -και αποτελεί- ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Όπως γράφω και στον πρόλογο του βιβλίου μου: «Τι είναι, άραγε, η μουσική στη ζωή του καθενός; Δεκανίκι στις δυσκολίες του; Συντροφιά στις ευχάριστες στιγμές του; Το σάουντρακ στα ταξίδια του; Υπόκρουση στην άχρωμη καθημερινότητά του; Έκφραση των συναισθημάτων του, που δεν μπορεί να πει με λόγια; Εκτόνωση των εσωτερικών του συγκρούσεων; Εικόνες από μια εποχή που δεν έζησε; Αναμνήσεις από το παρελθόν του; Μάλλον όλα αυτά και ακόμα περισσότερα…»
Συνδέεται με όλα όσα κάνεις, υπάρχει κάποια σύνδεση στο τετράπτυχο: διδασκαλία, οικογένεια, γραφή και μουσική;
Δεν ξέρω πως λειτουργούν οι άλλοι συγγραφείς, αλλά εγώ όταν γράφω δεν πετάω εντελώς έξω τον εαυτό μου. Είμαι εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και διδάσκω χημεία. Όταν ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο, είχα πει από μέσα μου να φτιάξω κάτι που σχετίζεται με τη μουσική και δεν θα έχει σχέση με τη διδασκαλία και τη χημεία. Τελικά, δεν τα κατάφερα και τόσο! Υπήρξαν συνάδελφοι που ενέταξαν ιστορίες από το βιβλίο μου στο μάθημά τους, πράγμα που, ειλικρινά, δεν το είχα σκεφτεί ότι μπορεί να γίνει. Επίσης, αρκετοί μαθητές μου διάβασαν το βιβλίο και μου είπαν ότι έμαθαν πολλά. Δεν τόλμησα να τους ρωτήσω αν έμαθαν περισσότερα από αυτά που τους λέω στην τάξη!
Αναφορικά με την οικογένεια υπάρχουν διάφορες αναφορές στα βιβλία μου (κάποιες όχι τόσο εμφανείς) που μιλάνε και για τους γονείς μου και για τις κόρες μου. Με τις οποίες ανακαλύπτω ξανά αγαπημένους δίσκους και τραγούδια. Πριν λίγες μέρες άκουσαν το “Hey Jude” στο ραδιόφωνο και μου ζήτησαν να το γράψω σε CD για να τ’ ακούμε στο αυτοκίνητο.
Τι θέλεις να αναδείξεις μέσα από το καινούργιο βιβλίο σου και πώς συνδέονται όλες αυτές οι ιστορίες που μας περιγράφεις;
Και στο πρώτο και στο νέο μου βιβλίο δεν ήθελα να κάνω μια ασπρόμαυρη καταγραφή πληροφοριών όπως γίνεται στο Wikipedia. Θεωρώ πως δεν θα είχε ενδιαφέρον ένα τέτοιο πόνημα. Ήθελα οι ιστορίες να έχουν προσωπικές πινελιές και πολιτικό πρόσημο. Και όταν λέω πολιτικό πρόσημο, εννοώ για παράδειγμα, πως όταν περιγράφεις μια ιστορία για τον ρατσισμό στις ΗΠΑ, δεν μπορείς να κρατάς ίσες αποστάσεις. Ήθελα να μιλήσω με συγκεκριμένα παραδείγματα για το πόσο η μουσική είναι δίπλα μας στις χαρές, στις λύπες, στις παρέες, στην μοναξιά, στους αγώνες μας. Μπορεί η μουσική να μην άλλαξε τον κόσμο, όμως βοήθησε στο να εμψυχώσει ανθρώπους και τελικά να κερδηθούν κάποιες μάχες. Οι ιστορίες είναι αποτυπωμένες χρονολογικά και ουσιαστικά είναι ένα μικρό ταξίδι στη σύγχρονη ιστορία με όχημα τη μουσική.
