Εκτιμώ βαθιά τον Παντελή Θαλασσινό, όχι μόνο για όσα έγραψε και τραγούδησε. Χωρίς να γνωριζόμαστε στενά ο «τρόπος» του, η «στάση» του στα «πράγματα», ανεξαρτήτων αν συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί του, μου ταιριάζουν.
Η πρώτη φορά που συνομίλησα μαζί του ήταν πριν 20 χρόνια περίπου για μια συνέντευξη στο περιοδικό «Δίφωνο».
Τώρα ξανασμίγουμε με αφορμή τα «Αινίγματά» του που υπογράφουν ο συνθέτης Γιώργος Καζαντζής και ο στιχουργός Κώστας Φασουλάς.
Και με τους δύο έχω ανάλογες «σχέσεις» και τους αντικρύζω με αντίστοιχη... ματιά.
Τι ξεχωριστό έχει ο Γιώργος Καζαντζής ως μελωδός;
Ο Γιώργος μπορεί να σε εκπλήξει ανά πάσα στιγμή, σας λέω σαν ακροατής ότι είναι μόνιμα συνδεδεμένος με τις ευαίσθητες χορδές μας.
Στη δουλειά αυτή ήρθε εκείνος πιο κοντά στο δικό σου ύφος ή εσύ έγειρες πιο πολύ στο δικό του;
Αυστηρά στο δικό του έγειρα, είναι κάτι που το επεδίωξα γιατί τον θαυμάζω σαν συνθέτη και σαν οντότητα, που προχωράει πάντα στη σκιά του έργου του. Ξέρετε ότι ο άνθρωπος είναι πολύ πιο πεπερασμένος μπροστά στα δημιουργήματα του, γιατί δεν μπορεί να ζήσει αιώνια. Ένα τραγούδι όμως μπορεί.
Ο Κώστας Φασουλάς ποιο προτέρημα έχει ως στιχουργός;
Ο Κώστας γράφει με αίμα. Γράφει πάντα την αλήθεια του. Γράφει τα πάθη όλων μας σε ένα λευκό χαρτί, με μια ποιητική ματιά κι ένα δικό του τρόπο αλλά νοιώθει κάποιος ότι όλοι οι άνθρωποι κατά βάθος μοιάζουμε. Είναι ένας παθιασμένος στιχουργός που έχει δικό του γνώρισμα. Ταλαντεύεται και μένει εκατέρωθεν για αρκετό χρόνο, τη μια Στα Ανώγεια και την άλλη στη βαθιά θάλασσα.
Σε τι διαφέρει απ’ τον Ηλία Κατσούλη;
Σε τίποτα και σε πολλά. Τους διακατέχει το ίδιο πάθος και οι ανησυχίες για το τραγούδι και η υιοθεσία συναισθημάτων μέσω της τραγουδοποιίας. Μίλησα στον Ενεστώτα και για τον Ηλία γιατί όπως είπα, τα τραγούδια του χρονικά τον ξεπέρασαν.
Σαν δημιουργός σου λείπει ο κυρ Ηλίας;
Θα προτιμούσα να τον έχω, όπως κι όσοι τον γνώρισαν, κι ας μην είχαμε κανένα τραγούδι του. Ήταν χρηστός σε όλα του, όχι μόνο στα τραγούδια του. Ήταν ένας δάσκαλος, όχι μόνο στην κυριολεξία λόγω ιδιότητας.
Τα τραγούδια αυτά θα καταφέρουν ν’ ακουστούν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, που εξακολουθούν να έχουν μερτικό στο ταξίδεμα τους σε ευρύτερα ακροατήρια;
Φοβούμαι πως τα τραγούδια θα ξεπεράσουν σε ζωή και τα ραδιόφωνα και τον κόσμο τους γιατί αιωρούνται στο άπειρο. Τώρα αν τα αγγίξει κάποιος θα ήταν για όλους μας καλό.
Το σύγχρονο τραγούδι έχει μεστό κοινωνικό χαρακτήρα; Θίγει τα ζόρια που τραβάμε; Κι αν το κάνει γιατί τα τραγούδια αυτά δεν καταφέρνουν να αγκαλιαστούν απ’ το ευρύ κοινό όπως συνέβαινε στις παλαιότερες δεκαετίες;
Ποτέ δε βλέπουμε στο ευρύ κοινό. Θα ήταν ζητούμενο το απόλυτο άγγιγμα. Όλα έχουν την αξία τους και την επικοινωνία τους. Το ευρύ κοινό δεν αγαπάει παντοτινά, γιατί δε σκύβει μέσα στην τέχνη, χρησιμοποιεί το τραγούδι σαν πασατέμπο. Λίγοι το αφουγκράζονται, και κι αυτοί είναι οι πραγματικοί αποδέκτες του.
