Ο Rous ετοιμάζεται να βγάλει τα καινούργιά του και να ξαναβγεί στο δρόμο. Φειδωλός στην παρουσία του στα ΜΜΕ και όχι μόνο αλλά μεστός και χειμαρρώδης στη «συνέντευξη» που μας παραχώρησε.
Νέος δίσκος έξι χρόνια μετά; Και μάλιστα όταν έχει γνωρίσει πλατιά αναγνωρισιμότητα; Γιατί τόσος καιρός;
Κοιτώντας πίσω σε αυτά τα 6 χρόνια, βλέπω πράγματα που ήταν καθοριστικά για τη συνέχεια. Ήμουν στη φάση που έβγαλα ένα νέο τραγούδι, το «Εξαιρέσεις», έχοντας ηχογραφήσει και το ντεμπούτο άλμπουμ παράλληλα. Όλη αυτή η ξαφνική αναγνωρισιμότητα ήταν κάτι απρόσμενο και όσο περνούσαν οι μήνες πάλευα μέσα μου για να μπορώ να αισθάνομαι άνετα. Ειδικά με την τηλεόραση ήμουν επιφυλακτικός. Η κατάσταση έδειχνε σαν να ήθελαν ένα κομμάτι σου, να το γευτούν και ύστερα να το φτύσουν όπως συνήθως γίνεται. Έπρεπε να απομονωθώ εκ νέου, και στη συνέχεια να κοινωνικοποιηθώ ξανά με τρόπο πιο υγιή. Γνώρισα στην πορεία έτσι, όμορφους ανθρώπους, συνεργάστηκα μαζί τους έχοντας τη χαρά να γράψω μουσική για τους περισσότερους από αυτούς, βρεθήκαμε στη σκηνή παρέες ολόκληρες, και ταυτόχρονα προσπάθησα να μάθω από τις εμπειρίες αυτές. Έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος λοιπόν, και ανοίγει ένας άλλος.
Ποιο είναι το «άσχημο» πρόσωπο της επιτυχίας;
Αυτό είναι το πρόσωπο σου στον καθρέφτη, όταν συνειδητοποιείς ότι η επιτυχία δεν εγγυήθηκε τελικά την ευτυχία. Ξεκινάμε οι περισσότεροι άνθρωποι με φανφάρες την προέλαση προς την επιτυχία, και στο δρόμο για τη μεγάλη πόλη, προσπερνάμε ένα όμορφο μικρό χωριουδάκι που λέγεται «ευτυχία». Ούτε που γυρνάει το κεφάλι. Πάντα πίστευα ότι το απόλυτο πρόσωπο της επιτυχίας είναι να μπορείς να κάνεις απτά τα ιδανικά σου. Όσο μπορείς. Η αγάπη, η ελευθερία, η ευτυχία. Να μην είναι απλώς λέξεις που στολίζουν την καθημερινότητα ή τους τοίχους σου στα social media. Να είναι πραγματικά.
Πως προέκυψαν τα λίγα «σκόρπια» τραγούδια που μας κέρασες όλο αυτό το διάστημα;
Πιάνω την κιθάρα, όταν είμαι χαρούμενος, όταν είμαι πεσμένος. Μπορεί να συμβεί όλες τις ώρες. Απόγευμα ή ξημερώματα. Μερικές συγχορδίες έχουν τις απαντήσεις σε όλα. Έτσι προκύπτουν και κάποια τραγούδια. Δυσκολεύομαι να αφήσω στο συρτάρι τραγούδια. Προσπαθούσα να τα κοινοποιώ, να τα επικοινωνώ, να τα βάζω σε φίλους. Κάποια από αυτά ήρθαν σιγά σιγά, και κάποια σχεδόν ακαριαία. Κάποια τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου, μερικά φτιάξαμε με την Ανδριάνα Μπάμπαλη για τις συναυλίες που κάναμε τότε, κυκλοφορήσαμε μάλιστα ένα. Ένα άλλο ήταν για τον Γιάννη Κότσιρα. Μου άρεσε και ο Μωραΐτης που με ξεσήκωνε κατά καιρούς.
Γιατί γράφεις τραγούδια; Πόσο ευχάριστη ή πόσο ψυχοφθόρα είναι η διαδικασία γέννησης και «παραγωγής» τους;
Μου αρέσει να λέω ιστορίες. Μου αρέσει και να ακούω ιστορίες. Θα πω λοιπόν πως γράφω από ανάγκη να γνωρίζω νέα πράγματα και ιδέες. Να γίνομαι κι εγώ καλύτερος κομματάκι. Πολλές φορές όταν προσπαθείς πολύ να σου βγει κάτι, το αποτέλεσμα δεν θα σου αρέσει. Άλλες φορές είναι πραγματικά συναρπαστική η διαδικασία. Ξεκινάς ένα τραγούδι, ολοκληρώνεται μπροστά σου και παίρνει μορφή. Ενθουσιάζεσαι. Στη συνέχεια, στο κομμάτι της ηχογράφησης - παραγωγής, αν έχεις καλούς συνεργάτες η διαδικασία μπορεί να είναι μόνο δημιουργική. Για παράδειγμα, ο νέος δίσκος ηχογραφήθηκε τις πιο άναρχες ώρες που μπορείς να φανταστείς. Ξημερώματα ήμασταν έξω και πίναμε μια μπύρα και στα καλά καθούμενα αποφασίζαμε να πάμε στο στούντιο μου και να ηχογραφήσουμε.