Ποια από τις ιστορίες που αφηγείσαι έχεις βιώσει προσωπικά και δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Θα αναφέρω μια από κάθε βιβλίο. Στο πρώτο γράφω για την απίστευτη εμπειρία που είχα, να δω τον Adrian Borland των Sound σε ένα μια κωμόπολη της Θεσσαλονίκης, να παίζει μόνο με την κιθάρα του για 20 άτομα! Ήταν κάτι που ακόμα δεν το πιστεύω ότι έγινε και ότι ήμουν εκεί. Το ότι λίγους μήνες μετά αυτοκτόνησε, κάνει ακόμα πιο έντονο το γεγονός. Πιθανότατα ήταν η τελευταία εμφάνιση της ζωής του!
Στο δεύτερο βιβλίο περιγράφω την συναυλία των Chris & Carla με ντόπιους μουσικούς στη Θεσσαλονίκη το 1995. Μια μοναδική εμπειρία που 300 περίπου τυχεροί είχαμε την ευκαιρία να βιώσουμε. Υπήρχε απίστευτη ενέργεια από όλους τους μουσικούς πάνω στη σκηνή που ευτυχώς αποτυπώθηκε και στο άλμπουμ “Nights between stations”. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να είναι ο μοναδικός ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος που στο εξώφυλλο γράφει: “Live in Thessaloniki”!
Οι πηγές των πληροφοριών σου τι ρόλο παίζουν στα βιβλία σου και αν θεωρείς ότι αυτό είναι ένα νέο είδος γραφής με τον τρόπο που το κάνεις εσύ;
Έχω κάνει διδακτορικό (στη χημεία) και γνωρίζω καλά τη σημασία των πηγών σε κάθε έρευνα. Όταν ξεκίνησα ν’ αποτυπώνω τις ιστορίες, δεν μπορούσα να αφήσω αυτό το κομμάτι μου πίσω. Ήθελα όσα γράφω να είναι τεκμηριωμένα, έτσι ώστε να μην μπορεί να θεωρηθεί ότι πλάθω τις ιστορίες όπως θα ήθελα να είναι. Οπότε και στα δυο μου βιβλία υπάρχουν στο τέλος οι πηγές των ιστοριών. Μάλιστα, στο «Ιστορίες από τη μουσική πλευρά της ζωής» η έρευνα είναι ακόμα πιο ενδελεχής. Σε κάθε ιστορία υπάρχουν 5-10 πηγές από ξενόγλωσσα βιβλία (πανεπιστημιακές εκδόσεις, επίσημες βιογραφίες, αυτοβιογραφίες), άρθρα ξένων εφημερίδων και κείμενα διεθνών μουσικών περιοδικών. Πριν 20 χρόνια δεν θα μπορούσα να είχα κάνει αυτή τη δουλειά. Το διαδίκτυο μας δίνει μεγάλη και εύκολη πρόσβαση στις πηγές και στην αγορά βιβλίων και όποιος κάνει μια τέτοια έρευνα οφείλει να το χρησιμοποιήσει επαρκώς.
Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, δεν θα έλεγα πως είναι ένας νέος τρόπος γραφής. Στο εξωτερικό γίνεται από πολλούς. Στην Ελλάδα, ωστόσο, δεν υπάρχουν ανάλογες δουλειές για θέματα που σχετίζονται με την ξένη μουσική. Η ελληνική βιβλιογραφία, δυστυχώς, είναι πάρα πολύ φτωχή σε μουσικά βιβλία από έλληνες συγγραφείς. Η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών βιβλίων για τη διεθνή μουσική που κυκλοφορούν στην Ελλάδα είναι μεταφράσεις ξένων.
Πίσω από τις σελίδες των βιβλίων και το γλαφυρό γράψιμό σου ο αναγνώστης «ακούει» μ’ ένα τρόπο μουσική διαβάζοντας. Εσύ με τόσες ασχολίες στη ζωή σου πώς είναι σήμερα η σχέση σου με την ακρόαση;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω μουσική. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι τώρα. Για παράδειγμα στο σπίτι μας είναι ανοιχτό όλη μέρα το ραδιόφωνο. Και όταν δεν είναι, παίζει κάποιο βινύλιο ή CD. Αν τυχόν χαλάσει το ηχοσύστημα στο αυτοκίνητό μου, είναι σαν να έχω μείνει από βενζίνη! Απλά, λόγω υποχρεώσεων είναι πλέον ανέφικτο να παρακολουθώ, όπως παλιά, τις νέες κυκλοφορίες. Αυτή είναι η πιο ουσιαστική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν. Ευτυχώς, οι διαδικτυακές εκπομπές κάποιων φίλων με βοηθάνε να παρακολουθώ τη μουσική επικαιρότητα.