Σε φοβίζει κάτι;
Το μέλλον και οι αλαζόνες.
Η πρώτη φορά που συνομίλησα μαζί του ήταν πριν 20 χρόνια περίπου για μια συνέντευξη στο περιοδικό «Δίφωνο».
Τώρα ξανασμίγουμε με αφορμή τα «Αινίγματά» του που υπογράφουν ο συνθέτης Γιώργος Καζαντζής και ο στιχουργός Κώστας Φασουλάς.
Και με τους δύο έχω ανάλογες «σχέσεις» και τους αντικρύζω με αντίστοιχη... ματιά.
Τι ξεχωριστό έχει ο Γιώργος Καζαντζής ως μελωδός;
Ο Γιώργος μπορεί να σε εκπλήξει ανά πάσα στιγμή, σας λέω σαν ακροατής ότι είναι μόνιμα συνδεδεμένος με τις ευαίσθητες χορδές μας.
Στη δουλειά αυτή ήρθε εκείνος πιο κοντά στο δικό σου ύφος ή εσύ έγειρες πιο πολύ στο δικό του;
Αυστηρά στο δικό του έγειρα, είναι κάτι που το επεδίωξα γιατί τον θαυμάζω σαν συνθέτη και σαν οντότητα, που προχωράει πάντα στη σκιά του έργου του. Ξέρετε ότι ο άνθρωπος είναι πολύ πιο πεπερασμένος μπροστά στα δημιουργήματα του, γιατί δεν μπορεί να ζήσει αιώνια. Ένα τραγούδι όμως μπορεί.
Ο Κώστας Φασουλάς ποιο προτέρημα έχει ως στιχουργός;
Ο Κώστας γράφει με αίμα. Γράφει πάντα την αλήθεια του. Γράφει τα πάθη όλων μας σε ένα λευκό χαρτί, με μια ποιητική ματιά κι ένα δικό του τρόπο αλλά νοιώθει κάποιος ότι όλοι οι άνθρωποι κατά βάθος μοιάζουμε. Είναι ένας παθιασμένος στιχουργός που έχει δικό του γνώρισμα. Ταλαντεύεται και μένει εκατέρωθεν για αρκετό χρόνο, τη μια Στα Ανώγεια και την άλλη στη βαθιά θάλασσα.
Σε τι διαφέρει απ’ τον Ηλία Κατσούλη;
Σε τίποτα και σε πολλά. Τους διακατέχει το ίδιο πάθος και οι ανησυχίες για το τραγούδι και η υιοθεσία συναισθημάτων μέσω της τραγουδοποιίας. Μίλησα στον Ενεστώτα και για τον Ηλία γιατί όπως είπα, τα τραγούδια του χρονικά τον ξεπέρασαν.
Σαν δημιουργός σου λείπει ο κυρ Ηλίας;
Θα προτιμούσα να τον έχω, όπως κι όσοι τον γνώρισαν, κι ας μην είχαμε κανένα τραγούδι του. Ήταν χρηστός σε όλα του, όχι μόνο στα τραγούδια του. Ήταν ένας δάσκαλος, όχι μόνο στην κυριολεξία λόγω ιδιότητας.
Τα τραγούδια αυτά θα καταφέρουν ν’ ακουστούν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, που εξακολουθούν να έχουν μερτικό στο ταξίδεμα τους σε ευρύτερα ακροατήρια;
Φοβούμαι πως τα τραγούδια θα ξεπεράσουν σε ζωή και τα ραδιόφωνα και τον κόσμο τους γιατί αιωρούνται στο άπειρο. Τώρα αν τα αγγίξει κάποιος θα ήταν για όλους μας καλό.
Το σύγχρονο τραγούδι έχει μεστό κοινωνικό χαρακτήρα; Θίγει τα ζόρια που τραβάμε; Κι αν το κάνει γιατί τα τραγούδια αυτά δεν καταφέρνουν να αγκαλιαστούν απ’ το ευρύ κοινό όπως συνέβαινε στις παλαιότερες δεκαετίες;
Ποτέ δε βλέπουμε στο ευρύ κοινό. Θα ήταν ζητούμενο το απόλυτο άγγιγμα. Όλα έχουν την αξία τους και την επικοινωνία τους. Το ευρύ κοινό δεν αγαπάει παντοτινά, γιατί δε σκύβει μέσα στην τέχνη, χρησιμοποιεί το τραγούδι σαν πασατέμπο. Λίγοι το αφουγκράζονται, και κι αυτοί είναι οι πραγματικοί αποδέκτες του.
Σε φοβίζει κάτι;
Το μέλλον και οι αλαζόνες.