Μετά τα 40 αλλάζει ο άνθρωπος;
Παίζει ένα γρανάζι στο μυαλό που γυρίζει ασταμάτητα μεγαλώνοντας. Κάπου εκεί, μεταξύ 30 με 40 μάλλον σταματάει. Και αυτό το διάστημα της παύσης είναι κρίσιμο. Γιατί κάποια στιγμή, αν είσαι τυχερός ξαναρχίζει να γυρίζει με αντίθετη φορά. Αλλάζει σίγουρα η ματιά που έχεις. Κατά τα άλλα όλα αυτά είναι και φυσιολογικά. Οι άνθρωποι, μεγαλώνουν, αναθεωρούν τις ιδέες τους, αλλάζει ο μεταβολισμός τους, αλλάζουν στυλ τα μαλλιά τους, γερνάνε, άλλοι μόνοι, άλλοι μαζί, τα φτιάχνουν, χωρίζουν, κλαίνε, ξεχνάνε και την άλλη μέρα γελάνε ξανά.
Στην Ιταλία τι έκανες και ενδεχομένως τι έμαθες;
Ήρθα σε επαφή με έναν λαό που έχει ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική. Έμαθα κιόλας, πως είναι να είσαι ξένος σε ένα τόπο. Από την καλή και από την ανάποδη. Έκανα φίλους καλούς ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια. Εκεί, στο παράθυρο μου, στο γραφείο μου, βλέποντας τρούλο του San Pietro, αποφάσισα να βγάλω το πρώτο μου τραγούδι στο διαδίκτυο. Εκεί αγάπησα για πρώτη φορά στη ζωή μου τόσο δυνατά, που δεν πίστευα ότι θα μπορούσε ποτέ να υπάρχει τόση αγάπη.
Έχεις επιρροές απ’ το Ιταλικό τραγούδι;
Πιστεύω πως σίγουρα έχω επηρεαστεί για μια περίοδο. Τη σύγχρονη ιταλική ποπ στη συνολική της εικόνα, δεν μπορώ να πω ότι την προτιμούσα ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά υπήρχαν καλλιτέχνες και γκρουπ που μου έρεσαν πολύ. Ακόμα ακούω τραγούδια τους. Κάποιους πιο παλιούς, αλλά και πιο σύγχρονους, που μου αρεσαν. Ο Lucio Battisti ας πουμε, η Mina, αλλα και η Carmen Consoli, και ο Jovanotti που είναι πιο κοντά σε αυτή την εποχή. Θυμάμαι μερικά γκρουπ όπως οι Subsonica και οι Le Vibrazioni. Ακου το Ovunque andro από τους τελευταίους. Ερωτική μπαλάντα.
Οι μύθοι σου;
Ο Muhammad Ali, οι αστροναύτες που πάτησαν στη Σελήνη. Και οι 12 (ακόμη δεν μπορεί να χωρέσει ο νους τι τόλμη χρειάζεται να κάνει κανείς αυτή τη δουλειά). Και ο Γιάννης ο γιος της κυρά-Στέλλας, που είχε αφίσα στο δωμάτιό του το cover του Abbey Road και φαινόταν όταν άνοιγε η μάνα του για να αερίσει.
Η καταγωγή σου;
Είμαστε οικογενειακώς Πειραιώτες. Μητέρα και πατέρας γεννήθηκαν στα Ταμπούρια και στο Πασαλιμάνι αντίστοιχα. Ο παππούς μου ήρθε από την Αστυπάλαια. Μάλλον πριν από εκεί, ήταν στη Μικρά Ασία. Ακόμα ψάχνω. Κατά τ’ άλλα είμαι από το φεγγάρι.