Η επαφή με την δισκοθήκη μου δεν χάθηκε ποτέ. Το στερεοφωνικό και οι δίσκοι μου είχαν κεντρικό μέρος στο εφηβικό μου δωμάτιο και έχουν και στο σαλόνι μας τώρα. Τα βινύλια δεν μπήκαν ποτέ σε κάποιο ντουλάπι. Όταν ακούω μια νέα κυκλοφορία στο διαδίκτυο που μου αρέσει, αγοράζω το φυσικό μέσο και ακούω το άλμπουμ «κανονικά» από τα μεγάλα ηχεία, όπως έκανα πάντα. Πόση ευχαρίστηση να πάρεις από τα ηχειάκια του υπολογιστή;
Τι μουσική ακούς περισσότερο μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησή σου με αυτή και ποια περίοδό της βρίσκεις πιο ελκυστική;
Μεγαλώνοντας ακούς χιλιάδες πράγματα και, εκ των πραγμάτων, ανοίγεις τους ακουστικούς σου ορίζοντες. Ακούω πολλά είδη, αλλά όχι όλα. Κυρίως αγαπώ πράγματα που προέρχονται από τον λεγόμενο «ανεξάρτητο» χώρο. Επίσης, από μικρός αγαπούσα τις γυναικείες φωνές. Είτε σε ροκ, είτε σε ποπ, είτε σε φολκ μοτίβα. Τα τελευταία χρόνια μου αρέσουν πολλά ελληνικά σχήματα που φτιάχνουν καταπληκτικές δουλειές και τις κυκλοφορούν σε εξαιρετικές εκδόσεις. Τα τελευταία άλμπουμ που αγόρασα ήταν των Drapery Band και της Irini Qn. Φοβερές δουλειές και οι δυο!
Η περίοδος που έζησα πιο έντονα ήταν η δεκαετία του ’90 και αυτή θα αναφέρω ως πιο ελκυστική. Όχι για πολλούς λόγους, αλλά γιατί εκεί εδράζονται οι αναμνήσεις μου. Άκουσα δίσκους, οι οποίοι στη συνέχεια έγιναν ιστορικοί (π.χ. το “Nevermind” των Nirvana), τη χρονιά που κυκλοφόρησαν, και είδα συγκροτήματα την περίοδο που ήταν στο απόγειό τους. Προφανώς, θα ήθελα να είχα δει συναυλίες που περιγράφω στο βιβλίο μου, όπως των Beatles στη Νέα Υόρκη το ’65, των Doors στο Νιου Χέιβεν το ’67, του Bowie στο Λονδίνο ως Ziggy Stardust το ’73, τον Marley στη γενέτειρά του, δυο μέρες μετά την απόπειρα δολοφονίας του το ’76, αλλά είμαι χαρούμενος που είδα την δεκαετία του ’90 τους Portishead, τους Sonic Youth, τους Pulp, τον Manu Chao, τους R.E.M. και τόσους άλλους. Πάντως, στη συγγραφή του βιβλίου απόλαυσα περισσότερα τις ιστορίες από τις παλαιότερες δεκαετίες, ίσως ακριβώς γιατί δεν τις έζησα.
Η σχέση σου με το διάβασμα πώς είναι σε σχέση με τον τρόπο ζωής που έχεις; Έχει μεταπτώσεις από την ενηλικίωσή σου έως σήμερα;Μέχρι τα πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου διάβαζα μόνο μουσικά περιοδικά και μουσικές εγκυκλοπαίδειες! Εντάξει, διάβαζα και χημικά συγγράμματα για να περάσω κανένα μάθημα. Μεγαλώνοντας άρχιζα δειλά δειλά να διαβάζω ιστορικά βιβλία, στη συνέχεια μελέτες, μετά μυθιστορήματα και σταδιακά άρχισα ν’ απολαμβάνω αυτό που λέμε ανάγνωση. Την περίοδο που γράφω ένα βιβλίο, διαβάζω, σχεδόν αποκλειστικά, τα μουσικά βιβλία που έχω αγοράσει για να εμπλουτίσω τις ιστορίες μου.