Οι γονείς σου τι δουλειά έκαναν και τι μουσική άκουγαν;
Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός από τα 16 του. Η μητέρα μου ασχολήθηκε με την κηροπλαστική λόγω του πατέρα της. Μας έκαναν σε μικρή ηλικία. Θυμάμαι παιδί, τη μητέρα μου να πατάει τα 30. Ο πατέρας μου προτιμούσε περισσότερο country και rock. Tου αρέσει επίσης πολύ ο Rod Stewart, o Cut Stevens, ο Stevie Wonder και γενικά η Μοtown φάση. Έχει ακούσει αρκετή μουσική με τα ταξίδια του. Από την άλλη η μητέρα μου από μικρή άκουγε Elvis, Beatles. Μεγαλώνοντας, της άρεσε πολύ η μουσική των αρχών της δεκαετίας του 80 και παραπέρα. Paul Young (τον θυμάσαι; Χαχα) Depeche Mode, Peter Gabriel k.a
Τα μέρη που μεγαλώνει ένας δημιουργός αποτελούν, έως έναν βαθμό και πηγές της έμπνευσής του;
Ως ένα βαθμό ναι. Από ένα σημείο και πέρα όμως, αναζητά και δημιουργεί δικά του μέρη. Μέρη με πολύ φως, άλλα με λιγότερο.
Πως είναι ν’ ακούς τα λόγια σου τραγουδισμένα απ’ την Χαρούλα;
Είναι του Νίκου Μωραΐτη οι στίχοι. Το να τραγουδάει μια φωνή τέτοιου βεληνεκούς πάνω στις μελωδίες που έγραψες, τις φωνητικές γραμμές που έκανες ένα πρωί στο σπίτι, είναι κάτι που σε γεμίζει με χαρά. Χαρά που συνεργάστηκες με άλλους ανθρώπους για να φτιάξετε τραγούδια
Τι θέλεις να μας πεις με τα καινούργια σου;
Ότι η ζωή προχωράει, άλλες φορές πονάει, άλλες φορές σε βρίσκει θυμωμένο, άλλες χαρούμενο, μερικές φορές μόνο και άλλες με παρέα. Ότι ο έρωτας παραμένει παιδί επιπόλαιο. Ότι μερικές φορές πρέπει να προχωράμε και άλλες να σταματήσουμε για να επιτρέψουμε να αισθανθούμε όλα αυτά που μας ολοκληρώνουν. Απλά πράγματα. Να μη σκας. Αυτό θέλω να πω. Μην σκας. Για όλα έρχεται μια στιγμή.
Θέματα όπως ο ρατσισμός, η προσφυγιά, η κρίση παίζουν στη θεματική σου;
Στα τραγούδια η γλώσσα είναι πολυμορφική. Μπορείς να περάσεις πολλά μηνύματα. Ιδιαίτερα την εποχή που ζούμε, όπου αυτά τα φαινόμενα χτυπάνε την πόρτα μας στα ίσα πια, φοβάμαι ότι θα ήταν πλεονασμός. Άλλες φορές θες να τα μιλήσεις στα ίσα. Μου αρέσει να λέω ιστορίες ανθρώπων. Τις καταστάσεις που περιγράφω, όπως ο έρωτας για παράδειγμα, μπορεί να τις βιώσει κι ένας πρόσφυγας ή ένας χτυπημένος οικονομικά άνθρωπος και δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση εξαίρεση.
Τι νόημα έχει στους καιρούς που ζούμε η τραγουδοποιία και η δισκογραφία, ειδικά η δεύτερη όπως έχει «διαστρεβλωθεί» τα τελευταία χρόνια;
Η τραγουδοποιία είναι οξυγόνο. Η δισκογραφία έχει αλλάξει πια. Από την προηγούμενη δεκαετία. Η μουσική όσον αφορά στην παραγωγή της και τη διανομή της, πάντα είχε μια παράλληλη πορεία με την τεχνολογία. Και επειδή η τεχνολογία καλπάζει πλέον με ολοένα και μεγαλύτερους ρυθμούς, υπάρχει ακόμα σύγχυση σχετικά με το αν και κατά πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Νομίζω ότι το θέμα έχει τελειώσει. Ζούμε ως δημιουργοί και ακροατές σε ένα νέο ψηφιακό κόσμο. Όλα τα παιδιά πλέον μπορούν να ξεκινήσουν να γράφουν έναν δίσκο στο σπίτι τους. Με την κατάλληλη μελέτη βέβαια, θα βρουν πως μπορούν να το συνεχίσουν, να το πάνε παραπέρα και να το φτάσουν στο επιθυμητό επίπεδο. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, είναι πια και θέμα τεχνογνωσίας. Ας μην προβληματιζόμαστε. Ας σκεφτούμε πως θα το πάμε παραπέρα. Να ανακαλυφθούν νέα φορμάτ που θα ωφελούν τόσο τον ακροατή, όσο και τον δημιουργό που ρίχνει μήνες δουλειάς για να παρουσιάσει κάτι.
Ζωντανές παραστάσεις;
Ετοιμάζουμε με τη μπάντα τα νέα μας σετ και ανυπομονούμε να βγούμε στο δρόμο. Θα ήθελα να είναι μια άλλη πρόταση διαφορετική από τα προηγούμενα χρόνια. Θέλω να δώσω ότι καλύτερο μπορώ επειδή γνωρίζω ότι και ο κόσμος πια εχει φτάσει σε σημείο που είναι πολυτέλεια η βραδινή έξοδος. Για εμάς οι ζωντανές παραστάσεις είναι ο καλύτερος και πιο άμεσος τρόπος να συστηθούμε. Υπάρχει αμεσότητα. Πρέπει να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό κάθε λεπτό.