Που διδάσκεις Χημεία τώρα; Με ποιο τρόπο γίνεται αυτό και πώς σου φαίνεται προσωπικά;
Τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι σ’ ένα Πειραματικό Λύκειο στη Θεσσαλονίκη. Όπως γνωρίζεις εδώ και δυόμισι μήνες το μάθημα γίνεται με τηλεκπαίδευση. Είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση και δυστυχώς, αν και ανακοινώθηκε το καλοκαίρι από το Υπουργείο Παιδείας ταχύρρυθμη επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, μέχρι σήμερα δεν έχει υλοποιηθεί! Έτσι, ο κάθε εκπαιδευτικός διδάσκει όπως εκτιμά με βάση, μόνο, κάποιες γραπτές οδηγίες.
Προσωπικά, επειδή έχω κάνει μεταπτυχιακό στις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση, δεν είχα πρόβλημα στο να κάνω μάθημα μέσω κάποιας πλατφόρμας. Αν έχεις όρεξη μπορείς να κάνεις πολλά και ωραία πράγματα. Η τηλεκπαίδευση είναι ένα πάρα πολύ καλό εργαλείο, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με το μάθημα δια ζώσης. Ο φυσικός μας χώρος είναι τα σχολεία. Η διδασκαλία είναι διαδραστική διαδικασία και όχι διάλεξη σε συνέδριο. Προφανώς δεν υπήρχε άλλη επιλογή, αλλά πλέον κουραστήκαμε και εμείς και οι μαθητές με το να είμαστε μπροστά από μια οθόνη. Να πω ότι τα παιδιά σε γενικές γραμμές ήταν πολύ συνεργάσιμα (τουλάχιστον στο σχολείο μου). Αισίως, θα ανοίξουμε τον Φεβρουάριο, αλλά, σε αντίθεση με πέρσι, τα τμήματα δεν θα σπάσουν και έτσι σε μια αίθουσα 55-60 τετραγωνικών μέτρων θα βρίσκονται έως 27 μαθητές! Δεν υπάρχει κανένας κλειστός χώρος στη Ελλάδα με τέτοια αναλογία. Όλοι οι καθηγητές θέλουμε ανοιχτά σχολεία, αλλά, όσο είναι σε έξαρση ο ιός, με λιγότερους μαθητές στις αίθουσες.
Τα εξώφυλλα των βιβλίων ποιός τα σκιτσογραφεί;
Φαντάζομαι σου αρέσουν και το ρωτάς. Τα εξώφυλλα, οπισθόφυλλα και το εσωτερικό των βιβλίων τα έχει φτιάξει ο φίλος και γραφίστας Στέλιος Χέλμης. Ο Στέλιος δεν είναι απλά ο γραφίστας του βιβλίου. Μου στάθηκε και με βοήθησε σε πολύ δύσκολες στιγμές, όταν το πρώτο βιβλίο απορρίπτονταν από πολλούς εκδότες και παρέμενε ένα αρχείο στον υπολογιστή μου.
Με τον Στέλιο ξεκινάμε τη συζήτηση για το εξώφυλλο και το σώμα του βιβλίου πολύ πριν εκδοθεί. Για ένα χρόνο ανταλλάσσουμε ιδέες, αρχεία και ουσιαστικά φτιάχνουμε μαζί το προσχέδιο του εξωφύλλου και εκείνος μετά φτιάχνει το σκίτσο στο χέρι. Μένω Θεσσαλονίκη και ο Στέλιος Αθήνα και οι ώρες που έχουμε περάσει συζητώντας στο Skype μέχρι τις δύο το πρωί είναι άπειρες! Όπως έχεις παρατηρήσει και στα δυο βιβλία, το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο και τα αυτιά του βιβλίου είναι ένα ενιαίο σκίτσο και αυτό ήταν μια ιδέα του Στέλιου. Κάθε αντικείμενο που υπάρχει είναι προσεχτικά τοποθετημένο και κάποια από αυτά υπάρχουν και στο σπίτι μου. Αφού δημιουργηθεί το σκίτσο, ο Στέλιος μου φτιάχνει τουλάχιστον 50 (!) διαφορετικούς συνδυασμούς χρωμάτων φόντου-γραμμάτων μέχρι να αποφασίσω ποιον να διαλέξω. Παραδέχομαι, δημόσια, ότι τον παιδεύω πάρα πολύ! Είμαι τυχερός που τον γνώρισα και δουλεύουμε μαζί. Εδώ θα ήθελα αναφέρω ότι στο εξώφυλλο του πρώτου βιβλίου έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο και βοήθησε ο Γιάννης Ζελιαναίος.
Είμαστε τυχεροί, πάντως, που οι Εκδόσεις Ζήτη μας έχουν δώσει πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία να φτιάξουμε με τον Στέλιο ό,τι εξώφυλλο θέλουμε.
Το νεανικό σου δωμάτιο ήταν κάπως έτσι όπως είναι ζωγραφισμένο στο εξώφυλλο του βιβλίου σου; Είχες πόστερ; Ποια; Κάνε μας μια σύνδεση με τους ήρωες των βιβλίων σου…
Εύστοχη ερώτηση! Ένα μέρος του σαλονιού μας μοιάζει με το εξώφυλλο του «Οι κρυμμένες ιστορίες πίσω από τα τραγούδια» και το νεανικό μου δωμάτιο ήταν σχεδόν ίδιο με το εξώφυλλο του «Ιστορίες από τη μουσική πλευρά της ζωής», αλλά με διαφορετικές αφίσες. Στο πατρικό μου όλοι οι τοίχοι μου, είχαν πόστερ. Στην αρχή της Γιουβέντους, μετά της ποπ-σταρ της εποχής Tiffany (γιατί να το κρύψω;), στη συνέχεια των Bangles, λίγο αργότερα των All About Eve και στο τέλος αφίσες και εισιτήρια από συναυλίες που πήγαινα (τότε που εκδίδονταν υπέροχα εισιτήρια, όχι όπως τώρα που εκτυπώνεις ένα απλό χαρτί). Οι περισσότεροι καλλιτέχνες που κρεμάστηκαν στους τοίχους μου, με τον έναν ή άλλο τρόπο αναφέρονται στα βιβλία μου.
Ας κλείσουμε κάνοντας ένα σύντομο φλάσμπακ στη ζωή σου και πώς έφθασες έως εδώ κάνοντας στάση στις κυριότερες στιγμές της:
Θα κάνω μια αναφορά σε στιγμές της ζωής μου που σχετίζονται με τη μουσική.
1986: Μόλις τελειώνω το δημοτικό, γράφω σ’ ένα δισκάδικο την πρώτη μου κασέτα που περιέχει ξένες επιτυχίες της εποχής.
(Όλο το καλοκαίρι την έλιωσα!)
1988: Κοπάνα από την απογευματινή βάρδια στο γυμνάσιο για να πάμε με τον κολλητό μου να δούμε την πρώτη συναυλία μας. Bonnie Tyler, Joan Jet και Jerry Lee Lewis στο γήπεδο Χαριλάου.
(Για την Joan πήγαμε…)
1990: Μετά από αιματηρές οικονομίες και την συνδρομή των γονιών μου αγοράζω ένα ολοκληρωμένο ηχοσύστημα. Sony, Made in Japan. Περιττό να ειπωθεί, πως ακόμα αυτό έχω.
(Δεν χαλάνε ποτέ αυτά!)
1994-2004: Ταυτόχρονα με τις σπουδές μου, ασχολούμαι με κάθε τι που έχει σχέση με τη μουσική. Παίζω κιθάρα σ’ ένα συγκρότημα, εργάζομαι σε δισκάδικο, παίζω κιθάρα σε καφέ-μπαρ, κάνω ραδιόφωνο, δουλεύω DJ σε μπαρ.
(Μετά τελείωσα το διδακτορικό μου, έδωσα εξετάσεις ΑΣΕΠ, διορίστηκα και «σοβαρεύτηκα»!)
2014: Γράφω το πρώτο μου μουσικό άρθρο, το οποίο δημοσιεύεται στο mic.gr
2017: Κυκλοφορεί το πρώτο μουσικό μου βιβλίο (αισίως, κοντεύει να τελειώσει η 3η έκδοση).
2020: Κυκλοφορεί το “Ιστορίες από τη μουσική πλευρά της ζωής”.