Αν ο δίσκος δεν σημειώσει επιτυχία;
Εξαρτάται πως ορίζεις την επιτυχία. Για μένα είναι επιτυχία που τον ολοκλήρωσα. Η συνέχεια θα δείξει. Τον λόγο έχει ο ακροατής.
Τι σε φοβίζει στη ζωή;
Η απουσία.
Τι ονειρεύεσαι;
Συχνά κόσμους που δεν υπάρχουν. Και επανερχόμενος στην πραγματικότητα, σκέφτομαι ότι είναι δυνατό να υπάρξουν. Αυτό με κάνει να γράφω και με ενθουσιάζει. Τα όνειρα που γίνονται αληθινά, είναι μια διαδοχή επιτεύξεων στόχων. Είναι ωραίο και ρομαντικό να είναι κανείς ονειροπόλος, αλλά άμα μείνει μόνο σε αυτό, τότε το όνειρο παραμένει όνειρο. Και μάλιστα απατηλό.
Τσίπρας, Μητσοτάκης, ΚΚΕ, Ποτάμι και άλλοι παραπόταμοι ή Χρυσή Αυγή, θέλουν, μπορούν ν’ αλλάξουν τον τόπο;
Η πολιτική εξακολουθεί να είναι το σπορ των πλουσίων, των διασήμων, των λέξεων και των εντυπώσεων. Ακόμα και σε αυτούς τους καιρούς. Και έχει τη μορφή ενός μεγάλου καζανιού. Ένας από αυτούς κρατάει την κουτάλα. Και όλοι οι υπόλοιποι εκτός από το ΚΚ ως φαίνεται, τον κοιτάνε περιμένοντας να αδράξουν τη στιγμή και να του την αρπάξουν από το χέρι. Την κουτάλα θέλουν. Να κερδίζουν τις εντυπώσεις θέλουν. Και οι κυβερνώντες και η αντιπολίτευση. Γλείφουν όσο μπορούν τα προσκείμενα σε αυτούς μέσα. Ο πολίτης έρχεται δεύτερος. Για το τελευταίο κόμμα που ανέφερες δεν θα απαντήσω καν, επειδή μιλάμε για κατρακύλα. Δεν είμαι ούτε εθνικιστής, ούτε ναζιστολάγνος και δεν πιστεύω στο σωβινισμό. Απορώ που το ανέφερες κιόλας. Σας υποχρεώνει το ΕΣΡ ή κάτι τέτοιο;
Οι ευθύνες των πολιτών για όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη;
Ο πολίτης θέλει κίνητρα. Όταν του ευτελίζεις ακόμα και τη λέξη «ελπίδα», δεν ξέρει τι του γίνεται. Είναι λογικό να καταφεύγει στο ένστικτο. Στην αρχή δεν την πήγαινα πολύ αυτή τη συνενοχή. Υπάρχει όμως. Στην πορεία όμως πρέπει να δούμε ότι άλλα συμπεράσματα βγάζουμε μιλώντας και έχοντας τον παγκόσμιο χάρτη στο τραπέζι, και άλλα τον χάρτη της χώρας μας. Είναι μια κουβέντα που μπορεί να τραβήξει προς όλες τις κατευθύνσεις.
Παρακολουθείς το σημερινό ελληνικό τραγούδι; Τι ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία περισσότερο και τι λιγότερο;
Προτιμώ οτιδήποτε θα αισθανθώ ότι περιέχει μια αλήθεια και μια τρέλα. Έναν αυθορμητισμό. Ακόμα κι αν δεν είναι καλός ο ήχος για παράδειγμα. Ίσως δεν μπορώ να κατανοήσω ή να μου χαλάνε οι κεραίες, σε άλλα πράγματα που είναι σούπερ παραγωγές, και λιγότερο τραγούδια. Υπάρχει πληθώρα ελλήνων που κάνουν τέχνη. Σε κάθε μορφή της. Αισθάνομαι καλά με αυτή τη συνθήκη. Συνειδητοποιώ με τον καιρό, πως οτιδήποτε μπορεί να με αγγίξει βαθιά, περισσότερο απ’ όσο θα το επέτρεπα ο ίδιος, είναι και αυτό που μου ταιριάζει. Υπάρχουν πολλά και υπέροχα πλάσματα στο ελληνικό τραγούδι και όχι μόνο.
Αν οι «Εξαιρέσεις» κυκλοφορούσαν σήμερα πιστεύεις πως θα είχαν την ίδια τύχη;
Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως ναι.
Θα τα ξαναπούμε σε 6 χρόνια ή νωρίτερα;
Ποιος το ξέρει;
Μια ευχή;
Να έχουμε υγεία και αγαπημένα πρόσωπα γύρω μας.
Ο Rous (Γιώργος Γεωργιάδης) στο ogdoo.gr
Νέος δίσκος έξι χρόνια μετά; Και μάλιστα όταν έχει γνωρίσει πλατιά αναγνωρισιμότητα; Γιατί τόσος καιρός;
Κοιτώντας πίσω σε αυτά τα 6 χρόνια, βλέπω πράγματα που ήταν καθοριστικά για τη συνέχεια. Ήμουν στη φάση που έβγαλα ένα νέο τραγούδι, το «Εξαιρέσεις», έχοντας ηχογραφήσει και το ντεμπούτο άλμπουμ παράλληλα. Όλη αυτή η ξαφνική αναγνωρισιμότητα ήταν κάτι απρόσμενο και όσο περνούσαν οι μήνες πάλευα μέσα μου για να μπορώ να αισθάνομαι άνετα. Ειδικά με την τηλεόραση ήμουν επιφυλακτικός. Η κατάσταση έδειχνε σαν να ήθελαν ένα κομμάτι σου, να το γευτούν και ύστερα να το φτύσουν όπως συνήθως γίνεται. Έπρεπε να απομονωθώ εκ νέου, και στη συνέχεια να κοινωνικοποιηθώ ξανά με τρόπο πιο υγιή. Γνώρισα στην πορεία έτσι, όμορφους ανθρώπους, συνεργάστηκα μαζί τους έχοντας τη χαρά να γράψω μουσική για τους περισσότερους από αυτούς, βρεθήκαμε στη σκηνή παρέες ολόκληρες, και ταυτόχρονα προσπάθησα να μάθω από τις εμπειρίες αυτές. Έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος λοιπόν, και ανοίγει ένας άλλος.
Ποιο είναι το «άσχημο» πρόσωπο της επιτυχίας;
Αυτό είναι το πρόσωπο σου στον καθρέφτη, όταν συνειδητοποιείς ότι η επιτυχία δεν εγγυήθηκε τελικά την ευτυχία. Ξεκινάμε οι περισσότεροι άνθρωποι με φανφάρες την προέλαση προς την επιτυχία, και στο δρόμο για τη μεγάλη πόλη, προσπερνάμε ένα όμορφο μικρό χωριουδάκι που λέγεται «ευτυχία». Ούτε που γυρνάει το κεφάλι. Πάντα πίστευα ότι το απόλυτο πρόσωπο της επιτυχίας είναι να μπορείς να κάνεις απτά τα ιδανικά σου. Όσο μπορείς. Η αγάπη, η ελευθερία, η ευτυχία. Να μην είναι απλώς λέξεις που στολίζουν την καθημερινότητα ή τους τοίχους σου στα social media. Να είναι πραγματικά.
Πως προέκυψαν τα λίγα «σκόρπια» τραγούδια που μας κέρασες όλο αυτό το διάστημα;
Πιάνω την κιθάρα, όταν είμαι χαρούμενος, όταν είμαι πεσμένος. Μπορεί να συμβεί όλες τις ώρες. Απόγευμα ή ξημερώματα. Μερικές συγχορδίες έχουν τις απαντήσεις σε όλα. Έτσι προκύπτουν και κάποια τραγούδια. Δυσκολεύομαι να αφήσω στο συρτάρι τραγούδια. Προσπαθούσα να τα κοινοποιώ, να τα επικοινωνώ, να τα βάζω σε φίλους. Κάποια από αυτά ήρθαν σιγά σιγά, και κάποια σχεδόν ακαριαία. Κάποια τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου, μερικά φτιάξαμε με την Ανδριάνα Μπάμπαλη για τις συναυλίες που κάναμε τότε, κυκλοφορήσαμε μάλιστα ένα. Ένα άλλο ήταν για τον Γιάννη Κότσιρα. Μου άρεσε και ο Μωραΐτης που με ξεσήκωνε κατά καιρούς.
Γιατί γράφεις τραγούδια; Πόσο ευχάριστη ή πόσο ψυχοφθόρα είναι η διαδικασία γέννησης και «παραγωγής» τους;
Μου αρέσει να λέω ιστορίες. Μου αρέσει και να ακούω ιστορίες. Θα πω λοιπόν πως γράφω από ανάγκη να γνωρίζω νέα πράγματα και ιδέες. Να γίνομαι κι εγώ καλύτερος κομματάκι. Πολλές φορές όταν προσπαθείς πολύ να σου βγει κάτι, το αποτέλεσμα δεν θα σου αρέσει. Άλλες φορές είναι πραγματικά συναρπαστική η διαδικασία. Ξεκινάς ένα τραγούδι, ολοκληρώνεται μπροστά σου και παίρνει μορφή. Ενθουσιάζεσαι. Στη συνέχεια, στο κομμάτι της ηχογράφησης - παραγωγής, αν έχεις καλούς συνεργάτες η διαδικασία μπορεί να είναι μόνο δημιουργική. Για παράδειγμα, ο νέος δίσκος ηχογραφήθηκε τις πιο άναρχες ώρες που μπορείς να φανταστείς. Ξημερώματα ήμασταν έξω και πίναμε μια μπύρα και στα καλά καθούμενα αποφασίζαμε να πάμε στο στούντιο μου και να ηχογραφήσουμε.
Μετά τα 40 αλλάζει ο άνθρωπος;
Παίζει ένα γρανάζι στο μυαλό που γυρίζει ασταμάτητα μεγαλώνοντας. Κάπου εκεί, μεταξύ 30 με 40 μάλλον σταματάει. Και αυτό το διάστημα της παύσης είναι κρίσιμο. Γιατί κάποια στιγμή, αν είσαι τυχερός ξαναρχίζει να γυρίζει με αντίθετη φορά. Αλλάζει σίγουρα η ματιά που έχεις. Κατά τα άλλα όλα αυτά είναι και φυσιολογικά. Οι άνθρωποι, μεγαλώνουν, αναθεωρούν τις ιδέες τους, αλλάζει ο μεταβολισμός τους, αλλάζουν στυλ τα μαλλιά τους, γερνάνε, άλλοι μόνοι, άλλοι μαζί, τα φτιάχνουν, χωρίζουν, κλαίνε, ξεχνάνε και την άλλη μέρα γελάνε ξανά.
Στην Ιταλία τι έκανες και ενδεχομένως τι έμαθες;
Ήρθα σε επαφή με έναν λαό που έχει ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική. Έμαθα κιόλας, πως είναι να είσαι ξένος σε ένα τόπο. Από την καλή και από την ανάποδη. Έκανα φίλους καλούς ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια. Εκεί, στο παράθυρο μου, στο γραφείο μου, βλέποντας τρούλο του San Pietro, αποφάσισα να βγάλω το πρώτο μου τραγούδι στο διαδίκτυο. Εκεί αγάπησα για πρώτη φορά στη ζωή μου τόσο δυνατά, που δεν πίστευα ότι θα μπορούσε ποτέ να υπάρχει τόση αγάπη.
Έχεις επιρροές απ’ το Ιταλικό τραγούδι;
Πιστεύω πως σίγουρα έχω επηρεαστεί για μια περίοδο. Τη σύγχρονη ιταλική ποπ στη συνολική της εικόνα, δεν μπορώ να πω ότι την προτιμούσα ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά υπήρχαν καλλιτέχνες και γκρουπ που μου έρεσαν πολύ. Ακόμα ακούω τραγούδια τους. Κάποιους πιο παλιούς, αλλά και πιο σύγχρονους, που μου αρεσαν. Ο Lucio Battisti ας πουμε, η Mina, αλλα και η Carmen Consoli, και ο Jovanotti που είναι πιο κοντά σε αυτή την εποχή. Θυμάμαι μερικά γκρουπ όπως οι Subsonica και οι Le Vibrazioni. Ακου το Ovunque andro από τους τελευταίους. Ερωτική μπαλάντα.
Οι μύθοι σου;
Ο Muhammad Ali, οι αστροναύτες που πάτησαν στη Σελήνη. Και οι 12 (ακόμη δεν μπορεί να χωρέσει ο νους τι τόλμη χρειάζεται να κάνει κανείς αυτή τη δουλειά). Και ο Γιάννης ο γιος της κυρά-Στέλλας, που είχε αφίσα στο δωμάτιό του το cover του Abbey Road και φαινόταν όταν άνοιγε η μάνα του για να αερίσει.
Η καταγωγή σου;
Είμαστε οικογενειακώς Πειραιώτες. Μητέρα και πατέρας γεννήθηκαν στα Ταμπούρια και στο Πασαλιμάνι αντίστοιχα. Ο παππούς μου ήρθε από την Αστυπάλαια. Μάλλον πριν από εκεί, ήταν στη Μικρά Ασία. Ακόμα ψάχνω. Κατά τ’ άλλα είμαι από το φεγγάρι.
Οι γονείς σου τι δουλειά έκαναν και τι μουσική άκουγαν;
Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός από τα 16 του. Η μητέρα μου ασχολήθηκε με την κηροπλαστική λόγω του πατέρα της. Μας έκαναν σε μικρή ηλικία. Θυμάμαι παιδί, τη μητέρα μου να πατάει τα 30. Ο πατέρας μου προτιμούσε περισσότερο country και rock. Tου αρέσει επίσης πολύ ο Rod Stewart, o Cut Stevens, ο Stevie Wonder και γενικά η Μοtown φάση. Έχει ακούσει αρκετή μουσική με τα ταξίδια του. Από την άλλη η μητέρα μου από μικρή άκουγε Elvis, Beatles. Μεγαλώνοντας, της άρεσε πολύ η μουσική των αρχών της δεκαετίας του 80 και παραπέρα. Paul Young (τον θυμάσαι; Χαχα) Depeche Mode, Peter Gabriel k.a
Τα μέρη που μεγαλώνει ένας δημιουργός αποτελούν, έως έναν βαθμό και πηγές της έμπνευσής του;
Ως ένα βαθμό ναι. Από ένα σημείο και πέρα όμως, αναζητά και δημιουργεί δικά του μέρη. Μέρη με πολύ φως, άλλα με λιγότερο.
Πως είναι ν’ ακούς τα λόγια σου τραγουδισμένα απ’ την Χαρούλα;
Είναι του Νίκου Μωραΐτη οι στίχοι. Το να τραγουδάει μια φωνή τέτοιου βεληνεκούς πάνω στις μελωδίες που έγραψες, τις φωνητικές γραμμές που έκανες ένα πρωί στο σπίτι, είναι κάτι που σε γεμίζει με χαρά. Χαρά που συνεργάστηκες με άλλους ανθρώπους για να φτιάξετε τραγούδια
Τι θέλεις να μας πεις με τα καινούργια σου;
Ότι η ζωή προχωράει, άλλες φορές πονάει, άλλες φορές σε βρίσκει θυμωμένο, άλλες χαρούμενο, μερικές φορές μόνο και άλλες με παρέα. Ότι ο έρωτας παραμένει παιδί επιπόλαιο. Ότι μερικές φορές πρέπει να προχωράμε και άλλες να σταματήσουμε για να επιτρέψουμε να αισθανθούμε όλα αυτά που μας ολοκληρώνουν. Απλά πράγματα. Να μη σκας. Αυτό θέλω να πω. Μην σκας. Για όλα έρχεται μια στιγμή.
Θέματα όπως ο ρατσισμός, η προσφυγιά, η κρίση παίζουν στη θεματική σου;
Στα τραγούδια η γλώσσα είναι πολυμορφική. Μπορείς να περάσεις πολλά μηνύματα. Ιδιαίτερα την εποχή που ζούμε, όπου αυτά τα φαινόμενα χτυπάνε την πόρτα μας στα ίσα πια, φοβάμαι ότι θα ήταν πλεονασμός. Άλλες φορές θες να τα μιλήσεις στα ίσα. Μου αρέσει να λέω ιστορίες ανθρώπων. Τις καταστάσεις που περιγράφω, όπως ο έρωτας για παράδειγμα, μπορεί να τις βιώσει κι ένας πρόσφυγας ή ένας χτυπημένος οικονομικά άνθρωπος και δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση εξαίρεση.
Τι νόημα έχει στους καιρούς που ζούμε η τραγουδοποιία και η δισκογραφία, ειδικά η δεύτερη όπως έχει «διαστρεβλωθεί» τα τελευταία χρόνια;
Η τραγουδοποιία είναι οξυγόνο. Η δισκογραφία έχει αλλάξει πια. Από την προηγούμενη δεκαετία. Η μουσική όσον αφορά στην παραγωγή της και τη διανομή της, πάντα είχε μια παράλληλη πορεία με την τεχνολογία. Και επειδή η τεχνολογία καλπάζει πλέον με ολοένα και μεγαλύτερους ρυθμούς, υπάρχει ακόμα σύγχυση σχετικά με το αν και κατά πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Νομίζω ότι το θέμα έχει τελειώσει. Ζούμε ως δημιουργοί και ακροατές σε ένα νέο ψηφιακό κόσμο. Όλα τα παιδιά πλέον μπορούν να ξεκινήσουν να γράφουν έναν δίσκο στο σπίτι τους. Με την κατάλληλη μελέτη βέβαια, θα βρουν πως μπορούν να το συνεχίσουν, να το πάνε παραπέρα και να το φτάσουν στο επιθυμητό επίπεδο. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, είναι πια και θέμα τεχνογνωσίας. Ας μην προβληματιζόμαστε. Ας σκεφτούμε πως θα το πάμε παραπέρα. Να ανακαλυφθούν νέα φορμάτ που θα ωφελούν τόσο τον ακροατή, όσο και τον δημιουργό που ρίχνει μήνες δουλειάς για να παρουσιάσει κάτι.
Ζωντανές παραστάσεις;
Ετοιμάζουμε με τη μπάντα τα νέα μας σετ και ανυπομονούμε να βγούμε στο δρόμο. Θα ήθελα να είναι μια άλλη πρόταση διαφορετική από τα προηγούμενα χρόνια. Θέλω να δώσω ότι καλύτερο μπορώ επειδή γνωρίζω ότι και ο κόσμος πια εχει φτάσει σε σημείο που είναι πολυτέλεια η βραδινή έξοδος. Για εμάς οι ζωντανές παραστάσεις είναι ο καλύτερος και πιο άμεσος τρόπος να συστηθούμε. Υπάρχει αμεσότητα. Πρέπει να δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό κάθε λεπτό.
Αν ο δίσκος δεν σημειώσει επιτυχία;
Εξαρτάται πως ορίζεις την επιτυχία. Για μένα είναι επιτυχία που τον ολοκλήρωσα. Η συνέχεια θα δείξει. Τον λόγο έχει ο ακροατής.
Τι σε φοβίζει στη ζωή;
Η απουσία.
Τι ονειρεύεσαι;
Συχνά κόσμους που δεν υπάρχουν. Και επανερχόμενος στην πραγματικότητα, σκέφτομαι ότι είναι δυνατό να υπάρξουν. Αυτό με κάνει να γράφω και με ενθουσιάζει. Τα όνειρα που γίνονται αληθινά, είναι μια διαδοχή επιτεύξεων στόχων. Είναι ωραίο και ρομαντικό να είναι κανείς ονειροπόλος, αλλά άμα μείνει μόνο σε αυτό, τότε το όνειρο παραμένει όνειρο. Και μάλιστα απατηλό.
Τσίπρας, Μητσοτάκης, ΚΚΕ, Ποτάμι και άλλοι παραπόταμοι ή Χρυσή Αυγή, θέλουν, μπορούν ν’ αλλάξουν τον τόπο;
Η πολιτική εξακολουθεί να είναι το σπορ των πλουσίων, των διασήμων, των λέξεων και των εντυπώσεων. Ακόμα και σε αυτούς τους καιρούς. Και έχει τη μορφή ενός μεγάλου καζανιού. Ένας από αυτούς κρατάει την κουτάλα. Και όλοι οι υπόλοιποι εκτός από το ΚΚ ως φαίνεται, τον κοιτάνε περιμένοντας να αδράξουν τη στιγμή και να του την αρπάξουν από το χέρι. Την κουτάλα θέλουν. Να κερδίζουν τις εντυπώσεις θέλουν. Και οι κυβερνώντες και η αντιπολίτευση. Γλείφουν όσο μπορούν τα προσκείμενα σε αυτούς μέσα. Ο πολίτης έρχεται δεύτερος. Για το τελευταίο κόμμα που ανέφερες δεν θα απαντήσω καν, επειδή μιλάμε για κατρακύλα. Δεν είμαι ούτε εθνικιστής, ούτε ναζιστολάγνος και δεν πιστεύω στο σωβινισμό. Απορώ που το ανέφερες κιόλας. Σας υποχρεώνει το ΕΣΡ ή κάτι τέτοιο;
Οι ευθύνες των πολιτών για όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη;
Ο πολίτης θέλει κίνητρα. Όταν του ευτελίζεις ακόμα και τη λέξη «ελπίδα», δεν ξέρει τι του γίνεται. Είναι λογικό να καταφεύγει στο ένστικτο. Στην αρχή δεν την πήγαινα πολύ αυτή τη συνενοχή. Υπάρχει όμως. Στην πορεία όμως πρέπει να δούμε ότι άλλα συμπεράσματα βγάζουμε μιλώντας και έχοντας τον παγκόσμιο χάρτη στο τραπέζι, και άλλα τον χάρτη της χώρας μας. Είναι μια κουβέντα που μπορεί να τραβήξει προς όλες τις κατευθύνσεις.
Παρακολουθείς το σημερινό ελληνικό τραγούδι; Τι ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία περισσότερο και τι λιγότερο;
Προτιμώ οτιδήποτε θα αισθανθώ ότι περιέχει μια αλήθεια και μια τρέλα. Έναν αυθορμητισμό. Ακόμα κι αν δεν είναι καλός ο ήχος για παράδειγμα. Ίσως δεν μπορώ να κατανοήσω ή να μου χαλάνε οι κεραίες, σε άλλα πράγματα που είναι σούπερ παραγωγές, και λιγότερο τραγούδια. Υπάρχει πληθώρα ελλήνων που κάνουν τέχνη. Σε κάθε μορφή της. Αισθάνομαι καλά με αυτή τη συνθήκη. Συνειδητοποιώ με τον καιρό, πως οτιδήποτε μπορεί να με αγγίξει βαθιά, περισσότερο απ’ όσο θα το επέτρεπα ο ίδιος, είναι και αυτό που μου ταιριάζει. Υπάρχουν πολλά και υπέροχα πλάσματα στο ελληνικό τραγούδι και όχι μόνο.
Αν οι «Εξαιρέσεις» κυκλοφορούσαν σήμερα πιστεύεις πως θα είχαν την ίδια τύχη;
Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως ναι.
Θα τα ξαναπούμε σε 6 χρόνια ή νωρίτερα;
Ποιος το ξέρει;
Μια ευχή;
Να έχουμε υγεία και αγαπημένα πρόσωπα γύρω μας.
